قصہ سیف الملوک/21
21. داستان در بیان دیدنِ شاہزادہ دو شاہ-مہرا
صورتِ زہرا را وا عاشق شدنِ
(شہزادے دا دو شاہ مہرے ویکھ کے اک صورتَ تے
عاشق ہونا)
اوہ بھی شاہ شاہاں دا آہا ایہہ بھی شاہ بہادر
ہک دوئے سنگ ورتن کردے آہے دوئے اکابر
شاہ مہرے دی گلّ سناواں اوہ شاہ مہرا کی سی
دونہ شکلاں دی اس تے صورتَ لکھی گوری کالی
رقم ہریروں پاکی سچی ذات نہ اس دی لبھدی
دونہ شکلاں دی اس تے صورتَ لکھی قلم عجب دی
ہکّ صورتَ مرداویں آہی آہی ہکّ زنانی
سوہنے نقش حسن دیاں لاٹاں دسن عمر جوانی
وچ صندوقاں رکھے آہے عاصم اوہ شاہ مہرے
اوڑک اوہ بھی دیسی لیکن دیئ تحفے ہور مہرے
پی کے مد کرے بخشیشاں بیٹے تے دل ڈلھا
ہر ہر چیز اجائب اس نوں دیندا جاوے کھلھا
دل وچ کہندا اوہ سلیمانی تحفہ بہت اچیرا
صیف ملوک تائیں ہن دیواں اس تھیں کون چنگیرا
ہویا حکم خزانچیاں نوں جلدی کفل اتارے
اوہ سلیمانی تحفے والے آن صندوق گزارے
عاصم شاہ دھر اگے اپنے چا صندوق کھلھایا
ہور صندوق سندوکے اندر اوہ بھی باہر کڈھایا
اوہ بھی کھولھ کڈھے شاہ باہر اوہ شاہ مہرے دوئے
سندر شکل نورانی چہرے جھال نہ جھلن ہوئے
بجلی دے چمکارے وانگو ہر ہر نقش چمکدا
سورج بھی ہو ساہواں اس دی جھال نہ کائی جھلدا
تاب اوہدی تکّ آب نہ رہندی گوہر لئل بدخشاں
دانشمند ہووے سودائی جے ویکھے ولّ نقشاں
تن دی ویکھ صفائی رونق چن-بدر من مارے
کاغذ نوں متّ پوے انگاری لکھاں نہ بہتی وارے
مورت دی تعریف لکھن وچ دیوے لاٹ بجھائی
میری بھی متّ نظر نہ لگے لکھاں حرف خطائی
اوہ شاہ مہرے شکلاں والے کر کے تحفہ نادر
شہزادے ولّ بھیجے آپوں عاصم شاہ بہادر
نالے شاید کارن ٹورے تحفے وانگ اشناکاں
خوب ہتھیار لڑائی والے نالے عجب پشاکاں
جس ویلے اوہ تحفے پہتے مست آہا شاہزادہ
نازک بدن اوایٔل عمرہ پیتوسُ نشہ زیادہ
ادھی راتیں توڑی رہا ستا نیندر مٹھی مٹھی
بعد اس تھیں اٹھ بیٹھا تاں پھر چیز چنگی اوہ ڈٹھی
ہک شاہزادہ دوجا شاید آہا کول حضوری
لٹ لٹ لاٹ کرے چوطرفے شمع بلے کافوری
اس گلوں دل تنگ شمع دا کول پتنگ اج ہوندا
نالے ہسدی نالے روندی اتھروؤں لہو چوندا
ویکھ ہویا حیران شاہزادہ ہووے نہ مئلومی
یا ایہہ اطلس ہے خطائی یا ایہہ دیبائ رومی
یا ایہہ کمی چینی وانگر مثل یا متئّ فرنگی
تکلے نوں ہتھ پا شہزادے مورت کیتی ننگی
کے تکے اوہ صورتَ کیسی روشن چن فلک تھیں
نقش نگار بہار حسن دی بہتر ہر ملک تھیں
جے منہ کریئے ولّ اسماناں سورج پئے پچھاواں
جے کھڑیئے زلماتے ملدا آب-ہیات سچاواں
ہر ہر نقش دئے لشکارے بہتر لاٹ چراگوں
دانے ویکھ ہوون دیوانے سڑدے ہوش دماغوں
ثانی تے ارینگ سیانے جے ویکھن اک والے
کاریگریاں والے بھلن سارے ہوش سمبھالے
جے لقمان حکیم سیانا ویکھے یا افلاتوں
بھلن سبھ حساب عقل دے ہون شتابی مجنوں
عالم جے پرہیزاں والے اکھ چمکدی ویکھن
کفر اسلام نہ یاد رہن بتّ ولّ متھا ٹیکن
واہ نقاش کریگر یارو جس ایہہ نقش لکھایا
واہ وا خالق سرجنہارا جس نقاش بنایا
صیف ملوک شہزادے جاں اوہ مورت ویکھی ساری
لگی اگّ ہویا دل اندر تپ کے وانگ انگاری
پہلی نظروں ہوش نہ بھلے جیؤ نہ رہا ٹکانے
جیوں زلیخا پہلی خوابوں رکھی شرم دھننانے
جادو کر تصویر شہزادے چیر نہ کیتا ظاہر
جیوں کر ڈائن نال نظر دے کھڑے کلیجہ باہر
اندر گزری جو کجھ گزری ظاہر حالَ نہ کیتا
دوجی وار شراب پیالہ بھر نویں سر پیتا
اچنچیت گئیاں کھلّ اکھیں مارے عشقَ نگارے
لے ہتھیار لتھا مل تھانے کوٹ عقل دے مارے
ویکھ شاہزادہ دولت والا ظالم نے ہتھ پایا
بنھ لیاوے فوج حسن دی سوہنا کویں کہایا
اس تھیں کون چھڈاوے یارو زامن نہیں وسیلہ
جے سو مایہ دولت دئیے کریئے لکھ لکھ حیلہ
سر دتے بن نہیں خلاصی ایہو ایہدا زلمانا
جے سو سر وٹاویں دیئیے تردا نہ جرمانہ
سر بھی اس دہاڑے لیندا جس دن آپوں منگے
نہیں تاں عاشق سر دیون تھیں پہلی وار نہ سنگے
جے عشقے دی صفتیں آئؤں رہسی دور کہانی
دشمن یار اپنے دی خوبی کد تدھ ترت مکانی
گھوڑا چرخ نہ مار چوطرفی سمجھ محمد یارا
پندھ دراڈا قصے والا رستہ پکڑ سوارا
صیف ملوک شہزادے مورت پھیر ڈٹھی دل لاکے
ہو متفکر کرے دلیلاں حیرانی وچ جا کے
اس مورت دی صورتَ ربا ناہیں حد انسانی
یا ایہہ کوئی حور بہشتی یا کوئی سر-ربانی
اس مورت دا آدم کتھے سندر روپ گمانی
نور الٰہی ہے آ بیٹھا کایا دھار زنانی
دوجی مورت جو مرداویں بیٹھی نال برابر
ہتھ اوہدے تے لال شرابوں دھریا کاسہ نادر
ایہہ مورت شہزادے تکّ کی ہچھی طرحاں پچھانی
ہے تصویر ایہہ شکل میری دی کر تدبیر سننجانی
دوجی دا کجھ پتہ نہ لگدا کون کوئی کس دیسوں
متّ ہووے شاہزادی کوئی زن زنانے دیسوں
پھر مورت ولّ ویکھ شہزادے جوش تبء نوں آیا
جھلی گئی نہ جھال حسن دی روح نکلن تے آیا
حکمے باجھ نہ نکلن ہندا جے سو کرے تیاری
پنکھی تنگ پیا وچ پنجرے جیوں کر کرے اڈاری
موری تھیں سر باہر کڈھے سارا نکل نہ سکدا
سر توں چمّ لہے پر بھجن پنجرے نال پٹکدا
جاندا جاندا روح بدن وچ رہا پھیر اٹک کے
ہوش عقل دانائی ڈبی پے کے پھیر اٹک کے
پاڑ پوشاک سٹی شہزادے آیا باہر گھر تھیں
ہو بے تاب ڈھٹھا کھا گردی گرمی سوز قہر تھیں
سائت پچھے شاید جاگے پھیرے نظر چپھیرے
سنجی پئی وچھائی دسدی نہیں شاہزادہ ڈیرے
شاید اول خفگی کر کے پھیر جمیعت کردا
چھوکریاں وچ سیر کرن نوں گیا ہووے متّ گھردا
ایس دلیلوں شاید تائیں آیا جیؤ ٹکانے
سیج اتے پر اکھ نہ جڑدی ٹکیا رہا دھننانے
شہزادے دے پچھے شاید ستریں جا نہ سکے
رکھ اڈیک سجن دی بیٹھا دروازے ولّ تکے
یاراں باجھ آرام نہ آوے جچر نہ بہیئے جڑ کے
ککڑ بانگ دتی نہیں آیا اجے شاہزادہ مڑ کے
دھمی رات ہویا خوش ویلا ملیاں بانگاں شہریں
صیف ملوک فلک دے غم تھیں کڈھیاں خونی نہریں
قطرے اتھرواں دے پونجھے نال پیراہن نیلے
ماتم سبز پشاکی ساری دامن رکھے پیلے
شاید اٹھ سویرے ڈھونڈے کر کے فکر زیادہ
جاں بوہے تھیں باہر آیا ڈٹھوسُ پیا شاہزادہ
نہ کجھ سرت سمبھال بدن دی لئل پیا وچ گھٹے
وانگ کپور ہویا رنگ پیلا سر جسا منہ پھٹے
دھوڑو دھوڑ ہویا تن سارا لیرو لیر پشاکی
نہ اکھ پٹے پیر ہلائے آئی بہت ہلاکی
سینہ سارا لوہو بھریا نہوآں نال کھروٹھا
غیبوں بجلی پئی قہر دی باغ حسن دا لوٹھا
اتریں بھنے کیس رنگیلے رلدے اندر مٹی
شاید دوڑ گیا پھر سر تے ویکھ سرو سر مٹی
جھبدے ہتھ نبض پر دھردا نالے ساہ سہاڑے
جاں اوہ پتہ نہ دیون جاتوسُ ایہہ گلّ سڑ اساڑے
پاڑ پوشاک سٹیندا شاید رووے گھتّ کہاواں
گھائل ہویا شاہزادہ میرا میں ہن کدھر جاواں
ڈائن ڈجھّ لیا ازغیبوں چنگا بھلا سی ستا
کتھے چلیوں آپ شہزادے دیئ اسانوں بتا
رووے تے کرلاوے شاید ڈھے ڈھے پوے اپٹھا
کر فریاد پکارے اچا مٹھا یارو مٹھا
شاید دا سن شور ککارا ہوئی خلق اکٹھی
ویکھ شہزادے نوں سبھ بھجدے جیوں دانے وچ بھٹھی
سارے ہنجھو بھر بھر روون جیوں ساون دیاں باراں
دم درود دوائیں کردے صالح لوک ہزاراں
شاہزادہ پھر چا لیو نے روندے یار چپھیرے
شاید نے اوہ جا لہایا اوسے اپنے ڈیرے
خدمتگار غلام بیچارے منہ سکا تر دیدے
رونق رنگ ہویا متغیر آئے درد رسیدے
وانگ یتیماں جا کھلوتے عاصم دی درگاہی
بیٹھا شاہ مصلے اتے کردا یاد الٰہی
شاید نے شہزادے والا سارا حالَ سنایا
عاصم شاہ ہویا سن کملا جھب بیٹے ولّ آیا
شہزادے دے سینے اتے عاصم نے ہتھ دھریا
تھوڑی جان جسے وچ باقی جاتوسُ اجے نہ مریا
کون نہیں پھر رووے اوتھے عاصم شاہ جد رویا
مجلس اندر شور ککارا ودھ حسابوں ہویا
ماسی پھپھی بھیناں مایاں کٹھا ہویا قبیلہ
روون باہاں ٹک ٹک کھاون تکّ تکّ مندا حیلہ
لکھ ہزار دتے سر-صدقے ہوون ردّ بلائیں
آکھ محمد انہیں گلیں کیوں کر ٹلن کزائیں
شہزادے نوں خبر نہ کائی سر تے ہون سیاپے
عاصم شاہ حکیم سدائے کویں مرض سننجاپے
عالم اتے طبیب نجومی رملی کول بہائے
شہزادے دا حالَ سناؤ عاصم شاہ فرمائے
اس دی راس ستارے اتے کیسی گردش آئی
کی کجھ پوجا لگدی جس تھیں ایہہ نحوست جائی
کرن طبیب حکیم تمیزاں ویکھن نبض کرورا
اربہ عناصر وچ نہ گھاٹا دسدا لیکھا پورا
گرمی سردی بادی خشکی نہیں بخار لہو دا
ہور کوئی ایہہ واہنا وگیا کرنا اﷲ ہو دا
پڑھ پڑھ صورتَ جنّ مزمل عالم بھی دم پاون
گٹّ تعویز بنھن گل ڈولے بتیاں کول دھکھاون
بھر بھر دارے ہٹے سارے دور نہ ہویا سایہ
اس سائے کئی لوک نسائے عشقے سایہ پایا
مشر براہمن پنڈت پھولن شاستراں تے پوتھی
آکھ محمد عشقَ کچہری سبھناں دی گلّ تھوتھی
آئی وار نجومی والی تکے راس ستارے
طالع اندر نظری آئے ظالم روگ ہتیارے
کردا عرض نجومی شاہا ہور نہیں ڈر کوئی
پر اوہ سائت عشقے والی آن برابر ہوئی
اگے اوہ گلّ سفرے والی جہڑی اساں دسالی
ایہہ نشانی پہلی اس دی ٹلدی نہ ہن ٹالی
لمی اجے حیاتی اس دی موتوں ڈر نہ ذرہ
پر ہن راج کمانا مشکل کرسی سفر مقررا
ترے راتیں تے ترے دہاڑے اوویں رہا شاہزادہ
ہکو ساہ کھڑاکے لگا نہ کجھ کمی زیادہ۔
حالت ویکھ شہزادے والی ہر ہک نوں غم دھاوے
دانشمند علاج دسالن جو کجھ منہ در آوے
کر کے تھکے جتن ہزاراں ہوش نہیں اس پھردی
ریت سکی دی کندھ اسارن ہتھوں جاندی کردی
عاشق دا جو دارو دسے باجھ ملاپ سجن دے
اوہ سیانا جان ایانا روگ نہ جانے من دے
مندے من دے روگ محمد مندے نہیں دعاواں
بید ہووے جے دلبر تاہیں بیدن کھولھ سناواں
چوتھا روز ہویا تاں شاید دور کیتے سبھ دردی
کہیوسُ راتیں خواب ڈٹھی میں چنگی خیر خبر دی
ہک دو گلاں نال شہزادے کرن دیو خاں اوہلے
سچی خواب کرے ربّ میری متّ ایہہ اکھیں کھولھے
دور ہویا سبھ کوئی اوتھوں ہک نہ رہا نیڑے
شاید بہہ سرہانے اس دے ہک کہانی چھیڑے
عاشق تے معشوق کوئی سن سوہنے مرد زنانی
درد فراقَ اوہناں دے والی کردا گلّ وہانی
جے میں بھی اس گلّ ولّ جاواں ایہہ قصہ چھٹّ جاندا
شالہ توڑ چڑھے فرمائش جاندا وقت وہاندا
درد فراقَ اوہناں دے والی جاں پڑھ آیا پٹی
جاں پھر گلّ ملن دی آئی شہزادے اکھ پٹی
مونہوں بول کہے شاید نوں پھر ایہہ گلّ سنائیں
شاید ہور کہانی کردا اول آخر تائیں
عاشق تے معشوق ملن دی جس ویلے گلّ آوے
شاہزادہ دل تازہ ہو کے پھر اوویں فرماوے
شاید نے ستّ واری مڑ مڑ تکی تبء سکھاندی
عاشق تے معشوق ملن دی نویں نویں گلّ آندی
خوش آواز زبان رسیلی بہتا علم دانائی
اخفش وانگ بیان کریندا اثر اندر وچ دھائی
ہک حکایت اسرے والی کہنے والا دانا
ختم-انداز ہتھوں جد چلے مارے تیر نشانہ
شاید دے دل درد سجن دا گلّ کرے دل لاکے
شہزادے نوں چنگی لگی آکھے پھیر بلاکے
کہے شاہزادہ شاید تائیں توں بھنجال غماں دا
مڑ ایہہ گلّ سنا اساہیں میں ول ہندا جاندا
کتنی وار کہانی کیتی تاں اس سرت سمبھالی
گلاں کرن لگا اٹھ بیٹھا ہوئی ذرا خوش حالی
ولّ ہویا تاں شاید کیہا قسم تینوں اس ربّ دی
جس نے خلقت پیدا کیتی روزی لائی سبھ دی
بھیت دلے دا دسیں مینوں غم تیرے تھیں سڑدا
جس نوں یار بنائیے آپوں پھر اس تھیں کی پڑدا
صیف ملوک کیہا میں تینوں ویدن کھولھ سناندا
پر جے ہور کسے دے اگے ہرگز کریں نہ واندا
شاید کیہا سن شہزادے کی طاقت میں بندے
بھیت شاہاں دا جو کوئی پھولے حالَ ہوون اس مندے
کہے شاہزادہ حالَ حقیقت سن شاید دل جانی
باپ میرے جو تحفہ گھلیا شاہ مہرے سلیمانی
راتیں جاگ لدھی اٹھ ڈٹھے تیر کلیجے لگا
جھگا پاڑ ڈھٹھا کھا گردی بھلّ گیا اسرگا
ہک صورتَ دی مورت اوتھے لکھی نظری آئی
حکمت پاک خداوند والی کرکے نقش سہائی
آدم دی کی قدرت سرجے ایسے روپ نیارے
قدرت دے ہتھ نال بنائی خالق اپر اپارے
جگر کباب کرے تاب اس دا عقل دماغوں سڑدا
ہک ہک وال اس مورت والا سو سو دل خس کھڑدا
مائل کردی شکل شمائل گھائل کرے جواناں
زینت زیب شہانہ سارا دسے روپ زنانہ
ویکھن ساتھ گئیاں دلبریاں لگا داغ کلیجے
لوں لوں لمبے بلے سڑ اٹھے ماس ہڈی رتّ بھیجے
دوجی صورتَ ہے مرداویں اس دے کول برابر
اوہ نہار میری دی مورت کیتی نقش اکابر
اوہ شاہ مہرے مہرے ڈٹھے مہرے آندی گرمی
دوجی وار تکے تھاں عشقے کیتی آن بے شرمی
کہے شاہزادہ شاید تائیں توں بھی تکّ اوہ مورت
متّ مورت دی صورتَ لبھے کر بھائی کوئی صورتَ
جاں جاں اس مورت دی صورتَ مینوں نظر نہ آوے
شاید بھائی صبر نہ دل وچ مرساں ایسے ہاوے
