“Níl cosaṁlaċt na fírinne air,” adeirimse, “aċt céard deir an Fear Mór féin?”
“Tuige ḋuit ceist mar sin a ċur orm? Naċ ḃfuil aiṫne agat ar an ḃFear Mór? Ba ḋeacair cainnt ḃaint as an lá ab ḟeárr ḃí sé, aċt má cuirtear ceist air anois faoi’n gcéad ṁnaoi tagann taom éigin air, buaileann sé faoi ar ċaṫaoir, bain- eann sé naipcín as a ṗóca, coinniġeann sé le n-a éadan é agus gan le cloisint uaiḋ idir gaċ ḋá osna aċt, an ḃean ḃoċt! an ḃean ḃoċt! Ḃéaḋ truaig agat do’n Ḟear Mór boċt dá bfeicteá é ag caoineaḋ na mná sin. Ní leigfeaḋ do ċroiḋe ḋuit aon ċeist eile ċur air, an créatúir!”
“Agus cé’n ċaoi ar cailleaḋ i? An ḃfaca aon duine marḃ í?”
“Ní ḟuil ḟios ag aon duine cé’n ċaoi ar cailleaḋ í. Go deiṁin níor facṫas an corp ariaṁ.”
“Ar facṫas beó í?” arsa mise agus cineál aiṁris orm an raiḃ a leiṫéid de ṁnaoi ann ariaṁ.
“Ċonnaic an pobul uilig beó í ár ndóiġ. Ḃíos féin ar an mbainis. Agus ba ḃreáġ an ḃainis í. Ṡíos i gConndae an Ċláir pósaḋ iad, agus ṫáinic siad amaċ annseo as Gailliṁ agus cóisde céiṫre gcapall fúṫa. A leiṫéid de raic ní ḟaca tú ariaṁ! Níor innis sé do aon duine ar ḟágáil an tiġe ḋó go raiḃ sé le pósaḋ, agus ní raiḃ súil againn go bpósfaḋ ċoiḋċe aċt an oiread leis an sagart. Aċt nuair a ċuala an pobul go raiḃ sé sa mbaile, agus an ḃean aige, ḃailiġeadar uilig timċeall ar an áit go ḃfeicfidís an ḃean a ḃog croiḋe cruaiḋ an Ḟir Ṁóir....”
