مرزا صاحباں (حافظ برخوردار)
حمد
موڑے کون کلام نوں جاں لکھے لکھن ہار
عشق گہائے عاشقاں کر کے چشماں چار
ناوک وگن زہر دے دُسر جاون سار
ہِک سہکن ہِک تڑپھدے لنگھ پئے ہِک ہار
عاشق مِثل پتنگ دے سڑین تاوڑی مار
لگا کرم نخاس جیوں عشقے دا بازار
برہوں ڈبایا سوہنیے ادھکڑے وچار
سسی کتھے لِٹدی جنگل وچ اجاڑ
بائیے، لیلاں، ہیر نوں سَنے جلالی چار
دَھر کے سُولی عِشقدی چاڑھے وارو وار
مرزے تائیں چھڈ لئیں گِلیں ککھیں ساڑ
کھارے چڑھدی صاحباں ٹھگ کھڑی وچ بار
داج دِتا مِل ماہنیاں صاحباں دے پروار
ناوک تیراں برچھیاں تیغاں دی چھمکار
دفتر واچے درد دے رانجھے برخوردار
قصے کردا عاشقاں گل رہے سنسار
احوال لانگی مہری
اِکدن سیر کریندیاں راوی والے دیس
مہری داناں باد دی بھوندی پِھرے بدیس
آپناں آپ چھپا لیا کر فقراں دا ویس
باہجھوں حکم خدا دیوں اوہدی کاری کون کریس
لانگی مہری دی زاری
مہری داناں باد دی کُوکے وانگ کلنگ
لڑکا سی وِچ شکم دے سُکا ہویا کرنگ
دُکھوں سُکھ وکھاؤندا لا کے گُوڑھے رنگ
پِیر نو شوہ دی آمد
خبراں دانا باد نوں آیا اک جوان
سلیمان دا لاڈلا نوشوہ سخی جوان
خبر جیہدی چار کُوٹ عالی جس دا شان
چھٹا دِتا عِشقدا وِچ زمین آسمان
رنگن چاڑھی عِشقدی بیٹھا کر سمیان
پہلے بوڑے عِشقدے رنگیا پاک رحمان
بولن طوطے بطخّاں جپن رحمٰن رحمٰن
بُھل گئیاں سبھ چالیاں مسجد رہیا قرآن
پھوک النبے عِشقدے وتی سر گردان
مہری لانگی دی پیر دے حاضری
بھر کٹورا ددھ دا مہری نیویں ہو ٹری
خاطر نوشوہ پیر دی جاندی گھڑی گھڑی
سُکی ولّ قدیم دی مولا کیتی پھیر ہری
پیر نوشوہ دی دعا
مہری نوں کول بہا کے دتا عشق پِو آ
فاتحہ آکھیا خیر دا دوویں دست اُٹھا
اساں منگ لیا حضور توں دِتا آپ خدا
چن ماہ رمضان دا توں جھولی گھت کِھڈا
دونہہ نیئیں وچ پاسنے دیسی دھرت کنبا
ایس مجازوں عِشقدیوں جاسی جان کُہا
نیلی دا اسوار ہے ریہسی وچ ہوا
جس دن مرزا جمیاں اوہ دن نورو نور
زیارت کرن فریشتے جھول کھڈایا حور
والشّمس والضحیٰ ہویا نور ظہور
قالو بلیٰ کر جاننا کیتا رب مشہور
حاصل ہویاں نیکیاں بدیاں ہوئیاں دور
مِلی مُبارک عاشقاں جاں گئے معراج حضور
آخری عاشق اوس نوں کیتا رب غفور
جس دن مرزا جمیاں پہیڑی اُتے بال
گلاں کرے نال عشق دے کرے جواب سوال
کم پوے تُدھ نال جے کتھوں کڈھاں بھال
لیلاں مجنوں جِتھ گزری اوتھے کیتی جال
شیریں تے فرہاد کول کئی لنگھائے سال
گھت چنانہویں جھونپڑی کھیوے جھنگ سیال
مرزے دا ماں نوں سوال
مائے نی سن میرئیے دس دِلے دی گل
دسیں جھب مکان توں مشکل جتھوں حل
بازی باجھوں لڑکیاں جُھوٹھے رنگ محل
ماں دا جواب
خادم نوشوہ پیر توں مُڈھ قدیمی پیر
آہئیں اندر شکم دے آن پِوایا شِیر
من لے سچے رب نوں روشن بدر منیر
منگن آیا منگتا ہور نہ منگاں مول
تیری پاک جناب وچ ہر دم عشق وصول
لج رکھیں گل اپنے منگاں نام رسول
میں جیہاں لکھ عاصیاں لُطفوں کر قبول
عشق وہے وِچ چند لے عاشق گُھٹ بھرن
بیڑے عشق مجاز دے اس وچ لکھ ترن
جھنگ مثال بہشت دے حوراں وار کھڈن
پینچھی جیویں جو جھاڑیاں کُھرے عشق پون
دِھی کھیوے دی صاحباں حُوراں گُھنڈ کڈھن
پریاں پربت سیتنے جٹی دا ویکھ حُسن
قد سرُو گل کونج جیوں دُھپّےواہ پون
لباں سے جام شراب دا عاشق مست تِھیون
خونی نین بِکھاولے بازاں وانگ تکن
پاڑن ول ول دِلاں نوں بُکیں رت پیون
پِپنیاں تھی ناوکاں ترکش جڈ لٹن
رکھ نشانے دِلاں تے کہیاں وانگ ہٹن
باہجھوں کجلیوں سُرمیوں انویں گھاء کرن
نوکاں کڈھن کجلیوں سولی لوک چڑھن
نین سندورے عِشقدے ہاتھی مست پِھرن
شیشہ دیہنہیں ساہمنے لاٹاں حُسن مچن
متّھا بناّ انبر دا جاں پوہ پھٹی چن
سر تے بھوچھن کاڈھواں تِلیئر چوگ چگن
ہوٹھ پاناں تِھیں پتلے دند ا ناراں ون
ٹھوڈی حلقہ مِیم دا پُرزے ہو چلن
گل چولی چوتار دی جھالر بند کرن
چھاتی تختہ سِیم دا دونویں لعل بھکھن
دُھنی ٹنگُ شرابدی عاشق گھٹ بھرن
پٹ دو چنن گیلیاں کھیہہ کھیہہ مُشک چھڑن
زہر چڑھائیے زہر تے عاشقاں کیوں جیوَن
کستوری دے بھار نوں مرزے لائی سن
کھیوے ماہنی وڑدیاں صورت نظر پئی
ذات پری دی استری جٹی ہو گئی
نین شکاری جُھٹلے ویہندیاں جان لئی
بھر اکھیں جِت ویکھیا جِندیں کھیت رہی
کایا بنی پلٹّنی وِچ کُٹھیالی ڈھال
سَچے وچ سُنیاریاں سوناں پایا گال
رکھ دُگرا سان تے کیتی تیز لوہار
اکِھیں بِنبل والیاں کہو توں کِت ہنڈار
وچ سیّاں دے کھیڈ دی حافظ حسن کمال
جٹاں پُھل لپٹیا بھورے پا رومال
ماہنیاں کھرل قدیم تھیں وِدے ساکاں نال
مرزا نِکڑا پیار نال پلیا گھر ننھال
صورت اتے حُسن دا آہا روپ کمال
ویکھ سیالیں اوسنوں ہو ہو پون نہال
مرزے دی جوانی
چڑھی خماری حسن دی ہویا آء جوان
خونی نین نشانچی عشق چڑھائے سان
چوئین رت کلیجیوں دِل دا گوشت کھان
داد سیالاں اوس پاس ہِک آون ہِک جان
صاحباں دا اکھ مٹکا
صاحباں چوری کھرل ول دِل دی کرے نگاہ
نین وچولے دوہاں دے دیون گھڑت سناہ
عشق کمائیے جال مِین ہوون نین گواہ
ککھیں اگ چھپائیے آخر بھڑکے بھاہ
صاحباں دی بے کلی
بِرہوں پیائی گھول کے صاحباں پریم جڑی
باجھوں مرزے کھرل دے کُوکے سڑی سڑی
سُولاں گھٹاں جھڑائیاں لاون نین جھڑی
سنجے عشق لا باولی اچن چیت پھڑی
صاحباں دی زاری
صاحباں چیٹک کھرل دی گُجھے سَلھ دیہی
کیہ جاناں کیہ ورتسی کرے اِلہٰ بھئی
ایہا روز میثاق دی مستک قلم وہی
لائیے بازی عشق دی پاسہ کدیں ڈھئی
صاحباں دا سنگار
زُلفاں لائی جا مکی سُر میوں رنجک پا
ماری مرزے کھرل نوں گئی کلیجہ کھاء
لُوہ لیا دِل جٹ دا آہ کریندا آہ
بھن کلیجہ نکلے نین تفنگ بلاء
دوَلّاہیج
دکھ دوَلّیں مورچے کرن لوائی نَین
اوس چھتے اوس مینڈیاں اِکو جیہا سَین
صاحباں مرزے کھرل دا مار لیا سی پَین
سُول آیوس گھٹ بنھ کے نس گئے سُکھ چَین
صاحباں مرزے کھرل دا ہویائی بہت پیار
مرزا دیندا پاسنے دو ندیاں وِچکار
نیلی آئی زوم تے گاہی سندل بار
جنگی لائے کپڑے نالے خوب ہتیھار
روانگی مرزا
مرزا ٹُریا راویوں کر کے پڑھنے دی نِیت
پنج روپئے پنج روڑیاں لئی نذر مسِیت
صاحباں تے میں پڑھنا پڑھنا تِھیتو تِھیت
مرزا گھروں سوار ہو نانکے تُرے نرول
بچہ نیوں سلام کریں مونہہ تھیں مِٹھا بول
مِرزے چُمن ماسیاں پانی پِیون گھول
کھنڈ ملائی دُدھ دے دین پیالے جھول
صاحباں دا سُن کے آوناں
ترنجن اندر صاحباں لٹکے وانگ کلی
پریاں توشہ پری چھند سیالاں سنگ رلی
سرخی غازے پان چوپ خونی رتک ملی
چڑھ کے تیرنگاہ دا مارن ہار کھلی
مرزے نیلی ساہمنے ایسے راہ ٹھلی
صاحباں چھڈ سیالیں یار دے استقبال کھلی
ہست دِلاں وچ پیلیا کر کے علی علی
نین مِلے گل لگ کے کھنڈے کِھیر رلی
کاج دھوناں میں پھراں ، مینوں کِسے دے کاجاں نال
چڑھدے مِرزے خان نوں ، متاں دیوے ماں
