БЕҚУВВАТ [бе.. + қувват] Қуввати, дар-мони оз; ҳолсиз, нимжон, заиф. Беқувват чол. Оёқларим беқувват. ят Қизлар беқувват бўлиб, сап-сариқ, заъфарондай бўлиб, поғона-дан йиқшш берибди. «Луқмони Ҳаким».
ЎТИЛ/БЕҚУВВАТ
Oʻzbek tilining izohli lugʻati ← БЕҚИЁС БЕҚУВВАТЛИК →