Što mi wowka powědała
| nadpis | Što mi wowka powědała |
|---|---|
| awtor | Franc Kral |
| lěto | |
| žórło | texty.citanka.cz |
| licenca | public domain |
| nota | stary prawopis |
Běše pak něhdy w starych časach pobožny muž, kiž sebi w lěsu khežku natwari a wokoło njeje nešto wowsa wosy. Khěžka bě jednora, měješe jenož tři woknješka. Tu wjedźeše pobožny putnik samotne žiwjenje, a małohdy k njemu štó přikhadźeše. - Sta pak so, zo jónu k njemu rjany, cuzy muž přińdźe a jemu přikaza: "Pohladaj z prěnim woknješkom won! što tam widźiš?"
"Wulku wójnu widźu; konje padaju: čłowjekojo so we krwi waleju. Ow, to je hrózbny napohlad."
"Tajke jónu časy přińdu. - Nětk pohladaj do druheho wokna! Što tam?"
"Tu ničo njewidźu. Tołsta ćma tu je."
Haj, na hrěšny lud přińdźe po wójnje mór a čorna khorosć. - Što nětko we třećim woknje widźiš?"
"Ach, tu je krasna, wulka, zelena łuka. Rjany muž tam trawu syče. Tola widźu tu jara mało ludźi."
"Po hrózbnych časach budźa lěpše. Tola čłowjekow budźe z woprědka mało. - Ja sym boži jandźel, a dokelž sy přeco pobožny a ponižny, smědźach ći přichod pokazać." To rjeknywši so jandźel zhubi.
Něhdy khodźeše po kraju kowař, kiž njeměješe dźěła. Tak přińdźe tež blizko k horje pola Prahi. Bě mučny a lehny so na słónčko. Na dobo stoješe šěry mužik před nim prajo: "Widźu, zo dźěła nimaš, tak pój ze mnu, chcu ći dosc na dosć dać." A dowjedźe jeho na horu a wočini małe durička. Kowař wuhlada nutřka wjele wojakow, kiž na zemi ležachu a spachu. Mužik dowjedźe jeho ke konjom, zo by podkowy zwottorhał a nowe přibiwał.
Po dołhim času bě ze wšěmi hotowy a dósta wot šěreho mužika wulku rnzdu. Hdyž won dźěše, přimny poslědnjeho z wojakow za hłowu prajo: "Nó, bratře!" A wojak so zasparny wopraša: "Je hižo čas?" W skoku šěry mužik wotmołwi: "Ně, ně, přeco hišće spi!" a kowarjej praješe pak takle: "Hdyž přińdźe prawy ćas, stanu tući wšitcy a wulka wójna nastanje."
Hdyž kowař z hory wustupi, njeznaješe wokolinu; wšo bě přeměnjene. Bě dźě tam na wšě połsta lět dźěłał.
Natušec mały Jank w R. dyrbješe husy na pastwišćo hnać. Bě to runje tehdy, hdyž Napoleonowe wójska přez naše krajiny ćahachu. Tohodla poruči mać Jankej, zo by sebi tola husy w hromadźe dźeržał, hdyž wojacy nimo poćahnu. Jank to wjesele slubi a ćěrješe husy won. Dołho njetraješe a hižo přijěcha črjóda jězdnych. A što Jank sčini, zo by wojakow w blizkosći wohladał a tola tež maćeri posłuchał? - - Wza swój křud a zwjaza sebi wšitke "liby" wokoło pasa. Tak dźěše na wojakow hladać. Tym chcyše so wězo jara smjeć a sčinichu Napoleona, kiž runje sobu jěchaše, na hólčka kedźbneho. A tón so hólčeca wopraša, čehodla je tola husy takle zadajił.
"Haj, naša mać je prajiła, zo dyrbju sebi husy w hromadźe dźeržeć, ale wojakow chcych tola tež widźeć," bě Jankowa wotmołwa. Na to so Napoleon wjesoły zasmja a Jankej husy zapłaći.