قصہ سیف الملوک/43
43. داستان رواں شدنِ شاہزادہ بمئےّ ملکہ ازاں
کلئّ در دریا وا کشتنِ نہنگِ-ہوش-رباِ
را وا ہزار حیلہ وا رنج بر درِ گنجِ مراد
رسانیدن ملکہ را ب سراندیپ ب-مشکتِ بسیار
(شہزادے دا ملکہ خاتوں نال قلعے توں سمندر ولّ
روانہ ہونا تے بڑی سخت محنت نال ڈراونے مگرمچھ
نوں جانوں مارنا تے مراد دے نیڑے اپڑنا)
مالی ایس باغیچے والا داناں مرد سچاواں
جسدے باغوں لے پنیری میں بھی بوٹے لاواں
ہر ہر جائ کیارے تکّ کے بوٹے راس لواندا
جس جائی اوہ لایق ہووے اسے جا سہاندا
ایہہ فرماندے آئی اگوں رتّ بسنت پھلاں دی
کوئی دن سرد خزاں دے رہندے لگی امید گلاں دی
باغ اندر ہریائی ہوسی کڈھسی شاخ انگوری
لالا اتے گلاب ملنگے نرگس تے گل سوری
جاں شہزادے دیوے تائیں کیتا مار ازائیں
ملکہ خاتں نوں لے ٹریا چھڈّ دیوے دیاں جائیں
لکڑیاں دا ٹلا بدھا بہت پکیرا کرکے
رڑھ رڑھ رجیا ناہیں تریا پھیر ندی وچ تر کے
لئل جواہر قیمت والے نئمت بے شماری
کھانے دانے ٹلے اتے پا لئے ہک واری
سبھ اسباب ٹلے تے دھریا پکا محکم کرکے
ملکہ سنے ٹلے پر چڑھیا ٹلا ٹریا ترکے
اٹھے پہر ندی وچ جاندا ٹلا نال شتابی
صیف-ملوک عبادت اندر ذکر سنا وہابی
لہراں اندر آیا ٹلا ولّ ولّ دھکے کھاندا
کدے پتال اندر لہہ جائے کدے گگن چڑھ جاندا
کدے پئے وچ گھمن گھیراں پھردا اندر پھیراں
پھیراں وچ گجے ایوں پانی چوٹ لگے جیوں شیراں
چست گھراٹ پھرے جیوں تویں پانی ترکھا بھوندا
لہراں قہراں دے منہ ٹلا ڈبن اتے ہوندا
شہزادے نے جھاگے آہے سفر اجیہے اگے
ملکہ سی معصوم شاہزادی ڈر ڈبن دا لگے
رات ہنیری ندی چوپھیرے نظر نہ پون کنارے
جانے توں ہتھ دھوتے بیٹھے ایہہ مارے کہ مارے
اوڑک سفر دوہاں تے آئی مشکل ودھ حسابوں
قدرت نال بچاندا جاندا مالک ہر گردابوں
سرگردان ندی وچ رڑہدے نہ کجھ پتہ نشانی
کدھروں آئے کدھر جانا کدھر خلق جہانی
ہک تھیں ہک چڑھندی آوے عاشق نوں دلگیری
دن دن پیر اگیرے رکھے واہ عشقَ دی شیری
چلھے وچوں لکڑ سڑدی سٹے وچ چرھاں دے
کولا ہویا پھیر جلاوے اہرن زرگراں دے
عشقے دی ایہہ رسم قدیمی جلیاں نوں نت جالے
اگلا زخم نہ مولن دیندا ہور اتوں چا ڈالے
ٹلے اتے رڑہدے آہے ملکہ تے شاہزادہ
ہک دن کرنا ربّ دا ہویا مشکل بنی زیادہ
ظالم واؤ مخالف جھلی جھکھڑ جھولے دیندا
بدل پا غباری آیا مارو مار کریندا
لتھا ربّ اجیہا یارو کی گلّ کتھّ سناواں
کتے جہازاں لانگھ نہ لگدی کانگ چڑھی دریاواں
بدل آکھے اجے وسنا توڑے پھیر نہ وساں
کیتے شہر اجاڑ بتیرے واہیاں کوہلاں کساں
جھکھڑ آکھے زور تمامی لا خلق نوں دساں
ہک ہک ندی سمندر ہوئی ندیاں وانگر کساں
تارے چھوہے ٹھاٹھ ندی دی امبر تیک اچھلے
نیناں ہنجھو مینہہ وسائے مارے موت ادلے
نہ کوئی کنڈھی نظریں آوے نہ کوئی ٹاپو بیلا
کانگ طوفان غضب دا چڑھیا قہر قیامت میلہ
جی-جون ندی دے وچے سپّ سنسار بلائیں
کجھ رڑہدے کجھ کھاون آون شہزادے دے تائیں
شور ککارا امبر توڑی کی لیہندے کی چڑھدے
زور پیا کوہ قاف ندی وچ سر پرنے ہو جھڑدے
مڑ مڑ ٹلے تائیں دیون گھمن گھیر کلاوے
ٹھاٹھاں مار الار وگاون تاں پھر باہر آوے
ہک اندر وچ کانگ غماں دی ندیوں موج ودھیری
بدل وانگو ہنجھو وسن آہیں سرد ہنیری
خونی لہر عشقَ دی وگی بے کنار ڈونگھیری
پھیر کڑاہ فکر دے پیندی ہمت صدق دلیری
شوکو-شانک ندی دی سن کی سیمرگاں تن کمبے
جت ولّ نسن پانی دسے اڈّ اڈّ کے پر امبے
شاہزادے دل ہول پیا تے کمبیا دھول طوفانوں
بھار زمیں دا چان نہ ہندا عذر نہ سی فرمانوں
مچھی جان تلی پر رکھی تلیئے نعر فکر دی
ایسی کانگ چڑھائیوئی ربا میں اج بھاروں مردی
ابل ابل نکلے پانی جیونکر تیل کڑاہی
تڑفن مچھّ کڑاہیاں اندر جان تلیندی آہی
مچھ کچھّ ندی وچ کدھرے بلھن سنسار دسیندے
کجھ بے ہوش ہوئے کھا دھکے کجھ موئے کجھ جیندے
ٹلے نوں تھرتھلی آئی گگن پتال مریندا
الٹا سدھا ہو پھر بچدا جاں ربّ راکھا تھیندا
عاشق دا ربّ عشقَ پکاندا دم دم دکھ سہاندا
رحمت لطفَ کماندا آپے مڑ مڑ پیا بچاندا
صیف-ملوکے دا پیو نالے عاصم شاہ نمانا
وانگ نبی یاکوبے روندا درد فراقَ رننجانا
اٹھے پہر دوائیں کردا سجدے اندر پے کے
ربا خیریں آوے بیٹا نال پری نوں لے کے
تیرا نام کریم خدایا کرم کریں ہر جائی
مار لیا میں چوٹ پتر دی تدھ بن اوٹ نہ کائی
پھیریں وقت میرے تے آیا بخشش تدھ جنابوں
اؤتر تھیں پھر سوتر ہوئمّ وافر کرم حسابوں
صیف-ملوک میرے گھر دتا بیٹا صورتَ والا
دانشمند اکابر چنگا یوسف مثل اجالا
اس نوں شیر عشقَ دے کھڑیا جیوں یوسف بگھیاڑاں
عاصم تے یاکوبے آپوں اگّ لگائی واڑاں
کاہنوں میں شاہ-مہرے دسے کاہنوں اس تعبیراں
اس دا کھوہ پیا تے میرا وچ سمندر نیراں
ہک گیا اس باراں وچوں رو رو ہویا نابینہ
میرا ایہو ہکو آہا سٹّ گیا مسکیناں
اس نوں بھی تدھ خیریں کھڑیا لونڈا ہوئِ وکایا
پھیر مصر دی شاہی دے کے بابل نال ملایا
صیف-ملوک میرے فرزندے صحیح سلامت رکھیں
نال مراد دلے دے اس نوں میں بھی ویکھاں اکھیں
نامرادی اندر اگے تدھ مراد پچائی
پھر بھی آس تیرے در اتے ہور پناہ نہ کائی
میرا پتّ حوالے تیرے ہے خالق سبہانا
میں بھی آزز اوہ بھی آزز تینوں سبھ خصمانہ
حضرت ختم نبیاں کیہا سچی خبر کتابوں
سلے اﷲ علیہ وسلم ہوون پاک جنابوں
خاص حدیث شریفے اندر آون جدوں کزائیں
کوئی دعا نہ چلدی اوتھے نہ اوہ ٹلن بلائیں
ماپے کرن دوائیں جسدے ہندا اثر دواؤں
یا پھر ردّ بلائیں کردا صدقہ پاک ریاؤں
عاصم شاہ آہا نت کردا بیٹے کارن دوائیں
اوہ دوائیں جان بچائن صیف-ملوکے تائیں
سچے مرد صفائی والے جو کجھ کہن زبانوں
مولٰی پاک منیندا اوہو پکی خبر اسمانوں
کم نہیں ایہہ امبر کردا سر اس دے بدنائیں
سبھ کم کردے مرد اﷲ دے حکم کریندا سائیں
نیل ندی فرؤن نہ کھادھا نہ کارون زمیناں
موسیٰ دی بد-دعائے کیتا غرق دوہاں بے-دیناں
ہمت مرداں دی ہر جائی کردی کم ہزاراں
پھلاں بھوراں شمع پتنگاں یار ملائے یاراں
ہر مشکل دی کنجی یارو مرداں دے ہتھ آئی
مرد دعا کرن جس ویلے مشکل رہے نہ کائی
قلم ربانی ہتھ ولی دے لکھے جو من بھاوے
مردے نوں ربّ قوت بخشی لکھے لیکھ مٹاوے
مرد انیندے مرد تنیندے مرد کریندے لیراں
سیون مرد پوشاک بناون شاد کرن دلگیراں
مرداں دے ہتھ کارج سارے آپ خداوند سٹے
دنیاں باغ ولی وچ مالی بوٹے لاوے پٹے
کدھرے پتلا بیج رلاوے کدھرے کرے گھنیرا
کدھرے تھوڑا پانی لاوے کدھرے دیئ ودھیرا
ڈالی قلم کرے ہک رکھوں جا دوئیے پر جوڑے
پیوند لا بناوے میوہ آپے پھیر تروڑے
ہر ہر بوٹے پانی پھیرے ہر آڈے ہر بنے
ہکناں نوں سر راس کریندا گل ہکناں دے بھنے
دنیاں باغ امبر کھوہ وہندا دہوں چن وانگو بیلاں
مالی مرد اتے ربّ مالک بھور عاشق وچ سیلاں
اتنے بھیت پھرولن جوگی وہل نہ دیئ وکھالی
گلّ سنا محمد بخشا صیف-ملوکے والی
ملکہ تے شہزادے اتے آیا روز حشر دا
باپ اپنے ولّ ہو متوجء شاہ دلیلاں کردا
جے ماں باپ میرے سنگ مینوں سچے ربّ ملانا
تاں اس ویلے دسسی کوئی ٹاپو جائ ٹکانا
ایہو شگن وچارے دل وچ پاندا ایہو فالاں
اچنچیت وگی واؤ ایسی پتر رہے نہ ڈالاں
سائت جھلّ ہوئی پھر مٹھی صاف ہویا جگّ سارا
اچنچیتی نظریں آیا ٹاپو ندی کنارہ
ایسی اوہ زمین عجب سی لمبے رکھ ہزاراں
گلّ پھل رنگ برنگے پھلے وانگ بہشت بہاراں
ہور ہک قسم رکھے دی آہی کی کجھ آکھ سناواں
واہ خالق بے انت محمد خلقت انت نہ پاواں
جاں خرچنگ-دواری وچوں دن-گلّ رنگ رنگیلا
جھاتی پاوے تے سر کڈھے سرخ کرے رنگ پیلا
لاجوردی تنبو پاٹے امبر دا جس ویلے
صادق سبہّ ستر تھیں اٹھ کے آوے باہر سویلے
سوما ارزک وچوں کڈھے جاں سر باہر شتابی
ہتھ تقدیر دسے یدّ-بیضہ حکمے نال وہابی
چمکن ہار کٹورے والا جھنڈا جاں سر چاوے
ظل اﷲ فلک دا راجا جس دم تخت سہاوے
دہوں چڑھے جگّ روشن ہووے خوب سہاوے بندر
رکھ سنہری پیدا ہوون ہور اس بندر اندر
جاں اسمانی شاہ تخت توں سطراں اندر جاندا
میر وزیر ہوون پھر تازہ ہر ہک خان کہاندا
نکی موٹی فوج تمامی ہسن کھیڈن لگے
کوئی لیہندے کوئی چڑھدے دکھن کوئی پربت نوں وگے
قطب شمالی پکا ہو کے چوکیدار کھلووے
سورج ڈبے تارے چڑھدے روز وننجے شب ہووے
رات پئے تاں رکھ سنہری چھپ جاون وچ دھرتے
دن دوجے پھر ظاہر ہوون سدا ایہو کم ورتے
بندر اندر میوے آہے باہر انت شماراں
پستا مغز بادام منکا امب الوچ اناراں
لٹکن میوے تے رس چووے ہک ہک ڈال نباتوں
ٹلے توں شاہزادہ لتھا نالے ملکہ خاتوں
محکم کرکے بدھا ٹلا آپ ہوئے سیلانی
کھاون میوے شکر گزارن فضل ہویا سبحانی
ٹھنڈے مٹھے پانی وگن جو من بھاوے پیندے
ہک مہینہ رہے مقامی پھر اداسی تھیندے
صیف-ملوک کیہا سن ملکہ کس کم ایتھے بہنا
جب لگّ جان سجن دی لوڑے رڑہدے تردے رہنا
ملکہ کہندی سن وے ویرا میں پھڑیا سنگ تیرا
اگا تیرا پچھا میرا کوچ کرو اج ڈیرہ
کوئی دن دا کر خرچ ٹلے تے رکھ لئے کجھ میوے
ویکھ محمد رازق کتھے رزق بندے نوں دیوے
ہوئے سوار ٹلے تے دوئیے ملکہ تے شاہزادہ
لمے وہن پئے پھر عاشق سچا رکھ ارادہ
راتیں دہاں ٹردے جاندے گھڑی آرام نہ پاندے
نہ سدھ بدھ سنسار جگت دی نہ کوئی دندا واندے
پانی اپر جاندا ٹلا بیڑی وانگو ترکے
صیف-ملوک چلائیں جاندا آس ربے دی کرکے
پنج مہینے ہور کپیندا پندھ گھنیرا آبی
واء مراد رہی نت جھلدی ٹریا گیا شتابی
آپ شاہزادہ چپا مارے آپے ونجھ لگاندا
راتیں دہاں خوف ندی دا پلک ہک اکھ نہ لاندا
باجھ ملاحاں ترن نہ بیڑے مرداں باجھ نہ جھیڑے
ہویا ملاہ اوہ شاہ مصر دا کئی رڑھا کے بیڑے
یوسف بردا ہو وکانا خوک حقِ سنانے
پٹّ پہاڑ سٹے شہزادے فرہادے ہک جانے
پنوں دھوبا نام دھرایا کیچم دے سلطانے
چاک کلالاں دا سدوایا عزت بیگ جوانے
کام-کنور چھڈّ گھر در ٹریا مر مر کے جند بچی
پورن گھر گھر بھیکھ منگیندا پال محبت سچی
بینزیرا روگ لگایا قید اندر تن گالے
نجم نسا بیبی بن جوگی بن بیلے کوہ بھالے
قیس عرب دا راجا آہا بنیا مجنوں جھلا
شیراں تے بگھیاڑاں اندر وچ پہاڑ اکلا
مجنوں نے ہک عورت ڈٹھی ہک دن نال قضائے
مردے دے گل رسا پایا چلی نگر ولّ جائے
مردے دا منہ کالا کیتا وال پئے وچ گل دے
رچھّ قلندر وانگر دوئیے اگے پچھے چلدے
جاں مجنوں دے کولوں لنگھے پچھدا مرد یگانہ
کس کارن ایہہ کارن کیتوئی ایہہ مکر بہانہ
بڈھی کیہا سمجھ جوانا ایہہ کم پیٹ کراندا
میں عورت اس مردے تائیں در در پھرے نچاندا
اس نوں میں نچاندی پھرساں ہر بوہے کر پھیرا
خلقت ویکھ تئجب ہوسی پیسی خیر ودھیرا
جو کجھ حاصل ہوسی سانوں ونڈ دوئیے رل کھاساں
ادھا مرد کھڑیگا گھر نوں ادھ میں بھی لے جاساں
مجنوں کہندا اس کم لایق میرے جیہا نہ کوئی
پا میرے گل رسا مائی کھٹّ زیادہ ہوئی
گھر گھر ناچ کراں گا امدے غزلاں بول سناساں
لیلاں دے گھر توڑی چلساں کھٹی تدھ کراساں
جو کجھ حاصل ہوسی تینوں کجھ نہ دیویں مینوں
جو کجھ لبھسی تونہیں کھائیں ہوگ بھنجال نہ تینوں
مجنوں نے گل رسا پایا منہ لیا کر کالا
اس عورت دے پچھے ٹریا واہ عشقَ دا چالا
شہر شریکاں دے گھر ڈھویا مجنوں عشقَ قلندر
رسا چھک نچاوے بڈھی ہر ہر ویہڑے اندر
غزلاں جوڑے تاڑی مارے ناچ کرے سنگ تالاں
ویکھ شریک مزاکھاں کردے بہتے کڈھن گالاں
لیلاں دے گھر جا بیچارا خوب سرود سناندا
منہ کالا تے گل وچ رسا خوب دھمالاں پاندا
ایہو کم عشقَ دے دائم کرے اجیہے کارے
کی ہویا جے چپے مارے صیف-ملوک بیچارے
جے مجنوں دی گلّ تمامی ہور اگیرے کھڑیئے
اس قصے دا رہے نہ چیتا اسے اگے سڑیئے
ایہو گلّ محمد بخشا ہے فرمائش بھاری
صیف-ملوکے دی پھر اگوں دسّ کہانی ساری
مولٰی پاک کرے میں یاری توڑ چڑھے ایہہ قصہ
اگوں پھیر نبیڑ لویگا جت ولّ ہوسی حصہ
بے ارامی وچ شہزادے مدت بہت گزاری
بے حدّ تھکا ماندا ہویا نیندر چڑھی خماری
صیف-ملوک ٹلے تے ستا نیندر گھلمل آئی
عجب جمال پری دی محرم ملکہ ربّ ملائی
ستے نوں کجھ ہوش نہ رہا بہتا سی نندرایا
ملکہ خاتوں بیٹھی جاگے اگے ویر سوایا
پھیر اوہ جھلّ سٹاں دی جائیؤں خبر رکھیندی ساری
صیف-ملوکے وانگ ٹلے نوں ٹورے نال ہشیاری
ہوروں ہور عاشق نوں آفت نت خداوند دسے
صدق صفائی اس دی تکدا متّ کدھروں مڑ نسے
صیف-ملوک ستے تے دھائی آفت ہور وڈیری
اس تھیں بھی ربّ رکھن والا خاص اسے دی ڈھیری
پانی تھیں سر کڈھ وکھایا ہک سنسار وڈیرے
ٹلے دے چوپھیرے پھردا مڑ مڑ پاوے گھیرے
آن اوہناں ولّ نیت رکھی دشمن سخت مریلے
منہ ایڈا وچ مٹدے آہے کتنے ہاتھی پیلے
ظالم کالا رنگ برا سی شکل ڈراون والی
ویکھن والے ہوش نہ رہندی جس دم دے وکھالی
ٹٹے زور دلیر جواناں شیر تکے مر جاوے
ٹکڑے کرے جہازاں تائیں جے اک دھکہ لاوے
سنگھا وانگ ہنیری گورے دسدا جے منہ اڈے
دہشت نال بندے نوں بھائی ترت فرشتہ چھڈے
گرم ہواڑھ نرک دی نکلے جاں اوہ وات اگھاڑے
جس پاسے ساہ لیندا آہا بو مغز نوں ساڑے
ٹلے نوں اوہ کھاون آیا ملکہ نوں ڈر لگا
خشک ہوئی رتّ جسے وچوں ہو گیا رنگ بگا
جھولے وچ شاہزادہ ستا اس نوں سرت نہ کوئی
ملکہ کہندی نہ جگاواں نیند کچی متّ ہوئی
میں واری جے مینوں کھاوے جان کراں قربانی
اس دا وال نہ ہووے ڈنگا نہ ہووے بے ارمانی
جہناں پیار محبت ہندی ایسے صرفے کردے
سجن ستا نہیں جگاون آپ ہوون جے مردے
خسرو نوں جد بیٹے اپنے زخم چلایا چوری
کاری پھٹّ لگا وچ وکھی ہوئی کلیجے موری
جان-کندن دی تلخی اندر بہت ہیا ترہایا
کوئی نہ پانی دیون جوگا کول اس ویلے آیا
شیریں کول اوہدے سی ستی اک دوجے انگ لائے
کرے دلیل منگاواں پانی اسے نوں فرمائے
پھیر کہے ایہہ ہن ہی ستی ناہیں بھلا جگانا
آپ مراں ترہایا توڑے اس نوں کی ہلانا
وگیا لہو شیریں دے ہیٹھوں گرم لگا جاگ آئی
مٹھی مٹھی کہندی اٹھی شاہ نہ آپ جگائی
اج زمانے یار کہاون دعوہ کرن پیاراں
اپنی خیر منگن تے مارن نال دغے دے یاراں
یاری لاون جان بچاون کرن کمال بے ترسی
ہک مرے ہک ہسدا وتے اوہ جانے جے مرسی
بھیناں وہڑیں سیس گنداون سوون ویر کھڑا کے
ویر ویرے گلّ پچھدا ناہیں مرن لگے نوں جا کے
ناری اتوں کرن خواری بھنگ گھتن وچ یاری
یار یاراں دی رتوں نہاون موج زمانے ماری
جے ہک ہووے امباراں والا صاحب دولت زردا
دوجا کول مرے جے بھکھا نہیں مروت کردا
سکیاں ویراں بھیناں تائیں پیریں کاٹھ پوائے
عیب گناہ ڈٹھے بن اکھیں ہتھیں سوٹے لائے
ماں پیو جائے ویر پیارے بھیناں آپ کہائے
ناریں کنت ازائیں کیتے بھابیاں دیور کھپائے
جتھے سپّ اٹھوآں ہووے یا کوئی آفت بھاری
سجناں ٹورن آپ نہ جاون واہ اجوکی یاری
جے پکی گھر روٹی ہووے دکھ دوئیے نوں لگے
ہر تہمت بدنامی دے کے چغلی مارن وگے
ویراں بھیناں تے بھرجائیاں سبھناں دی گلّ بھائی
ہو-ب-ہُ دسالاں ساری ورتی جس جس جائی
پرایا پردہ ظاہر کرنا ناہیں کم فقیراں
کھڑی محبت ربّ محمد ویر نہ بھاون ویراں
ہکو جیہی نہ کرے الٰہی ہن بھی بھلے بھلیرے
چھڈّ اوہناں دی گل محمد قصہ ٹور اگیرے
صیف-ملوک جگایا ناہیں ملکہ خاتوں رانی
نہ ہتھ پیر ہلاندی آہی نیند مٹھی ایہہ مانی
چپّ چپاتی ہنجھو روندی آہی بال اانی
شہزادے دے منہ تے ڈھٹھا اتھرواں دا پانی
جاگ لگی شہزادے تائیں اٹھ کھلوتا جلدی
ملکہ روندی تکّ کے پچھدا خبر دسیں اس گلّ دی
ویر تیرے توں گھول گھمایا توں کیوں روویں بھینے
دس شتابی کی غم تینوں دکھ تیرے ونڈ لینے
ملکہ کہندی ایہہ تکّ ویرا ہے سنسار مریلا
اساں دوہاں نوں کھاون آیا ڈھکا آخر ویلا
ویکھ سنسار شہزادے جلدی سار کمان ہتھ پکڑی
مار ہتھیار دو پار کریساں کرے دلیری تکڑی
چلے چاڑھ کمان شتابی شیر جوان سپاہی
کندی چھک کڑاکے کڈھے کانی ات ولّ واہی
نال اکھیں دے اکھ بھڑا کے سدھا تیر وگایا
تیر انداز نہ گھتھا شستوں اکھیں وچ لگایا
دسر تیر گیا بھنّ آنا پئی بجگ سنسارے
ہو کانا چھڈّ گیا ٹکانا جل وچ چبھی مارے
دوجی واری پھر سر کڈھیوسُ آ ٹلے دے کولوں
ملکہ تے شاہزادہ دوئیے کمب گئے تن ہولوں
دوجا تیر شہزادے جڑیا کرکے پھیر دلیری
دوجی اکھ اوہدی وچ لگا سلّ گیا ہک ویری
کرکے جھٹّ چلایا تیغا سر سنسار سیاح دے
وڈھّ لیا سر اس دا جلدی واہ پڑہتھے شاہ دے
مار سنسار شہزادے سٹیا اتنی رتّ وگی سی
رتوں ندی ہوئی سبھ رتی مارن موج لگی سی
رتوں ندی ہوئی سبھ رتی نظر نہ آوے پانی
ٹھاٹھ چڑھی کوئی ہاٹھ قہر دی پھردی پھیر کہانی
جو گیلی وچ پھیراں پیندی جان نہ دیندے بنے
پیڑ نپیڑ بناون ایویں جیوں کوہلو وچ گنے
ٹلے دا ربّ راکھا آہا جاندا آپ بچائیں
ہون قبول جنابے اندر عاصم دیاں دوائیں
لہراں اندر جاندا ٹلا رات دہاں کر دھائی
سے کوہاں دے پینڈے کردا انت حساب نہ کائی
لہندا چڑھدا دکھن پربت پتہ نہ ویندا کوئی
دنہ-چن ویکھ پچھانن قبلہ روز وقت جد ہوئی
راتیں تارہ قطب تکیندے تاں کجھ مالم ہوندا
شاہزادہ متوجء ہو کے پڑھن نماز کھلوندا
رات دہاں حیرانی اندر جلتھل دسدا پانی
نہ بن واس دسے نہ بیلا نہ کوئی جوہ ویرانی
کوئی دن ایس مصیبت گزرے کرم کیتا پھر مولے
لتھی کانگ ندی توں ساری دور ہوئے سبھ رولے
جا لگے ہک ٹاپو اندر نام سماک اس بندر
میوے عجب اجائب مٹھے ڈٹھے بندر اندر
سیؤ سان حدوانے جڈے لٹکن پئے قطاراں
پانی والے گھڑے برابر آہا کد اناراں
ایس موافک میوے سارے پکّ ہوئے رنگ سوہنے
وسطی واس نہ نیڑے کوئی کس نے آہے کھوہنے
ہر ہر جائی نہراں وگن رکھے پانی جائے
جیوں کر باغ اندر ہر پکھے مالی آڈاں لائے
ہر نہرے تے جھلن شاخاں گھنیاں ٹھنڈھیاں چھاواں
سبزے نال سہاوے دھرتی پایا خضر پچھاواں
آب-ہیات جیہے وچ چشمے بیزلمات دسیندے
وانگ الیاس شاہزادہ ہوریں پی پی تازہ تھیندے
رنگارنگ پنکھیرو بولن ہک تھیں ہک چنگیرے
پر اس ٹاپو اندر آہے طوطے بہت گھنیرے
رنگ اسمانی اکھ گمانی مٹھے بول زبانی
چنجھاں پیراں سرخی سوہنی گلّ وچ کالی گانی
اچی نیویں تیز اڈاری سبز لباس فرشتے
جیوں کر ملک جماعتاں ہوون کردے سیر بہشتے
ہکناں دے سر سوہے آہے ہکناں رنگ بسنتی
ہک ساوے ہک سوسن رنگے طوطے قسم بے انتی
بلبل کوئل خوش گفتاراں خمرے کرن آوازے
جوڑے نال بیٹھے مل جوڑے نال محبت تازے
ہور پہاڑی پنکھی بولن تھاں تھاں لا کچہری
سوہے ساوے چٹے کالے تتری رنگ سنہری
تونہیں تونہیں پکارے کوئی کوئی کہے ربّ سچا
کوئی پیراں نوں یاد کریندا کوئی بلاوے بچہ
اوہدا ذکر کسے دے سینے منہ نہ مول ہلاوے
ہر ہر پنکھی ربّ سچے دی حمد ثنائ الاوے
آپو اپنی بولی اندر آہے ورد کماندے
اسماں صفتاں نال تمامی مٹھے بول سناندے
واہ خالق بے-چون پکارن چوں کیتی جس ظاہر
رنگارنگ پیدائش اس دی انت حسابوں باہر
ہک ہک وچ نگاہ اسے دی روزی نت پچاندا
ہر ہر دی اس قسمت لکھی لکھیا پاس نہ جاندا
جون ہزار اٹھاراں تائیں دے کے رزق سمبھالے
کیا بے کار اسمرتھّ شوہدے کیا کمائیاں والے
ہکناں آس اسے دے در تے ہکناں آس کمائیاں
ہکناں بہت کمائیاں کرکے آخر آن گنوائیاں
ہک عالم ہک فاضل ملاں ہک حافظ ہک کاری
ہک قاضی ہک مفتی بہندے سر دھر پگڑی بھاری
ہک زاہد ہک صوفی مفتی بندے ہک نمازی
ہکناں روزیدار کہایا شیخی بیئندازی
شیخ شیوخ مربی مرشد پھیر بنے ہک بھارے
ہکناں طلب بہشت ونجن دی ہک دوزخ ڈر مارے
ہکناں مدھ محبت والا پیتا پور پیالہ
مست بیہُ وتن وچ گلیاں نہ کجھ ہوش سمبھالا
ہکناں اوگنہار کہایا پر تقصیر گناہیں
گلّ پلہ تے گھاہ منہ وچ متھے داغ سیاہی
چور اچکے ٹھگّ استر جوئے باز زناہی
سبھناں آس تیرے در سائیاں کرسی کرم الٰہی
چوری یاری ٹھگی موٹا بدن حرام کبابوں
کر کر طوبہ مڑمڑ بھنن مستی چڑھی شرابوں
سبز لباس فقیراں والا سر ٹوپی گل الفی
باہر دسے ویس اجالا اندر کالا کلفی
ہر صورتَ ولّ مائل ہووے غالب نفس اجیہا
ہردم تازہ چا برے دا کدے نہ ہندا بیہا
جو جو عیب جگت وچ بھارے سبھے میں در آئے
کہڑے کہڑے گن گن دساں انت نہ پایا جائے
اؤگنہار کچجی کوہجھی لنڈی-لٹّ نکاری
خاوند ملّ خریدی سئیؤ دے کے قیمت بھاری
گنجی کانی لوہلی ڈوری تیز زبان چراکی
بے پرہیز آمیز کریندی وچ پلیدی پاکی
ہے بدنییت پریت نہ پالے کوڑ زبانوں بولی
دھنّ خاوند جس ردّ نہ کیتی بد اجیہی گولی
خوبی خاوند دی کی دساں شالہ جگ جگ جیوے
حوراں پریاں اس پر ڈگن جیوں پتنگے دیوے
بھلیاں بھلیاں در پر کھلھیاں نکّ رگڑن وچ تلیاں
نوشا پرط نگاہ نہ کردا کجھ پرواہ نہ ولیاں
میں نکاری اؤگنہاری کی منہ لے کے جاواں
طلب دیدار ہزار کھلوتے کت گن درسن پاواں
لیکن آس نہ توڑاں میں بھی پاس اوہناں دے جاندی
بڈھی دے ہتھ سوتر اٹی یوسف مل کراندی
اس پھر سوتر پکے دی اٹی میں ہتھ تند نہ کچی
کچی خواہش میری سائیاں! طلب اوہدی سی سچی
ایہہ نہیں میں کہندی شاہا خدمت ٹہل قبولیں
نام اﷲ دے بخش گناہاں سایہ سر تے جھولیں
بھنی قسم کیتی گستاخی بہت بے ادبی ہوئی
توں درکاریں تاں پھر سائیاں کتے کتے نہ ڈھوئی
کتنی واری طوبہ بھنی میں ہاں بے اعتبارا
پھر تیرے در طوبہ کیتی بخشیں بخشننہارا
منہ کالا شرمندہ عاصی کی تیرے در آواں
مجرم تھیں چاء محرم کرنا تیرا فضل سچاواں
دمڑی لے کروڑاں بخشیں کافر مسلماناں
شان نشان تساڈا ودھدا جیوں جیوں گھٹے زمانہ
اس دی قسم تسانوں حضرت جو محبوب تمھارا
سبھ بے ادبی تے گستاخی بخش مینوں سچیارا
مکر فریب بہانے بتے سبھو ولّ چھلّ کوڑے
میں کتا توں صاحب داتا پا کرم دے پوڑے
کتا بھی بے کار مکسر خدمت کم شکاروں
راکھی چوکی باجھوں کھاواں خیر تیرے درباروں
در تیرے تے پلیا آزز خیر کرم دا ہلیا
ملے صواب جناب سچے تھیں کدے جواب نہ ملیا
تدھ جھڑکیا کوئی نہ جھلدا کسے جہان نہ ڈھوئی
ہتھ سرے تے رکھیں شاہا بخش بے ادبی ہوئی
مدد نال بچائیں حضرت ہر شروں ہر بریوں
کتھے قصہ رہا محمد ہن کدھر اٹھ تریوں
جام جہان دسالن والا روشن چتّ سجن دا
موہوں آکھ نہ آکھ محمد واقف ہے اوہ من دا
اٹھے پہر محمد سر تے موت نکارا گھردا
دس کہانی پکی جانی نہیں وساہ عمر دا
جس ٹاپو دی گلّ پچھے سی پنکھی بولن والی
اس بندر وچ حوض وڈا سی صفت بیانوں عالی
اس ہوزے دے گردے آہے پنکھی ہور قد آور
کالے بکرے وانگ بدن تے جت لمیری وافر
لاجوردی رنگ پنجے دا اکھیں بلن مشالاں
صورتَ دوجی ہور طرحاں دی کس دی شکل دسالاں
اس ہوزے تھیں روٹی ویلے قدرت ہندی ظاہر
اک ہزار انگیٹھی اگّ دی نکلے دندیوں باہر
ہر ہر اس انگیٹھی اتے اوہ پنکھی آ بہندے
وگو تگ چگن اگّ تتی جس ویلے رجّ رہندے
اڈّ ہوا وننجن چڑھ سارے آون پھیر دپہراں
بہہ کے خوش آواز الاپن جیوں کانونے لہراں
داؤدی آواز رسیلی سنگھ صفائی والے
مرلی تے شرنائیؤں چنگی بینسریاں تھیں نالے
بولن عجب سراں کڈھ اچی کوئی بے تار نہ ہووے
تانشین وی سنے جے اوتھے کھا غیرت بہہ رووے
جدوں سرود مکاون لگن بولن کہ-کہ کر کے
اگّ اوہناں دے مونہوں نکلے سٹن چنجھاں بھرکے
پانی وچ پئے اگّ ساری نہ ڈبدی نہ بجھدی
اگو اگّ دشے کلّ پانی حوض انگیٹھی سجھدی
ملکہ تے شاہزادہ دوئیے ویکھ تئجب ہوندے
کئیں تماشے ایہو جیہے تکدے وتن بھوندے
سجے کھبے تکدے سندے سیر کرن وچ بندر
کئی اجائب دسن جہڑے نہیں قیاساں اندر
ہک پاسوں آواز شہزادے آدمیاں دا آیا
آسیں پاسیں تکن لگا کی اصرار خدایا
ویکھدیاں ہک نظریں آئی قوم شہزادے تائیں
سیر کرن دریا کنارے آدم لوک گرائیں
صیف-ملوک اوہناں ولّ ٹریا جا سلام پکارے
بعد سلاموں نال حلیمی پچھدا گلّ دبارے
یارو سچ دسالو مینوں کون تسی کس شہروں
کہڑے ملک ولایت رہندے سیر کرو اس بہروں
یا کوئی وانگ اساڈے آئے وخت قضیے مارے
یا ہو ایس جگہ دے وطنی کی ناؤں دیس تمھارے
اوہناں جواناں کیہا اگوں صیف-ملوکے تائیں
ایہہ ولایت وطن اساڈا وسدے شہر گرائیں
سیر شکار کریندے پھردے خشیئیں ندی کنارے
واست ایس ملک دا ناواں روشن وچ سنسارے
سراندیپ شہر وچ ٹردا ایس ملک دا پیسہ
اوتھے شاہ تخت دا والی شان سکندر جیسا
صیف-ملوکے نوں اس خبروں خوشی ہوئی دل بھاری
ملکہ والی گلّ اوہناں نوں کھولھ دسالی ساری
سن گلاں فرمایا اوہناں ہے ایہہ سچ وہانی
شاہ اساڈے دی بھتریجی ملکہ خاتوں رانی
پتہ نشانی راہ شہر دا پچھ لئیاں سبھ گلاں
وچو وچ ندی دے جانا دسیا اوہناں ولاں
آیا پرط شاہزادہ اوتھوں آ ملکہ نوں کہندا
ہووے مبارک اﷲ بھاوے بھار تیرا ہن لہندا
حالَ حقیقت سبھ سنائی ملکہ خاتوں تائیں
دوہاں دے دل خوشیاں ہوئیاں پڑھن الحمد سنائیں
پھیر ٹلے چڑھ ٹھلھے آہے واء مراد ہلی سی
گردش گئی ستارے سائت آ سئدین رلی سی
تردا ٹلا حملے کردا جیوں پنکھی دریائی
یا کشمیر اندر ڈل کشتی تردی نال صفائی
یا پٹے دے دھاگے اتے موتی سچا تردا
یا راہور ترے جیوں تازی طرف تویلے ہردا
دوروں تاڑ شکار ہواؤں باز چٹا جیوں آوے
تاری صاف اڈاری کردا نہ پر پھیر ہلاوے
نہ کوئی خلل خروج ندی دا نہ کوئی دوجی آفت
خشیوں پہر دسے پلکارا روز لنگھے جیوں سائت
پانی اندر تردے جاندے روز گئے پنجتالی
واست شہر اندر جا لگے کرم کیتا ربّ والی
ٹلے اتوں اتر آئے ملکہ تے شاہزادہ
صیف-ملوک سلام اس شاہ دے ٹریا رکھ ارادہ
ملکہ خاتوں کولوں پچھدا ایہہ شاہ چاچا تیرا
کی کجھ نام مبارک اس دا دسیں پتہ پکیرا
ملکہ کہندی سن وے بھائیا دانشمند دلیرا
تاج ملوک اس ناواں ہوسی جے ایہہ چاچا میرا
صیف-ملوک گیا دربارے پچھدا جا نقیباں
کتھے ہے سلطان تساڈا ملنا اساں غریباں
درباناں فرمایا اگوں شاہ شکار گیا ہے
شام وقت نوں آوگ مڑ کے مطلب تدھ کیا ہے
شیف-ملوک کیہا میں ملنا خواہ مخاہ اس شاہ نوں
خبر نہیں متّ چرکا آوے ملّ بہاں چل راہ نوں
ملکہ نوں چھڈّ ندی کنارے اہلے جائی جھروکے
صیف-ملوک اس شاہے پچھے تریا راہی ہو کے
جاں کجھ پینڈا گیا اگیرے مرد اگوں ہک آیا
سوہنی صورتَ زیب شاہانہ زیور روپ سہایا
شوکت شان نشان اچیرا تاج سرے پر شاہی
چھتر سنہری اپر جھلدا اگے چلن سپاہی
نر گجن جیوں راد گجیندا وجن نالے باجے
میر وزیر عمرہ چوگردے نوکر سن رائے راجے
نہ کجھ انت شمار سواری خچر ہاتھی گھوڑے
شاطر نفر غلام پیادے لشکر سن بیؤڑے
تاج ملوک اماری اندر نظر پیا شہزادے
لیکن ملن نہ ہویا اس تھیں آہی بھیڑ زیادے
پچھے پچھے گیا شاہزادہ ٹردا وانگ غریباں
جا کھلا دروازے اتے کردا عرض نقیباں
جا دربار حضوری اندر اس دی رپٹ پچائی
ایسا شخص ملن نوں لوچے ہے پردیسی کائی
سوہنی شکل ستارے والا دانشمند یگانہ
چہرے تے چمکارے مارے روپ اقبال شہانہ
جھال شکل دی جھلّ نہ سکے کانگ اچھلّ حسن دی
نقش نگار شمار نہ آوے ہار بہار چمن دی
انگلیاں ہتھ پیر اوازا سبھے وانگ ملوکاں
خوب ہتھیار سپاہی لایا خبر نہیں کی کوکاں
ہے کوئی راجا دیس کشے دا شاہاں ہار سرشتا
یا کوئی نوری لوک بہشتوں آیا نکل فرشتہ
بہتا درد رننجانا دسے نالے بہت سیانا
کہندا مطلب ہے سرکارے ملن حضورے جانا
تاج ملوک شاہے نوں سن کے صفت ثنائ جنے دی
لگی چھک اندر وچ بہتی خوبی روپ گھنے دی
حکم کیتا دربانے تائیں واست دے سلطانے
حاضر کرو حضور میرے وچ اس غریب جوانے
صیف-ملوک ازازت پائی وڑیا جا کچہری
سبھ مجلس نوں تابش لگی جیوں کر دہوں دوپیہری
کرکے شرط ادب دی پوری جا سلامی ہویا
جہڑی طرحاں کھلونا آہا اوسے وجہ کھلویا
تاج ملوک دلاسے کرکے نیڑے سدّ بہایا
کہندا مرد مسافر دسیں دسّ خاں کدھروں آیا
شیف-ملوک کیہا سن شاہا سچا سخن نبی دا
'الدنیا غریبن' ایتھوں اوڑک کوچ سبھی دا
تاج ملوک پچھے پر کہڑا وطن ولایت تیری
کت سببّ ہوئیوں پردیسی پہتوں جائ میری
صیف-ملوک جواب سناندا میں ہاں شہر مصر تھیں
قصہ میرا بہت لمیرا نکل پیوسُ جیوں گھر تھیں
بنی مصیبت بھاری مینوں کئی قضیے جھاگے
باراں برس ہوئے میں پھردے تاں پہتوسُ اس جاگھے
ندیاں نیر سمندر ٹاپو بیلے جنگل باراں
جوہیں تے کوہ قاف بلائیں ڈٹھے عجب ہزاراں
صیف-ملوکے دی گلّ سن کی شاہ لگا فرماون
سن توں شیر جوان بہادر سخن تیرے من بھاون
سراندیپ شہر دا والی ہے ہک بھائی میرا
اس گھر دھی پیاری آہی ہوروں حسن گھنیرا
باراں برس ہوئے اس چھپیاں چائی کسے بلائی
اس دا پتہ نشانی کوئی اج دن تیک نہ آئی
نہ دسّ بجھ نہ جن کسے تے عاری ہاں تدبیروں
توں بھی بہتیں جائیں پھریا ہیں بھی سگھڑ وزیروں
نہ کوئی کھوج نشانی لدھی ایسی آفت چکی
اک وی خبر نہیں اج توڑی زندی یا مر مکی
تھاں کتھاں ڈٹھے تدھ چندی دیو دیواں دیاں جائیں
متّ کوئی مالم ہوئے تینوں پتہ اسانوں پائیں
صیف-ملوک پچھے کی آہا نام اوہدا میں پاواں
تاج ملوک کیہا ہے اس دا ملکہ خاتوں نانواں
شہزادے فرمایا شاہا ہووے مبارک تینوں
ملکہ خاتوں چنگی بھلی خبر پکی ایہہ مینوں
تاج ملوک کیہا دسّ جلدی ہے اوہ کہڑی جائے
تیرے اسیں غلام ہووانگے جے سانوں ہتھ آئے
صیف-ملوک کیہا سن شاہا ہے نیڑے اوہ رانی
باہر شہروں ندی کنارے ویکھو جا فلانی
تاج ملوک ہوئیاں دل خوشیاں سن کے خبر جگر دی
تتے تا طبیعت اٹھی سائت صبر نہ کردی
سنے وزیراں خدمت غاراں تریا اٹھِ شتابی
