سی ہرفی (خوش طبع)

by خوش طبع

اکھیاں تھیں پٹی کھول غافل، دِلا ضائع نہ عمر گنوا کے جا
لماں راہ تے تن تنہا ہو سیں، کُجھ سنگ سامان بنا کے جا
راہیں دھاڑ دی پَین تے بچن کارن، کثرت اپنی توں وی جما کے جا
خوش طبع جے خواہش ایمان رکھیں، سچے صاحب دا حُکم بجا کے جا

بہت جہان وچ تنگ ہوندا، جو بگاڑ دیندا نابکار تھاں تھاں
ڈھوئی نہیں ملدی اوہنوں کِسے پاسے، کُتے وانگ دیندے دُرکار تھاں تھاں
جیہدی چندری خُو، زبان بھیڑی، ویری اوہدے ہو جان ہزار تھاں تھاں
خوش طبع اُس دی زندگی نوں، جِس دے منہ نوں ملے پھٹکار تھاں تھاں

ت۔ تلخ ہر اک دے نال بولیں، ایہہ عادت ہے بہت خراب تیری
تھاں تھاں تے پیا بنائیں دشمن، جان پھسے گی وچ عذاب تیری
کیہڑی گل تے کریں غرور ایڈا، ہے زندگی مثل حباب تیری
خوش طبع پے کے وس ڈاہڈیاں دے، اُتر جائے گی خودی شراب تیری

ث۔ ثابت قدم رہو نیکیاں تے، پیارے بدی تھیں ہر دم بچا دل نُوں
نال نفس شریر نہ ہووے شامل، گوشے بیٹھ ہمیش سمجھا دل نُوں
استغفار پڑھ کے ذکر رب کر کے، شیشے وانگ صفا بنا دل نُوں
خوش طبع غرور تھیں روک کے تے کرنی عاجزی سدا سکھا دل نُوں

ج۔جیہڑا دوست وفا دار ہووے، اُس توں جی دا بھیت چھپائی دا نہیں
سچی بات ہووے جیہڑی صاف کہیے، گلاں جھوٹھیاں نال پرچائی دا نہیں
سخن ولاں چھلاں والے کڈھ مونہوں پھک دوستی دے وچ پائی دا نہیں
خوش طبع دل تھیں صادق یار ہوئیے، کھوٹ سجناں نال کمائی دا نہیں

حاسداں لوکاں دے لگ آکھے، جھٹ پٹ یاری توڑ دئی دی نہیں
برخلاف اپنے کوئی بات سُن کے، بِن تحقیق سچی من لئی دی نہیں
کھا کے تا غصے وچ آ فورا، کوئی گل بھیڑی مونہوں کہی دی نہیں
خوش طبع ثبوت بِن بول کے تے، جُھوٹھا ہو شرمندگی سہی دی نہیں

خوار ہوسیں نال تنگ دستی، ایویں بے فائدہ نہ گوا پیسہ
بے جا صرف کرنا ہے گناہ بھاری، بُرے کم تھیں رکھ بچا پیسہ
کون کہے کر جمع قارون وانگوں، بےشک حق دے راہ تے لا پیسہ
کُجھ سمجھ کے خرچ ہمیش کریے، خوش طبع جو دیوے خدا پیسہ

۔ دوستی توڑ تاں نِبھدی اے، جدوں دُوج طرفین تھیں دُور ہووے
آپس وچ کہیا اک دُوسرے دا، دوہاں دِھراں نوں جے منظور ہووے
عیب ویکھ اک دوجے تے پائے پردہ، بھاویں کِسے دے کولوں قصور ہووے
بعضے موقع تے اک تلخ ہوندا، چاہیے دوسرا نرم ضرور ہووے

سُن کے جگ دے طعنیاں بولیاں نُوں، دل کِسے دا وی نہ رنجور ہووے
ہووے دل جے دوہاں دا صاف شیشہ، پھر کیوں دوستی وچ فتور ہووے
ریہہ اوہناں دی آوندی بہت مشکل، دل جیہناں دے وچ غرور ہووے
خوش طبع کم عاجزی نال سورے، خفا خودی تھیں رب غفور ہووے

ذ۔ ذکر دا جیہناں نوں شوق لگا، بھلا بیٹھدے کدوں خموش ہو کے
راضی اپنے صاحب دے کرن دے لئی، کمر کس لیندے پُرجوش ہو کے
روندے اپنے عیباں نوں یاد کرکے، ڈِگدے سجدے تُرت بیہوش ہوکے
خوش طبع اوڑک مقبول ہوندے، عاشق زمین اندر پردے پوش ہو کے

ر۔ رب دے نال جو شرک کردا، اوہدی کوئی عبادت قبول ناہیں
بستر کنڈیاں دے جا کے دِنے راتیں، بدن دِنیاں کُجھ وصول ناہیں
مالا تسبیحاں پھیرے ہزار بھاویں، نفع اوس نُوں پہنچنا مُول ناہیں
خوش طبع فردوس وچ جائے سوئی جیہدے مذہب دا شرک اصول ناہیں

ز زور زر سو جو پاس ہووے، نہ دلیر ہو کِسے دسے آسڑے تے
اوکھے وقت نہیں کِسے دا کوئی ساتھی، ایویں بُھل نہ سُکے ولاسڑے تے
جس نوں پوے سِر تے سوئیو کٹدا اے، مزا ویکھدے لوک ہو پاسڑے تے
خوش طبع کوئی غنی تے بھاگ اس نوں ، توں خیال رکھ مٹی دے کاسڑے تے

س۔ سُرت سنبھال ہُن کھوہل اکھیں، اگے نیندراں لئیاں بہتیریاں نی
خانہ سٹ کے چَوڑ چوپٹ سُتوں، ایہہ اچھیاں نہیں دلیریاں نی
تیرا مال متاع سب لُٹنے نوں، باہیں ڈاکوواں ویکھ ہو لیریاں نی
ضائع گیا جے مال تے ٹھیک جانیں، پھر شامتاں آونیاں تیریاں نی

ہُن وی جاگ کے مال سنبھال اپنا، کُوکاں سُنی نصیحتاں میریاں نی
جو جو کراں پُکار تُوں گُھوک سونویں، اکھیں میٹیاں ہور ودھیریاں نی
جاگ وقت کولڑے جائیں کدھر، جدوں چلیاں قہر ہنیریاں نی
خوش طبع دل گیر اخیر ہوئیاں، اکھیں صاحب توں جیہناں نے پھیریاں نی

ش۔ شوخیاں کریں تے ڈریں ناہیں، تیرا نِت خیال خرود دسے وَل
تینوں آدمی کیڑیاں نظر آون، پھریں پُھلیا دیکھ وجود دسے وَل
کیتی خودی تے پیا گل طوق لعنت، کر نگاہ ابلیس مردود دسے وَل
مویا مچھروں دعویٰ خدائی کرکے، خوش طبع کہ دیکھ نمرود دسے وَل

ص۔ صدقے تیریاں بے پروائیاں توں، عالمین تُوں پروردگار تھاں تھاں
خاکی نوری ناری مخلوق ساری، رہی تیرا ہی نام چتار تھاں تھاں
سب گدا در تیرے تے شاہ تُوں ہی، پیدا کرن والا پالنہار تھاں تھاں
خوش طبع ہر چیز فنا ہوسی، تُوں بقا ہر دم، نمودار تھاں تھاں

ض۔ ضرورت والے جیہڑے کم پیارے، سدا کردا توں اوہ گفتگو ناہیں
ہویوں بڑا پر رہ گئے خیال چھوٹے، تیرے وچ دانائی دی بُو ناہیں
دنیا طرف ترقی دی جائے دوڑی، تیری چال بدلی سرِمُو ناہیں
بُرے چھڈ دے فعل خوش طبع آکھے، آوے فرق اندر آبرو ناہیں

ط۔ طبع نوں روک جاں رنج پہنچے، غصے نال منہ لال بنائی دا نہیں
سینہ ڈھال کردار رقیب سہیے، حال حال کر شور مچائی دا نہیں
موقعہ تاڑ کے کڈھ بخار لیے، بے موقعہ بولنا چاہی دا نہیں
حکمت نال ہرکم خوش طبع کریے، سینہ زور یوں سینہ پُھلائی دا نہیں

ظ۔ ظاہرا اکھیاں نال دیکھیں، کِتے جھوٹھیاں دا اعتبار ناہیں
جس نے اپنی ساکھ خراب کیتی، ملے اوس نوں فیر ادھار ناہیں
کِسے روز ذلیل تے خوار ہوسیں، نِت کُوڑیاں شیخیاں مار ناہیں
خوش طبع جہان وچ لین پِھٹکاں، سچا جیہناں دا قول قرار ناہیں

عمر تمام بناہ ایویں، جیویں روز اول لیو لا یاری
وانگوں ہوچھیاں دے کچ پُناں کرکے، تھوڑی گل توں نہ گوا یاری
جوں جوں دیر ہووے چاہیے ڈھیر ہووے جا وسے لُوں لُوں وچ سما یاری
خوش طبع جانے مولے حال دل دا، توں کری جا حق ادا یاری

غور کر سوچ انجام پہلے، بعد منہ تھیں کوئی گفتار ہووے
خواہ مخواہ کھڑ پینچ بَن بول ناہیں، متاں جھاڑ کھا کے دل بیزار ہووے
مَت ہور فیر اوس دی کیویں منن، جیہدے وچ خود عیب ہزار ہووے
خوش طبع زبان رکھ وچ قابو، مَت کِسے دے نال تکرار ہووے

ف۔ فانی ایہہ جگ جہان جانیں، اصل شہر خموشاں دا دیس تیرا
پایا نفس شیطان نے دَس دنیا، خوب چنڈ کر اونا ایس تیرا
باہجوں عمل دے آونا کم ناہیں، ظاہر مومناں دا ایہہ جو دیس تیرا
خوش طبع نِتارا جاں رب کرسی، کھلن بھرم بولے ہر اک کیس تیرا

