قصہ سیف الملوک/08
8. در-بیعانے مدہ سجادا-نشینا حضرت پیر مرشدی،
نہ بائسے تشنیپھ میگوئد
(اپنے گورو پیر سجادا-نشینا دی استتِ دے بیان
وچ، اتے اس رچنا دا کارن دسدا ہے)
سخناں دی اوہ قیمت پاوے شعر؎ میرے خوش لیندا
اوس صراف اگے جو تردا سوئِ خزانے پیندا
شعراں وچ طبیعت اس دی کردی مو-شگافی
ایس زمانے اس نقدی دی اس تے تمّ صرافی
اﷲ بھاوے قدر شناسی اس جیہی اج کس نوں
رمز پچھانے معنے جانے ایہہ تاسیراں جس نوں
کدے عبادت کدے عدالت آپ نہ ہندا واندا
نالے نازک طبع نہ جھلدی فکر نہیں گلّ پاندا
تاں ایہہ کم دسیندا مینوں آپ کرے تاں ہوندا
جے کوئی سخن کرے تاں اوہ بھی درے یتیم پروندا
صورتَ خوبی سیرت خوبی خوبی ورتن چالا
تانہیں نام مبارک اس دا خوبی بخشن والا
نام مئمے اندر دسیا عامَ نہ سمجھن تد بھی
سادہ اسم بلاون پڑھدے مینوں ہوئی بے ادبی
میرا ہے اوہ وڈا بھائی عمروں عقلوں وسبوں
دانشمند اکابر دانا بحر نظم دے قصبوں
شعراں دا سی شوق اوہناں نوں پڑھ پڑھ قیمت پاندے
ہر عاشق دے قصے تائیں خوب طرحاں دل لاندے
صیف ملوکے دی گلّ اوہناں کسے کتابوں ڈٹھی
اس قصے دی طلب پئیؤ نے میں ولّ کردے چٹھی
چٹھی گھن سرے پر رکھی کھولھ جدوں پھر ڈٹھی
سوہنے لفظ عبارت پختی شہد شکر تھیں مٹھی
کاغذ صاف منور کہدا جیوں چہرہ دلبر دا
نقطے وانگن بندی مشکی حرف آغاز اتر دا
حرفاں وچ سفیدی روشن جیوں پھلّ اندر پتاں
شاخاں وانگر سطراں سدھیاں چوٹی تھیں لگ لتاں
ہر ہر سطر مبارک حب دی آہی لہر روانی
لفظاں دے سپّ وچوں لبھن درے-یتیمے مآنی
کنڈلدار پئے وچ گھیرے زلف جویں مہبوبی
ہر ہر نیناں مزگاں وانگر کون گنے سبھ خوبی
ایہہ مضمون چٹھی دا آہا قصہ جوڑ شتابی
چن چن سخن پروویں تسبیح موتی میل خوش-آبی
صفت حسن دی دکھ عشقَ دے جیوں موجاں دریاواں
صلح لڑائیاں عیش قضیے باغیں میوے چھاواں
یکّ-ب-یکّ سنائیں سارے سخن برابر کر کے
وانگ مسنفاں وڈکیاں دے دور-اندیشی بھر کے
نکے قصے بہت سیہرفی کی ہویا تدھ لکھے
ایسے سوئیں تسیں بھی میاں سخن کرن ہن سکھے
چھپڑیاں وچ تر ڈٹھوئی آئِ ندی وچ پؤ خاں
یا دس زور طبیعت والا یا مڑ طائب ہو خاں
قصے اندر قصر نہ ہووے نالے رمز فقر دی
صنعت بھی وچ تھوڑی بہتی چلے لذت کردی
پاؤ سیر بناویں قصہ تاں گلّ تیری جانا
اپنے مونہوں بن بن بہندا ہر کوئی سگھڑ سیانا
چٹھی ویکھ لگی حیرانی کجھ نہ آوے جاوے
کون بھنجھال فکر دا ہووے چنتا چکھا وننجاوے
گھمن گھیر فکر دے اندر پیا عقل دا ٹلا
نہ ایہہ لکھیا موڑن ہندا نہ اوہ کم سکھلا
دوہاں ولاں تھیں مشکل ڈھکی کون کرے غمخاری
جے اج مرشد اکھیں دسے منگاں مدد یاری
قصہ اوکھا نالے لما زور کمی پنڈ بھاری
ڈاہڈھے دا فرمان نہ مڑدا روگی جند بچاری
طبع ضعیف اداسی جیؤڑا گھٹّ جمیعت دل دی
جانے ربّ محمد بخشا اس گھڑی مشکل دی
اس کم اندر بھلی فراغت تیز طبع ہشیاری
میرے کول نہ آہیاں تریویں عقل دتی پر یاری
رکھ امید سخی دے در دی نال یقین اتبارے
شاہ حضوری گھن وسیلہ جا چڑھئم سرکارے
پیر سچے دی تربت اگے دوئیے سوالی ہوئے
کیتی عرض قبول بزرگاں طالع جاگ کھلوئی
لگا کہن فقیر حضوری بنھ لے لکّ جوانا
کامل پیر کریگا مدد ہو جا پھر مردانہ
فرمائش دے تیر چپھیریوں آون ویکھ توانا
ہندے سچ محمد بخشا شاعر لوک نشانہ
ضعف طبیعت دا تکّ میں بھی عرضاں مڑ مڑ کردا
سائیں جی ایہہ کم نہ سوکھا سو جانے جو کردا
پھیر اوہناں فرمایا میاں سچ کہیں توں سارا
پر جے نظر ولی دی ہوئی کرسی پار اتارا
مشکل حلّ کریسی مرشد تر جاسن تنخواہاں
حاضر ہو اس خدمت اندر جو لکھ گھلی شاہاں
جدوں فقیر دلیری دتی مدد کیتی اس شیرے
وانگ حسن میمندی آئیوسُ خوش ہویا مڑ ڈیرے