Бөгөн епшек ҡар яуҙы. Урал менән Сабит уйнарға сыҡты. Улар ҡар тәгәрәттеләр. Тик бер аҙҙан туҡтап ҡалдылар.
— Их, малайҙар булмағас, икәү генә күңелһеҙ, — тине Сабит.
— Ниңә килмәйҙәр икән? — тип Урал да көрһөндө. Улар бер аҙ тик торҙолар. Шунан Сабит ҡыуанып иптәшенә өндәште:
— Әйҙә Ҡарһылыу яһайыҡ. Ҡарһылыу менән өсәүләшеп уйнарбыҙ.
Малайҙар тырышып эшкә тотондолар. Күп тә үтмәне, ишек алдында Ҡарһылыуҙы яһап ҡуйҙылар. Ул шундай матур: ап-аҡ тун кейгән.
Ҡарһылыуҙы күрергә тип, башҡа балалар ҙа килеп еттеләр. Улар, ҡулға-ҡул тотоношоп, Ҡарһылыу тирәһендә өйләнделәр.
— Һаумы, Ҡарһылыу, беҙҙең матур Ҡарһылыу! Беҙ бейейек, ә һин уртала таҡмаҡ әйтеп тор.
Балалар көн һайын шулай уйнанылар, ә Ҡарһылыу сәпәкәйләп, таҡмаҡ әйтеп торҙо.
Бер көн Сабит менән Урал тышҡа сыҡһа, Ҡарһылыу илап ултыра. Күҙкәйҙәренән шыбырлап йәш аға. Үҙе бәләкәсәйеп, бөршәйеп ҡалған,
— Ҡарһылыуыбыҙ өшөгән, туны бик туҙған, уға яңы тун тегеп бирәйек! — тине Сабит. Ләкин ул көндө малайҙарҙы уҡытыусы мәктәпкә саҡырғайны.
— Ҡарһылыуҙы иртәгә кейендерербеҙ, — тинеләр.
Ләкин малайҙар иртән тороп тышҡа сыҡҡанда, Ҡарһылыу юҡ ине инде. Ул, үҙенең ҡышҡы йырҙарын йырлап бөтөргәс, дуҫтары менән хушлашмай ғына китеп барған. Сөнки артынан Яҙһылыу ҡыуып етеп килә ине шул!
