Яҙ көнөндә кәкүк саҡыра микән
Ағиҙел буйы бейек тирәктә,
Бер күрергә һеҙҙе мин зар булдым,
Мәхрүм, мәхзүн[1] булып йыраҡта.
Урал тауҙарына ашҡан саҡта,
Боролоп-боролоп ҡарай егете.
Хаҡ тағалә яҙып, ризыҡ булғас,
Күп ерҙәргә дәхи[2] йөрөттө.
Яҙ көнөндә сәскә бик шат саҡта,
Гөл ағасың ниңә бөгөлгән,
Һеҙҙең өсөн, дуҫҡай, илай-илай,
Япраҡтарым минең түгелгән.
Илауҙарың сауабын мин күрҙем
Ҡиссаларҙа нәби Дауыттан[3].
Гирьян[4] булһам, тиеп әйткән булһам,
Әйткәнмендер, дуҫҡай, зауыҡтан.
Һалмаһана, дуҫҡай, беләгеңде,
Талдыраһың нәҙек үҙәкте.
Уҙған ғүмерҙәрҙе уйлай-уйлай,
Әле лә баҫып булмай йөрәкте.
Ҡарҙар ғына иреп, боҙҙар китер,
Тимер юлдар бөтөр һалынып.
Насип булһа, ҡайтҡан юлдарымда
Гөл ағасым көтөр һағынып.
