===Принц һәм аҡҡоштар===
(Марина Цветаева. Принц и лебеди)
Арыған да йәнем кешеләрҙән..
Тоноҡ ҡына нурлы һил мәлдә
Алтын паркҡа килдем; олпат тынлыҡ -
Һыу өҫтөндә аҡҡош тирбәлә.
Эңерҙең дә тантанаһы һүнде
(Аһ, күктәр ҙә арый балҡыштан )
Ал шәфәҡтең алтын нағышында
Икмәгемде сүпләй аҡҡоштар.
Алтын япраҡтарҙы урай-урай
Валсыҡтар ҙа аға тулҡында.
Өркәк нурҙар аяғымды үбә,
Сәстәремә ҡунып йылҡылдай
Колоннаның уйсан шәүләһендә
Ҡарап ҡына торам ситтән мин
Итәғәтле моңһоу дуҫтарымдың
Минең һыйҙы ҡабул иткәнен
Күҙ бәйләнә, күңел наҙға тула,
Яңғыҙлыҡтан зарлап яңынан
Һарай юлы буйлап ҡайтып барам
Аҡ ҡанатлы дуҫтар янынан.
==Принц һәм аҡҡоштар==
В тихий час, когда лучи неярки
И душа устала от людей,
В золотом и величавом парке
Я кормлю спокойных лебедей.
Догорел вечерний праздник неба.
(Ах, и небо устает пылать!)
Я стою, роняя крошки хлеба
В золотую, розовую гладь.
Уплывают беленькие крошки,
Покружась меж листьев золотых.
Тихий луч мои целует ножки
И дрожит на прядях завитых.
Затенен задумчивой колонной,
Я стою и наблюдаю я,
Как мой дар с печалью благосклонной
Принимают белые друзья.
В темный час, когда мы все лелеем,
И душа томится без людей,
Во дворец по меркнущим аллеям
Я иду от белых лебедей.
==== М. Лермонтов шиғырҙарынан ====
ЕЛКӘН
(М. Лермонтов "Парус")
Томан аша яңғыҙ аҡ елкәнкәй
Төҫмөрләнә диңгеҙ өҫтөндә
Ватанынан ниңә китте икән,
Нимә эҙләй икән сит илдә?..
Тулҡын уйнай – елдәр һыҙғырыша,
Ыңғыраша елкән ағасы,
Юҡ-юҡ, бәхет эҙләп китеп бармай,
Бәхеттән дә ҡасып бармайсы!
Баш өҫтөндә – алтын ҡояш нуры,
Зәңгәр аҡыҡ кеүек ян-яғы
Ул дыуамал иһә дауыл көҫәй
Дауылдарҙа барҙай йән ялы
== Авторҙары билдәһеҙ ==
"Хәсрәтле әсә" мемориалындағы тәржемәм
Яҙмаған беҙгә бәхеттәр:
Беҙ – һөйөлөп туймағандар,
Тик әсәләр һаман көтә,
Өмөттәрен юймағандар.
Һиҫкәнәләр, беҙҙер, тиеп,
Елдәр ҡаҡһа ишек-ҡапҡа,
Улым тере, тере, тиеп,
Ышанмайса “ҡара” хатҡа.
Хәтерҙәрҙә йәшәгәндә
Ябылмаҫтар ҡайтыр юлдар,
Татлы төштәргә инербеҙ –
Шәһит булып ҡалған улдар.
Талпынып, йәнебеҙ осор,
Әсәйҙәр, һеҙ ҡалған яҡҡа.
Беҙҙе үлем ала алмай
Хәтер тере тотҡан саҡта.
В. Брюсов.
ОСРАШЫУ
Аһ, мәркәздең шаулы урамында
Яҙа-йоҙа ғына тап булышыу!
Көтмәгәндә өткән хисле ҡараш,
Тик керпектәр һатыр наҙ тулышыу!
Бер миҙгелгә генә ярһыу тулҡын
Икебеҙҙе ҡамай өйөрмәгә,
"Кем һин?" - Яуап: " Үҙең кем булаһың?"-
Өнһөҙ генә һөрән - тик бер мәлгә.
