An méid adubhras leis bhí sé sgríobhtha síos aige, agus thosuigh sé ’ghá léigheadh.
“Bhfuil sé ceart agam?” ar seisean, nuair a bhí sé léighte aige.
“Ní’l tada ann faoi’n gcleamhnas,” arsa mise.
“Cé’n cleamhnas? Níor hinnseadh tada dhom faoi chleamhnas.”
“Cheapas nach raibh aon ghábhadh leis. Ní raibh ann acht cleas d’imrigheas air,” agus b’éigin dom mo shean-sgairt a leigint nuair a chuimhnigheas ar an mbaileabhar rinneas ar an bhFear Beag Buidhe. Acht ní raibh an fear dlighe sásta gur innsigheas an sgéal dhó. Bhí an fear mór cnámhach ’sna trithíbh acht meangadh féin níor tháinic ar bhéal an dligheadóra.
“Agus chuir tú t’ainm leis⸺nár chuir?” ar seisean.
“Chuir.”
“Agus a’ ndeachaidh aon duine i bhfiadhnaidhe air?”
“Chuaidh beirt.”
“Táim ag ceapadh go bhfuil tú i dteannta aige. Mara bhfuil tú sásta an bhean óg a phósadh….”
“Ní bean óg í,” arsa mé féin ag cur isteach air go taodach.
“Cuma sin…acht déanfad-sa mo dhícheall duit. Ná bíodh faitchíos ar bith ort nach ndéanfaidh.”
“Is mór an fear magaidh thú,” ars’ an fear mór liom-sa; “ar ndóigh, ní raibh cleamhnas ar bith ann?”
Thosuigheas féin ag gáiridhe. Do cheap an bheirt eile gur ag déanamh grinn a bhí an bacach.
“Ná bíodh aimhreas ar bith ort nach bhfuighidh tú do chuid,” ars’ an dligheadóir, agus thosuigh sé ag sgríobhadh.
D’fhágamar slán agus beannacht aige, agus d’imthigh linn.
