Ё Раб, ту моро з-ин ҷаҳон бо гавҳари имон барӣ,
Бар сӯйи гулзори чинон бо гавҳари имон барӣ.
Тоат надорам, эй Аҳад, дармондаам дар кори бад,
Гар аз ту алтофе расад, бо гавҳари имон барӣ.
Нуре надорад манзилам, ёди ту мехоҳад дилам,
Афсурдаву ҷо дар гилам, бо гавҳари имон барӣ.
Он дам, ки назъи ҷон шавад, дар касди мо шайтон шавад,
Пирӯзӣ аз Раҳмон шавад, бо гавҳари имон барӣ.
Ман толиби дидори ту, афтодаву бемори ту,
Бар ҷаннату анҳори ту, бо гавҳари имон барӣ.
Ё Раб, ба ҳаққи Мустафо, в-он офтоби «ва-з-зуҳо»,
Деҳ синаи моро сафо, бо гавҳари имон барӣ.
Бар ҳаққи ёрони Расул, он соҳиби роҳи вусул,
Созӣ дуои ман қабул, бо гавҳари имон барӣ.
Ё Раб, каромат фош кун, раҳме ту бар Наққош кун,
Ҷанноти худ маъво-ш кун, бо гавҳари имон барӣ.
