بارانماہ بلھے شاہ
اسو
دوہرا-
اسو لکھوں سندیسوا واچے میرا پی ۔
گمن کیاں تم کاہے کو جو کلمل آیا جی ۔
اسو اساں تساڈی آس، ساڈی جند تساڈے پاس،
جگر مڈھ پریم دی لاش، دکھاں ہڈّ سکائے ماس،
سولاں ساڑیاں ۔
سولاں ساڑی رہی بےحال، مٹھی تدوں نہ گئیاں نال،
الٹی پریم نگر دی چال، بلھا شہہ دی کرساں بھال،
پیارے ماریاں ۔
کتک
دوہرا-
کہو کتک کیسی جو بنیو کٹھن سو بھوگ ۔
سیس کپر ہتھ جوڑ کے مانگے بھیکھ سنجوگ ۔
کتک گیا تمبن کتن، لگی چاٹ تاں ہوئیا اتن،
در در لگی دھماں گھتن، اوکھی گھاٹ پچائے پتن،
شامے واسطے ۔
ہن میں موئی بے دردا لوکا، کوئی دیؤ اچی چڑھ کے ہوکا،
میرا ان سنگ نیہں چروکا، بلھا شہہ بن جیون اوکھا،
جاندا پاس تے ۔
مگھر
دوہرا-
مگھر میں کر رہیاں سودھ کے سبھ اچے نیچے ویکھ ۔
پڑھ پنڈت پوتھی بھال رہے ہرِ ہرِ سے رہے الیکھ ۔
مگھر میں گھر کدھر جاندا، راکش نیہں ہڈاں نوں کھاندا،
سڑ سڑ جی پیا کرلاندا، آوے لال کسے دا آندا،
باندی ہو رہاں ۔
جو کوئی سانوں یار ملاوے، سوزے-المے تھیں سرد کراوے،
چکھا توں بیٹھی ستی اٹھاوے، بلھا شوہ بن نیند نہ آوے،
بھاویں سو رہاں ۔
پوہ
دوہرا-
پوہ ہن پچھوں جا کے تم نیارے رہو کیوں میت ۔
کس موہن من موہ لیا جو پتھر کینو چیت ۔
پانی پوہ پون بھٹھّ پئیاں، لدے ہوت تاں اگھڑ گئیاں،
نہ سنگ ماپے سجن سئیاں، پیارے عشقَ چواتی لئیاں،
دکھاں رولیاں ۔
کڑ کڑ کپن کڑک ڈرائے، ماروتھل وچ بیڑے پائے،
جیوندی موئی نی میری مائی، بلھا شوہ کیوں اجے نہ آئے،
ہنجھو ڈوہلیاں ۔
ماگھ
دوہرا-
ماگھی نہاون میں چلی جو تیرتھ کر سمیان ۔
گجّ گجّ برسے میگھلا میں رو رو کراں اشنان ۔
ماگھ مہینے گئے الانگھ، نویں محبت بہتی تانگھ،
عشقَ موذن دتی بانگ، پڑھاں نماز پیا دی تانگھ،
دوائیں کی کراں ۔
آکھاں پیارے میں ولّ آ، تیرے مکھ ویکھن دا چاء،
بھاویں ہور تتی نوں تاء، بلھا شوہ نوں آن ملا،
تیری ہو رہاں ۔
پھگن
دوہرا-
پھگن پھلے کھیت جیوں بن تن پھول سنگار ۔
ہر ڈالی پھلّ پتیاں گل پھولن دے ہار ۔
ہوری کھیلن سئیاں پھگن، میرے نین جھلاریں وگن،
اوکھے جیوندیاں دے دن تگن، سینے بان پریم دے لگن،
ہوری ہو رہی ۔
جو کجھ روز اضل تھیں ہوئی، لکھی قلم نہ میٹے کوئی،
دکھاں سولاں دتی ڈھوئی، بلھا شوہ نوں آکھو کوئی،
جس نوں رو رہی ۔
چیت
دوہرا-
چیت چمن وچ کوئلاں نت کوُ کوُ کرن پکار ۔
میں سن سن جھر جھر مر رہی کب گھر آوے یار ۔
ہن کی کراں جو آیا چیت، بن تن پھول رہے سبھ کھیت،
دیندے اپنا انت نہ بھیت، ساڈی ہار تساڈی جیت،
ہن میں ہاریاں ۔
ہن میں ہاریا اپنا آپ، تساڈا عشقَ اساڈا کھاپ،
تیرے نیہں دا شکیا تاپ، بلھا شوہ کی لایا پاپ،
کارے ہاریاں ۔
ویساکھ
دوہرا-
بساکھی دا دن کٹھن ہے جو سنگ میت نہ ہو ۔
میں کس کو آگے جا کہوں اک منڈی بھا دو ۔
تاں من بھاونے سکھ بساکھ، گچھیاں پئیاں پکی داخ،
لاکھی گھر لے آیا لاکھ، تاں میں بات نہ سکاں آکھ،
کوتاں والیاں ۔
کوتاں والیاں ڈاڈھا زور، ہن میں جھر جھر ہوئیاں ہور،
کنڈے پڑے کلیجے زور، بلھا شوہ بن کوئی نہ ہور،
جن گھتّ گالیاں ۔
جیٹھ
دوہرا-
جیٹھ جیہی جوہے اگن ہے جب کے بچھڑے میت ۔
سن سن گھن گھن جھر مروں جو تمری یہ پریت ۔
لوآں دھپاں پوندیاں جیٹھ، مجلس بہندی باغاں ہیٹھ،
تتی ٹھنڈی وگے پیٹھ، دفتر کڈھ پرانے سیٹھ،
مہرا کھانیاں ۔
اج کل سدّ ہوئی البتہ، ہن میں آہ کلیجہ تتا،
نہ گھر کونت نہ دانہ بھتا، بلھا شوہ ہوراں سنگ رتا،
سینے کانیاں ۔
ہاڑ
دوہرا-
ہاڑ سوہے موہے جھٹ پٹے جو لگی پریم کی آگ ۔
جس لاگے تس جل بجھے جو بھور جلاوے بھاگ ۔
ہن کی کراں جو آیا ہاڑھ، تن وچ عشقَ تپایا بھاڑ،
تیرے عشقَ نے دتا ساڑ، روون اکھیاں کرن پکار،
تیرے ہاوڑے ۔
ہاڑے گھتاں شامی اگے، قاصد لے کے پاتر وگے،
کالے گئے تے آئے بگے، بلھا شوہ بن ذرا نہ تگے،
شامی باہوڑے ۔
ساون
دوہرا-
ساون سوہے میگھلا گھٹ سوہے کرتار ۔
ٹھور ٹھور عنایت بسے پپیہا کرے پکار ۔
سوہن ملہارا سارے ساون، دوتی دکھ لگے اٹھ جاون،
نینگرا کھیڈن کڑیاں گاون، میں گھر رنگ رنگیلے آون،
آساں پنیاں ۔
میریاں آساں ربّ پچائیاں، میں تاں ان سنگ اکھیاں لائیاں،
سئیاں دین مبارک آئیاں، شاہ عنایت آکھاں سائیاں،
آساں پنیاں ۔
بھادوں
دوہرا-
بھادوں بھاوے تب سخی جو پل پل ہووے ملاپ ۔
جو گھٹ دیکھوں کھولھ کے گھٹ گھٹ دے وچ آپ ۔
آ ہن بھادوں بھاگ جگایا، صاحب قدرت سیتی آیا،
ہر ہر دے وچ آپ سمایا، شاہ عنایت آپ لکھایا،
تاں میں لکھیا ۔
آخر عمرے ہوئی تسلا، پل پل منگن نین تجلا،
جو کجھ ہوسی کرسی اﷲ، بلھا شوہ بن کجھ نہ بھلا،
پریم رس چکھیا ۔
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |