ceapadh go ndéanfainn cleas éigin a chuirfeadh sgáth ar a chomharsain. Gleó agus torann taobh amuigh ’san bpáirc. Gail-innleacha ag gabháil cheóil agus ag sgréachghail gachré uair. Sgairteacha gáiridhe ó dhream annseo. Glórtha feargacha bagarthacha ó dhream thall.
Acht ní raibh aon áird agam ar a raibh ar siubhal. Oiread is aon liúgh amháin eile níor leigeas asam. Ní raibh de chosamhlacht orm acht an chosamhlacht bhíodh ar an mnaoi reamhair agus a dóthain mhór ithte agus ólta aici. Mo cheann leigthe siar. Mo dhá shúil leath-dhúnta. Gan cor asam acht oiread leis an gcuaille bhí i dtalamh lem’ ais. Acht má bhí cosamhlacht an tsuaimhnis agus an tsógha orm, ní suaimhneas ná sógh bhí ’mo chroidhe. Ó d’imthigh Máire agus a fear níor fhan aon mhisneach agam. An bhuile agus an ghráin agus a cuthach bhí ag gabháil dom i gcaitheamh an lae, ó shroicheas mo bhaile dhúthchais, bhíodar sgartha liom. Acht níor fhág sin mé gan a bheith corruighthe, agus corruighthe go mór. Corruighthe mar bhíos an fhairrge thar éis na gaoithe móire. Ní haon droch-chinneamhain a rug orm cheapas. Mé féin agus mé féin amháin ba ciontach le n‑a dtárla dhom. ’Tuige nach raibh sé de rath orm í phósadh, bíodh is go rabhamar ar bheagán féin? Dá bpósainn, ár ndóigh bhéadh lúth na ngéag agam anois, bhéadh bean agam, agus dá mb ’é toil Dé é, bhéadh clann mhac agus inghean ag éirghe suas ’mo thimcheall….
An smaoineadh deireannach seo tháinic chugam, is mór a chuaidh sé ar mo chroidhe. Agus mar ba gnáthach liom, nuair a thosuighinn ag déanamh machtnaimh ar na beannachtaibh nár seóladh ’mo threó ariamh, bhíodar le feiceál go soiléir agam, ós comhair súl m’intinne, ’n‑a bpioctúiríbh breághtha daithte agus iad ag teacht agus ag imtheacht gan faoiseamh.
Ní raibh aon áird agam ar an bhfear beag buidhe a bhí dom’ ghríosadh agus ag iarraidh orm sgréach eile a chur dhíom; ní raibh aon áird agam ar an tormán bhí taobh amuigh
