سیہرفی مولوی غلام رسول قلعہ میہاں سنگھ
علف-اٹھ جیا کجھ فکر کیجے،
تیری ستیاں رین وہا گئی آ ۔
تیرے ہان دیاں سئیاں لدّ گئیاں،
ستی پئی نوں ذرا نہ سار پئی آ ۔
سر تے آ نگارے دی چوٹ لگی،
جھون جھون کے موت جگا رہیا ۔
نت نت غلام دا آونا ای،
ہائِ ہائِ کویلڑے خبر لئی آ ۔
بے-بس سئیؤ میرے وسّ ناہیں،
واری اپنی آپ ٹر جاونا ای ۔
ایہو وقت ہے عمل کماونے دا،
ایہناں دیساں تے پھیر نہ آونا ای ۔
جنہاں داج داؤن اتھے رنگ لئیا،
اوہناں قرب پیارے دا پاونا ای ۔
توشہ بنھ غلام مسافری دا،
ایہناں ویلیاں نوں پچھوتاونا ای ۔
تے-تکّ رہیاں دلا غافلا اوئے،
توں تاں کھیڈ توں باز نہ آونا ایں ۔
جنہاں راہاں تھیں ربّ نے منع کیتا،
واگ توڑ توں اتے ولّ جاونا ایں ۔
تینوں موت بھی غافلا ہٹک رہیا،
ذرا ویکھ توں کیا کماونا ایں ۔
اج خیر دے عمل غلام کریئے،
بھلکے اٹھ جہان توں جاونا ایں ۔
سے-ثابتی نال توں پکڑ میاں،
دامن پاک جناب رسول والا ۔
رات ڈاڈھی ہنیری ہے بدتاں دی،
سنت احمدی دا کیہا خوب چالا ۔
کوئی فکر کریئے ویلا گزر گیا،
جہڑے باقی نے اج سنبھال بھالا ۔
رو رو غلام جے دھو لئیں،
نامہ عمل والا تیرا بہت کالا ۔
جیم-جاگ توں ویکھ خاں کی کیتا،
تیرے ہان دیاں چرخے چک گئیاں ۔
جوڑے پہن کے ہار شنگار گئیاں،
مینوں اک اکلڑی چھڈّ گئیاں ۔
ساری رین گزری نہیں جاگ اٹھی،
پچھیاں پونیاں تھیں بھرپور گئیاں ۔
اکو آس غلام کچجڑی نوں،
دامن پاک حبیب دے لگ رہیاں ۔
ہے-حالَ اپنا کہنوں جا دساں،
اس جند دا کجھ وساہ ناہیں ۔
ربا پجّ کے بہت کچجڑی نوں،
باجھوں فضل تیرے کوئی واہ ناہیں ۔
کوئی راہ کوڑے اتے پاؤن بیڑے،
باجھوں شرح محمدی راہ ناہیں ۔
شملح عشقَ دی بال غلام چلیں،
کسے راہ کولڑے جاہ ناہیں ۔
خے-خیس قبیلے تے بھین بھائی،
اوڑک وقت نوں کم نہ آونیگے ۔
کسے مول نہیں پچھنی بات تیری،
کئی ستیاں نال وہاونیگے ۔
کجھ کتّ اڑیئے، ذرا کھیڈ ناہیں،
اج کلھ تیرے لاگی آونیگے ۔
کنڈھے قبر دے بیٹھ غلام سارے،
بکو بکّ مٹی سر پاونیگے ۔
دال-درداں دی اٹھ کے آہ ماریں،
کہی ستیاں عمر گزاریا وے ۔
نہیں آیا سیں اتھے کھیڈنے نوں،
غافل ہو شطرنج کھلاریا وے ۔
راتیں دنے جہان دے دھندھیاں وچ،
توں قبر تے موت وساریا وے ۔
غفلت خواب دی وچ غلام ستوں،
بازی وچ بے ہوشی دے ہاریا وے ۔
زال-ذکر کریں اتھوں چلنا ای،
خالی چھڈّ کے صحن حویلیاں دے ۔
نت تننجنا وچ نہ کتنا ای،
نہیں بیٹھنا سنگ سہیلیاں دے ۔
مونہاں سوہنیاں تے مٹی پاونیگے،
توڑے ہونگے پھلّ چمبیلیاں دے ۔
اﷲ پاک دے نال پریت لائیں،
کوڑے سنگ غلام نی بیلیاں دے ۔
لام-لد گئے تیرے سین ساتھی،
تینوں اجے نہ فکر تیاریاں دا،
ویکھاں رات پئی جھبدے پہنچ ملیئے،
لدی جاندا ہے ساتھ بیوپاریاں دا ۔
ٹھاٹھاں ماردی اجل دی موج آئی،
نہ توں سکھیا ہے ولّ تاریاں دا ۔
حضرت نبی غلام شفیح ہووے،
جہڑا آسرا ہے اؤگنہاریاں دا ۔
میم-ملاں کتاب نوں ٹھپّ رکھیں،
اج وقت ہے عمل کماونے دا ۔
چھڈّ زید تے عمر دی بحث میاں،
اکو علف ہے ورد پکاونے دا ۔
ہائِ ہائِ کویلڑے سار ہوئی،
ویلا آ گیا ہے ڈیرہ چاونے دا ۔
بھلا اٹھ غلام سلام کر لے،
اتے سدّ ہویا ڈیرہ چاونے دا ۔
نون-نت ویکھاں کھلی راہ تیرا،
کدی سوہنیاں ! مکھ وکھال مینوں ۔
تیرے باجھ پیاریا کون سنے،
دساں کھولھ کے دکھ دا حالَ کینوں ؟
تتر وانگ لوے نہ اوہ سکھ سویں،
لگی یار دے نال پریت جیننوں ۔
جاگ جاگ پیارے دے ملن کارن،
ہویا سون غلام حرام مینوں ۔
واؤ-واسطے ربّ دے قاصدا وے !
دسیں جا پیارے نوں وین میرے ۔
جند لباں اتے ویکھاں راہ تیرا،
ہنجھو خون وہانودے نین میرے ۔
تیرے باجھ نہ رہا قرار مینوں،
گزرے تڑفدیاں دن تے رین میرے ۔
کدی لئیں غلام دی خبر جانی،
گئے نال وچھوڑے دے چین میرے ۔
ہے-ہسنا کھیڈنا چھڈّ دے توں،
کجھ کتّ کے داج بنا لئیے ۔
کھیڈے لگ کے نال سہیلیاں دے،
متاں عمر عزیز گوا لئیے ۔
بھلا پونیاں کھوہ گوا لئیے،
چرخے عشقَ والے تند پا لئیے ۔
ساری رین غلام نہ جاگ ڈٹھا،
ہن جاگ کے کجھ کما لئیے ۔
یہ-یاد نہیں ذرا گور تینوں،
جس راہ اکلیاں جاونا ای ۔
تینوں چھڈّ کے سبھ پیاریاں نے
آپو اپنے گھریں اٹھ جاونا ای ۔
ہیبت نال فرشتاں ربّ ولوں،
دہشت ناک سوال سناونا ای ۔
اک روز جہان نوں چھڈّ جانا،
تیرا گوشت کیڑیاں کھاونا ای ۔
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |