سہتی جاء کے ہیر نُوں کول بَہ کے
سہتی جاء کے ہیر نُوں کول بَہ کے
بھیت یار دا سبھ سمجھایا ای
جی نوں مار کے گھروں فقیر کیتو
اوہ جوگیڑا ہوء کے آیا ای
اوہنوں ٹھگ کے مہیں چرا لیوں
ایتھے آء کے رنگ وٹایا ای
تیرے نیناں نے چا ملنگ کیتا
مَنوں اوس نُوں چا بھلایا ای
اوہدے کن پڑائی کے ون لتھا
آپ وہوٹڑی آن سدایا ای
آپ ہو زلیخا دے وانگ سچی
اوہنوں یوسف ؑ چا بنایا ای
کیتے قول قرار وسار سارے
آن سیدے نُوں کونت بنایا ای
ہوئے چاک پِنڈے ملی خاک رانجھے
کن پاڑ کے حال ونجایائی
دینے دار مواس ہو ویہر بیٹھی
لینے دار ہی اَک کے آیا ای
گالیں دے کے ویہڑیوں کڈھ اوس نوں
کل مولھیاں نال کٹایا ای
ہو جائیں نہال جے کریں زیارت
تینوں باغ وچ اوس بلایا ای
زیارت مرد کفارت ہون عصیاں
نور فقر دا ویکھنا آیا ای
بہت زہد کیتا ملے پیر پنجے
مینوں کشف بے زوروکھایا ای
جھب نذر لے کے مل ہوئے رعیت
فوجدار بحال ہو آیا ای
اوہدی نزع توں آب حیات اوسدا
کیہا بھابیے جھگڑا لایا ای
چاک لاء کے کن پڑایو نی
نیناں والیے غیب کیوں چایا ای
بچے اوہ فقیراں تھوں ہیر کڑیے
ہتھ بنھ کے جنہاں بخشایا ای
اکے مار جاسی اکے تار جاسی
ایہہ مینہ انیاؤں دا آیا ای
عمل قوت تے وڈی دستار پھلی
کیہا بھیل دا سانگ بنایا ای
وارثؔ قول بھلاء کے کھیڈ ردھوں
کیہا نواں مخول جگایا ای
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |