ما شراب خوړلي نه ، په حد واهه شم
ما شراب خوړلـــــي نه ، په حـــد واهـه شم
كــــــه يـې وخــورم ، خبـــر نه يم چــې به څه شم
په هر لـــــــوري چـې نظر كوم اغيـار دى
د زړه حـال وچـاته وويلـى نه شم
زمانـــــــې راباندې وكـړې هسې چـارې
لكـه در د خرمهرو ســــره پييه شــم
د اورنگ پادشاه په دور عدل نشته
تر طناب لاندې په شهـر كې لوټه شـم
كه د رنـځ دارو مې كړې طبيه ! وخت دى
هاله ستـا دارو ومه شه چې په تله شم
خپل خوني وچاته څه ښايم په گوته
چې د چا د لاسه مرمه ، خود ليده شم
درسته شپه لكه اغزي په زړه څرخيـږي
د فراق غمونه ، څرنگه اوده شم
هېڅ په سترگو ليده نشي ، يو قصاب دى
نه يې لاس نه يې چـــاړه ، په زړه ورژه شـــــــم
لكه و په هغه شـان په وفا ټينگ دى
چې تر يار يې خجل نه كړم ځار تر زړه شـــــــم
په دا لـوڅو پـــــــــوڅو نه رسم تر ســــــــرايه
د سيميـا علم مې نشته ، چې مرغه شـــــــم
خلق تشې تسې كا، زه له ځلې
د هلك غوندې د هر سـړي په خوله شم
الهــداد چې بند په بند گوتې په تار ږدي
د خوږ زړه دمه مې شــي ، څه خو تابه شـــــــم
نه شېخـــان ، نه طبيبـان ، نه ساحـــران شته
چې له دې رنځه د چـــــــا په سبب ښه شـــــــم
زه خوشحال له نورو څه لره فريـاد كړم
په زړه زړه واړه په خپل غشې ويشته شـــــم
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |