Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/20

This page has not been proofread.
(20)


Si wenkt, den Himmel gleich yoll Lampe’ get,
Aus hirem Kap eng Idé tret,
Dé rifit dem Mond : je, joh deng Stemm
Weit a’ breet heremm,
De Mohnd giev fond ; si ruff : me héer,
Ob d’Haed dei’ Feier kéer,
Meng Meeschtesch loest der sohn,
Deng Flaam a’ Bescher och ze drohn;
Hoiel drob kee’ Schlof,
An d’Mier klamm ov,
Ob Ruine’ fleh nach héch,
Gev oiecht ob mei’ Gespréch:
Waat déf do niede’ kreicht,
An héch hei oievé’ streicht,
Kuurz waat sech zogedrohn
Soll moier deng Nohriicht sohn.
Si rifit doierob sech aus dem Othom:
Me héer Schlof,
Lés d’Waachen ov,
Dervir dach héer deze' Rothen:
Aus dem Lieve’ kéer,
Waat Wonnesch och do wéer,
Joh Idé, Neid än Häas,
Geschwenn eweg mer dat Gefier,
Drob an de’ Neischt mer d’Lieve’ spier,