سی ہرفی (محمد بوٹا گجراتی)
ہے ہر پاسے دسے ماہی مینوں
جدھر کنڈ کراں گنہاگار ہوواں
حاصل ہووے مقصود مراد والی
جے کر یار سندی خدمتگار ہوواں
کرے کرم نگاہ جے اک سوہنا
سکے کلروں سبز گلزار ہوواں
محمد بوٹیا یار دی خاک اُتوں
لکھ وار قربان نثار ہوواں
الف اؤکھڑا راہ انوکھڑا ای
سخت دھوکھڑا پریت لگاونے دا
تائیں پیر دھریئے موتوں نہ ڈریئے
اول فکر کریئے مہرا کھاونے دا
دئیے جان نشنگ نہ سنگ کریئے
کریئے ڈھنگ محبوب مناونے دا
پچھو بوٹیا پریت پتنگ کولوں
کیہا ذائقہ انگ جلاونے دا
الف ایس پریم دے نگر اندر
ڈٹھے وسدے کٹھڑی جان والے
دوار عشقَ دے بیٹھ کے کرن پوجا
ڈٹھے حافظ خاص قرآن والے
سولی سار تے سرے دے بھار لٹکن
ڈٹھے یار دا بھیت چھپان والے
خوک چاردے بروٹیا عشقَ پچھے
ڈٹھے ولی کمال سدان والے
عین عشقَ دے مگر جو نشر ہوئے
پردہ اوہناں دا کسے نے پاڑنا کی
موئے جل جو عشقَ دی اگّ اندر
دوزخ بھاہ نے اوہناں نوں ساڑنا کی
ہوئے دید تے آپ شہید جیہڑے
سولی اوہناں نوں کسے نے چاہڑنا کی
دل جہناں دے بُوٹیا عشقَ لُٹے
گھر اوہناں دا کسے اجاڑنا کی
عین عشقَ رباب جاں وجیا سی
تدوں سرہ نبیڑدا کون سی جی
جدوں رانجھنے ہیر پیار پایا
تدوں ذات نکھیڑدا کون سی جی
جوگی ہوئی ہن مندراں پا آیا
جھنگ مجھیاں چھیڑدا کون سی جی
بیٹھا بوٹیا چھپ وچ ہو برقعے
پہلوں آپ کھہیڑدا کون سی جی
سین سل سینے ناہیں ہل سکاں
پائیاں گل پریم تھیں تندیاں میں
ساری شرم تینوں رکھیں بھرم پیارے
کر کرم قدیم تھیں بندیاں میں
رحم رکھ نہ عیب پرکھ میرے
توڑے لکھ نکارڑی گندیاں میں
تیرے در تے بوٹیا دھر متھا
عرض کر تھکی اڈ دندیاں میں
صواد صفت محبوب دی سُنی تدوں
جدوں عرض سما دا نام نہ سی
اساں پوجیا یار دا بت تدوں
جدوں کفر تے دین اسلام نہ سی
ہوئی شوق تھیں ہوش بے ہوش تدوں
جدوں مدّ شراب تے جام نہ سی
سنیا بوٹیا عشقَ سرود تدوں
جدوں حد حلال حرام نہ سی
شین شہر دے اڑد بازار اندر
اساں سادھ تے چور اک جا ڈٹھے
اپر شاخ شگوفیاں ناچ کردے
اساں بھونڈ تے بھور اک جا ڈٹھے
اندر جنگلاں چگدے ڈار بنھ بنھ
اساں کاگ تے مور اک جا ڈٹھے
پھردے بوٹیا گرد خزانیاں دے
چشم شوخ تے کور اک جا ڈٹھے
شین شرع فرماندڑی کی سانوں
ملاں مصلے الٹ سنا ناہیں
جیہڑا دم غافل سوئی دم کافر
سانوں یار دی یاد بھلا ناہیں
سجدا یار نوں سیس نیوا کیتا
ہور نماز روا ناہیں
شین شان گمان دکھان سوہنے
درد منداں دے مندڑے ہیلڑے نی
خون عاشقاں دا مہندی سوہنیاں دی
کردے رنگ تے ہتھ رنگیلڑے نی
رہے چین محبوباں نوں جوبناں دی
رکھت عاشقاں ماتمی نیلڑے نی
عاشق بوٹیا تڑپھدے وچ قدماں
کرن ترس نہ روپ رسیلڑے نی
ہےحسن دا ملک مشہور خونی
بندے نیناں دے تیز کٹار اوتھے
وانگ آبِ حیات اوہ راہ اوکھا
دھندھوکار غبار ہزار اوتھے
آوے پرت نہ جیؤندا پھیر مڑ کے
پاوے جھات جہڑا اک وار اوتھے
ہے ہوش تے عقل نوں دور کر کے
نیناں والڑا چا وہاج کریئے
بہیئے صبر دے تخت تے نال خوشی
سر نفی اثبات دا تاج کریئے
پا کے فتہ اس کبر دے قلعے اتے
وچ پریم نگر دے راج کریئے
آوے روبرو بوٹیا تدوں پیارا
جدوں حاصل حسن دے باج کریئے
قاف قلعہ اُسار کے حسن والا
سوہنا نیناں دے مورچے لا بیٹھا
پلکاں والیاں پٹیاں چاہڑ کے تے
مینڈا عقل تے صبر لٹا بیٹھا
ول ول کے دل نوں گھت گھیرا
پھندھ زلف کمند دے پا بیٹھا
میری دل دی بوٹیا لٹ دلی
حسن اپنا حکم چلا بیٹھا
غین غنی میں لکھ غنیمتاں تھیں
توڑے منگتی تینڈڑی خیر دی ہاں
ہر دم میں چم قدم رہیاں
توڑے خاک تساڈڑے پیر دی ہاں
تیری صاحباں صدیاں جگّ گولی
توڑے جٹڑی میں قوم غیر دی ہاں
ہوئی بوٹیا فرش میں بیٹھ تلیاں
توڑے چمکنی دھپ دوپیہر دی ہاں
جیم جام ڈٹھا سوہنا بت خانے
متھے تلک تے بغل قرآن دسدا
اک ہتھ مالا اک ہتھ تسبیح
نہ اوہ ہندو تے نہ مسلمان دسدا
کیتا یار دا مذہب قبول میں بھی
اوسے وچ اسلام ایمان دسدا
محمد بوٹیا چمکدا ہر طرفوں
جلوا یار دا وچ جہان دسدا
ذال ذرا نہ آؤندی سمجھ ملاں
تیرے علم تے واعظ قرآن والی
رکھ ٹھپّ کتاب شتاب ہتھوں
کر صفت کوئی یار دے نام والی
اساں عشقَ کفار دے کافراں نوں
کجھ سمجھ نہ مذہب اسلام والی
ضواد ضامن غماں دا کون ہووے
آہا یار دردی سو بھی نس گیا
نہیں بندگی پئی قبول میری
سجدے کردیاں متھڑا گھس گیا
ڈٹھا واہ میں بے پرواہ سوہنا
سانوں روندیاں ویکھ کے ہس گیا
کیتے بوٹیا لکھ ہزار ترلے
جانی اک نہ دلے دی دسّ گیا
زے زاریاں یاریاں وچ یارو
بنھ ماریاں عشقَ وچاریاں نی
سسی صاحباں ہیر تھیں چل پچھو
جنہاں چکھیاں عشقَ کٹاریاں نی
تدوں نظر محبوب منظور ہوئیاں
بنیاں جگّ تے جدوں خواریاں نی
اوکھی بوٹیا ریت پریت والی
لوک آکھدے سوکھیاں یاریاں نی
زوئے ظلم ہے یار وسار جانا
اک وار آویں صدقے جاونی ہاں
رگاں تار تے تن رباب کرکے
تیرے راگ وراگ تھیں گاونی ہاں
جھب آ تے مکھ وکھا مینوں
ویکھاں راہ تے کاگ اڈاونی ہاں
پھراں بھالدی بوٹیا لال تائیں
نت فعال کتاب کڈھاونی ہاں
زوئے ظلم مصیبتاں جھلّ سر تے
اک یار دی یاد نہ ہار دل تھیں
چم قدم محبوب دے خاک ہو کے
ایس خودی ہنکار نوں مار دل تھیں
آسن صدق تے من دی پھیر مالا
بیٹھ یار دا نام چتار دل تھیں
ملے بوٹیا سر جے سر اتوں
کر ونج ایہہ شکر گزار دل تھیں
تے تیز پریم دی اگّ مٹھی
مزہ آؤندا جان جلاونے تھیں
جھڑک جھمّ مصیبتاں غم ہر دم
تحفے ملن ہر دم نیہں لاونے تھیں
سر دتیاں یار جے ہون راضی
ناہیں جھکیئے جان ونجاونے تھیں
ایہو بوٹیا رسم رنگیلیاں دی
کرن ترس نہ خون بہاونے تھیں
دال درس پریت پریم والے
پڑھدے پٹیاں پیر مغان ڈٹھے
بھلا سبق تے ہور دھیان وچوں
الفت الف دی وچ حیران ڈٹھے
لماں علم اے پٹنا عمل باہجوں
نقطے نام دے تے قربان ڈٹھے
اسم اﷲ دا بوٹیا یاد کردے
اٹھے پہر وچ ایس دھیان ڈٹھے
فےفجر دے وقت پکھیروآں دی
آوے مست آواز ہر دا سانوں
اڈ بلبلے باغ نوں جاہ جلدی
لیا کے گل دی گل سنا سانوں
مست مشک معشوق دی زلف وچوں
پئی آؤندی نال ہوا سانوں
کلیاں کھلیاں بوٹیا باغ اندر
شاہلا ملے مالی ہن آ سانوں
بے بہت دراز اوہ برج اُچا
جتھے عشقَ دے جھنڈڑے جھلدے نی
ایہہ عشقَ بازار بیپار ڈاہڈھا
جتھے سودڑے سراں دے تلدے نی
پھرن کالڑے ماتمی ویس کرکے
عاشق بھور مشتاق جو پھلّ دے نی
قیدی عشقَ دے بوٹیا لین ترلے
گلوں زلف دے طوق نہ کُھلھدے نی
بے بدی بدنامی جگّ دی تھیں
دل ڈرے تے مکھڑا جوڑیئے نہ
جے کر جوڑیئے پھیر منہ موڑیئے نہ
کریئے شرم پریت تروڑیئے نہ
اکو یار دا نام چتاریئے جی
ہور سنگ کسنگ دا جوڑیئے نہ
کریئے بوٹیا ذکر محبوب والا
غافل ہو کے عمر نکھوڑیئے نہ
یہ یاریاں لاؤنیاں بہت مشکل
مینوں لوک کیوں آکھدے سوکھڑا ای
دھندھوکار جیوں آبِ حیات گردے
تؤں عشقَ نوں لبھنا اؤکھڑا ای
اوہ بیلڑا عشقَ دا سخت خونی
اتھے جان دا وڈڑا دھوکھڑا ای
جھلے بوٹیا عشقَ دی جھال کہڑا
ایہہ تے بھار پہاڑ تھیں چوکھڑا ای
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |