Сäндäлӹк, кыды уке

Сöдергран Эдит

Сäндäлӹк, кыды уке
Тӹ сäндäлӹкӹм, кыды уке, ойхырем.
Ма кӹзӹт улы – тидӹ тервен шумем нерат.
A соты тӹлзӹн ши йӹнгӹлжӹ
Мӹлäнем тӹ сäндäлӹк гишäн мыра, кыды уке.
Тӹштӹ тӹлнӹмäшвлäнä ӹлӹмäшкӹ пырат.
Тӹштӹ цепвлääт моло уке. Тӹштӹ соты тӹлзӹ
Йылышы шӹргӹмынывлäм сотемдäрä.
Ышке ӹлӹмäшем ӹнянӹдымäштӹ ӹленäм.
Но кыце тӹ сäндäлӹкӹм монжы кердӹнäм,
Кыды уке, ӹшкежäт ам пäлӹ.
Тӹ сäндäлӹкӹштӹ йӹлгӹжшӹ корона вуян
Яратымем ӹлäлтä.
- Яратымем!- мӹнь саслем.
Йыд юкымат ак лык.
- Кышты яратымем? – угӹц мӹнь ядам.
Кӱшкӹ, пӹлгомышкыла юкем куза
Дä тӹшäкен, пындашдымы симсеш
Kурымеш ямеш...
Лач орлыкым ужшы
Эдемвлäн тетяштӹ веле кидшӹм виктäлтä
Дä шӱмжӹ доно колеш:
- Мӹнь тӹдӹ ылам, кыдым тагачы яратет
Дä курыметым яраташ тӹнгäлäт...