Семей — С. Бегалин

Даланың тастап шуларын,
Шыққанда жаяу ауылдан,
Бір білім болып қуғаным,
Жасқанбай қатер дауылдан.

Бет алып едім Семейге,
Ізденіп білім сәулесін.
Қиналса жаным кей-кейде,
Деп еді достар «әуресің...»

Артымда қалды жосылып,
Ауылды тастап шыққан із,
Талапқа қайрат қосылып,
«Қажытпаспыз, — деді — біз».

Сүйеніш болып әр үміт,
Созғанда қолды қияға.
Ауыр күн артта қалды ұмыт,
Тұншықтырған ұяда.

Өмірге көзім ашылып,
Аз білім нұрлы шырайын.
Түсірді маған шашылып,
Жарыққа сүйреп күн сайын.

Қымбатсың маған Семейдің
Құмы мен суы Ертістің,
Не таптым сенен демеймін,
Бойымдағы бар күштің

Азығын алғаш мен алғам
Халқыңнан, сенің қалаңнан,
Өмірімді тұтас арнағам,
Далама туып жаралған.

Борыштымын мен саған,
Алғаннан аз бергенім.
Арнармын талай жыр саған,
Аяман қолдан келгенін.