daingean aici. Bhíomar beirt i ngéibheann. Nuair a chuala lucht na gcártaí ag creathadh an dorais mé, thosuigheadar ag gáiridhe agus ag magadh fúinn. Is aca a bhí an greann.
Bhí buile orm féin. Bhí an bhaileabhar déanta agam orm féin. Greann agus magadh a bhí ann i dtosach. Mise ag leigint orm go rabhas ar tí an Bhean Reamhar a phósadh. An bhean eile éadmhar mar shíleas. Í i ndáríribh fíre ag iarraidh an chleamhnais nach raibh ann a bhriseadh! Acht bhíos náirighthe anois. Cos ní fhéadfainn fhagháil ’mo bhaile dhúthchais arís go deó. Bhéadh malraigh an bhaile ag féachaint ’mo dhiaidh ag gabháil an tsráid dhom, agus ag innseacht dá chéile go bhfaca siad ’san taisbeántas mé ’mo uathbhás agus ’mo fhear buile. Chuirfeadh máithreacha eagla ar a gclainn ag innseacht dóibh go raibh “sgian fhada ghéar agus rian fola uirri” ’mo phóca agam. Agus céard a cheapfadh Máire mo cholceathar féin, an bhean úd a shíleas a phósadh sul ar fhágas Gallimh i dtosach nuair a d’fheicfeadh sí an bhean a bhí fúm a phósadh anois?
Rugas ar chnap an dorais arís agus chreathas é. Ní raibh aon mhaith ann. Ní fhéadfainn an seómra fhágáil. Bhí an doras trom. Bhí an glas láidir. Bhéadh orm fanacht go dtagaidís.
Shuidheas cois na fuinneóige. A dhul amach thríd an bhfuinneóig? Dá mbéadh lúth na ngéag agam, ní eireóchadh liom.
“A Mhichíl! a Mhichíl!” ars’ an Bhean Reamhar agus í ag druideadh liom.
“Fan amach uaim,” arsa mise, “nó…”
Níor tháinic sí ’mo ghar. Nár bh’ iongantach an tsuirigheacht í? Mise ’mo shuidhe cois fuinneóige ag cur mo chroidhe amach le náire agus le díombáidh agus le cantal. Ise ’n‑a suidhe ar an leabaidh ag sileadh na súl nach rabhas ag labhairt léithi, nach rabhas mór léithi, nach raibh ríméad an