Үткәндәрҙе асып һала күҙҙәр,
Ҡарашымда яна: "Бул минеке!"
Ул да миңә вәғәҙә биргән төҫлө...
Төрлө яҡҡа әммә уҙып киттек.
Эркелешкән халыҡ араһында
Кем менәндер йәнә ул серләшә...
Ә мин ләззәт алып ҡалманыммы,
Ғишҡи утта алманыммы йәшәп!
1904 йыл, 29 сентябрь
== А. Дементьев шиғырҙарынан==
Үкенмәгеҙ үткәндәрҙе уйлап
(А.Дементьев.«Ни о чем не жалейте»)
Үкенмәгеҙ үткәндәрҙе уйлап,
Булыры ла булған, туны туҙған,
Һағыштарҙы хаттай йыртып ташлап,
Онотоғоҙ, ваҡыт инде уҙған
Үкенмәгеҙ ниҙер булғанына,
Булмай ҡалғанға ла бошонмағыҙ,
Күңел күле генә буйрамаһын,
Арымаһын өмөт ҡошҡонағыҙ.
Үкенмәгеҙ ҡылған изгелеккә,
Белмәһә лә кемдер ҡәҙерҙәрен,
Уҙмыштар юҡ даһи, түрәгә лә -
Алып тора яҙмыш йәберҙәрен.
Үкенмәгеҙ иртәләнем тиеп,
Йә яҙлыҡтым тиеп уңыр мәлдән.
Кемдер даһиҙарса флейта уйнай,
Ә бит моңон ала һеҙҙең йәндән
Үкендереп һеҙҙе әрнетмәһен
Уҙып киткән көндәр, һүнгән һөйөү.
Уйнаһындар флейта - даһиҙарса,
Даһийыраҡ һеҙҙә тыңлай белеү.
== А. Пушкин шиғырҙарынан==
А.С. Пушкин
Унылая пора! Очей очарованье!
Приятна мне твоя прощальная краса —
Люблю я пышное природы увяданье,
В багрец и в золото одетые леса,
В их сенях ветра шум и свежее дыханье,
И мглой волнистою покрыты небеса,
И редкий солнца луч, и первые морозы,
И отдаленные седой зимы угрозы.
* * *
Моңһоу мәлдәр!Күҙҙән күҙегерлек!
Балҡыш һүнер көндәр етеп бара -
Бөркәнсеккә - алтын, ҡомас ерлек,
Ғашиҡ булмай көҙгә юҡтыр сара.
Елдәр уйнап, һалҡын тынын бөрккәс ,
Монар ала күкте килке-килке,
Һүрәнәйә ҡояш, ағаста - бәҫ,
Уҫал янап ҡуя ҡышҡы ипкен
А.С. Пушкин. Делибаш
Перестрелка за холмами;
Смотрит лагерь их и наш;
На холме пред казаками
Вьется красный делибаш.
Делибаш! не суйся к лаве,
Пожалей свое житье;
Вмиг аминь лихой забаве:
Попадешься на копье.
Эй, казак! не рвися к бою:
Делибаш на всем скаку
Срежет саблею кривою
С плеч удалую башку.
Мчатся, сшиблись в общем крике...
Посмотрите! каковы?..
Делибаш уже на пике,
А казак без головы.
* * *
Тилебаш
Тау артлап атыштар бара;
Яҡтар ҡыла тамаша;
Тилебаш дыуамал, ҡара,
Атта елә тау аша.
Тилебаш! инмә алышҡа,
Йәллә әүәл йәнеңде,
Амин, тип ауаз һалышҡа
Һөңгө тишер тәнеңде.
Әй казак! яуға атылма,
Ҡайҙа шулай ашҡындың:
Тилебаш ярһыу атында
Ҡырҡып алыр башыңды.
Еләләр, үс-нәфрәт таша,
Бер кем һелтәнмәй яҙа:
Һөңгө үткән тиле аша
Һәм башһыҙ ята казак.
