O kobiecie i o miłości/Voltaire

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Franciszek Maria Arouet
Tytuł	O kobiecie i o miłości
Podtytuł	wybór myśli najznakomitszych pisarzy i myślicieli
Redaktor	Kazimierz Bukowski
Wydawca	Instytut literacki „Lektor“
Data wydania	1922
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tekst
Indeks stron

[ 114 ]

VOLTAIRE.
(Franciszek Marya Arouet.)

 Kobieta potrafi w przedziwną związać całość: miłość, bigoterję, politykę, obłudę.

---

 Cóż nadto prostszego, że mężczyzna opanował kobietę? Świat stoi na pancernej pięści. Nie czulmy się zbytnio nad tą prawdą. Równowadze ducha odpowiada zawsze równowaga ciała — czyli że zabór ten został uświęcony prawem naturalnem.
 Dość — że jest. W zamian mężczyzna nie pretenduje ani o tak wyjątkowo szeroką miednicę, ani o siedzenie o tak powabnych i skończonych kształtach, jak te, które zdobią niewiastę.

---

 Kardynał Mazarin mawiał często, że kobietom można byłoby powierzyć losy państwa, gdyby nie obawa, że podścielą się pod nogi jurnych a głupich samców, niezdolnych do rządzenia — kurnikiem. Ale kobieta, jako taka, sama przez się po trafi panować.
[ 115 ] Zresztą historja połknęła i strawiła niejedną dynastię złych króli masculi generis.

---

 Dziewczęta wcześniej czuja — niż chłopcy myślą.

---

 Dwa słowa o niedorzecznem wychowaniu naszych córek. Od wczesnych lat wpajamy w nie żądzę podobania się mężczyznom. Czyni się z tego kunszt, umiejętność... W tym samym kierunku, nierównie jednak skuteczniej i potężniej pracuje natura, wobec której nasza korektywa wydaje się zbędną.
 Gdy wszakże dziewczyna posiadła już w całej pełni umiejętność wyzyskiwania każdego wdzięku, każdej przeguby i kształtu i szuka realnego zastosowania i „wcielenia“ długiej nauki, zaczynamy jej prawić morały, śledzić, karcić i psować jej ścieżki.
 Cóżby powiedziano o mistrzu tańca, który ćwicząc swego ucznia przez dziesięć lat w tym kunszcie, rozstrzaskałby mu nogi i ramiona za to, że go schwytał na gorącym uczynku pląsów z kim innym...

---

 Przed sąd pozwana tak mówi niewiasta cudzołożna do swego męża: — Jeżeliś bez grzechu, panie, wtrąć mnie do wieży, weź chudobę moją, [ 116 ]każ ścięć mi włosy... Szalbierzu! policz grzechy męskie — policz, ileśto razy cudzołożył słowem i czynem! Dlatego nie będziesz sądził niewiasty swojej, gdyż miecz sprawiedliwości służy nam w równej mierze.
 Ale mężczyzna rzekł:
 — Panem i mistrzem twoim jestem! Taceat mulier przed tymi, co o kilka calów wyżsi i upierzeni na licach, jako małpy i niedźwiedzie, mogą.... to co mogą.
 Na to ona znowu:
 — Królowej angielskiej samej spytaj, czy nie jest panią — pana swego?
 I zamilkł rogacz, jako mocarny, wierny pies domowego ogniska.
 Tak przeto wnioskuję, że nie masz prawdy na świecie: gdzie grzech, gdzie cnota — gdzie zbrodnia — gdzie kara?
 Strzeżmy się, bracia, prawodawstwa kobiet: prawo, jak bicz, wpaść może w niepowołane ręce.

---

 W sprawach cudzołóstwa za moment drażliwy i godny potępienia uważam tę, niestety tak powszechną i zabawną okoliczność, że kobieta pozwala sobie często na krzywdzące męża wyśmiechy, oczywiście do spółki z kochankiem i w nieobecności za plecyma pana domu.
 Nikt nie chce być śmiesznym.
[ 117 ] Również często się zdarza, że żona niewierna okrada męża, aby sprawić przyjemność kochankowi.
 Nikt nie chce być okradany. Ale co mnie pozbawia snu i z czem się nie mogę pogodzić — to zwyczaj płodzenia dzieci „na rachunek męża".
 Nikt nie chce piastować obcych dzieci.

---