قصہ سیف الملوک/01
1. ب-اسمِ اﷲ الرحمان ال-رحیم
(دیال تے دیاوان ربّ دے ناں نال)
رحمت دا مینہہ پا خدایا باغ سکا کر ہریا
بوٹا آس امید میری دا کردے ہریا بھریا
مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھتّ شیری
جو کھاوے روگ اس دا جاوے دور ہووے دلگیری
سدا بہار دیئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے
ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھکھا پھل کھاوے
بال چراغ عشقَ دا میرا روشن کردے سینہ
دل دے دیوے دی رشنائی جاوے وچ زمیناں
نئمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں
ہمت دیہہ دلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں
لاہ ہنیرا جھلّ میرے دا چانن لا عقل دا
بخش ولائت شعر؎ سخن دی یمن رہے وچ رلدا
اول دہ دل جس وچ ہوون سچے سخن خزانے
لعل جواہر کڈھ کڈھ دیواں قوت بخش زبانے
طبع میری دا نافا کھولھیں ملکیں مشک دھمائیں
سن سن مغز معطر ہوون بو عشقَ دی پائیں
سخن میرے دی شکروں ہوون مٹھے منہ قلم دے
شعر؎ میرے دے اتروں کاغذ لاوے خال رقم دے
وہوٹی نویں کتاب میری دی جوبن بخش شنگاریں
پاک نظر دے ویکھن والے ندی عشقَ دی تاریں
جے کوئی میلی اکھیں ویکھے عیب دھننانے لاوے
اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کجھ سزائیں پاوے
مر مر حق بناؤن شیشہ مار وٹا اک بھندے
دنیاں اتے تھوڑے بندے قدر شناس سخن دے
اول تے کجھ شوق نہ کسے کون سخن اج سندا ؟
جے سنسی تاں قصہ اتلا کوئی نہ رمزاں پندا
لدّ گئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے
سخن صراف محمد بخشا لعلاں دے ونجارے
مجلس بہہ بہہ گئے سیانے کر کر ہوش سمبھالے
اک دوئے سنگ ورتی الفت جیوں بھلیاں دے چالے
لے لے گئے سخن دی لذت پی پی مست پیالے
خالی رہِ گئے مٹ محمد خالی مجلس والے
کدھرے نظر نہ آوے کوئی بھرے پیالے والا
جے دسے تاں ورتے ناہیں نہ اک گھٹ نوالا
کیہے اساں تھیں اہلے ہوئے ساقی مٹ پیالے
ہائِ افسوس محمد بخشا کون کرے اپرالے
یاراں باجھ شراب سخن دا ورتن تے کد جی سی
سچا میوہ کڈھ محمد جو پیسی سو جی سی۔