اس پتے تے ڈھونڈن لگا جا کنارے آبی
لشکر فوج رہا سبھ پچھے شاہ نوں چامل چایا
ہک اکلا بھجدا بھجدا اس جائی پر آیا
اگوں ملکہ نظریں آئی تاج ملوکے تائیں
اٹھ سلام کریندی چاچے رنی پائِ کہائیں
چاچے نے گلّ لائی بیٹی دوئیے ہنجھو روندے
شکر الحمد گزارن ربّ دا صدقے صدقے ہوندے
تاج ملوک نہ میوے جامے بدن پھنڈایا شادی
میر وزیر رلے آ پچھوں ہوئی مبارک بادی
ملکہ نوں پوشاک لوائی زیور بعد شہانہ
ڈولی پا گھراں نوں چلے پھریا نیک زمانہ
خوشیاں دے دروازے کھلے مارے تاک غماں دے
ڈولی اتوں مہراں موتی صدقے سٹدے جاندے
حرماں اندر خبراں گئیاں کرماں موج اٹھائی
استقبال کرو اٹھ سبھے ملکہ خاتوں آئی
ہر بیگم ہر گولی بیبی نونہاں دھیاں بھیناں
میر وزیر سبھس دیاں حرماں لازم ہویا ویناں
استقبال اوہدے نوں ڈولے شہروں باہر آئے
زیور زیب شہانہ یارو انت نہ کیتا جائے
باہیاں سونے چاندی آہیاں خوب اچھاڑ بناتی
کلس کنارے جھلمل کردے سچے موتی ذاتی
ڈولی ویکھ اس ڈولے یارو ڈولے چتّ دلیراں
تکّ ثابت دل رہے نہ ثابت بھجدی شیری شیراں
ماسی پھوپھی چاچی تائی بھیناں سنگت سئیاں
رو رو ملکہ دے گل مل کے لے گھراں نوں گئیاں
شادی دے شدیانے وجے ملی مبارکبادی
گئی گواتی ربّ لیاندی پھر ملکہ شہزادی
ہر سوانی بیبی رانی دھانی لے نذرانے
زیور بیور نقد تریور گلیئیں رلے شہانے
کر عزت اکرام ہزاراں نال تمام آئینے
ملکہ خاتوں اندر آندی ٹھنڈ پئی وچ سینے
تخت اتے شاہزادی تائیں گھر دے لوک بہالن
مڑ مڑ پئی ہیٹھاں سی ڈھہندی جے سو پکڑ اٹھالن
پچھن لگے گلّ سفر دی بیبی دس کہانی
باراں برس ہوئے تدھ چھپیاں کس کس طرحاں وہانی
کی کجھ قید مصیبت جھاگی کیڈک رنج سفر دے
کیکر ربّ خلاصی بخشی آئیئیں طرف اس گھر دے
اسیں فراقَ تیرے وچ روندے نیناں نیند نہ پائی
ربّ مالم کی جانے عالم ظالم روگ جدائی
بابل مائی بھیناں بھائی رات دہاں تدھ روندے
جو کجھ پتہ اوہناں نوں لبھدا سبھ تصدق ہوندے
ککھّ مائی دی تیری جائی دکھ بھرے سکھ بھاگے
چٹا پونی رنگ ہویا سو سکّ ہوئی جیوں دھاگے
کھاون لاون بھاون ناہیں جاون جگر جنہاں دے
ماپے کرن سیاپے دل وچ رہندے تاپے ماندے
سئیاں تدھ بن نگھر گئیاں لئیاں منجیاں جھکیاں
ہک موئیاں ہک ہوئیاں خفتی ہک جوبن دیئ وکیاں
اندر داغ وچھوڑے والے کالے وانگو لالے
رنگ پھٹاواں انگ پشاکاں جگر وچوں پر کالے
ہسن کھیڈن سوہلے گاون سیس گنداون بھلے
جھلیاں ہوئیاں گلیاں اندر چلیاں نیں سر کھلے
سرمہ پاون مہندی لاون وٹنا تیل ملاون
ٹکا دھڑی دنداسا شیشہ ماسہ کسے نہ بھاون
وین کرن دن رین غماں دے چین گیا سبھ سنگوں
جس گھر شمع نہیں کد ملکہ مجلس ہوئی پتنگوں
تیر تیرے دا چیر کلیجے ویر پھرن جیوں پھٹے
تنگ ہیاتوں آکھن واتوں ملکہ-خاتوں پٹے
درد فراقَ تیرے جو ملکہ کیتی بھا اساڈے
گزر گئی جس ہونا آہا مار سہائی ڈاہڈھے
خبر نہیں سر تیرے اتے کیکر کویں وہانی
کت سببّ خلاصی ہوئی آ دسیں کھولھ کہانی
ملکہ کھولھ سنایا قصہ دفتر پھول غماں دا
ربّ سببّ بنایا مینوں شیف-ملوکے آندا
ظالم دیو وڈے دی قیدوں اس ویرے چھڑکائی
حکم ربے دا ہمت اس دی ہور سببّ نہ کائی
جہڑی نال میرے اس کیتی جاندی نہیں مکائی
کرنی اس دی مینوں دسدی قیمت کون چکائی
سکے بھائی ماں پیو جائے نہیں مینوں اس جیہے
جس نے میرے کارن کیتے کارن سخت اویہے
وال اوہدے توں گھول گھمائے سے بھائی لکھ بھیناں
سر بھی کٹّ تلی تے رکھاں جے اس ہووے لیناں
جس قیدوں چھڑکایا اس نے میں نمانی تائیں
جنگ نسنگ ہویا سنگ دیوے کیتوسُ مار ازائیں
سکیاں بھائیاں والی نظرے رہا میرے ولّ تکدا
ساہویں اکھ نہ کرے ہیاؤں اچا بول نہ سکدا
جو کجھ خوبی اس نے کیتی ہور نہیں کوئی کردا
جے کوئی سقا میرا ہوسی رہسی اس دا بردا
اس دا ہک مکاون جوگی نہیں میری کلّ ساری
میں پر ہے وڈیائی اس دی حدوں بیشماری
صیف-ملوک ایہدا ہے ناواں مصر شہر دا والی
ویر اصیل دھرم دا بھائی ہر ہر عیبوں خالی
مینوں پھڑ پھڑ تخت بہالو اس بن کیکر بحثاں
جاں جاں اوہ دلثاد نہ ہووے میں دکھیاری رہساں
تاج ملوک سنی گلّ ساری جو ملکہ فرمائی
صیف-ملوک سدایا محلیں بہت کیتی وڈیائی
نونہاں دھیاں حرماں تائیں سبھناں نوں فرمایا
صیف-ملوکوں منہ نہ کجو جانو ماں پیو جایا
نہ کوئی بیبی چھپے اس تھیں نہ کوئی پردہ تانے
ایہہ فرزنداں نالوں چنگا ہے اساڈے بھانے
ملکہ خاتوں بیٹی ساڈی اس تھیں کہڑی چنگی
اس نے اس نوں ویر بنایا دور کیتی دو-رنگی
تاج ملوک تخت تے بیٹھا وہڑھا فرش سہایا
صیف-ملوک برابر اپنے سجے پاس بہایا
کھبے پاشے ملکہ خاتوں بیٹھی ہو خوش حالی
شکر ہزار گزارن سارے کرم کیتا ربّ والی
سرخ شراب یاقوت پیالے آن ہوئے پھر حاضر
ترت باورچی جا ٹکائے کھانے نادر نادر
شربت مٹھے پین پیالے ہور شراب پرانے
کھان پلاؤ کباب فلودے رنگ رنگاں دے کھانے
عشرت عیش ہوئی سبھ حاصل کجھ نہ رہا باقی
خوش آواز سرود الاپن سوہنے مطرب ساقی
باریں برسیں ڈبا بیڑا مولٰی بنے لایا
جی جی خوشی مراداں اندر ہویا چین سوایا
صیف-ملوکے وانگ کلی دے باہروں روپ سہاوے
پر اندر وچ داغ پری دا دھوتا مول نہ جاوے
مونہوں کوک پکار نہ کردا آس ربے ولّ لائیا
ایسے درد پچاون ہسدے واہ مرداں دا دائیا
پیون کھاون سندے گندے خوشی کماون سارے
فضلاں دے دروازے کھلے تاک قہر دے مارے
کاغذ لکھ دوڑایا قاصد سراندیپ شہر ولّ
خیر خوشی دی خبر پچائی ملکہ جی دے گھر ولّ
صیف-ملوک شہزادے اتے تاج ملوک ترٹھا
کرے توازء باہر حدوں کرد اہسانے کٹھا
راتیں دہاں خوشیاں کردے ہردم دل پرچاون
صیف-ملوک شہزادے اتوں صدقے ہو ہو جاون
شمع جلوان پین پیالے مجلس لان پیارے
عطر امبیر گلاب صندل دے بہت کرن چھٹکارے
عود وجود جلائے آتش بود نابود بنائے
دود اپنا دے سوز دوئیے دا دل خوشنود کرائے
تار ستار ستار بجائے واہ ستار چتارے
کھولھ دتے ربّ باب کرم دے چنگ رباب پکارے
سارنگیاں سارنگ الاپن ایسا رنگ بنایا
طبل-پور-خشبوئی خوشی تھیں خالی پیٹ پھلایا
تارے رات خوشی دی تاڑی مارے خوب پٹاکے
چٹکی چٹکے چائی کہندی چھڈو ہور لٹاکے
ہر ہک دے دل خوشیاں موجاں غم نہ آہا ماسہ
صیف-ملوکے دا دل گھائل باہروں کوڑا ہاسہ
پین شراب شتاب پیالے کردے نکل کبابوں
دس راتیں دس روز گزارے خوشیاں باہر حسابوں
محلاں اندر دیئ شہزادے مانن عیشاں موجاں
آ دربار تخت پر بہندے کرن سلامی فوجاں
رہے شراب کباب ربابیں دس دن تے دسّ لیلاں
بعد اس تھیں نت رہندے آہے وچ خوشی دیاں سیلاں
جاں کوئی روز گزشتہ ہوئے کردے عیش جوانی
تاج ملوک خوشی کر ہک دن کرن لگا مہمانی
سبھ فوجاں کروایاں موجاں ایداں خدمتگاراں
صیف-ملوکے نوں پھر دیندا دولت مال ہزاراں
لکھ خزانے بھرے دہانے زیور ہور شہانے
کئیں پوشاکاں سچیاں پاکاں زین اسباب ترانے
کوتل ہور پنجاہ دتے سن نال اسباب سنہری
پزی کلغی جھلمل کردی جیوں کر دن دوپیہری
ساخت تنی لگام رکاباں قلعے رسے سارے
سونے موتی نال جڑاؤ کوتل خوب سنگارے
وہتر ہور ولیوے والے گوٹ خچر اٹھ گھوڑے
جامے بہت دتے زر کاری زیناں کلغی توڑے
ہاتھی کئی اماری والے بہتے خونی جنگی
چھوکریاں تے گولے دتے رومی ختنی زنگی
ہندی آن اداواں والے پتلے لکّ جہناں دے
بولی خوب طبیعت ہولی لٹک ترن ول کھاندے
سینے تنگ تے انگ پکیرے ساولے سن رنگ سوہنے
مور چکور تے ٹور کھگاں دی چور دلاں نوں موہنے
چینی لونڈے روپاں والے مکھ سوہے گل لالے
بدن صفائی چین نہ کائی چمکن چین پیالے
نفر خطائی نہ خط آئی دسن پاک ختائیؤں
ذرا خطائی کسے نہ جائی راس سجن ہر جائیؤں
نقش جنگل دے میوے دلدے حسن بسنت بہاراں
رنگا رنگ پھلاں دی صورتَ کردے قید ہزاراں
نرگس نین سیاح کشمیری بن پیتے متوارے
مرگ نیناں دیاں شاخاں جڑ کے شیر جنہاں پھڑ مارے
رومی شوخ چلاک لڈکے جو ہتھ آون چرکے
اگے آئے بھی چھٹّ جاون روم کھلوندے پھر کے
صیف-ملوکے تائیں دتے خدمتگار اجیہے
تنبو خیمے ہور قناتاں انت حساب نہ رہے
لئل جواہر مانک موتی دولت مال خزانہ
بخشے صیف-ملوکے تائیں جو ہتھیار شہانہ
تاج ملوک اوہنوں دن راتیں رکھدا کول بہائیں
ہر تدبیر صلاحَ عقل دی اس نوں کہے دسائیں
صیف-ملوکے نوں رکھ کولے رہندا دل پرچاندا
قصے عشقَ محبت والے آہا نت سناندا
خاترِ جمع تسلی دے کے شاد رکھے دل اس دا
جاں شاید چتّ آوے اس نوں کرد غماں دی کسدا
دل سی سیخے لگا بیرا بھجدا وانگ کباباں
سرد آہیں تے سینہ تتا اکھیں بھریاں ڈاباں
پرتے پاسے اساس چلاوے رہے اداس نماناں
بے-غم ہو نہ ہسے کھیڈے نت دسے کملاناں
لاغر انگ ہویا رنگ پیلا تنگ رہے دن راتیں
ہردم شاید یاد کریندا جاں کوئی لاوے باتیں
کہندا ہائے ہائے بھائی میرا بہت پیارا جانی
جانی نال برابر آہا لا گیا چھک کانی
جے اس کھوہ دریا وگاواں کہے میرے وچ چلدا
جان کرے قربان میرے توں دوست روز اول دا
جے اس نوں وچ اگی سٹاں سائت ڈھلّ نہ لاوے
خواہش میری کارن جلدی اپنی جان جلاوے
حکم میرے تھیں مکھ نہ موڑے توڑے سر دھڑ منگاں
ہتھیں بدھیں رہے کھلوتا بھاویں سکن ٹنگاں
ہک دوجے تھیں جدا نہ ہندے دو جسے ہک جندے
اٹھے پہر وراگے ملدے گل لگّ بندے بندے
پایا ربّ وچھوڑا سانوں جان جگر نوں جھورا
نہ کجھ خبر نہ سکھ سنیہا دکھ نہیں ایہہ تھوڑا
کی کجھ رنج مصیبت ہوسی یار میرے سر آئی
میری اس نوں اس دی مینوں ہرگز خبر نہ کائی
خبر نہیں ہن وچ ہیاتی سانوں ربّ ملا سی
یا اس داغ وچھوڑے اندر سکدیاں جند جاسی
کانگ طوفان سمندر اندر شاید یار رڑھایا
ربّ ملاوے تاہیں ملیئے لبھدا نہیں لڑایا
مگر-مچھ ہزار بلائیں سپّ سنسار ندی دے
کیوں کر بچیا ہوسی اندر مشکل بیہدی دے
پھیر کہے اوہ رکھن والا مینوں جس بچایا
جے اس نوں بھی رکھیا ہووس نہیں تئجب آیا
نوح نبی دا وچ توفانے بیڑا ٹانگ لگائیوسُ
یونس پیٹ مچھی دے اندر امن ایمان بچائیوسُ
ابراہیم خلیل چکھا تے اگّ کوہاں وچ گھتی
رکھن والا راکھا ہویا سیک نہ لگا رتی
ربّ سچے نوں سبھ توفیقاں جس رکھے سو رہندا
توڑے سے گزاں دے پانی رہے سرے توں وہندا
یا ربّ سائیاں بھائی میرا شاید نام پیارا
جے ہک وار ملاویں خیریں تیرا فضل نیارا
اوہ بھی کوئی دہاڑا ہوسی جس دن شاید ملسی
جھلسی واء مراداں والی کلی امید دی کھلسی
ویکھانگا دیدار پیارے شاید اتے صنم دا
یا ایویں مر جاساں سکدا کی بھرواسا دم دا
گھوڑے جوڑے دولت مایہ راج حکومت شاہی
سنگ بنا کوئی رنگ نہ لاوے تنگ کرے گل پھاہی
پیدا ہویا قضیے جوگا میں دکھیارا جمدا
کس دہاڑے نظریں پوسی ساتھی رخ صنم دا
ظالم عشقَ پری دا سینے تیز المبو بالے
دوجا گھا وچھوڑے والا شاید جانی ڈالے
جے اوہ یار پیارا بھائی کول میرے اج ہوندا
دکھ قضیے ویکھ سجن دے ہنجھو بھر بھر روندا
جاں ہن ربّ کشائش کیتی میں پہتا اس جائی
عشرت عیش سکھاندی تاہیں جاں رل بہندے بھائی
مولٰی پاک وچھوڑا پایا کون اساں ہن میلے
پھیر اسے در کوک محمد کرم کرے اس ویلے
میں اج موجاں عیشاں اندر عشقے باجھ نہ جھورا
پر ایہہ راج حکومت خوشیاں لذت دین نہ بھورا
خبر نہیں اوہ شاید جانی یار پیارا بھائی
کس مصیبت بھاری اندر ہوسی کہڑی جائی
ہے شاید ! ربّ خیریں مہریں سانوں جھب ملائے
جس جائی ہیں اوتھے تیرا سکھیں وقت لنگھائے
برا وراگ تیرے میں تایا مدت بہت وہانی
درد فراقَ وساری مینوں اپنی دکھ کہانی
جو کجھ سر میرے تے ورتے سفر قضیے بھارے
پر ہن غم فراقَ تیرے دے سبھو ہور وسارے
دولت مایہ سبھ کجھ لدھا کمی نہ رہیا کائی
پیراں ہیٹھ شہزادے پھردے خدمت کرے لوکائی
پر مینوں کجھ بھاوے ناہیں دن دن ہاں دکھیارا
رو رو عرض کراں ربّ میلے شاید یار پیارا
اسے طرحاں شہزادے اتھے کوئی دن بیٹھ گزارے
لوکاں بھانے موجاں مانے دل اس دے دکھ بھارے
میر وزیر تمامی لشکر تاج ملوکے سندا
صیف-ملوک اگے ہر ہر سی ہتھیں بدھیں بندہ
سبھنا بہت پیارا لگے ہر کوئی عاشق اس دا
جو تکے سو اٹھ نہ سکے ہر ہک دا دل مسدا
علم عقل تے ادب ہنر سی جو دنیاں تے خوبی
صیف-ملوک اندر ربّ پائی صورتَ سی مہبوبی
نالے جسدی عزت ہووے بادشاہاں دے اگے
سبھ کوئی اس دی خاتر کردا ہر ہک دے منہ لگے
واست دے سبھ وسن والے شہری لوک گرائیں
بہت عزیز پیارا جانن صیف-ملوکے تھانئیں
گلوں کریں گلان محمد آن چڑھیں جد گھوڑے
شاعر تے دریا دوہاں دے وہن نہ ربّ تروڑے
الکسا جو قاصد آہا سراندیپ وگایا
راتیں دنے اڈیکن اس نوں ایہہ آیا کہ آیا
قاصد جا اخبار پچائی سراندیپ شہر وچ
ملکہ-خاتوں دا پیو آیا شہنشاہ نگر وچ
اجائب-ال-ملوکب اوہدا سی بادشاہاں وچ ناواں
شوکت شان اوہدے دی یارو کی کجھ گلّ سناواں
رستم سام سکندر ثانی دولت سی بہرامی
کی خسرو جمشید فریدوں کردے ویکھ غلامی
عزت مال ملک دا سائیں قید کیتا تقدیراں
بیٹی دے غم مار گوایا بیٹھا وانگ زہیراں
ہک جائی دی پئی جدائی ایہہ افسوس نہ جائی
دوجا ننگ ناموس نہ رہا دھی جوان کھڑائی
سو پتر پردیسیں جاون لے کے دیس نکالا
ماؤ پیو نوں مہنا ناہیں نہ وٹا منہ کالا
جے ہک دھی چھپاوے کدھرے چور کزائیں والا
بھلیاں دی پتّ رہندی ناہیں کہندا لوک ادھالا
نموجھون غماں وچ بہندا ملکہ دا پیو دائم
رات دہاں غم ناک شرم تھیں کدے نہ ہندا قایم
ملکہ-خاتوں دا غم اوہناں کھا گیا دل مکے
ماپیاں دے رنگ پیلے ہوئے تیلے وانگر سکے
اٹھے پہر غماں وچ رہندے سکھ دا ساہ نہ لیندے
دم دم نال چلاون آہیں ہنجھو نالے وہندے
سکے کھیت خوشی دے اتے اچنچیت اسمانوں
کھریوں رحمت دا مینہہ وٹھا فضل ہویا رہمانوں
جیوں کر ڈبی جنج بڈھی دی حضرت پیر ترائی
تویں ملکہ-خاتوں والی خبر اوہناں گھر آئی
قاصد جا اخبار پہنچائی جو جو اکھیں ڈٹھی
نالے کھولھ رکھی شاہ اگے ویر سکے دی چٹھی
چٹھی واچ ہویا شاہ راضی دفعہ کیتے ربّ جھورے
محلاں حرماں اندر سارے سکھ سنیہے ٹورے
گھر گھر اندر شادی ہوئی سراندیپ شہر وچ
ماپے بھین بھرا قبیلے آئے خوشی لہر وچ
استقبال اوہدے نوں چلے ملکہ دا پیو مائی
نالے میر وزیر اکابر سارے ساک اشنائی
واسط ولّ روانہ ہوئے قاصد گیا اگیرے
تاج ملوک تائیں جا کہندا سن شہنشاہ میرے
ایہہ تک آیا بھائی تیرا لشکر نال ہزاراں
حرم قبیلے نال تمامی انت نہ ناتیداراں
صیف-ملوک شہزادے تائیں استقبال کریندے
سراندیپ شہر دے سارے آون صدقے دیندے
تاج ملوک شاہزادہ تریا اگوں ملن اوہناں نوں
صیف-ملوک سخی تے ملکہ کھڑیا نال دوہاں نوں
ہور وڈے عمرہ اکابر عزت والے سارے
ملنے کارن چلے اگیرے جاگے بھاگ نیارے
دوہاں ولاں تھیں تردے آئے آن ملے ہک جائی
خشیئیں ملنے دی گلّ ساری جاندی نہیں سنائی
ہک دوجے گلّ لا لا ملدے شاہ امیر تمامی
سراندیپ شہر دا والی لئے مبارک کامی
ملکہ نوں گلّ لاکے رنے مائی باپ ودھیرے
مائی کہندی گھول گھمائی سر چمے ہتھ پھیرے
خیش قبیلہ بھیناں بھائی قوم رلی سی ساری
ملکہ اتے صدقے جاون مل مل وارو واری
شکر بجا لیاون ربّ دا کہندے حمد سنائیں
گئی گواتی جس ملائی واہ اساڈا سائیں
صیف-ملوک شہزادے اگے ہوئے پھیر سلامی
شاہ امیر کبیر تمامی کر کے رسم غلامی
وارو وار ملن سر کردے سر کردے قربانی
لکھ ہزاراں کرن نساراں دیناراں زرکانی
ملکہ-خاتوں دا پیو ملیا صیف-ملوکے تائیں
گلّ لاوے تے منہ سر چمے لکھ لکھ دئے دوائیں
ملکہ-خاتوں دا پیو مائی چر چر ملے وراگے
خشیوں دونے ہو ہو جاون ستے طالع جاگے
ایسے وکے شہزادے اتے انت نہ کیتا جاوے
سراندیپ شہر دے سارے پھڑ پھڑ لین کلاوے
کر عزت تعظیم ہزاراں جاہ جلال گھنیرا
تاج ملوکے دے گھر آیا سبھ اکٹھا ڈیرہ
عشرت عیش فراغت اندر ہو بیٹھے مشغولی
بھین بھرا عمرہ اکابر کٹھی قوم سمولی
تاج ملوک کہانی ساری صیف-ملوکے والی
الفوں یہ توڑی تے نالے زبروں زیر دسالی
جزم اوہدی کر نقطہ نقطہ پیش قضیے شداں
پائی فتح غنیماں اپر زم عاصم دیاں مداں
عشقَ بدیع-جمال پری دا شاہ-مہرے دی خوبی
اول آخر تیک سنایا غلبہ تے مغلوبی
ملکہ نال مروت اس دی پاکی غیر دلیلوں
نالے دے گواہی ملکہ مرد شریف اسیلوں
علم حیا پرہیز صفائی قوت صدق دلیری
سے مرداں تھیں وڈا دائیا سے شیراں تھیں شیری
سے دیواں پر غالب سے جناں تے یاور
سے ماراں سنساراں اتے ہے تحقیق زوراور
اس دیواں نوں مار گوایا دیواں میں گواہی
سے دیواں پر بھارا راکس کٹھا ایس سپاہی
ایسا دیو مریلا اس نے مار گوایا جلدی
سے دیواں پر جسدی آہی زور دہائی چلدی
آفت ہور سنسار وڈیرا مار ندی وچ پایا
لہوئے جسدے نال تمامی دریا ٹھاٹھیں آیا
میں دو برس ہوئے سنگ اسدے وچ اجاڑاں نیراں
رتی میل نہ ڈٹھی اس وچ وانگر سکیاں ویراں
ماں پیو خیش قبیلے تائیں ملکہ نے گلّ دسی
سبھ شابا 'اہسنت' پکارن واہ شاہزادہ جسی
ایسا صدق محبت والا صاحب درد علم دا
عالی ہمت مرد وفائی گھٹّ زمیں پر جمدا
عجب طریقہ محکم اس دا دنیاں وچ نیارا
ایسی سیرت ایسی صورتَ واہ واہ سرجنہارا
آفرین پکارن سارے اشکے اشکے شابا
دونویں شاہ دلاسہ کردے حدوں بے حسابہ
دھنّ بابل توں بیٹا جسدا دنیاں اندر نادر
عاشق صادق عالم متکی سگھڑ دلیر بہادر
ملکہ-خاتوں دا پیو اس نوں دم دم نال ودھائے
کہندا بیٹا صیف-ملوکا جو تدھ کرم کمائے
ساڈے تھیں مکّ آوے کیکر ایہہ تیری بھلیائی
بنداں-زادیں اپنی ملکہ توں قیدوں چھڑکائی
نیکی مہر مروت تیری جیکر چاہیا مولٰی
میں بھی کجھ مکاساں بیٹا نال طریقے اولا
کیتی تیری کتے نہ جاسی اجر دئیگا سائیں
جو کجھ وسّ اساڈا ہوسی لاساں اوتھے تائیں
ایہہ گلاں کر ہوئے باندے کیتی پھیر تیاری
سراندیپ شہر نوں چلی بنی تنی اسواری
ملکہ-خاتوں تے شاہزادہ صیف-ملوک بدیسی
اوہ بھی نالے چاڑھ لیو نے ربّ مراداں دیسی
سراندیپ شہر دے نیڑے جاں منزل پر آئے
ملکہ-خاتوں دے پیو اگے قاصد ترت وگائے
دتا حکم وزیراں تائیں جائیں خوب سہاؤ
ہر کوچے بازار بغیچے بنت بنا بناؤ
ہر سفے ہر محل چوبارے جا دربار شہانے
جھاڑو دے چھٹکار کراؤ کریو زیب یگانے
کنجر اتے کلونت مراسی بھاٹ سبھو ہور سازی
سوہنے ہور شہر دے سارے بانک بناون تازی
فوجاں لشکر پیادے سارے کرن تیار اجیماں
صیف-ملوک شہزادے اگے مل کے کرن تازیماں
ہور بازی گر بھگتیئے سارے رنگارنگ تماشے
ہور اجائب چیزاں نالے دانے بیتہاشے
عالم فاضل ملاں قاضی مفتی کاری سارے
استقبال کرن آ اگے صیف-ملوک پیارے
جیوں کر حکم شہانہ آہا سبھ بجا لیاندا
ہر نغمہ ہر ساز ہر سوہنا شہروں باہر آندا
ہاتھی لا سندھور بنائے کتنے اوٹھ شنگارے
تازی زین مرصع کرکے کوتل آن کھلھارے
گڈاں بہلاں پینس ہودج پالکیاں تے خاصے
ہور چھپائے اچھاڑ بناتی چھتر سنہری-پاسیری
کھڑکھڑیاں سی کھڑھیاں اگے جا کر ہوئیاں کھڑھیاں
کھچّ الاری نیچے جیوں کر ساون ہاٹھاں چڑھیاں
میلکاٹ تے بگھی رتھ سی سیج-کڑے تے یکے
استر-گاڈی تے بز-گاڈی ہور کئی کم پکے
فوجاں لشکر رنگ برنگی سبھ سوار پیادے
میر وزیر شہزادے کیتے خوب سوداگر زادے
سوہنے سندر بانکے سارے لا لباس شنگارے
مارن اکھ رکھن وچ پڑدے تکّ تکّ ڈھہن ستارے
زیور حسن اوہناں دے کولوں جھلک لگی اسماناں
گاون ساز بجاون سازی نغمہ ناچ ترانہ
ہور زوراور کشتی والے لتھے ملّ اکھاڑے
ڈنڈ صرور تے کردے پکڑاں ہک دوئیے تھیں چاڑھے
کلا جنگ ہک کرے شتابی خفا-تنگ ہک کردا
ہک چائے ہک اگے آنے دم پھرے ہک مردا
دھوبی پٹڑا کر ہک سٹے ہک بنگڑی کر بھنے
ہک گردن تے کرے سواری دوجا نہوندر بھنے
تیر انداز سوار بہادر نیزہ باز سپاہی
کرن قواعد آپو اپنی جمع ہوئی سبھ شاہی
صیف-ملوک شہزادے کارن ہیا تیار الیماں
کی حساب سناواں یارو سے اسباب ازیماں
صیف-ملوک اگے ونجھ ہوئے حاضر سبھ تماشے
ملے سلامی میر شہزادے افسر بیتہاشے
ملکہ تے شہزادے اتے صدقے کرن نساراں
چھم چھم برسن سچے موتی جیوں کر مینہہ بہاراں
ایسے طرحاں نساراں کردے ٹردے نال بہاراں
ملکہ تے شہزادے اگے مجرے ہون ہزاراں
تخت اتے شاہزادہ بیٹھا خلقت چائیں جاندی
نغمے ناچ اگے سے مجرے چمکے سونا چاندی
سراندیپ شہر دے سوہنے ہک تھیں ہک سوایا
صفاں بنا کھلوتے آہے جدوں شاہزادہ آیا
آب گئی بے تاب دسیندے ہوئے شتاب سلامی
جیوں کر مصر شہر وچ یوسف کجے حسن تمامی
جیوں کنانی مصر شہر دے سوہنے خاک کیتے سن
اس مصری نے سراندیپی کند پچھاک کیتے سن
ملکہ-خاتوں جس وچ آہی اس کچاوے اگے
ناچ تماشے تے سر صدقے وہل نہیں ہتھ لگے
شوکت شان اجیہی کردے آن شہر وچ پہتے
انت حساب شماروں باہر دیئ سر صدقے بہتے
سراندیپ شہر دا والی نال لئیں شہزادے
عالی تخت اپنے تے آیا دل وچ خوشی زیادے
اپنے تخت اتے اس پھڑکے صیف-ملوک بہایا
بدھے ہتھ کھلوتا آپوں خدمتگار کہایا
ہک ہزار چنا منگائے کوتل گھوڑے تازی
صم جالی دمب پوزی بندیاں زینت زر دی تازی
یوز ہزار شکار-ازمودے چیتے چتے والے
ہور ہزار شکاری کتے مارن مرگ سکھالے
تنبو خیمے سرخ قناتاں مل جنہاں دے بھارے
ستر ستر شطر لدے رپے زر دے سارے
ستّ صندوق زمرد موتی لئل جواہر ہیرے
چالی ہور صندوق پوشاکاں رخت قماش ذخیرے
ایہہ سبھ چیزاں شہزادے نوں دتیاں کر نذرانہ
جو جو چیز پسندی آئی سارا ڈھونڈ خزانہ
میخ اسباب ہتھیار فولادی جو لایق سلطاناں
ادھو ادھ دتا ونڈ سارا بادشاہی سمیانا
ادھو ادھ دلوں ہو راضی باجھوں عذر بہانے
صیف-ملوکے نوں ونڈ دتے ملک سپاہ خزانے
سراندیپ شہر دا والی دے کے دان زیادے
بدھیں ہتھیں عذر منیندا کہندا سن شہزادے
جو تدھ ملکہ پچھے جھلی رنج مصیبت دونی
حق تیرا اوہ مکدا ناہیں گوہڑے وچوں پونی
کرکے کرم سخاوت بیٹا بخشیں وادھا سارا
اگوں بھی میں نوکر تیرا نہ کجھ عذر نہ چارہ
جس جائی توں پانی ڈولھیں اوتھے رتّ ڈلیساں
جس پاسے توں قدم اٹھاویں ادھر سیس جھکیساں
جتنا وسّ لگیگا میرا لاساں دلوں ایمانوں
جے مطلب ہتھ آوے تیرا فرق نہ کرساں جانوں
