قصہ سیف الملوک/52
52. نامہ-اِ-بدیع-جمال
(بدیع-جمال دا خط)
سرنامے دا نام اسے دا جو دیندا انعاماں
روز بروز پچاوے روزی کیا خاصاں کیا عاماں
جو کجھ رزق خلق دا کیتوسُ انوں ماسوں کاہوں
ہر ہر جائی آپ پچاندا بند نہ ہندا راہوں
قسمت جوڑ بناندا آپوں جو جوڑی اس جوڑی
توڑے لکھ کرے چترائی ہرگز کسے نہ توڑی
نور ظہور گلاں دا کر کے رونق دے بہاراں
مست محبت نال کریندا طوطے بھور ہزاراں
دیوے تائیں دیوے راتیں اگی دی رشنائی
سوز پتنگاں دے دل پاندا ملدے کر کر دھائی
چوہاں تبآں دی تون گنھائی وکھ کیتے پھر پیڑے
مڈھوں اک جنس محمد اگوں کیتے فرق نکھیڑے
اکناں ناری نام دھرایا اک سدے کر خاکی
آل سمیت درود اوہناں تے شرف جنہاں لولاکی
جس دی خاتر پیدا کیتے آدم تے سبھ پریاں
عاشق تے معشوق بنائے دکھ پنڈاں سر دھریاں
خوب حسن محبوباں تائیں دتوسُ اپنے نوروں
عاشق دے دل چھک لگائیؤسُ بھجّ بھجّ آون دوروں
سچے عشقَ اوہناں دے اندر پا دتیاں تاسیراں
معشوقاں دے پتھر دل نوں چور کرن سنگ تیراں
جس نے قدرت دی پھڑ کانی لیکھ لکھے ہر ہک دے
ہور کسے تھیں ہور نہ ہندے اکثر اوہو پکدے
بادشاہاں نوں تختوں سٹے دیندا تاج غلاماں
معشوقاں تھیں عاشق کردا لکھن ہار کلاماں
بعد اس دے ہن عرض گزاراں دادی دی درگاہے
دانشمند اکبالاں والی روشن وانگر ماہے
پردہ دار عفیفہ دائم دامن پاک آلودوں
شرف اقبال اسانوں لدھا ایس شریف وجودوں
اے دادی فریادی جوگی جائ نہیں کوئی مینوں
سر میرے تے جو دکھ ورتے تدھ بن آکھاں کینوں
تدھے میرا صرفہ دادی توں دکھ ٹالن والی
سر میرے تے ہے ہتھ تیرا تدھ لڈکی پالی
طوبیٰ رکھ تیرے دی چھاویں رہیوسُ میں بہشتی
ہن بھی ندی غماں دی اندر توں ہیں میری کشتی
جس دن دی میں پیدا ہوئی تتی واء نہ لگی
ہن ازغیبوں بھامبڑ بلیا ساڑ سٹی اس اگی
ایہہ جوان شاہزادہ سچا مصر شہر دا والی
صورتَ میری دی تک مورت چائیوسُ خستہ ہالی
کئی قضیے سر پر سہِ کے آن میرے تکّ پہتا
مینوں بھی تک صورتَ اس دی عشقَ لگا دل بہتا
متّ اس گلوں غیرت آوے گھسا چڑھے تسانوں
کرنی ربّ سچے دی ہوئی دوش نہیں کجھ سانوں
بھاری مرض محبت والی لگیئم نال قضائے
اتوں ضرباں مار وچھوڑا دم دم حرج پچائے
لوں لوں گھاؤ تتی نوں ہویا بنی مصیبت ڈاڈھی
مرہم ہے ہتھ تیرے دادی توں میری چھلیاڈھی
جے کر حالَ اندر دا ویکھیں جو میرے پر ہوندا
ہووے محبت اگلی میں تے پتیئیں کھولھ پروندا
جو کجھ جال بیچارا تکدا جال اندر وچ جاندا
جال سٹے غم ماچھی تائیں جے اوہ تکے واندا
شہزادے دے درد وچھوڑے کیتی جان ازائیں
نکّ وچ آئے ساس محمد جھبدے پھیر ملائیں
کٹھی وانگ کبوتر پھٹکاں طاقت تاب نہ رہا
تدھ ہندے میں کیوں دکھ روندی حالَ خراب اجیہا
توں بلائیں لیندی آہیں جدوں بلا نہ آہی
ہن بلا لگی بن دردی کر میری ہمراہی
اک اک وال میرے دا صرفہ کردی سیں توں اگے
اج نہیں آ تکدی مینوں اگّ بلی وچ جھگے
ماواں والی مہر محبت جے توں اج نہ کرسیں
میں مر جاساں نال افسوساں رورو آہیں بھرسیں
اج علاج کریں کجھ میرا دیساں سدا دوائیں
ہور نہیں کوئی دارو چلدا صیف-ملوک ملائیں
درد دھیاں ماں ماسی ونڈے یا پھر نانی دادی
تاں میں درد ہجر دی ماری تدھ ولّ ہاں فریادی
چیتا چیتا بھلّ نہ جائیں کریں ملاپ اساڈا
نہیں تاں کھا کٹاری مرساں لہسی لنگ تساڈا
چٹی چادر داغ لگیگا شہرت تے بد نائیں
گھر گھر اندر قصہ پوسی ملکیں شہر گرائیں
پیو دادے دا نام گمیگا دشمن خوشیاں کرسن
ساک شریک مریسن تاڑی خوفوں مول نہ ڈرسن
وکیا چتّ رہاں نت ماندی وسّ نہیں کجھ میرا
رکھ امید توقع بہتی پھڑیا پلہ تیرا
جنس نہ جنس نکھیڑیں ناہیں کفو-ن-کفو نہ جانی
مذہب پاک عشقَ دے اندر کیا چوہڑا کیا رانی
نہ محرم اغیار نہ جانیں صیف-ملوکے تائیں
نال حقارت ویکھیں ناہیں ڈاڈھا ہے ربّ سائیں
مینوں نکّ نکیل اجیہی عشقَ اوہدے نے پائی
سے برساں دی قیدے وانگر دسدی پلک جدائی
ایہو عرض سوال بندی دا ایہو خواہش شادی
آس مراد نہ تروڑیں میری دیئیں ایہو ور دادی
نہیں تاں بہت افسوس کریسیں روسیں تلیاں ملسیں
ایہہ ویلا پھر لبھسی ناہیں پچھوتاندی چلسیں
مہر-افروزے رکے وچوں جاں سنیا ایہہ قصہ
دل وچ کہندی نال عشقَ دے پیش نہ جاندا غصہ
حیدر عشقَ زوراور سبھ تھیں قتل کریندا اڑیاں
جے کوئی صلح کرے سو چھٹے کوئی نہ بچدا لڑیاں
چھپن نسن جان نہ دیندا ہرگز اگے چڑھیاں
منّ رضا محمد بخشا بچیئے قدمیں جھڑیاں
عذر بہانہ تردا ناہیں جو آکھے سو کریئے
ڈیگر نوں جے ڈھہنا ہووے کاہنوں گھل گھل مریئے
جے اوہ جان منگے تاں جلدی سر اگے چا دھریئے
سو سیانا تے متّ اکو ڈاڈھے کولوں ڈریئے
عشقَ بہادر کسے نہ ولیا نہ بچیا کوئی لڑ کے
شاہ منصور ان-ال-ہک کہنوں رہا نہ سولی چڑھ کے
عشقے دا پیوند نہ ٹٹدا جے جگّ چھمکے پھڑ کے
ڈاڈھے نال محمد بخشا کیں پھل پایا لڑ کے
کریئے چھیڑ کھہیڑ کریندا عشقے چامل چڑھدا
پڑدا پائیے یار ملائیے متّ رہِ آوے پڑدا
مہر-افروزے سدّ شاہزادہ اپنے پاس بہایا
خلعت تے وڈیائی بخشی قرب عزت تے پایا
نرمی نال پچھی گلّ ساری دس بچہ کی ورتی
کس حیلے سنگ پہتوں اتھے کتھے تیری دھرتی
شہزادے نے حالَ حقیقت اول آخر توڑی
بیبی اگے آکھ سنائی پڑدے وچ نہ چھوڑی
بیبی پچھیا ہے اوہ مورت پاس تیرے اس جائی
کہیوسُ کول رکھاں ہر ویلے اک دم نہیں جدائی
بیبی کیہا دسّ اسانوں اکھیں ویکھ سننجاپے
جھوٹھا سچا مالم ہووے عشقَ تیرا تد جاپے
صیف-ملوک ہمائل وچوں مورت باہر نکالی
مہر-افروزے اگے رکھی ظاہر کھولھ دسالی
ویکھ ہوئی حیران پریشان بہت شعاع حسن دا
دل وچ کہندی نقش اجیہا ایویں کدے نہ بندا
مئجزات نبی دے وچوں ایہہ بھی ہے کوئی کارا
مورت اتے کد اجیہا قدرت دا چمکارا
سر پیراں تکّ تکدی جاندی ویکھ لگی حیرانی
کی تکدی اک پاسے لکھے خوش خط حرف نورانی
شہزادے نوں کہندی بیٹا دانشمند سیانے
علم کلام ہووےگا پڑھیا ایہہ اکھر پڑھ جانے
صیف-ملوک کیہا پڑھ دسساں جے کجھ لکھیا ہووے
ہر بولی ہر خط دا اکھر میں تھیں اٹھ کھلووے
بیبی نے فرمایا بیٹا آ پڑھ خاں ایہہ ناویں
شاہزادہ ونجھ بیٹھا اگے پڑھدا حرف سچاویں
کہیوسُ ایہو لکھیا اتھے جسدی ہے ایہہ مورت
نام بدیع-جمال پری دا ہوسی سندر صورتَ
شاہ پالے دی بیٹی ہوسی اوہ شاہ رخ دا جایا
شاہ رخ دا پیو نبی سلیماں ایہو لکھیا آیا
تخت بدیع-جمال پری دا باغ-ارم وچ ہوسی
اک شاہزادہ عاشق ہو کے لوڑے چڑھ کھلوسی
دوجی مورت جو مرداویں اس دے حرف سناواں
عاصم شاہ دا بیٹا ہوسی صیف-ملوک اس ناواں
عاصم بن صفوان ہووےگا والی تخت مصر دا
چار اک سے شاہزادہ ہوسی اگے اس دے بردا
جاں ایہہ گلّ سنی اس بیبی کیتوسُ ہتھ اتیرے
سر اتے کوئی جا بنی سی اس اندر ہتھ پھیرے
اوتھوں اک کتاب مزخم کڈھ بیبی نے پھولی
صیف-ملوکے دے ہتھ دتی پڑھ سمجھائیں بولی
صیف-ملوکے سی اوہ اگے یاد صحیح زبانی
پھولدیاں ہی نقلی اگوں صفت-سنات نورانی
احمد مرسل ختم نبیاں دو جگّ دی جس شاہی
سلے اﷲ علیہ وسلم ہوگ حبیب الٰہی
مکی مدنی کرشی جبلی باعث خلق تماماں
آل اولاد سمیت اوہناں تے ہون درود سلاماں
نبیاں دا سرتاج ہووےگا آخر وچ زمانے
نام محمد عربی ہمسا عبداللہ دے خانے
جاں دنیاں تے پیدا ہوسی بھجسی کفر کفاراں
کسرا دے گھر قصر پویگی کمبسن کوہ دیواراں
عالم تے رشنائی ہوسی نور ہدایت کولوں
جمل جہان ہووےگا تازہ عدل رعایت کولوں
غفلت جہل ہنیرے جاسن شمس شریعت چڑھسی
کھلسن راہ طریقت والے ہر کوئی اندر وڑسی
وسسی شہر حقیقت والا جاسی ظلم مجازی
مئرفتی بازار محمد رونق لاسی تازی
دو جہاناں وچ دھروئی اس نبی دی پھرسی
جو کوئی اس دا کلمہ پڑھسی دوزخیاں تھیں کرسی
مائی جی دے شکمے اندر ہوگ اجے پس پردہ
دین اپنے نوں ظاہر کرسی زور تروڑ کفر دا
اجے وجود شریف اوہناں دا پیٹوں ہوگ نہ ظاہر
مائی دائی نام اوہدے دا پڑھسن کلمہ طاہر
اوہ محبوب الٰہی خاصہ سر افسر لوکاکی
قدم مبارک اس دے چمسن نوری ناری خاکی
سائے اس دے ہیٹھ ہوونگے دھرت امبر جگّ سارے
سائء نال شریک نہ ہوسی نوری بدن پیارے
لکھ یوسف اس وال نہ جیہا ہوگ جوان اجیہا
دن دن روپ زیادہ چڑھسی کدے نہ تھیسی بیہا
حور فرشتے عاشق ہوسن صورتَ ویکھ پیاری
سبھ تھیں بے پرواہ ہووےگا نال ربے دی یاری
سورج ساہواں مول نہ تکسی سیس نیوا کے چلسی
بدلی وچ رہے گا چھپیا ہرگز جھال نہ جھلسی
اﷲ اس نوں کول بلاسی عرشوں چاڑھ اگیرے
یاراں ہار کلام کریگا تم میرے ہم تیرے
متھے داغ غلامی والا چودیں دا چن لاسی
آئِ ملسی دو ٹکڑے لہہ کے خدمتگار کہاسی
دوہیں جہانیں خوشیاں ہوسن حوراں منگل گاسن
کرسن ملک مبارک بادی صدقے ہو ہو جاسن
باغ بہار ہوسی کل عالم وسسی رحمت باراں
سبھ پیدائش اس نئمت دا کرسن شکر ہزاراں
جو کوئی تابع داری کرسی سو مقبول ہووےگا
جو منکر اس پاک جنابوں سو مختول ہووےگا
دوہیں جہانیں نامی کرسی چارے یار پیارے
پنج جسے اک جندو ہوسن رحمت نال شنگارے
اک صدیق اک عادل ہوسی اک سخی لکھ داتا
چوتھا شاہ مرداں دا ہوسی نال عشقَ مدھ ماتا
غالب-شیر-اﷲ دا ہوسی بھائی پاک نبی دا
گنتر وچ نہ آوے ہرگز رتبہ شاہ علی دا
نام اوہدا سن زور گھٹیگا دیوتیاں افریتاں
نعرہ سن کے کوٹ گرنگے پوسی بھانج پلیتاں
دلدل دا اسوار ہووےگا خیبر دلدل کرسی
دل دل سٹسی لکھ کفاراں جت پاسے منہ دھرسی
چوٹ اوہدی کوئی کوٹ نہ جھلسی دشمن ملسن منجا
سے رستم لکھ بہمن ثانی جھلّ نہ سکن پنجہ
زور اوہدا کوئی ہور نہ جھلسی فتح ہر میدانوں
دین اسلام کریگا پکا کڈھسی کفر جہانوں
حیدر صفدر شیر بہادر شاہ دلیر سپاہی
سے سورج تھیں روشن ہوسی کرسی دور سیاہی
زمیاں تے اسماناں اتے نوبت اس دی گھرسی
حوراں ملک نقیب ہوونگے جس پاسے اٹھ ٹرسی
نوکر جسدے ایسے ہوسن واہ سلطان اوہناں دا
نوری بدن مبارک ہوسی سرور شاہ شاہاں دا
آدم جنّ ملائک حوراں سبھ طفیل اوہناں دے
اوہ سلطان نبیاں سندا ہور پٹیل اوہناں دے
آدم اجے نہ ہویا آہا جاں اس نبی کہایا
امبر دھرتی دوزخ جنت خاتر اس دی پایا
مہتر نوح سلیماں موسیٰ جھنڈا اسدا چاندے
اس عزیز اگے ہو بردے یوسف جیہے وکاندے
کرسی عرش نہ لوح-قلم سی نہ سورج چن تارے
تاں بھی نور محمد والا دیندا سی چمکارے
کلّ نبی محتاج اوہناں دے اوہ سرتاج تماماں
آل سمیت محمد بخشا ہون درود سلاماں
آفرینش حضرت جی دا کھلا ذکر کتابوں
خوش آوازے نال شاہزادہ پڑھدا جگر کبابوں
خوب اوازا تن من صافی عشقوں روشن چھاتی
نالے دکھیا پڑھنے والا ہور عنایت ذاتی
سبھ صفتاں تھیں صفت وڈیری ہویا فضل حضوروں
کھلی عالی صفت مبارک پاک نبی دے نوروں
جیوں جیوں پڑھے شاہزادہ اچا نال ادا صفائی
یمن نبی دا اثر کریندا ہر سینے ہر جائی
ہر پتر ہر ڈالی کمبے ہر ہر محل چوبارے
ہر زرے نوں رقص عشقَ دا چمکن وانگ ستارے
شہزادے دے سر تے کیتا لکھ پریاں آ سایہ
جتھے تیک اوازا پہتا جیو-جنت ٹر آیا
مرگاں مرگاں دا غم چھڈیا شیراں زوراوریاں
تتر باز سبھو رل آئے کٹھیاں ہوئیاں پریاں
سن کلام کڈھے سر باہر مچھّ سنسار ندی دا
مجلس اندر ظاہر ہویا معجزہ پاک نبی دا
شور شہر وچ ظاہر ہویا اٹھیا شعلہ نوروں
تڑفڑاٹ پیا وچ خلقاں کیا نیڑے کیا دوروں
حالت وچ بے ہوش ہوئے سن پیر جوان اننجانے
اک دوجے پر ڈھہندے اٹھدے جیوں بھٹھی وچ دانے
حوراں دوڑ بہشتوں آئیاں جیوں ڈولی ولّ سئیاں
صفت نبی دی سن سن روون آکھن صدقے گئیاں
چھوڑ اسمان فرشتے آئے سن سن ہوئے دیوانے
شہزادے پر ڈھہندے جیوں کر شمع اتے پروانے
کوہ قافاں دے پنکھی آئے ہور حیوان چرندے
سنن کلام زمیں تھیں باہر نکلے سبھ خزندے
روون تے کرلاون سارے شوق کنوں دل تپے
پڑھن درود شاہزادہ جس دم نام نبی دا جپے
جن دیواں افریتاں ملی کئی کوہاں تکّ دھرتی
ہوئے ہجوم اجیہے گوئیا روز قیامت ورتی
وچ ہوا نہ مٹدے پنکھی تڑف تڑف کئی مردے
جنت دے دروازے کھلے دوزخ ہوئے سردے
گول پیا اسماناں توڑی دھر دھر کجھ نہ رہا
حضرت دی سن صفت مبارک ہر کوئی آکھے اہا
اول آخر تیک جنہاں دا شان نہ تھیندا بیہا
سلے اﷲ علیہ وسلم دھن حبیب اجیہا
جیوں جیوں پڑھدا نام نبی دا صیف-ملوک شاہزادہ
تؤں تؤں ہووے آواز صفائی جوش-او-خروش زیادہ
جیوں جیوں کرے آواز اچیرا تؤں تؤں سنگھ صفائی
دم دم نال نبی دی برکت ہووے کلام سوائی
صفت نبی دی پڑھے شاہزادہ دھر کے خاص ارادہ
ہندے جاون بول رسیلے روشن صاف زیادہ
پریاں جنّ پنکھیرو وحشی سبھ اکٹھے ہوئے
کیتا اثر کلام تماماں ہنجھو بھر بھر روئے
چھجیں کھاریں رنی بیبی ہنجھو جھولی بھریاں
ہائے ہائے کر کے رنیاں اوتھے ہور تمامی پریاں
جاں پھر صیف-ملوک شہزادے کیتی چپّ کلاموں
ہر اک دا جیؤ جائی آیا کیا خاصوں کیا آموں
بیبی نے فرمایا بیٹا غرض تیری ہن ایہا
شاہ-پری ہتھ لگے کویں بنے سببّ اجیہا
ایہہ مہم نہیں سر ہندی ہے کم مشکل بھارا
توں آدم اوہ پری شہزادی وڈی بلند ستارہ
پریاں ناری لوک نیارے پورے قول قراروں
بے وفا تسانوں گندے بھجّ ونجھن اقراروں
مکر فریب بہانے کر کے پری کسے نوں ٹھگو
ہتھ لگے تاں ایویں کویں چھوڑ کسے ولّ وگو
صاف جواب شہزادے سنیا لگّ گیا غم کاری
دند کنّ وٹّ ڈھٹھا کھا گردی ہوش گئی بھلّ ساری
راوی کہندا مہر-افروزے عشقَ اوہدا ازمایا
اگے ہی پیغام اس گلّ دا بیبی ولّ سی آیا
ہور افریت بدیع-جمالے گھلیا آہا اگیرے
سبھ حقیقت لکھ پچائیوسُ کم دادی ہتھ تیرے
حالَ احوال شہزادے والا نالے اپنا سارا
دادی اگے ظاہر کیتا کریں اساڈا چارہ
ایس میرے پر عاشق ہو کے جھلے قہر نزولاں