بُرے سیالاں دے معاملے ، بُری سیالاں دی راہ
بُریاں سیالاں دیاں عورتاں ، لیندیِاں جادُو پا
کڈھ کلیجہ کھاند یِاں ، میرے جھاٹے تیل نہ پا
کلام صاحباں
صاحباں آکھے مِرزیا مرنوں بے پرواہ
وانگوں نال جو لانہہ دے کِھن آویں کِھن جا
سے ڈاراں وچ تُدھ نوں بُھلدا ناہیں راہ
مشکل ایتھے پاونا مُونہہ دے وچ گراہ
کلام مرزا
جب لگ تند پریم دی ولی ایہے ول نال
اک جاگہ وچ اساں نوں ٹِکنا بہت محال
سجّے کھبّے جھات پا ویکھاں تساں جمال
تانا پیٹا اساں دا ویکھو سارا بھال
کلام صاحباں
مرزا پِچھا اساں دا بھلا کریں دئیں چھڈ
مارے مت شمیر تیں وانگ نشانے گڈ
جان سلامت لوڑنا نیہہ نہ گھتے حد
بِرہوں اساں پھہایا زلُفاں پھاہی اڈ
کلام مرزا
مرنوں ڈرن محبتِیے عشق لُکاون ننگ
سڑ دا تاوڑی مار دا اُتے شمع پتنگ
جیوں شہیداں کربلا عاشق ویکھن جنگ
کچّی پوے مہاستی سڑنوں موڑے انگ
کلام صاحباں
خوفوں دیہی سوزشوں کریو وانگ کباب
کِچرک منہ چھپائیے مستی وانگ شراب
میانے لُوتی لاء کے مت مینوں کرن خراب
ماتر کپاتر ماؤ کھڑنت میرے بھاء عذاب
جد نیلی تُوں پِیڑ کے جاسیں اڈّی لاء
تیرے دیسن میہنے مینوں سیخاں تاء
جِند وڑے نہ نِکلے مشکل میرے بھاء
مِیٹے کون کلام نوں جاں لِکھے آپ خدا
کلام مرزا
جیون سُفنا دینہہ دا دم دا ناہ وساہ
چڑھ مِیٹے سِر عشقدے ہو وے جگ گواہ
لیلا، سسی، ہیر نوں پئی ہووے واہ واہ
رب اگے ہتھ جوڑئیے لائی کرے نباہ
کلام صاحباں
کُفر ایہہ ہے وِچ عشق دے قولیں گھتّن بھنگ
اُدھل جان سوانیاں نانک دادک ننگ
عاشق میہنے گال تھیں مُول نہ رہندے سنگ
تیرے توں سِر گھولیا جیویں چراغ پتنگ
کلام مرزا
سولھیں تن اچوٹئیے اکھیں ویہسن نِیر
چہریوں ہبے نورانکی پِنجر وانگ سرِیر
برہوں کِھلے تائیکے دھروس وانگ کرِیر
گُجھے گھاہ پریم دے بند بند اُٹھس پِیڑ
مقولہ شاعر
چُھٹّن ناہیں حافظا اس برہو ں دے ڈنگ
اندر وار رچانوندی کھاندی اے ایہہ انگ
عاشق سُولی چڑھن تھیں مُول نہ ریہندے سنگ
مرنا سرنا سہل ہے عشق نہ لگے ننگ
کھاون پیون مجلساں بُھل گئی سبھ جا
جِس ترنجن صاحباں کوئی نقار وجا
گھٹ کٹ کیتا کند لے بِرہوں دے کے تا
کون بُجھائے حافظا جاں اگ لگے دریا
وراگ صاحباں
اتن کتن بُھل گیا رچیا عشق ہفِیم
سِکن سُول فراق بّنھ دھکی صفاں غنیم
پانی اندر لون وانگ گُھل گُھل پئے سقیم
پیا وچھوڑا یار دا کلوتر دو نیم
مرزے دی واپسی تے صاحباں دا حال
چلن سُن کے صاحباں چھتے کُھتے پٹ
ترسن نین پنیر جیوں رووے نِیر پلٹ
اندر وڑے تے نکلے بیٹھ نہ ہَنگے جھٹ
دم دم سّیلاں مار دا اِس برہوں دا پھٹ
مرزے دی روانگی تے صاحباں دی بیماری
وِدیا کر کے چلیا صاحباں مرن کنار
جِند وڑے نہ نکلے ادھکڑے وِچکار
لاہو لتھی صاحباں نہ اورار نہ پار
زہر وچھوڑے اجدّے بند بند ترُٹن ہار
دتی آہی صاحباں کجلے دی کڈھ دھار
لٹکے جیویں سپولیے صندل نوں چک مار
کندھاں وِچوں نکلے بِشئیر وار و وار
ورق اتے رخساریاں الف پایا ستکار
ہنجوں وگن صاحباں جیؤں موتی ترُٹن ہار
گھٹ بدّل دی وس گئی نِکی پَوے پھہار
پھل رخسار گلاب دے ہوئے زرد وسار
سوکھا درد فراق دا منجی پئی بیمار
مقولہ شاعر
چند چھٹاویں صاحباں راوی بیٹھا جا
بلدی چِکھا فراق دی مرزے سُرت نہ کا
روون چھکن سُول غم خادم گھلے جا
خدمت کرئیے اوسدی گھر وچ آن بہا
کرے اوہناں دی بھل بھل ناٹھی گھلے یار
