قصہ سیف الملوک/26

by میاں محمد بخش

26. التماسِ بادشاج پیشِ فرزند
(بادشاہ دا پتر اگے ترلا)

عاصم شاہ سن گلّ سفر دی بیٹے دی اداسی
رو رو آکھے سر پر سہنا جو کجھ ربّ سہاسی

اﷲ کولوں منگ منگ لدھوں کر کر بہت دوائیں
بڈھے وارے اوکھے ویلے لا فراقَ نہ جائیں

بچہ میری جان پیاری کر کجھ ہوش سمبھالا
اس دنیاں تے سدا نہ رہنا ہر کوئی چلن والا

چار دہاڑے عمر جوانی کر لے عیشاں موجاں
سدا نہیں ایہہ دولت دنیاں سدا نہ لشکر فوجاں

نہ تدھ سکھ ہنڈائیاں سیجاں نہ کجھ کھادھا پایا
نہ توں تخت اتے چڑھ بیٹھوں نہ تدھ راج کمایا

نہ تدھ تاج سرے تے دھریا نہ سلطان کہایا
نہ فوجاں دی لئی سلامی نہ دربار لگایا

نہ فوجاں سنگ تیرے چڑھیاں نہ تدھ دھماں پائیاں
نہ رجّ میں تیرا منہ ڈٹھا نہ رجّ ڈٹھوں مائیاں

نہ میں تیرا سہرا ڈٹھا نہ ہتھ بدھا گانا
نہ میں تیری جنج چڑھائی نہ وجیا سدیانا

میں ہاں اج قبر دے دندے کوئی دہاڑا رہساں
جے توں اکھیں اگے ہوسیں سکھ دا ساہ لے بحثاں

جے توں سٹ گؤں پردیسیں مرساں تیرے ہاوے
جے ربّ خیریں پھیر لیاندوں ایہہ افسوس نہ جاوے

محل چوبارے چھوڑ پیارے چلیوں وچ اجاڑاں
لہر بہاراں سٹّ کے ٹریوں تکن قہر پہاڑاں

ماگر مچھّ سمندر اندر باشک ناگ مریلے
کھا سنسار سنسار نہ رجدے ازب الٰہی بیلے

جاں توں ہو اکلا جاسیں وچ اجاڑ پہاڑاں
چترے شیر چوپھیر پھرنگے خوشی ہوسی بگھیاڑاں

صیف-ملوک جگر دا ٹوٹا پوسی وسّ غنیماں
باجھ ربے تھیں کون اس ویلے ہوسی یار یتیماں

توڑے کتے بن کے رہیئے وچ وطن دیاں گلیاں
در در جھڑکاں سہیئے تاں بھی پھر پردیسوں بھلیاں

مورت پچھے بھجّ بھجّ مرسیں خبر نہیں جے ملسی
بجلی مرگ جلا سی بوٹا یا باغیچہ کھلسی

توڑے رستم جیسا ہوسیں سخت جوان شتاتی
ایس سفر دی مشکل اندر سڑسیں وانگر باتی

نہ کر تتے تا اجیہے ٹھنڈا ہو دن کٹّ خاں
سڑ چلیا جیؤ جامہ تیرا اس کچیانوں ہٹ خاں

لکھی مورت ویکھ کدے دی بھلّ نہ بیٹا بھولا
صابر ہو کے بیٹھ نچلا بھجّ بھجّ ہو نہ ہولا

لہندا چڑھدا دکھن پربت پھرسیں چارے طرفاں
کدھرے گرمی دھپاں والی کدھرے ٹھارن برفاں

پریاں ڈھونڈے کد ہتھ آون مورت تکّ تکّ جی خاں
متّ کوئی خبر گھلے ربّ کدھروں صبر پیالہ پی خاں

ایہہ خوشیاں جو گھر وچ تینوں ایہناں نال نہ رجیں
لوڑیں عیشاں نال پری دے اس خوشی ولّ بھجیں

خوشیاں کارن نہ ہویا بندہ کرن عبادت آیا
وقت پچھاتا چاہیئے بیٹا لبھسی نہیں کھڑایا

ویلا اج بھلیرا تیرا نالے عمر جوانی
کرو عدالت ہور عبادت اوڑک ہونا فانی

بھلکے موت آئی جس ویلے سے افسوس کرینگا
عملاں باجھ نہ تلا-شنائیں کویں سمند ترینگا

نہ کوئی رو-ملاحظہ اوتھے نہ کوئی عذر بہانہ
جو کجھ کرسیں سوئیؤ ملسی ڈاہڈھا عدل شاہانہ

عورت کتنے تائیں لاسی کڑتا ستھن سلاری
مرد کٹیگا سوئیؤ کھیتی جسدا بیج کھلاری

جتنا توں پری ولّ بھجسیں اتنا ربّ ولّ ڈہو خاں
جے تدھ عیش خوشی نہیں بھاوے کرن عبادت بہو خاں

جے اج خوف خدا دیوں سڑسیں اس دن ہوسیں ہریا
موتے دا کجھ خوف نہ اس نوں جیوندڑا جو مریا

'موا توئکبل مواتوں' عمل اسے تے کرنا
مرنوں اگے جو کوئی مویا پھیر نہیں اس مرنا

جدوں کوئی مر جاندا سجن پٹ پٹ کرن اشارت
آپوں اپنا منہ سر بھنن دسن ایہہ بجھارت

یعنی آپ آپے نوں ماریں تاں اج کیوں مریویں
آپ موئے جے آپ نہ موئیوں آپ مریں اج جیویں

اوہ سفر نہیں سجھدا تینوں چلن ایس سفر دا
اس سفر دا خرچ بنائیں غنی سفر کر سردا

لما پندھ نہ سجھدا بیٹا بہو خاں ہو نچلا
جوش-او-خروش مٹا پیارے جا نہیں ہو جھلا

گھر سٹن کوئی کم نہ چنگا آہلنا ہے ہردم دا
نہ غم کر غم جاسی اوڑک اوڑک ہے ہر کم دا

چوہا چڑا تے کتا بلا ہر کوئی وطن دھراندا
توں آدم شاہزادہ ہو کے چھڈیں وسن گھراں دا

آدمی ہیں تاں آدم بن خاں جنّ ایں تاں ہو اہلے
ایسا سگھڑ شاہزادہ ہو کے پیوں غولاں دے رولے

میں بڈھا مہمان گھڑی دا پاس تیرے کوئی دن ہاں
کول میرے رہو خدمت کر کے اجر جنابوں گھن خاں

جنس تیری نوں میں ہاں لایق کون میرے توں بھلا
دل بے تاب ضعیف میرے نوں دے خاں خوشی تسلا

اج مینوں چھڈّ ٹریوں آپوں مویاں گیاں جے لوڑیں
پھیر نہیں میں ملنا بیٹا بیٹھا ہتھ مروڑیں

اج نصیحت میری تینوں لگدی مندی کانی
ایہہ بھی دوش نہیں کجھ تینوں وڑھی قضاع اسمانی

وقت میرا ہن ڈیگر ہویا ایس زوال گوایا
پیشی آن کیتی ہن مغرب خفتیں سفنہ آیا

شالہ تیری فجر مبارک وقت قضاع نہ ہووے
چڑھدی کلا ستارہ روشن سر تے آن کھلووے

مینوں سفر آیا توں رہو خاں وچ ایمان خدا دی
غم ہن مار مکایا مینوں توں کیوں چھوڑیں شادی

ہائِ بیٹا توں ماؤ پیو تھیں کیوں کویلے نسدا
جاں جاں جان میرے تن اندر رہو گھراں وچ وسدا

تاں پھر موت میری جد عاصی مرساں جس دہاڑے
موتے دا غم روگ نہ ہوسن بادشاہی دے ساڑے

سجن دشمن کسے نہ بھاوے ایہہ گلّ کس پسندا
میں مرساں توں کول نہ ہوسیں کہسن واہ فرزندا

دولت دنیاں میری جوڑی کھڑ سن لوک بیگانے
ملک تیرا کوئی ہور لئیگا بادشاہی سمیانے

جو کجھ پچھے رہسی میرا لشکر ملک خزانے
جے بیٹے دی کارے آئے کرساں تاں شکرانے

میرا اج کل کوچ نقارہ سن فرزند پیارے
جے توں اس دم کول نہ ہوئیوں بھرم رہنگے بھارے

جے ربّ خیریں آندا تینوں روسیں نال افسوساں
اس ویلے دے رون تیرے تھیں میں دلثاد نہ ہوساں

اس دن دے اس روون کولوں سود نہیں کجھ تیرے
اکھیں اگوں جا نہ بیٹا اوسر ویکھ گھنیرے

آ ساقی بھر دے پیالہ پی ہوواں مستانہ
ماؤ پیو تھیں رخصت ہوواں چھڈاں دولت خانا

یاراں پچھے وطن بھلاواں ویکھاں دیس بیگانہ
ٹھلھاں وچ سمندر غم دے پکے کویں یارانہ