Дили шоир макони ғуссаву ғам,
Вуҷуди ӯ саропо дарду армон.
Ба зоҳир гарчӣ ором аст рӯҳаш,
Қиёматҳо бувад дар синаи он.
Надорад тоби дардаш қолаби шеър,
Зи вазни шеър вазнин дарди шоир.
Ҷаҳон тангӣ кунад бар тангбинон,
Кушояд гар дилашро марди шоир.
Ҳар он чизе, ки шоир созад иншо,
Бувад як мушт аз хирвори табъаш.
Бигӯяд аз ҳазорон як ғамашро,
Зи исёну зи гирудори табъаш.
Гаҳе шоир ситезад бо замона,
Бигирад гаҳ зи ханҷаргоҳи даврон.
Ҳақиқат то бимонад ҷовидона,
Гиребонгир шуд аз шоҳу султон.
Ҷаҳонбонон намедонанд, охир
Ҷаҳони шоирӣ дигар ҷаҳон аст.
Биғунҷад ӯ агар андар тани шеър,
Ҳаёти ӯ чу олам ҷовидон аст.
Агарчӣ андар ин дунёи равшан,
Басо дидам, ки шоир ҷо надорад.
Аҷаб не байтҳояш хонаи ӯст,
Ки аз мурдан ба дил парво надорад.
