485.
Sarong banggi nin Septiembre nagodéngal su bagyo asin pinagbabanog kan daraktilang pakpak kaini su mga gadung sa Manila; mandidiit-mandiit minadagol- dol; mga linti asin mga kikilat minabanggraw nin ka- dikit na horas sa mga “karatakan kan baguio asin mina- tagob nin makangingirhat na pagkatakot sa mga na- geérok duman. Nagbokonokbonok na gays. Sa liwanag kan linti 6 kan kikilat na naghahalas-halas nakikita an kapedasong atop, sarong lado nin bintana nagraralayog asin minahélog na makagiramgiram an linagabong ; daing nakikitang minsan sarong coche, minsaén man sa- rong naglalakaw, sa mga lansangan. Kan an malagong na daging kan dagoldol, makasanggatés na idinddaging, minapurawas sa harayé, dangan nadadangog an hina- gishis kan doros na minapaarimborong kan urdn, na minapaluwas nin paulit-ulit na trak-trak sa mga katipay kan mga pirintong bintana.
Duwang guardia nagsirong sa sarong gadung na pi- nagpapatindog sa may convento: sarong soldados asin sarong distinguido.
“Nagaano kita digdi?” an sabi kan soldados; “dai nin naglalakaw sa lansangan... dapat kitang paduman sa sarong harong; an sakong karahay nin boot nag- oontok sa Calle del Arzobispo.”
“Maghalé digdi sagkod duman igwa nin dakilang ag- wat asin madodomog kita,” an simbag kan distinguido.
“Ano man kaiyan kun dai kita gadanon kan kikilat?”
“!Bah! dai ka matakot; sikat na magkaigwa nin pa- rarayos an mga monja nganing makaligtas sinda.”
“!Ohd!”” an sabi kan soldados, “alagad anong maga- gamitan kaiyan kun an banggi madiklom?”
Asin itiningkadlag su mata sa itaas sa paghiling sa kadiklomaén; kan horas na ito kuminikilat naman na sinonod nin ’ makosog na dagoldol.
“Naku! Susmariosep!” an hagayhay kan soldados na kasabay an pangurts, asin ginoyod su saiyang kaiba- han; “thumalé kita digdi!”
“Anong nangyayari saimo?”
“Humalé kita, humalé kita digdi!” sa olit nyang ta- taramon na nagraragot su aepon sa takot.
“Anong saimong nakita?’
“!Sarong aswang!” an sabi sa hababang tingog na tinatakigan na bulanos.
“Sarong aswang?”