مینوں بھی ہن عشقَ اس دے نے کیتا وانگ رنجولاں
جوڑی ساڈی جھب رلائیں میں مردی وچ سولاں
جے ایہہ ور نہ دیہو مینوں ہتھوں موت قبولاں
چیتا دیئیں جواب نہ اس نوں جے توں دادی میری
جے اک وار جواب دتوئی مر کے ہوسی ڈھیری
اگے ہی ایہہ ہے دکھیارا پور پور سلیا درداں
اندر اس دا پرزے پرزے باہر دائیا مرداں
اتوں توں نہ بلدی اتے پائیں تیل جوابوں
سائت ڈھلّ نہ لگسی اویں مرسی ایس عذابوں
ایہہ مویا تاں میں بھی مرساں گھڑی نہ پچھے رہساں
جے تدھ ایہہ احسان نہ کیتا مہر تیری کی کہساں
کر کے آس تیرے در گھلیا موڑیں نہیں نراسا
بے دل نوں دلبری بنھائیں دے کے غور دلاسہ
جاں جاں جان میرے تن ایہو خاصہ دل دا جانی
جے جھڑکیں مر جاسی عاشق میں بھی ہوساں فانی
اکھیں ڈٹھے باجھوں اس نے کیتی ایڈ اشنائی
دنیاں اتے کوئی نہ ہوسی ایسا مرد وفائی
آدم جنّ پری وچ کہڑا اتنی ہمت والا
جو اس سفر قضیے کٹے پین پرنگت شالہ
نام نشان مقام زریئت صورتَ رنگ روانی
گھلیاں لکھ بدیع-جمالے صفتاں نیک انسانی
بیبی سبھ حقیقت سمجھی گلّ نہیں ایہہ کچی
شاہ-پری دے سخن آزمائیوسُ کوڑ لکھے یا سچی
جیوں جیوں شاہ-پری نے لکھی تویں ڈٹھی ساری
فکر پئیؤسُ ہن جے مر جائے ہوسی وڈی قہاری
جے اس غش بے ہوشی وچوں بچ کی باہر آوے
دیاں دلاسہ لاواں آسا ساک کراں ربّ بھاوے
امبر اشہب آن شتابی مغز اوہدے تے ملیا
صیف-ملوکے ہوش سمبھالی اٹھیا خاکو رلیا
شکر گزار ہوئی اوہ بیبی کرن لگی دلداری
غور دلاسہ بیوسواسا خاتر بیشماری
آکھن لگی اے شاہزادہ نہ کر غم نہ جھورا
کم تیرے وچ ہمت کرساں قسمت نال نہ زورا
نال عنایت ربّ سچے دی مشکل حلّ کراساں
مطلب تیرے کارن ہنیں باغ-ارم وچ جاساں
جو کجھ زور میرے وچ ہوسی لاساں جاں جاں سرساں
اﷲ بھاوے ناطہ تیرا شاہ پالے گھر کرساں
صیف-ملوک ایہہ گلاں سن کے ہتھ بنھ اٹھ کھلویا
جھک کے ستّ سلام کریندا جیؤ پیا سی مویا
بیبی تائیں دیئ دوائیں دیوے ربّ جزائیں
جے توں بھلا میرے سنگ کرسیں اجر دئیگا سائیں
بیبی نے فرمایا لیاؤ جھبّ باورچی کھانے
پور رکاب ٹکاندے جاندے خدمتگار سیانے
کھادھا کجھ طعام شہزادے لایق قدر طلب دے
رکھ امید پیالے پیتے فضل نیارے ربّ دے
جاں کجھ ہویا آسودہ راہی پچھدی بیبی رانی
دس زبانی اپنی سانوں ساری سفر کہانی
صیف-ملوکے مجلس اندر پھول دتی سبھ ورتی
دریاواں وچ جو کجھ ورتی جو گزری وچ دھرتی
بہرامے دے مارن والا ملکہ دا چھٹکارا
واست سراندیپ ٹکن دا حالَ سنایا سارا
شاید یار ملن دا قصہ ہور مصیبت اس دی
سبھو راس-ہراس سنائے مجلس سن سن خوس دی
زارو زار رنا سبھ کوئی نالے بیبی روئی
تتیاں دی سن گلّ محمد مجلس تتی ہوئی