بھوجن کر دی جِند دا اگے رکھن ہار
میں نوں سِیخاں بُھن کے کرے کباب تیار
پانی دیون صراحیاں دیوے وار و وار
سندھے لگے حافظا ایس وچھوڑے پھل
مویاں پِٹنا ہِک وار اسدا ہر دم سَلھ
تاء نہ حد فراق تھیں اگ لگے جیوں جھل
نیندر بُھکھ نہ عاشقاں عشق بیٹھا کھٹ مل
صاحباں دی زاری
رتاں رُنی صاحباں لعلاں ٹُٹا ہار
گود بھرے سے روندیاں ترٹن پھل انار
ہنجوں وگن صاحباں تِل پُھل جھڑے انار
وائدا ناہیں ماپیاں خبر نہ مرزے یار
صاحباں دا علاج
صاحباں دیون بتیاں نک دے وِچ دُھکھا
باجھ وصال نہ نکلے بِرھوں جِن بلاء
وَید کہن سودا ہے آکھن اِین نہ کا
سُڈھ اجوائن کُٹ کے گھوٹیا دین بنا
صاحباں کُٹھی عِشقدی ویداں خبر نہ کا
نِیم طبیب ایہہ حافظا عزرائیل سَنا
نیم مُلاں نہ چھیڑئیے کر سلام اس جا
مت کہہ کے کلمہ کُفر دا چھڈے ایمان گوا
صاحباں دا فال کڈھاناں
ساہا کڈھایا پنڈتاں پتری ویکھ اتوار
مُہت سفر دی ڈِٹھیاں ڈُھکن منگلوار
ساہا کھورا نِکلیا کیتی پوسی بھار
جرِیاں سبھ نحُوستاں رھسن نہ وِچکار
مقولہ شاعر
ویکھا ساہا پہر نوں روشن چن کلنگ
جل و نجی اے صاحباں جیویں چراغ پتنگ
سُن کے گلّاں صاحباں بھنے چُوڑی ونگ
پر موت نہ ڈِھئیے عاشقاں کل ملے یا منگ
خان طاہر دے بھٹ دا آؤناں
لَے گنڈھیں گھر آگیا خان طاہر دا بھٹ
بہہ پچھاویں کھولیاں رُنی سارا جھٹ
پَٹ پَٹ کڈھاں میڈھیاں دے چیچی دا وٹ
لوکیں روندے اتھروں صاحباں روندی رت
ریتوں کوٹ اُسرے کُوڑ نہ ہوندے ست
مردی کلمہ نہ بھراں ہور قبولاں جٹ
صاحباں دی زاری
نین بدوقاں کس کے اگ پریم دی لاء
زُلفاں دی کر جا مکی جا کھلاری دا
تک نشانہ کھرل نوں دِتی کلا جگا
ہوئےزخم از غیب دے کوئی نہیں دوا
اٹھ وے کرمُوں باہمناں لے سنیہڑا جا
آکھیں مرزے کھرل نوں کدی سیالیں آ
لگا طمانچہ عشق دا رہ گئی خبر نہ کا
آہرن ہوئی آں پھاڑِیاں کھلاں مِل گئے تا
روندیاں نیر نکُھٹیا لیندی اُبھڑے ساہ
صاحباں دا خط مرزے ول
کندھیں سَنّھ کے صاحباں لکھیا مرزے ول
جی ایہہ ورتن ہار ہے میں تتی دے جھل
قول اساں جو ماریا ہتھاں تے ہتھ مل
آپنے مُونہہ دا بولیا توڑ نباہیں مل
ساون رُت سہاونی سدا سُہاوی ول
بھوراں پُھلاں دوستی لگی رنگ محل
پُھل سُکے بھور اُڈ گئے رہی نمانی ول
ترلے لیندا جیوڑا سکدا تیرے ول
میرا ترلے لیندا جیؤڑا سِکدا تیرے ول
جے تُدھ آپ نہیں آونا ساڈا لکھیا گھل
بولی دی لج رکھنی تُدھ چواندی پگ
کھانی اُتے قسم ہی اٹھ اُساں ول وگ
میرے تیرے نیہہ دی خبر انسئ سبھ جگ
ویلا ای ہُن پہنچ توں وچھڑ جائے سگ
واسطہ ای کرمُوں جدّ دا دانا باد جا ہُن
میں کر تُخم اصیل دا یاری لائی چُن
ستر پئی نوں چھوڑ گیوں دیہی لا گیوں گُھن
بھلکے چندھڑاں آونا کنیں لیسیں سُن
چَھٹی مرزے یار دی پسلیاں نوں سول
ہانہہ کلیجہ بُکیاں تریوے تھوک رنجول
ضامن دِتا ای رب نوں شاہد کول رسول
حافظ جِس کس عشقدی پِھر دے سدا رنجول
گُھرے دمامے عشق دے مارُو وجے ڈَوں
آہرن ہوئیاں پھاڑیاں کھلاں دِتیاں دَھوں
گھلیا کیہڑے کم نوں راوی بیٹھوں رَوں
کھوپے چڑھ گئے غرض دےگیوں دلیلوں بھوں
یاد قرار مسیت دا راوی سُکھ نہ سوں
واسا کِھیوے شہر دا جِس دروازے نَوں
نہیں کوئی ثانی کھرل دا وچ دنیا تے دین
کھرل جیہا نہیں دِسدا دوویں جہان ڈھونڈِین
گھت مینوں وِچ کھرل دے کیتا چا مہین
ہڈِیاں ناڑِیں پِنجرا خاکو وانگ دسِین
سر پر میتھے آوناں پکا صدق یقین
خاک میری ان بھوندڑی رل جائے نال زمین
اڈ جاں دانا باد نوں اکھیوں یار دسِین
کِکر پُھلّے ڈیک دے جنڈِیں لگا بُور
تیرا عشق قبولیا ساڈا کر منظور
بیڑے چڑھنا عشقدے لنگھنا پہلے پُور
بھاڑا منگن پاتنی پلّے نہیں محصول
ویہن جھلاراں ڈیک دے عشقے پَین نگال
کندھ دا ویری کلرا مچھی ویری جال
مچھی نِیر نہ وِسرے توڑے سٹے بال
یار یاراں نہیں بُھلدے دودھڑ کرئیے چار
کرمُوں نوں صاحباں دی پکی
اٹھ بہو دادا باہمنا آویں میرے کام
دُدّھ پویساں گھیو دا سونا کرساں دان
گھوڑا دیساں چڑھن نُوں کاٹھی سَنے لگام
جاں جاں جِیواں صاحباں کھاوِیں پیا انعام
جے کمّی ایں جدّ دا مرزا ایتھے آن
جواب کرُموں
لکھوں کڈھیاں بُتیاں ایہہ نہ کڈھی جاء
خان کھیوے دی بیٹڑی آندا غرض نوا
چھوڑ پُرانی دوستی نوِیں کِتے ول لا
نِکیاں ہوندیاں دوستی منوں چھڈی اوس لاہ
جواب صاحباں
کلمہ لِکھن والیا لکھ عشقے دی گل
کلمیوں عِشق اگیترا معرفت جیں ول
بتاں بن گئیاں ڈھیریاں بیٹھی مرزا مَل
مرزا تے میں پینگھ تے وِچ کُڑتی دی ٹھل
جُھوٹے دین سہلیاں اِکدُوجی دے ول
ٹُٹّی پِینگھ ہُلاریوں رب نہ بھانی گل
میری پھتو قاضیا مسئلے ورگی گل
آپے کم وگاڑیا بیٹھی راوی گھل
لِکھ رہی میں کتاب تے رہی سُنیہڑے گھل
نہیوں سیالیں آونا آکھ زبانی گھل
جواب پھتو قاضی
بس کر نڈھیے صاحباں تُوں نہ وین الاء
کِھیوے مہر شمیر دے متھے داغ نہ لا
چندھڑ آوسن جنج کر بُوہے بہسن آ
مُلاں تیری جدّ دا میری من دُعا
ہن کیہ کرئیے حافظا ڈھاہ لگی دریا
جواب صاحباں
سُولاں دے مُونہہ صاحباں جیوں لوہے نُوں تاء
ستر پئی نُوں چھوڑ گیا ضامن سوء خدا
خط لکھوایا صاحباں مُتا مرزے دا
نُور محمد لِکھیا بہوں سلام دُعا
ستھر جوگن کر گیا نِج محبتاں لا
توبہ تیرے عشق توں وت نہ لیساں نا
مقولہ شاعر
صاحباں کرمُوں ٹوریا دیندی لِکھ پیغام
تیرے باجھوں مرزیا کِھیوا شہر وران
اتن پئیاں پُونیاں مسجد رہیا قرآن
عاشق نہیں کوئی آکھدا کرے پیاری جان
صاحباں دے ہاڑے
رات چِٹی رَڑھ چاننی چوراں وٹ لئی چُپ
تیرے میرے عِشق دی کوئی نہ رہے گی لُک
پانی باجھ برُوٹیاں سبھے گئیاں سُک
کنیں بنُدے سِر مینڈھیاں کِھتیاں سندے جُٹ
لے چل دانا باد نُوں جان تگادے مُک
چھپڑ ئیے چوگُِھٹیے تیں وچ پانی نِت
میرے سجن آوندے گئے گھراں دے چِت
مویاں پِٹنا اک دیہوں عشق سیاپا نِت
نکِیاں ہوندیاں پٹیاں لاہی دِلاں دی سِک
مقولہ شاعر
سئیاں دے وچ صاحباں دسدی لالو لال
حُور پری لا باولی چلّے چال سیال
نک سُنہری نگ جیوں بلدی شمع مشال
اِندر پُوری دی لوہنی حال او خانا حال
بُھلی وتنی ایں صاحباں بیٹھی بروہاں مل
مرن چکور اُتاولے کیہ پرواہ سَے چن
بے پرواہی کھرل دی چاہے سِر تے جھل
نِکیاں ہوندیاں دوستی منوں وساری گل
مرزے نوں خط مِلنا
کاتی وانگ خلیل دے کرمُوں دست پھڑی
لائی دیہی کھرل دی دُکھاں نال بھری
جِند قالب نوں چھڈ گئی انحد جا وڑی
خبر ہوئی جبرِیل نوں جاندی جِند پھڑی
صاحباں دِیاں دعائیں
مندری سلیمان دی بخش ہوئی بلقیس
سَے ورھیاں رُوح قالبوں پیا قدرت نال دسیس
جٹی گئی وِچ فلک دے دانا باد دسیں
جُھک پئی وِچ سجود دے جاتی حق تحقیق
مرزے دا خط پڑھنا
پڑھ کے خط محبوب دا مُہت نہ ڈِٹھا وار
متھے آہیاں جوگنیں ہویا اوہ ہشیار
رن مِلی اوس چڑھدیاں شگن ہویا بُریار
عاشق ڈرن نہ موت تھیں ورتی ورتن ہار
پوہتا خط معشوق دا وِسر گیا گھر بار
کپڑے مِلے نہیں پہننے نہیں لینے ہتھیار
نِیلی آندی زِین کر تُرت ہویا اسوار
چودھری دانا باد دا کِھیوے طرف تیار
خرچ جیہدا سی نِت دا اِک لکھ چوی ہزار
سر پر کِھیوے جاوناصاحباں نال قرار
مرزے دی تیاری
سُتا مرزا اُٹھیا کیتا یاد خدا
حُکم کیتا نفر نوں پانی گرم کرا
نہاتا گھڑی پلٹ کے کعبے سِیس نوا
پہنے زری تے بافتے بند رہے جڑلا
دیس سیالاں ٹُر پیا خواجہ پیر منا
ڈیگر راہی ہوونا پونا لمے راہ
ایہہ نقارے کُوچ دے کیتی گئے وجا
ماں دی مت
چڑھدے مرزے خان نوں متیں دۓ کھلی
جِت ول لائیے دوستی جائیے نہ اوس گلی
تپ کڑاہ گئے تیل دے تُوں نہ لت دھری
ہاتھی عشق سندُھوریا کردا علی علی
دوہاں پڑاں وچ آئیکے ہوندائیں ذری ذری
مقولہ شاعر
چکی پھر دی ویکھ کے نانک دِتا رو
دونہہ پُڑاں وچ آن کے خالی گیا نہ کو
مانی دے گل لگیاں اللہ کرے سو ہو
ماں دی فریاد
چڑھدے مرزے خان نوں ماں کرے فریاد
کِھیوے ٹُریائیں بچّیا مینوں کر برباد
رہو اکِھیں دے ساہمنے اندر دانا باد
پچھا دے جائیں مرزیا ڈاھڈی سِک اولاد
جواب مرزا
ترُت جواب سُناؤندا کر کے ادب آداب
رکھ مائے دِل حوصلہ آواں دوڑ شتاب
پہر چوتھے نوں آؤ ساں نہ کر جی خراب
ہجر صاحباں دے ساڑیا میرا جگر کباب
ماں دی سد
چڑھدے مرزے خان نوں ماں مریندی سد
مرزا پُتر نونہہ صاحباں مینوں سوبھا جگ
اکے نہ چاڑھیں بیل تے اکے نہ آویں چھڈ
پِچھے پئیاں نوں چھوڑ کے دارے بہن نلج
دیکھ تماشہ حافظا مکیوں پرانہہ نہ حج
برچھی لگی عشق دی رہیا نہ گوڈا ہڈ
پڑھ لے کلمہ دِین دا بانہہ پھڑی دی لج
بھین دی زاری
بھین اُٹھی لڑ چمبڑی توں سُن ویر بھرا
جامہ تیرے کاج دا رکھیا خوب رنگا
زریں جامہ پہن کے گلیئں لٹک وکھا
لونگ تے کیسر گھول کے کیتے سبھ چھنکا
واسطہ گھتوں رب دا کھیوے شہر نہ جا
بھین اُٹھی لڑ چمبڑی توں مینوں کِتے لڑ لا
میں صاحباں جیہیاں رانیاں لکھ دیساں پرناہ
آوسن لے جاوسن کھڑن ڈولی وچ پا
ڈھونڈن دارے بیٹھکاں کِتھ کھرلاں دا شاہ
واسطہ گھتنی آں رب دا اجوکا وار کُھنجا
جیویں شہیداں کربلا کھیوا ساڈے جا
جواب مرزا
مندا کیتا ای چھتیے کیتی اے گل بُری
عشق نہیں کجھ جاندا وگیا کر کُھری
سر پر سیالِیں جاونا توڑے پیٹ چُھری
جواب چھتی
سُتی سُفنا واچیا سُفنا بُری بلا
تھم کڑکا ماریو محل ڈِگا گرڑا
بالا چھجہ جھڑ پیا جس تے لئیں ہوا
ہتھ اٹیرن رنگلا گِن گِن اٹیاں لاہ
ُبھورا جیہا اک جھوٹڑا سیالاں کُٹھا جا
بوٹی بوٹی کرلئی لئے کباب بنا
ُمٹھی مِیٹ کے بہہ گئی لیندی اُبھے ساہ
کوئی مسافر مر گیا کِسے نہ ماری ڈھاہ
کالی جیہی اک استری کھلی سرہاندی آ
واسطہ گھتاں رب دا کِھیوے شہر نہ جا
ونجھل دی مت
چڑھدے مرزے خان نوں ونجھل دیندا مت
بھٹھ رنّاں دی دوستی کُھریں جیہناں دی مت
ہس کے لاون یاریاں روکے دیون دس
لکِھیں ہتھ نہ آوندی دانشمنداں دی مت
جھلیں چلدے شیر نوں کسے نہ ماری نتھ
ہتھیں یار کوہاندِیاں دے چھاتی تے لت
ریتوں کوٹ نہیں اُسرے کُوڑ نہ ہُندے سچ
بھائی دا روکنا
بھائی آیا چل کے عرض بھرا دی من
جگرا چلیائیں کپ کے سانجھاں چلیائیں بھن
نہ بھائی نہ ماڑئیے نہ پردیس وچھن
جدھے پِچھے ٹُر چلیائیں کون سیالیں رن
توں مرزا میں سر جا جوڑی بھنگ نہ پا
بھنگاں راتیں ورہے دیاں دِتیاں سبھ اڈا
واسطہ گھتاں رب دا اجوکا وار گُھسا
صاحباں جیہیاں رانیاں لکھ دیساں پرناہ
سوال جواب قاضی تے سرجا
سرجا ساہیا کیوں کھلائیں توں ہو کے دِلگیر
قاضی وِچھڑ ٹُر پیا میرا نِکڑا وِیر
ویکھ کتاب تفسیر دی دس مینوں تدبیر
بھنی ڈِٹھی مٹکی ڈُھلی ڈِٹھی کھیر
ریہندا ای تے رکھ لے بھلکے وار بھلیرا ویر
جواب مرزا
ِکھڑیا باغ کشمیر تھیں ہُل سیالو ہُل
چنوں آہی چودھویں جٹی جمی گُل
ناں رکھیو نیں صاحباں جیوں سوسن دا ُپھل
وست بازار دی حافظا مرزے لئی امُل
جواب چھتی
میں جاندے نہیں ہوڑدی مدد ہون پیر
سودے کیتے من وچ دھر کے نین وکیل
وحی وگائیاں کانیاں عزرائیل زنجیر
بھیناں اوہ نہیں جیوندیاں وِچھڑے جیہناں دے ویر
دے کے کنڈ تُوں ٹُرپیوں لا کلیجے تیر
جیوں جیوں تِیر رڑ کدے ہوندی کلیجے پیڑ
تریوے راضی رکھنے عاشق بھور فقیر
لنب عشقدی نکلی سڑ گئے جنڈ کرِیر
اوکھے ویلے سیویا حافظا چشتی پیر
میلیں ماواں بچڑے بھیناں میلیں ویر
مقولہ شاعر
مرزا پُچھدا حافظا کیوں کھلائیں دلگیر
چنے نی آہمو ساہمنے کانجن سِدھی پیر
کانجن وِدھا مکڑے مکڑے ونھ گیا تیر
بھرونی وچاری کیہ کر ے دُھنّی وگدا تیر
کُبے بوڑئیے اِنج ملدے جیوں بھیناں نوں ویر
وساواں کھیڑاں انج لیندا انھے پھرن بصیر
دانداں گل پنجالیاں شیراں گل زنجیر
لٹھ پرانے لِٹڈی جیوں سئیاں وچ ہیر
ونگاں ڈِنگ پڑنگیاں سِدھے ہے نی تیر
ٹِنڈاں ماہل اریڑیاں ندئیں ویہندے نیر
بول مرزا
نچھ نہیں آئی مننی مولا من رضا
دانا بادوں ٹُر پیا رہے بھرا بھوا
واسطہ گھتوں رب دا واگاں پِچھاں بھوا
جے نصیباں جمیاں پرت گھراں ول آ
مقولہ شاعر
کس زمانے کوپری قبراں وچ پئی
لیکھ متھے دا ویکھ کے پیلو پکڑ لئی
وال بُھرے دند اُکھڑے مُکھ زبان گئی
پیلو کول نہ حافظا لکھیا کیہ وحی
کلام مرزا
راہیا راہ ول جاندیا میری سُنیں کھلو
میں سُوہا نہیں بار دا ریہندا کِتنے کوہ
شہر کِھیوے دے جاونا ستویں وار دا ڈھو
سِراں دھڑاں دِیاں بازِیاں جیہڑی کرے سو ہو
جواب راہی
سُن لے خانا مرزیا ہویائیں وڈا دلیر
گھر ونجھل دے جمیاں تینوں پینڈا ڈھیر
سدّا ہویا توڑ دا لکھیا نکھیڑ
طاہر خان دی برات
چڑھو جھڑیندے دسئے گھوڑے منکُھ جوان
چہوں طرفاں رات جنج ڈھکے طاہر خان
ریشم دیاں دو بُندیاں سانگیں سانگ پکھان
واؤ وانگ سرنگ ہے اوہ دن پنج کلیان
ویکھ تماشا حافظا کلمہ پڑھے زبان
کلام نیلی
چابک ماریائی وٹ کے جد نوں لائی آ لاج
حُور ساں وچ فرشتیاں پے گئی تیرے داج
مُونہہ کڑیالا جھلیا کیتی رزق متھاج
چڑھیں توں میری پِٹھ تے کرنے ایڈے لاڈ
وچ اُجاڑ دے ماریوں تڑ پھڑ کر ے کباب
لے حقیقت یار دی آئی تیرے ول
نہیں کوئی شوق شکار دا نہیں کوئی دُوجی گل
واسطہ گھتنی اوں رب دا کِھیوے ماہنی چل
جواب مرزا
ُتوں نہ روویں نیلیے توں کیہ رونے نال
میں فرزنداں پالیوں مُونہہ نہ کڈھی گال
گھت کے بھورے پالیوں ترِیہہ کھانے اک تھال
کلام مرزا
پنجے پتر خان دے طبع پنجاں دی ہور
چونہوں توں میں نکڑا واگ پلمدی ڈور
منگُو چُگدے ڈیک تے ڈُھک نہ سکدے چور
میں راہ ماراں بادشاہاں سر تے تخت لاہور
چارے گُٹھاں گھالیاں شکر وانگر بھور
کوٹ بھڑیساں ٹکریں کھرل کریسن زور
چدھڑ بھین لوڑِیوندے جنج گھراں ول موڑ
جاں سر میرا مونڈھیاں پرناہویں کیں ہور
ویکھ تماشا حافظا بُت اُڈِیکے گور
مقولہ شاعر
رل مہاجن بیٹھ کے شاہو کار کراڑ
آگئے پئے آکھدے گدڑاں دے بھتیار