ق۔ قدر کیہ اوہنوں مصیبتاں دی، جیہڑا سُکھ وچ عمر گزار دا اے
جس دی جان نوں ہووے تکلیف کوئی، دِنے راتیں رو رو آہیں مار دا اے
دارُو لبھدا اپنے درد دا اوہ، شوق سب دِلوں وسار دا اے
خوش طبع جو ہووے کجھ آپ دُکھیا، ہوندا اوس نوں درد دُکھیار دا اے

ک۔ کِسے سر کوئی احسان کرکے، بار بار توں اُس نوں جتا ناہیں
مونہوں آکھیا نہیں احسان رہندا، کیتی کتری خاک مِلا ناہیں
کر نیکی تے رہو خموش پیارے، ہر اک نوں پیا سُنا ناہیں
خوش طبع شیخی شوخی والیاں نوں، اچھا سمجھدے لوک دانا ناہیں

ل۔ لوک شرارتی ہین بعضے، مزا ویکھدے چُک چُکا کے تے
اک دوسرے نوں اگ لادیندے، وچ سچ دسے جُھوٹھ ملا کے تے
ایسے کار تے پِھرن شیطان وانگوں، سدا طوق لعنت گلے پا کے تے
خوش طبع ایہو جیہے مُوذیاں توں، رکھ آپنا آپ بچا کے تے

م۔ مست ہوندے نیک بخت عاشق، خوشبو توحید دے باغ وچوں
میں نوں مار، تُو ہی تُو کُوکن، کڈھ خودی وجود دماغ وچوں
استغفار دے ذکر دی پِھیر گدی، کردے صاف گناہ دے داغ وچوں
اندر ہووے تمام خوش طبع روشن، نور گھٹے ناہیں دل چراغ وچوں

ن۔ نگہ انصاف دی نال جانیں، ہووے وس تے ٹھیک نیاں کرنا
ایہہ نہیں عدل کمزور نوں جِھڑک دینا، زورا زور اگے ہاں ہاں کرنا
ہو کے بے منصف بددعا لینی، تے بدنام ہے اپنا ناں کرنا
خوش طبع چاہیے سدا عادلاں نوں، خوف رب تھیں عدل ہر تھاں کرنا

و وعدہ کرکے بدل جائے جیہڑا، اوس نگلے تے کرنا اعتبار چھڈ دے
بد زبان جو ہووے شیطان خصلت، ایسے احمق دے نال گفتار چھڈ دے
عالم دانیاں دی صحبت بیٹھ ہر دم، جاہل لُچیاں نال پیار چھڈ دے
خوش طبع انجام بد اوہناں دا اے، جیہڑے لوک ناہیں بُری کار چھڈ دے

ہ۔ ہووے جے ہمت تے بھلا کردے، کدی کر بُرائی تے کس ناہیں
سدا رہو ڈردا اُس قہار کولوں، ویکھ کِسے دُکھیار نوں ہس ناہیں
وعدہ کر نہ کدی اُس کم دا توں، جتھے چل سکے تیرا وَس ناہیں
خوش طبع اوہ سخن کس کم دا اے، جیہدے وچ ہووے کُجھ رس ناہیں

ل۔ لکھاں دوست جُھوٹھے وچ دنیا، سچا ہووے خدائی وچ کوئی کوئی
جاں نثار زبانی ہزار بَندے، ہوندا راست آزمائی وچ کوئی کوئی
روبرو ہمدردی جتاون بُہتے، جپے نام جدائی وچ کوئی کوئی
شیشے دل چھاہی والے عام دیکھے، خوش طبع صفائی وچ کوئی کوئی

الف۔ ایہو کم ہے لوکاں حاسداں دا، پھردے یاراں توں یار ہٹاونے نوں
دوست دو ملدے ویکھ سکدے نہیں، کوشش کرن فتور اٹھاونے نوں
زخمی دل جونگہ دی تیغ کیتے، ظالم کرن حیلہ لُون لاونے نوں
خوش طبع ابلیس دے کئی چیلے، جمّے طوق لعنت گلے پاونے نوں

ی۔ یاد کر کر روواں دِنے راتیں ہوئے عیب میتھوں بے انداز اللہ
اپنے فضل دے نال چا کریں بخشیں، منگاں دعا کر دست دراز اللہ
نکلے نال ایمان وجود وچوں، کر جائے جد روح پرواز اللہ
ہون دم جاں آکے ختم میرے، ہواں وچ سجود نماز اللہ

رکھیں شاد آباد سب سجناں نوں، درد خواہ جتنے محرم راز اللہ
دیویں نیک ہدایت کپتیاں نوں، آ جان شرارتوں باز اللہ
صدقے نبی دے کریں قبول ساری میں غریب دی عجز نیاز اللہ
خوش طبع تصنیف سُن کے میری، تیرے عشق وچ ہون گداز اللہ