«Делибаш» - А.С. Пушкиндың урыҫ-төрөк һуғышы ваҡытында яҙған шиғыры. Шиғырға атама биргән һүҙ төрөк сығышлы һәм беҙгә тәржемәһеҙ ҙә аңлашылып тора - тилебаш, йәғни, дыуамал.
А.С. Пушкиндың 15 йәшлек сағында яҙған шиғыры
КРАСАВИЦЕ, КОТОРАЯ НЮХАЛА ТАБАК
Возможно ль? вместо роз, Амуром насажденных,
Тюльпанов, гордо наклоненных,
Душистых ландышей, ясминов и лилей,
Которых ты всегда любила
И прежде всякий день носила
На мраморной груди твоей, —
Возможно ль, милая Климена,
Какая странная во вкусе перемена!..
Ты любишь обонять не утренний цветок,
А вредную траву зелену,
Искусством превращенну
В пушистый порошок!
Пускай уже седой профессор Геттингена,
На старой кафедре согнувшися дугой,
Вперив в латинщину глубокий разум свой,
Раскашлявшись, табак толченый
Пихает в длинный нос иссохшею рукой;
Пускай младой драгун усатый
Поутру, сидя у окна,
С остатком утреннего сна,
Из трубки пенковой дым гонит сероватый;
Пускай красавица шестидесяти лет,
У граций в отпуску и у любви в отставке,
Которой держится вся прелесть на подставке,
Которой без морщин на теле места нет,
Злословит, молится, зевает
И с верным табаком печали забывает, —
А ты, прелестная!.. но если уж табак
Так нравится тебе — о пыл воображенья! —
Ах! если, превращенный в прах,
И в табакерке, в заточенье,
Я в персты нежные твои попасться мог,
Тогда б я в сладком восхищенье
Рассыпался на грудь под шелковый платок
И даже... может быть... Но что! мечта пустая.
Не будет этого никак.
Судьба завистливая, злая!
Ах, отчего я не табак!..
* * *
Тәмәке яратҡан ҡыҙға
Мөмкинме был! Рауза ла түгел Амур яралтҡан,
Ынйыҡай түгел еҫен яратҡан,
Ғорур ләлә йә томбойоҡ, йәсмин...
Зауҡың ни мәлдә үҙгәрткәнһең һин?
Күптән дә түгел - бер аҙ элгәре
Мәрмәр түшеңде сәскә биҙәрен
Белә инемсе, Климена йәнем,
Ә хәҙер сәскә түгелсе ғәмең:
Зәһәрен бөрккән үлән еҫкәйһең,
Аңламайым һис, таптың ни тәмен?!
Йә ярай теге - ҡартлығы етеп,
Кәкре дуғалай иңкәйеп китеп,
Латинщинанан башҡаһы - ләм-мим -
Геттингемдағы йәшәмеш ғалим
Танау тишеген шыплап тултырһа;
Йәки йәш драгун таң менән тороп
Йоҡо асырҙан тәмәке төрөп
Ыҫлы мөрйәләй быҫҡып ултырһа!
Йәки анауы - алтмышты уҙған
Һылыулыҡ тигән күлдәге туҙған
Ҡайнар хистәре отставка биргән
Ҡырҡ ерҙән ҡоршап шәпләнеп йөрөгән
Яһил ҡарт туташ йәшлек үткәнгә
Үкенесенән шуға һалышһа...
Ә һин бит гүзәл!... Йә, үҙең уйла.
Әммә көҫәрең тәмәке булһа
Аһ, алып китә хыял тулҡыны,
Әллә ни уйлап ҡуям ҡылҡынып,
Имеш, әйләнәм үлән-онтаҡҡа,
Әсиргә төшәм янсыҡ-ятаҡҡа.
Нәфис бармаҡтар миңә ҡағыла,
Танауға инәм, сәселәм тағы ла
Яулыҡ аҫтына - мәрмәрҙәй түшкә.
Һәм хатта...Етер! Быныһы ни эшкә!
Быныһы булмаҫ шул,
Ни көтмәҫ түгел,
Аһ, әсе яҙмыш,
Ниңәләр һуң мин
Тәмәке түгел
А.С. Пушкин. «Стамбул гяуры нынче славят...»
Стамбул гяуры нынче славят,
А завтра кованой пятой,
Как змия спящего, раздавят
И прочь пойдут — и так оставят.
Стамбул заснул перед бедой.
Стамбул отрекся от пророка;
В нем правду древнего Востока
Лукавый Запад омрачил —
Стамбул для сладостей порока
Мольбе и сабле изменил.
Стамбул отвык от поту битвы
И пьет вино в часы молитвы.
Там веры чистый луч потух:
Там жены по базару ходят,
На перекрестки шлют старух,
А те мужчин в харемы вводят,
И спит подкупленный евнух.
Но не таков Арзрум нагорный,
Многодорожный наш Арзрум:
Не спим мы в роскоши позорной,
Не черплем чашей непокорной
В вине разврат, огонь и шум.
Постимся мы: струею трезвой
Одни фонтаны нас поят;
Толпой неистовой и резвой
Джигиты наши в бой летят.
Мы к женам, как орлы, ревнивы,
Харемы наши молчаливы,
Непроницаемы стоят.
Алла велик!
К нам из Стамбула
Пришел гонимый янычар.
Тогда нас буря долу гнула,
И пал неслыханный удар.
От Рущука до старой Смирны,
От Трапезунда до Тульчи,
Скликая псов на праздник жирный,
Толпой ходили палачи;
Треща в объятиях пожаров,
Валились домы янычаров;
Окровавленные зубцы
Везде торчали; угли тлели;
На кольях, скорчась, мертвецы
Оцепенелые чернели.
Алла велик. Тогда султан
Был духом гнева обуян.
* * *
ИСТАМБУЛДЫ МАҠТАЙ КАФЫР
Истамбулды бөгөн маҡтап,
Иртәгә йоҡоло саҡта
Йылан төҫлө күреп һытыр,
Иҙеп-онтап ташлар кафыр.
Истамбул иҙрәй ҡосаҡта.
Истамбулға ниңә Рәсүл!
Жаһиллыҡҡа сумған да ул,
Боронғо Шәреҡ иманын
Мәкерле Мәғриб йыуғанын
Күрмәй, фәхеш менән мәшғүл.
Йыһат тигәнде онотоп,
Ултыралар хәмер йотоп.
Ҡалмаған тәүфиҡ әҫәре,
Баҙар ҡыҙыра бисәһе,
Һәрәмдән ҡарсыҡ ебәреп,
Саҡырта һөйәр-көҫәрен.
Болло – алашар* кеҫәһе.
Әллә күпме юл тоташлы
Әрзерумға, тауҙар ашып.
Бында әммә хәл икенсе,
Эсмәйҙәр хәмер, болашып.
Фетнә һалалмай үткенсе.
Ураҙала хәләл ейеп,
Саф фонтандан һыуҙар эсеп,
Яуға тиһәң, ярһыу хисле
Йәш-елкенсәк сыға елеп.
Ҡатындары ете бикле,
Бер кем үтә алмаҫ шикле,
Үтә алмаҫ дауыл-еле.
Аллаһ әкбәр!
Истамбулдан
Килеп төштө янысарҙар,
Кәрәк тиеп беҙгә ярҙам.
Ҡупты шул саҡ зәһәр буран.
Рущуктан алып Смирнаға,
Трапезунд йәнә Тульчаға
Ҡатилдар сыҡты ҡырмаға
Халыҡты алып ҡулсаға.
Йорттар ләүкеп янды шул саҡ,
Бар ерҙә - дәһшәтле усаҡ.
Ҡайҙа баҡма – ҡанлы ҡорал,
Торонбаштар, көйгән еҫтәр.
Бағаналар быҫҡып тора,
Көйрәй аҫыулы мәйеттәр.
Аллаһ әкбәр!
Солтан үсе
Килде беҙгә шулай күсеп.
==С. Есенин шиғырҙарынан==
Поёт зима — аукает...
Сергей Есенин.
Йырлай ҡышҡай - көйләй генә,
Йөнтәҫ урман геүләй генә,
Сыңлап тора бешә,*
Моңһоу болот, ауыр һулап,
Һағышланып, яманһыулап
Йыраҡ юлға төшә.
Урамда буран кәйелә,
Ебәк келәмдәй йәйелә,
Тик һыуығы уҫал
Шуҡ турғайҙар киткән тынып ,
Етем сабыйҙарҙай шымып
Тәҙрә янлап боҫҡан.
Ҡошсоҡҡайҙар өшөп бөткән,
Суҡыштары төшөп бөткән,
Ҡуйышҡандар арҡа.
Ел асыуы һаман таша,
Тәҙрәләрҙе туҡмап шаша,
Ҡапҡастарын тарта.
Туң тәҙрәгә һыйынышып,
Олоғанын тыңлап ҡыштың
Ойой ҡошсоҡҡайҙар
Төштә уларҙы йыуата,
Күктә ҡояшты йылмайта
Яҙғы матур айҙар
* Бешә - йәш ҡарағай
Зинаида Гиппиус
Осҡом килде, йәшәгем килде.
Тик йәнгенәм - үле ҡарсыға.
Туҙан баҫып, ята тупраҡта,
Әйтерһең шул ерҙең ярсығы.
Ысҡыналмай ауыр бығауҙан.
Үҙәк өҙгөс һыуыҡ - ер тарта,
Йәнемә лә үткән шул һыуыҡ,
Ергә һалып гүйә гүр тарта.
Сабырҙарҙан уҙып - йән сыға,
Йәнгенәйем - үле ҡарсыға.
Я ждал полета и бытия.
Но мертвый ястреб — душа моя.
Как мертвый ястреб, лежит в пыли,
Отдавшись тупо во власть земли.
Разбить не может ее оков.
Тяжелый холод — земной покров.
Тяжелый холод в душе моей,
К земле я никну, сливаюсь с ней.
И оба мертвы — она и я.
Убитый ястреб — душа моя.
Яҡында ғына кеүек әсәйем
(Монгол йырынан)
Алиһәм итеп уны иҫләйем.
Монар эсенән нурға ҡойоноп
Әсәйем–бәғерем ҡараған төҫлө
Ҡайтыуҙарымды өҙөлөп көтәлер
Миңә инселәп ҡоя һөт өҫтө
Яҡында ғына кеүек әсәйем
Алиһәм итеп уны иҫләйем.
Күктәрҙә йөҙә ҡыйғас болоттар
Әсәм доғаһы уларҙан килде
Сәй ҡайнатҡан, ти, ҡуйып усаҡҡа
Күҙен талдырып көтәлер инде
Яҡында ғына кеүек әсәйем
Алиһәм итеп уны иҫләйем.
Күгәреп ятҡан тауҙарға табан
Улыҡайыңдың тотҡан юл башы.
Етлегеп килә һинең ҡәҙерлең
Яҡты хыялы булыр юлдашы
Яҡында ғына кеүек әсәйем
Алиһәм итеп уны иҫләйем.
== Төрөксәнән==
Karlı Kayın Ormanında.Nazım Hikmet
Karlı kayın ormanında
yürüyorum geceleyin.
Efkârlıyım, efkârlıyım,
elini ver, nerde elin?
Memleket mi, yıldızlar mı,
gençliğim mi daha uzak?
Kayınların arasında
bir pencere, sarı sıcak.
Ben ordan geçerken biri:
"Amca, dese, gir içeri."
Girip yerden selâmlasam
hane içindekileri.
Yedi tepeli şehrimde
bıraktım gonca gülümü.
Ne ölümden korkmak ayıp,
ne de düşünmek ölümü.
* * *
Ҡарлы ҡайын урманында.Нәзим Хикмәт шиғыры
(төрөксәнән)
Ҡарлы ҡайын урманында
Күҙҙәремдә йәшем тулы,
Өҙгәләнәм-өҙгәләнәм,
Ҡулыңды бир, ҡайҙа ҡулың?!
Илгенәм ни, йондоҙҙар ни
Йәшлегем ни – ҡалды йыраҡ
Ҡайындарҙың араһында
Бер тәҙрәлә яна сыраҡ
Берәйһе саҡырһа унан:
"Ағай,тиеп, әйҙә беҙгә",
Инеп сәләм бирер инем
Шунда булған һәммәһенә.
....Ете убалы ҡаламда
Ҡалдырҙым наҙлы гөлөмдө
...Үлем ипкенен мин һиҙәм,
Яҡынлап килгән үлемде…
==Украинсанан==
Украин бишек йыры
Ой у гаю, при Дунаю
Соловей щебече.
Він свою всю пташину
До гніздечка кличе.
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Соловей щебече.
Він свою всю пташину
До гніздечка кличе.
Ой у гаю, при Дунаю
Там музика грає.
Бас гуде, скрипка плаче,
Милий мій гуляє.
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Там музика грає.
Бас гуде, скрипка плаче,
Милий мий гуляє.
Ой у гаю, при Дунаю
Тужу самотою.
Плачу, тужу, ще й ридаю
Милий за тобою.
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Соловей щебече.
Він свою всю пташину
До гніздечка кличе.
Ой у гаю, при Дунаю
Там музика грає.
Бас гуде, скрипка плаче,
Милий мій гуляє.
* * *
Дунайымдың урманында
Һандуғас һайрайҙыр
Балаҡайын саҡырып
Яҡ-яғын ҡарайҙыр
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Һандуғас һайрайҙыр
Балаҡайын саҡырып
Яҡ-яғын ҡарайҙыр
Дунайымдың урманында
Йыр-моңдар гөрләйҙер.
Скрипкаһына ҡушылып
Йәнкәйем көйләйҙер
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Йыр-моңдар гөрләйҙер.
Скрипкаһына ҡушылып
Йәнкәйем көйләйҙер
Дунайымдың урманында
Яңғыҙ башҡынам шул
Һөйгәнем тип күҙ йәш түгеп
Йәнем ашҡына шул.
Ох-тьох-тьох і тьох-тьох-тьох
Һандуғас һайрайҙыр
Балаҡайын саҡырып
Яҡ-яғын ҡарайҙыр
Дунайымдың урманында
Йыр-моңдар гөрләйҙер.
Скрипкаһына ҡушылып
Йәнкәйем көйләйҙер
==Ҡаҙаҡсанан==
Ҡаҙаҡсанан билдәһеҙ автор шиғыры
Ҡарындашым, күрһәтмә ғәүрәтеңде,
Кәметмәсе буйыңдағы дәүләтеңде,
Атаң-әсәң ҡыуанысы булмайһың бит,
Илгә ғәйбәт иттереп зат- зәүрәтеңде.
Ҡарындашым, ҡайтаһың кендек асып,
Кендек асып итмәкһең кемде ғашиҡ?!
Донъяңды ҡылаһың бит бәрәкәтһеҙ,
Ут менән уйнап йөрөп, көлгә батып.
Ҡарындашым, ташласы тәмәкеңде,
Ыҫламасы төтөндә толомоңдо,
Ҡалай ғына таш йөрәк булып киттең,
Күрәһәтеп ғауамға ят ҡылығыңды
Батмандай буяу яғып битеңә мең,
Буянып дәрәжәңде төшөрәһең.
Үтенмәен алдыңдағын уйла тиеп,
Ҡарындашым, үтенәмен, үтенәмен
== А. Пугачева йырынан==
Йырлаған ҡатын
Алла Пугачева. Женщина, которая поет
Яҙмыш, миңә йәлләмә мәрхәмәт,
Көтәм һинән бары тик мәрхәмәт,
Яҡла мине, ал ҡанатың аҫтына,
Күтәр мине бәхет тулы ҡатыңа
Бәхет бирсе! Бәхет бирсе
Йыр өсөн тип йәшәгән ҡатынға
Бәлки ҡалған юлым оҙон түгелдер,
Булһа булһын, тик ҡыйма күңелде,
Йорт усағым һүндерә күрмә бары,
Булһасы янымда гел һөйгән йәрем,
Тик ул, тик ул, тик ул
Йыр өсөн тип йәшәмәгән йәрем
Дуҫ-дошманды айырырға өйрәт һин,
Йәшлегемде һаҡларға өйрәт һин,
Йырҙан мине биҙҙерә генә күрмә,
Күңелемдәге осҡондо һүндермә,
Минең, минең
Йыр өсөн тип йәшәгән ҡатындың
Яҙмыш, бала ҡайғылары бирмә,
Ҡартлығымды яңғыҙлыҡҡа күммә,
Хәсрәт килер булһа йортом түренә,
Тик балама түгел, бир һин үҙемә
Миңә! Йыр һөйгән миңә
Яҙмыш, миңә йәлләмә мәрхәмәт,
Көтәм һинән бары тик мәрхәмәт,
Яҡла мине, ал ҡанатың аҫтына,
Күтәр мине бәхет тулы ҡатыңа
Бәхет бирсе! Бәхет бирсе
Йыр өсөн тип йәшәгән ҡатынға
== Ольга Скороходва шиғырынан==
Уйлайҙыр ҙа ишетә белгәндәр
Ольга Скороходова
Уйлайҙыр ҙа ишетә белгәндәр,
Һәм күргәндәр ҡояш, йондоҙ, айҙы:
-Матурлыҡты, күрмәй, нисек яҙһын,
Яҙҙың моңон нисек аңлай алһын?!
Ә мин хуш еҫ, ысыҡ тәмен тоям,
Һиҙгер япраҡтарға ҡулым ҡуям,
Эңерҙәрҙә баҡса буйлап үтәм,
Хыялланып, һөйгәнемде көтәм.
Күрмәйем дә ҡайнар ҡараштарын,
Ишетмәйем наҙлы тауыштарын,
Тик хистәрен уның һиҙеп торам,
Йәнем -тәнем менән белеп торам.
Мөхәббәттә наҙлы сәскә еҫе,
Йөрәк ҡағышында тоям төҫөн,
Игелектән ялҡынлана хисем,
Ашҡыныулы ҡулын тоя усым.
Аҡыл - күрер, хисем ҡолаҡ һалыр,
Донъяларҙы хыял аймап алыр,
Һәр күҙле лә күрә микән нурҙы,
Йылмаямы, ҡулын күккә һуҙып?
Күҙ-ҡолаҡһыҙ тимәгеҙсе тик һеҙ,,
Хистәрем бит тере, икһеҙ-сикһеҙ,
Илһамланып, янып ижад иттем,
Тормошомдан матур келәм сиктем.
Матурлыҡ һәм моң бәхетен татып
Маҡтанмағыҙ минең алға баҫып!
Дуҫ ҡул һонһа, мин айыра беләм,
Ҡалайымсы бергә һеҙҙең менән.
Төп нөсхәһе:
Думают иные – те, кто звуки слышат,
Те, кто видят солнце, звезды и луну:
– Как она без зренья красоту опишет?
Как поймет без слуха звуки и весну!?
Я услышу запах и росы прохладу,
Легкий шелест листьев пальцами ловлю.
Утопая в сумрак, я пройду по саду,
И мечтать готова, и сказать люблю…
Пусть я не увижу глаз его сиянье,
Не услышу голос, ласковый, живой,
Но слова без звука – чувства трепетанье –
Я ловлю и слышу быстрою рукой.
И за ум, за сердце я любить готова,
Так, как любят запах нежного цветка,
Так, как любят в дружбе дорогое слово,
Так, как любит трепет сжатая рука.
Я умом увижу, чувствами услышу,
И мечтой привольной мир я облечу…
Каждый ли из зрячих красоту опишет,
Улыбнется ль ясно яркому лучу?
Не имею слуха, не имею зренья,
Но имею больше – чувств живых простор:
Гибким и послушным, жгучим вдохновеньем
Я соткала жизни красочный узор.
Если вас чаруют красота и звуки,
Не гордитесь этим счастьем предо мной!
Лучше протяните с добрым чувством руку,
Чтоб была я с вами, а не за стеной.