شاید کیہا باپ تیرے نوں دساں ایہہ کہانی
اس نوں متّ ہووے کجھ مالم دسے پتہ نشانی
صیف ملوک کیہا میں تینوں ورتی گلّ سنائی
جو کجھ عقل تیرے وچ آوے کر توں اگوں بھائی
بھاویں باپ میرے نوں دسیں بھاویں ہور کسے نوں
کر تدبیر وزیر اجیہی صورتَ دسے مینوں
شاید نے شہزادے والی سمجھ حقیقت ساری
شربت ہک بنایا جہڑا آہا اس دی کاری
شربت دیئ شہزادے تائیں آپ گیا دربارے
عاصم شاہ اگے اس جا کے حالَ سنائے سارے
عاصم نوں سن گلّ عشقَ دی بہت لگی غمناکی
آپوں پیر کہاڑی ماری کیتی آپ چلاکی
کر افسوس کہے میں آپوں کیتی بہت نادانی
کاہنوں شہزادے ولّ بھیجے اوہ تحفے سلیمانی
نبی سلیماں باپ میرے نوں دتے ایہہ شاہ مہرے
اس بھی اگوں تحفے بھیجے کیتے ورتن دہرے
ہن اوہ دوئیے گئے جہانوں کون نشانی دسے
کس دی دھی جہدی اوہ مورت کس ولایت وسے
عاصم شاہ سن ایہہ قضیہ بہت ہویا درماندا
ہتھیں اگّ لگائی گھر نوں مٹھا میں کرماں دا
فکر اندیشے صبر بھلایا وسر گئیاں تدبیراں
ڈبدا عقل اندیشے اندر جیوں لوہا وچ نیراں
کشتی ہوش ملاح عقل دے گھمن گھیر فکر دے
بھجن ونجھ ملاحاں والے پئے گرداب نہ تردے
نہ کجھ آوے جاوے چارہ وانگ بیٹھا دلگیراں
عاصم شاہ دی ویکھ حیرانی کیتی عرض وزیراں
شاہا شالہ دم دم ہوون تیرے بھاگ سوائے
مولٰی باغ خوشی دے تائیں سر سر واء نہ لائے
دولت تے اقبال شاہاں دے دن دن ہون زیادے
ستیاں چر نہ لگے شالہ صیف ملوک شہزادے
یا قبلہ غم ناک نہ ہوویں رکھ اﷲ تے ڈھیری
بیٹے پاس چلو اٹھ آپوں اس نوں دیو دلیری
ایہہ کہو شہزادے تائیں چنتا چکھا نہ بالے
سڑدا عقل فکر تے دانش بھامبڑ چنتا والے
یار تینوں ربّ پاک ملانا جے تدھ قسمت ہوئی
حیلہ وسّ میرا جو لگسی فرق نہ رکھساں کوئی
بھیجاں دانشمند وزیراں ہور مصور دانے
عالم پھر کے صورتَ ڈھونڈن ہر شہریں ہر خانے
اس صورتَ دی حالَ حقیقت جس جاؤں ہتھ عاصی
حاضر آن کرنگے ایتھے تاں تیرا غم جاسی
ایہہ صلاحَ وزیراں دتی شاہ لگی دل بھلی
بیٹے نوں جا دے دلیری بچہ رکھ تسلی
کوشش بے شماری کرساں گھلاں فوج چوفیرا
مت مورت دی صورتَ لبھے ہووے مطلب تیرا
پر توں اپنا آپ سمبھالیں ہوش رکھیں وچ جائی
کد شہزادے ناطہ دندے جے ناؤں پوے سودائی
صیف ملوک کہے سن بابل قسم مینوں اس ربّ دی
ہوش عقل جی جان نہ رہسی جے صورتَ نہیں لبھدی
دھڑکے جان میری وچ جسے تکے سائت گھڑیاں
عاصم حالَ بیٹے دا تکّ کے ہنجھو جھولی جھڑیاں
اوہ رخسارے دو ارغوانی ہوئے کیسر پیلے
نمونجھان بیماری مارے نرگس-نینس رسیلے
دھوڑاں پے سکایا خشکی سنبل ہریاں والاں
بدر منیر آہا جو چہرہ دسے مثل ہلالاں
ہالوں پیا بےحال شاہزادہ باغ حسن کملایا
اجڑ گئی بہار پھلاں دی پتیاں رنگ وٹایا
لتھے پئے بوہٹے چھاپاں کنگن پوہچی والے
کلغی توڑے تاج اتارے زیور شاہاں والے
عاصم شاہ تکّ حالَ پتر دا اگّ لگی بھڑکارے
اتھرواں نے ساون لایا ٹھنڈھیاں آہیں مارے
بیٹے نوں لے جھولی بیٹھا گھٹّ گھٹّ سینے لائی
آکھے سن فرزندا توں ہیں اکھیں دی رشنائی
عمر گئی غمناکی اندر کر کر ربّ دی سیوا
آئی باغ بہار خوشی دی لدھوں مٹھا میوہ
کیسی واء غضب دی جھلی ڈالی میوے والی
دھرتی نال پٹاک وگائی آئی خستہ ہالی
دوہاں جہاناں اندر آہی تیری خوشی گھنیری
تکّ تکّ منہ تیرا میں جیواں سکھ ہیاتی میری
تینوں کی ہویا فرزندا داغ لگایا جانی
سدا-بہار گلاب حسن دا تیری نویں جوانی
کس ڈائن نے ڈجھّ لگایا یا کس نظر لگائی
دیئ جہان دوائیں تینوں پھڑیوں کس بدوائی
ہو سودائی بیٹے میرا نہ کر بے قراری
آپ بھی سڑدا میں بھی ساڑیں چھڈّ ایہہ کچی کاری
نہ تدھ کیتا ظلم کسے تے نہ کوئی خون کرایا
کیتا پاپ میرا کوئی بھارا تینوں دینا آیا
بھلّ گئیاں سبھ کاراں تینوں یاد نہ رہیاں بانکاں
ایسا غم نہ ڈٹھا ہوسی اگلیاں بھی غمناکاں
دشمن تیرے تئنے دیسن کرسن بہت ملامت
دوزخ سینے میرے تپسی سجناں ہوگ قیامت
نہ کوئی صورتَ والا ملیا یاری کسے نہ لائی
کہہ توں کس دے پچھے بیٹا اپنی آب گوائی
بیٹھ نچلا کر خوش حالی چھڈّ ایہہ جھورا من دا
ٹھنڈا لوہا کٹیاں بیٹا کوئی ہتھیار نہ بندا
کر کجھ صبر تحمل بیٹا چھڈّ ایہہ کھہڑا کیویں
خبر نہیں کوئی صورتَ ہوسی یا ایہہ مورت ایویں
لگا روگ اولاّ تینوں دارو نال نہ جاندا
نالے دل تیرے نوں کھاوس جگر میرا بھی کھاندا
لائِ امید نہ حسڑ جائیں کرن دیئیں کوئی چارہ
متّ ربّ پاک سببّ بنائے میلے یار پیارا
نہ امیدی وچ امیداں رکھیں آس کرم دی
بہہ مجلس داناواں والی لوڑ کریں اس کم دی
دولت مال نہ سٹیں بیٹا ہوئیں نہ ایویں بے دل
دولت والے نوں گھر اندر مطلب ہندے حاصل
دنیاں دی ہر مشکل تائیں دولت کرے آسانی
ڈاہڈھے کفل اتارے ایہہ بھی کنجی ہے رہمانی
دولت تھیں مکھ موڑ نہ بیٹا چھوڑ نہیں ایہہ شاہی
دن دن لوڑ کراں گا میں بھی دیگ مراد الٰہی
صبر کریں تاں اجر ملیگا آئی خبر کتابوں
صبر اتارے کفل محمد ہر ہر مشکل بابوں