a chumadh uair ar bith a thogruigheann sé: bíonn féith na filidheachta aníos treise ’san bhfear bheag bhuidhe an lá seo ná mar bhí ariamh cheana. Bhí tógbháil chroidhe air; an tógbháil chéadna croidhe a bhíos ar fhile ag rádh a chuid filidheachta féin dhó.
“Cúig phunnt,” arsa mé féin ós íseal acht gur chuala seisean é, agus dubhras ar bhealach é is go gceapfadh sé gur ar an airgead a bhíos ag smaoineadh feadh an achair, agus go rabhas lán-tsásta leis an bpáidhe.
“Cúig phunnt,” ar seisean, agus ní shílfeá gur labhair sé go fileata faoi’n ngrádh ariamh, “cúig phunnt, is mór an t‑airgead é: beidh do shaidhbhreas déanta.”
“Ní bheidh tú féin gan roinnt a dhéanamh,” arsa mise ag caochadh súile air, “beidh an domhan mór ag teacht le n‑ár bhfeiceál.”
“B’fhéidir dhom an beagán a dhéanamh,” ar seisean go neamh-urchóideach, “acht tá sé ’san tairngireacht go bhfuighe mé bás gan greim ’mo bhéal…acht tá siad ag bailiughadh chugainn cheana féin.”
Feistigheadh agus deisigheadh mé féin. Hosgluigheadh doras an bhotha. Chuir an fear beag buidhe gothadh oibre air féin. Sheas sé ’san doras.
“An Fear Buile! An Fear Buile le feiceál annseo! An Fear Buile a mharbhuigh ochtar fear leis an sgin fhada ghéir! Rian na fola uirri fós féin!” agus mar sin de le na daoine mhealladh isteach.
Acht fuair sé faill le n‑a rádh liom, sul ar tháinic duine ar bith chugainn, nach raibh aon mhaith i gcaint le taisbeántas a mholadh gan an chaint a bheith go fileata; gur daoine fileata a bhí i muintir na hÉireann, nach ndeárnaidh aon treóraidhe pobail maith dá thír ná dá mhuintir gan féith na filidheachta a bheith ann, gur casadh file leis ar maidin i dteach ósta, agus gur shocruigh sé leis dán fada a cheannacht uaidh ar deich fichead—dán fada ag moladh an chleamhnais;
