И кая ул көнки бездә
Шәп торулар бар иде;
Әмма дошманнарда гамьнәр,
Эч пошулар бар иде.
Бер заман чыгар идек без
Кырга дус-ишләр илә,
Анда уеннар, көлүләр,
Сикерүләр бар иде.
һәй, гомерләр... үтте китте...
Кая китте ул заман!
Кая ул шәп һае-һулар!
Гефтегүләр бар иде!.,
Бер вакыт бунча рәхимсез
Дәгел иде кызлары,
Анда туташларда ымнар,
Күз кысулар бар иде.
Ничә еллар үтте, әмма
Күрмәдек кызлар йөзен,
Янымызда әүвәле
Кандай сылулар бар иде.
Шигърене күргәч Закирең,
Диде өлкәннәр дә — һай!
«Яшь чагында бездә һәм
Андый йөрүләр бар иде».
