BARAṀAIL LUĊT SGRÍOḂṪA SGÉALTAIḂ ṖÁDRAIC UÍ ĊONAIRE.
“. . . tá bríġ ionnta agus fuinneaṁ leó. An ḃfaca tú ariaṁ an spréaċarnaċ ag imṫeaċt as téid iarainn tráṫ ḃíonn an sruṫ aiḃléise ag gluaiseaċt tríṫe? Sin é díreaċ mar a ġluaiseann na focail agus na habarṫa tré sgéaltaiḃ Ṗádraic Uí Ċonaire… Raċad i mbannaíḃ go ḃfuiġfear neart agus fuinneaṁ i nDeóraiḋeaċt, go ḃfuiġfear solus-ḃriaṫra agus teas aigne ann—agus aḋḃar maċtnaṁ.”
L. Ua D. san “gClaiḋeaṁ Solus.”
“Padraic O Conaire shows himself more essentially Gaelic in ‘Deoraidheacht,’ that piece of grim and fantastic realism, than the writer who tells an old story over again. ...”
R. W. Lynd.
“Sgéal i n-a ḃfuil an greann agus an brón ag baint na sál dá ċéile. . . .”
Alt san “Éireannaċ.”
“As the exponent of the modern story in Irish he is unrivalled . . . . underlying everything he writes is a deep love of humanity and of his own Gaelic race . . . the pioneer of a new race of Irish writers. . . .”
“Maine” in “An Claiḋeaṁ Soluis.”
“. . . he has written one of the best, but decidedly the grimmest of Irish novels. . . .”
W. P. Ryan in “Home Rule Problem.”
“Fear ann féin is eaḋ Pádraic Ó Conaire. Níl sgríoḃnóir nÉirinn nó lasmuiġ di atá cosaṁail leis … ní mar a ċéile an innsint a ḃíonn ar sgéaltaiḃ Ṗádraic is a ḃíonn ag daoine eile . . .”
Alt san “gClaiḋeaṁ Soluis.”