خدمتیاں نوں کیہا بیبی جھبّ جھبّ کرو تیاری
باغ-ارم ولّ ٹرے شاہزادہ خرچ دیؤ جو کاری
ہویا تیار اسباب تمامی پھیر افریت بلایا
اوہو آہو-خاتف جہڑا اگے چائ لیایا
بیبی حکم کیتا افریتے شہزادے دے تائیں
صحیح سلامت باغ-ارم وچ اگے چل پچائیں
میں بھی ایہہ تکّ آئی جانوں ڈھلّ نہ لاساں مولے
افریتے شاہ کاندھے چایا سر پر حکم قبولے
اڈیا دیو محبت چایا اک پل کتے نہ اڑیا
صیف-ملوک اک پہرے اندر باغ-ارم تکّ کھڑیا
باغوں باہر سی اک چشمہ آ لتھا اس اتے
سائت گھڑی آرام کیتو نے بیٹھ رہے یا ستے
تاہیں جے پھر آیا پچھوں اس بیبی دا ڈیرہ
لشکر فوج نشان نکارے شوکت شان وڈیرا
باغ-ارم دے گرد چوپھیرے ہو گئے ڈیرے ڈیرے
شرستان سنہری اندر فوجاں پائے گھیرے
پریاں زیور گہنے بھریاں جیوں کر ہریاں شاخاں
صیف-ملوکے نال محمد ہسّ ہسّ کرن مزاکھاں
آون سائت لگائے تنبو باغ-ارم وچ لتھے
ملن چلے شاہپال شاہے نوں دھو کپڑے منہ متھے
سچا سائبان شتابی شہزادے پر لایا
بستر لائِ دتے گاؤ تکیئے عزت نال بہایا
شاہ پالے دے میلے کارن ہور گئے اٹھ سارے
آوے جدوں قضاع محمد داناواں متّ مارے
خاتر جمع تسلی کر کے آہو-خاتف آیا
دیواں خبر پری نوں خیریں صیف-ملوک پچایا
اس جائی کجھ پریاں آہیاں ہور کئی ترفینی
گئے شاہزادہ سونپ اوہناں نوں سبھو واقف عینی
کہہ کے گئے اوہناں نوں چیتا ویکھ آدم دا جایا
شرّ مکر کجھ کریؤ ناہیں ایہہ گھر ساڈے آیا
اوہناں نوں کی صرفہ آہا گئیاں جت ولّ جانا
خوف خطر دی جائی رہا ستا بال ایانا
صیف-ملوک اکلا رہا پاس نہ رہیوسُ کائی
بستر توں اٹھ سیر کریندا باغ اندر ہر جائی
گل پھل رنگارنگ دے تکدا پنکھی خوب ہزاراں
بھلے بھلیرے رکھ نورانی انت نہ میوے داراں
دم دم شکر ربانا آکھے حمد ثنائ کروڑاں
جیوندیاں وچ جنت آندوسُ پگ گئیاں سبھ لوڑاں
پر ماں باپ میرے دکھیارے چھم چھم ہوسن روندے
لوں لوں ٹھنڈ اوہناں نوں پوندی جے اج تکدے ہوندے
پر میری کی خبر اوہناں نوں جا پہتا کس جائی
کردا سیر بہشتاں اندر مولٰی آس پچائی
اوہناں ہکھی لاہی ہوسی ہوگ کتے مر رہا
اتنی مدت پئی نہ آیا نہ کوئی خیر سنیہا
بابل میرا روندا ہوسی وانگ نبی کنانی
نہ مالم اس یوسف والی پتّ لدھی سلطانی
میں اج باغ-ارم وچ پھردا بن پریاں دا لاڑا
ناری لوک میرا تن خاکی چاون رکھ کندھاڑا
ماپے غم میرے وچ ہوسن کردے نت سیاپے
خاکو اندر سوندے ہوسن جیوں کر ہالی تاپے
رو رو کے ہن ہویا ہوسی پیو میرا نابینہ
آتش غم میرے دی اس دا ہوگ جلایا سینہ
اس دے ونڈے دا میں ہوساں مر کے خاکو رلیا
یا وچ وخت قضیے بھارے پا کڑاہی تلیا
مینوں ربّ دتی وڈیائی موج بہشتیں ماناں
پیو بہار میری ہن ویکھے سبز ہووے کملاناں
ایہناں خوشیاں اندر آہا خوشی نہ پچدی کسے
توڑے کول سجن دے پہتا توڑ چڑھے تاں دسے
بہتے سالک راہ چلیندے خوشیاں مانن لگے
ہوئے بند نہ پہتے کدھرے نہ پچھے نہ اگے
خوشی خشائیں سیر کریندا نظر چوطرفے پھیرے
دریا تے کوہ قاف اس تھائیؤں دسدے آہے نیڑے
لکھ ہزار درخت پہاڑی بہت بلند شماروں
نال اسمان جنہاں دی چوٹی دسن قاف کناروں
سبز شعاع اوہناں دی کیتا امبر دا رنگ نیلا
رنگ برنگی میوے دسن کوئی سوہا کوئی پیلا
بنگلے محل چوبارے دھولر باغ اندر خوش جائیں
روضے مدرس مجلس خانے مسجد ہٹ سرائیں
نقش نگار اجائب سوہنے ہر ہر طرحاں نیارے
ویکھ نقاش خیال اوہدے دے ہوش گئے بھلّ سارے
تکّ مئمار ادراکے والا کند ہویا تدبیروں
حکمت کاریگر دی دسے چترکار منیروں
ہر حیوان انسان پری دی صورتَ نقش بنائی
بہت کمال نہایت سوہنی زیور لائِ سہائی
ہر پاسے خوشبو پھلاں دی مغز معطر کردی
ہر میوے تھیں باس بہشتی قوت دہ جگر دی
شاہزادہ تکّ باغ-ارم دا ہو تئجب رہا
دل وچ کہے بہشت اسلیا ہوسی کد اجیہا
بندر تے کوہ قافاں اندر باغیں تے سہرائیں
ایہہ اجائب رکھ نہ ڈٹھے نہ خوش آب ہوائیں
جنت اعلیٰ کہندے جس نوں ہوگ متے اوہ ایہا
دنیاں اتے کتھوں ہووے سندر باغ اجیہا
کر کے سیر بہار چمن دا پھر چشمے پر آیا
جس پر آہو-خاتف آہا اول آن بہایا
خوش ہوا نہایت مٹھی بہت سکھاون والی
سے برساں دا ماندا ماڑا کرے نرویا ہالی
وگن نہراں لہروں بحراں سچے تھاں کنارے
ٹھنڈھیاں چھاواں کولے کولے سبزے فرش کھلارے
نارونی دا رکھ گھنیرا چشمے اتے ہیسی
دریائی دی چھتری ساوی ہوگ نہ سوہنی ایسی
جھلے وا ہلن وچ شاخاں کرن اشارت راہیاں
آہو ہن تساڈے کارن خوب وچھائیاں ڈاہیاں
چشمے وچوں آ پیاسے ٹھنڈا پانی پیو
چھام گھنی آرام کرو تے گھڑی آسودے تھیؤ
نارونی دی چھانویں جا کے ہویا دراز شاہزادہ
باغ-ارم دی واؤ سکھائی مستی چڑھی زیادہ
مدت دا نندرایا آہا نیندر گھل مل آئی
ستا ہو بے ہوش شاہزادہ دشمن وار چلائی
سے برساں دی زہدی کر کے جاں روح منزل پہتا
اک گھڑی دی غفلت خوشیوں دور ہٹے مڑ بہتا
نفس موئے دا سنگی شیطاں آن کرے اپرالے
باغ حقیقی وچوں پھڑکے قید مجازی ڈالے
سٹوں سخت ہوون پھر سٹاں کہن حکیم سیانے
اس قیدوں چھٹکارا اوکھا کڈھے یار دھننانے
ویری دشمن موئے گئے دا ساہ وساہ نہ کریئے
سپّ موئے دا کنڈا چبھے پھر بھی دردیں مریئے
کر کر زہد ریاضت بھائی جاں میلے پر آیا
خوشی غرورت غفلت کیتی روح بندی مڑ پایا
تنگ پیا دل آ ہن ساقی بھر کے دے پیالہ
دشمن دے وسّ پئیؤسُ اکلا ہے تیرا اپرالا
قیدے اندر رہاں امیدی پی کے جام صبر دا
منّ رضا محمد ڈاڈھا جو چاہے سو کردا