صیف-ملوک تخت توں اٹھ کے کرن لگا تسلیماں
دیئ جواب اس گلّ اوہدی دا وانگ اصیل حلیماں
جیوں کر رسم رسوم شہانی کرکے ادب آداباں
صیف-ملوکے راضی کیتا شاہ نوں نال جواباں
تاں پھر ملکہ دا پیو ہتھوں شہزادے تے وکیا
بخشی جائ الہدی جتھے رہے سکھلا ٹکیا
ماڑی خاص شہانی جو سی اپنے بیٹھن والی
اوتھے فرش سنہری کیتے مانجے وانگر تھالی
وچ سونے دا تخت وچھایا لئل جواہر جڑیا
مجلس کارن نرم غلیچے انت نہ آوے اڑیا
ماڑی دی تعریف نہ ہووے کی گلّ کراں زبانوں
دھرتی اتے آہی یارو مثل بنی اسمانوں
چھت جڑت کیتی استاداں ہر ہر تھاں ہزاراں
بوٹے تے پھلّ کھیل رنگاں دے باغ بہشت بہاراں
شیشے لاون جھلک چوطرفے موتی لٹکن چھجے
نقش نگار صفائی صفیاں ویہڑے رونق رجے
صیف-ملوکے دا اس جائی خوب سہایا ڈیرہ
لدھا شاہی راج حکومت اگلیوں کجھ ودھیرا
سراندیپ نگر دا والی کول اوہدے نت آوے
بہت خوشامد خاتر کردا کھیڈیں چتّ بہلاوے
چوپٹ گجنفے تے شترنجوں ہسّ ہسّ کردے بازی
بد رنگوں ربّ رنگ بنایا برکھا ہوئی تازی
پہلے ہتھ اٹھاراں ڈٹھے چھپّ گئے ترے کانے
پنجے چھکے دوئییں پونئیے سبھ آون منِ بھانے
ستّ ستّ واراں پین ستاراں داء رکھے جد اس دا
شہزادے نوں شہِ نہ آوے ناں جگّ فٹ کے کسدا
ترے پھیرے داء کھاوے پاسہ چھ ترے پنج دو بھائی
نالے پنجیں چوہیں اوتھے بند نہ پوندی کائی
چھ دوئیے چھ چار انانوے پوں باراں تے تیراں
کچے بھی ہو جاون پکے جگ میلن کھڈّ تیراں
پنجے چھکے جے لاچاروں داء رکھن ترے پنجے
بدھے باجھ لیاون ساراں سٹّ کے دانے گنجے
عاشق نرگوں پے پے نکلے کتنی کتنی واراں
رنگوں چا بدرنگ بنائے چھڈّ نکلے گھر باراں
سنگ قبیلے رنگ اپنے تھیں ماری وا اٹھ گردا
ہر خانے ہر پاسے گردے دھکے کھاندا پھردا
کدھرے ہندا قید نمانا کدھرے وتّ مریندا
جاں ربّ سچا کرے محمد پکّ کے واصل تھیندا
کدے شاہزادہ کرے مطالعہ دفتر علم کلاموں
کدے کچہری لا عدالت کردا خاصوں آموں
کدے اکلا بیٹھ سکھلا کردا عیش اندر دے
گاندھی شیشے بھر بھر لاون ہر ہر قسم عطر دے
ساقی وانگ شراب پیالے مکھ روشن گل لالے
ہتھ صراحی نور سباہی کاسے پور پیالے
عیش شرابوں نکل کبابوں تار کھنکار ربابوں
ساقی مطرب ہر ہک ٹوٹا خرشیدوں ماہتابوں
چھوکریاں وچ خدمت حاضر لونڈے ہور بے-ریشے
سبھو سن ان-بدھے موتی صاف بدن جیوں شیشے
کول رہے سلطان ملک دا سائت مول نہ وسے
صبر آرام نہ آوس جاں جاں صیف-ملوک نہ دسے
جاں شاہزادہ ہووے اداسی آپ غزل کوئی گاوے
سننے والے رہن نہ ثابت ہوش تماماں جاوے
جدوں نشے دی مستی اندر آپ سرود الاپے
دانے لوک ہوون دیوانے رو رو کرن سیاپے
جاں پھر یاد پوے اس شاید نام اوہدا لے روندا
آہیں ڈھاہیں مار شاہزادہ نیلا پیلا ہوندا
ہو بے تاب پلنگ پر ڈھہندا طاقت رہے نہ جسے
تیغ فراقَ سجن دی کولوں پل پل اندر کسے
شاہ ملک دا تے ہور سارے میر وزیر سیانے
ہون تئجب ویکھ محبت صدق صفحہ یرانے
شابش آفرین ہزاراں ہر کوئی کہے شہزادے
ایسے مرد انصافاں والے ہوسن نہیں زیادے
ہک پری دی مورت تکّ کے گھر در شاہی چھڈی
چوداں برس سرے پر جھلی رنج مصیبت وڈی
اس گلوں بھی مڑدا ناہیں چلا اگیرے جاندا
پھر ملکہ نے ویر بلایا اس نوں بھی گھر آندا
پھر جو یار پیارا بھائی شاید نام کوئی ہے
اس بن گھڑی آرام نہ اس نوں ہردم یاد سوئی ہے
ہر ہر پاسے صدقوں پکا اہل وفا یغانا
گھٹّ ودھ پیدا کرسی یارو ایسے پتّ زمانہ
ملکہ-خاتوں تے بھین اس دی بدرا-خاتوں رانی
بدیع-جمال سہیلی جسدی شاہ-پری منِ بھانی
دوئیے بھیناں مڑ مڑ آون نالے ماؤ اوہناں دی
صیف-ملوکے کول لیاون جو شے اس سکھاندی
کھانے دانے ہور پوشاکاں شربت رنگ برنگی
اس عزیز اگے آ رکھن چیز دسے جو چنگی
عشرت عیش سبھو کجھ لدھا یار نہ اکھیں ڈٹھا
جاں جاں یار نہ ملے محمد کجھ نہ لگدا مٹھا
عاشق نوں ایہہ مال خزانے تخت حکومت شاہی
دلبر باجھوں ایویں دسدے جیوں چوراں گل پھاہی
ہک دن ہو اداس شاہزادہ کہندا ملکہ تائیں
کد اقرار ہووےگا پورا جاندی عمر ازائیں
جنہاں دے دل حب سجن دی سو کیوں بہن نچلے
جچر فراقَ ہووے تقدیروں اچرک وسّ نہ چلے
جاں پھر دس سجن دی پوندی بدھے رہن نہ ٹھلے
اس شاہی تھیں اس دے کوچے بھلے مینوں دھرکلے
جس دل حب پیار سجن دا ہردم ملیا لوڑے
کیتے قول اساڈے ملکہ شاید تساں تروڑے
یا میں تھیں گستاخی ڈٹھی یا تسیں کسے ہوڑے
ضائع عمر ملے بن جاندی جگ جیون دن تھوڑے
یا ہن یار ملاؤ مینوں قول مونہیں دا پالو
یا کوئی طرف ولایت اس دی رستہ پندھ دسالو
تخت ولایت دولت عزت گھر میرے بھی آہی
سبھ کچھ چھوڑ پری نوں ویکھن ہویاں سمندر راہی
پھیر تساں اس بادشاہی وچ کیتا قید دھننانے
میں دلبر بن سولی اتے عیش تساڈے بھانے
موجاں مانن نہ میں آیا تخت تساڈے بہہ کے
پری ملے تاں بہتر نہیں تاں کی لینا بہہ رہِ کے
رخصت کرو اتے ولّ مینوں جت ولّ دس سجن دی
پردیساں سر دیساں کدھرے وانگو کوہ شکن دی
صدقہ کر جو سیس سجن دیاں قدماں وچ نہ لایا
بھارا بھار نکما دھڑ تے ایویں رکھیا چایا
یا مرساں یا ترساں کدھرے کرساں سر قربانی
یا میلو یا لوڑو ملکہ جاندی مفت جوانی
ملکہ-خاتوں آکھ سناندی منت کرے پھڑ پیراں
کہندی کرو تحمل بھائی جیوں دھیراں تؤں خیراں
کیتو ای صبر تحمل اگے چوداں برس لمیرے
ہور ہن چوداں دن کر جگرا آئے بھلے دن تیرے
صبر پیالہ زہر نوالا اول مشکل بھارا
اوڑک نفع اجیہا کردا جیوں تریاق پیارا
کوڑا منہ مسبر کردا بریاں ہنن ہریڑاں
پر جاں سنگھوں ہیٹھ لنگھائیے دفعہ ہوون کئی پیڑاں
کوڑا کھاون سو گن پاون مٹھا کھاون والے
خون غلیظ ہووے تن روگی تھوڑے رہن سکھالے
چوداں روز صبر کر بھائی جھلیں درد جدائی
بیٹھا پی شراب صبر دا کفّ غماں دی جائی
'التانی من-او-رہمانا' تاول نہیں کریدی
دم دم خبر اسانوں آوے عجب جمال پری دی
نور ظہور پری دے کولوں ہوسی دور ہنیرا
سراندیپ ملک وچ سارے چانن ہوگ ودھیرا
ہوسی باغ اساڈے اندر آ پریاں دا ڈیرہ
مشتاقاں دے بھاگ سوائے جدوں کریگی پھیرا
گھر در ساڈے ہوگ بہشتوں رونق روپ سوایا
اوہ بھی نوروں نور ہوئےگا جس کس درسن پایا
جس دیدار نہ ویکھن ہویا نال افسوس جلیگا
عشقے باجھ نہ ڈٹھا جاسی عاشق جھال جھلیگا
توں ہیں عاشق خاصہ اس دا آئؤں چھوڑ ولایت
اس پچھے تدھ سر تے جھلی سختی بینہائت
میں بھی قسم خدا دی کرکے کیتی شرط پکیری
عجب-جمال پری دے اگے عرض کرانگی تیری
ماں میری تے بدرا-خاتوں اوہ بھی کہاون حباں
جے خیری ہن کیتا مولٰی میلہ نال سبباں
نال بدیع-جمال پری دے صیف-ملوکے تائیں
کٹھی اسیں ضیافت کرساں آکھن چائیں چائیں
باپ میرا بھی قسماں کردا جاں وسّ لگا میرا
صیف-ملوک دھرم دا بیٹا کرساں فکر بتیرا
اسیں سبھو اس غلے اتے آپو اپنی جائی
شامل ہو کھلوتے آپے چنتا نہ کر بھائی
دیسی ربّ مراداں تینوں شکّ نہیں اک ذرہ
نال بدیع-جمال پری دے ہوگ وصال مکررا
سن گلاں شہزادے تائیں ہوئی کجھ تسلی
لے دوائیں اتے سنائیں ملکہ گھر نوں چلی
آ ساقی بھر دے پیالہ آیا وقت خوشی دا
نیڑے آ مقامی ہویا پچھلا یار پوشیدہ
مدھ پیواں مستانہ تھیواں رل کے سنگ سواراں
شہر جنگل تھیں باہر نکل کے ڈھونڈ لیاواں یاراں