یُدھ پوسی گھر کھیوے دے ہوسی جٹ خوار
چڑھ چبارے ویکھساں گےچلسی جد تلوار
مرزے دا نیلی نوں بننھا
نیلی صحن لنگھائی چا آن لگائی تھان
پہن اگاڑ پچھاڑیاں لگ پئی راتب کھان
مرزے کلی ٹنگیا ترکش تیر کمان
جلد اسباب اُتاریا موسم سخت پچھان
مرزے قاصد بھیجا لڑکا ویکھ ندان
لڑکا کہندا حال جیوں کردا میر کلان
کنَّیں سُن لیا صاحباں لُوں لُوں پِے گئی جان
ہندو آکھو رام اتے کلمہ مسلمان
کلام بیبو
خط لکھنی ایں بھج کے بُوہے بیٹھا ای آ
پندھ ساندل دا چیریا خوف خطر دا راہ
بدھا تیرے قول دا موتوں بے پرواہ
گھلی آگئی یار دی مونہوں آکھ سنا
جواب صاحباں
آدر سوہنے یار دی ہُن میں کیہ کراں
تھال بھراں چُگ موتیاں اُتے نین دھراں
بہواں جا وچ جٹھانیاں اوتھے سگن کراں
میں مرزے دی ووہٹڑی مکے حج کراں
بکرا دیساں پیر دا دانا باد وڑاں
مِل گئی بانگ رسول دی کن آواز پیا
کلمہ پڑھیو مومنو دِل تھیں کفر گیا
مرزا پُھل گلاب دا جھولی آن پیا
کر بسم اللّہ سُنگھیا لُوں لُوں دھا گیا
چیرے والا چھوکرا اندر کون کھلا
ہاں کلیجہ بُکیاں میرا کڈھ گیا
میں جاتا جٹ پھٹیا مینوں پھٹ گیا
پھٹ ازغیب دے حافظا کون علاج دوا
سدّے آ گئے یار دے مُول نہ کیتی نانہہ
جھنڈا پاک رسول دا اُمّت مانے چھاں
تُلہ بنّھ کے ٹِھلّھ پئی اوہدی رکھ پناہ
اوسے پار لنگھاونا میں وچ سو گناہ
وچ چناہویں ڈُبیاں اوسے پھڑنی بانہاں
کلّر دے وچ کُھوہڑا نہیں لج بوکا لاں
تریہہ ورن دی صاحباں نپ کے بہہ گئی بانہاں
پنج کُھلیاں ترے رہ گئیاں پُنّے ساہ نیاں
کلام مرزا
مرزے بلا لئی صاحباں آ بہہ میرے کول
اتِھڑ رکھ لئیں یاریاں قائم رکھ لئیں بول
لائی آہی چُھپ کے جگّیں وج گئے ڈھول
دانا باد جے چلنائیں ہتھوں گانا کھول
ہتّھیں مہندی رانگلی لائی اے سئیاں گھول
کلام بیبو
بیبو پئی آکھدی تُوں سُن میری گل
ایسے گلوں ماہنیاں گنڈھ نہ تیرے ول
نظریں پئے شمیر دی تیری ڈول شکل
دا لگیاں وڈّھ چھڈّن گے لاہُسن نی کھل
مقولہ شاعر
صاحباں آئی چل کے آئی میلے ویس
جٹ دے وٹ سریر نوں پُٹھی کوہیس
نین خونامی بھچھ کے ول ول پیا مریس
آگئے وچ سجود دے صندل بِھنّے کیس
کلام مرزا
چل کے آیا راویوں پندھ میں آیا چیر
رب دا رکھ کے آسرا ماسی ونڈسی پیڑ
اوڑھنی دِتّی سیون نوں لگی کرن لنگیر
سہتی دی مہربانگی رانجھا لے گیا ہیر
کلام صاحباں
چھوٹا دِسنائیں ہان دا گلّاں کرنائیں ڈھیر
سیالیں بُندیاں والیاں نینِیں لینائیں گھیر
واسا گھر مترئی دے پاء توں منگدی سیر
پُونیاں دیندی تھوڑیاں سُوتر منگدی ڈھیر
لے چل دانا باد نوں اگلا پندھ نبیڑ
ویکھ تماشہ حافظا دنیا نُوں چا چھیڑ
نیلی جیہی دُنبلی آندی ٹِلیؤں ٹور
گھر نہیں سائی باپ دے منگ لیاویں ہور
نہیں دوبیلا کڈھدی پِٹھ نہیں ایہدی زور
خان کِھیوے دے جھانجھرے سارے راتب خور
بھجیاں جان نہیں دیوندے اُدھل گئیاں دے چور
ویکھ تماشہ حافظا بُت اُڈیکے گور
جواب مرزا
نیلی ویکھ نہ دنبلی جھورے جی نہ پا
ڈر دے دھرتی پکھنوں چوگ نہ چُگدے آ
ہرن مریندی چل کے سیئڑ سُنب رلا
دونہہ نیئیں دا کھٹیا نیلی چھڈیا پا
چڑھنائیں اپنے شوق نوں نیلی نِند نہ جا
پتے نیلی دے لئیں کدی سجی ٹنگ ولا
چڑھیں توں پِٹھ تے آء دئی دانا باد دکھا
بخشی اکبر باتشاہ کاٹھی سنیں لگام
کن قلماں لِنگ تھمیاں پُوشل دھرت میان
جیویں براق رسول دا نیلی اوس اَڈان
اوڑک اوہ کجھ ہوسیا کلمہ پڑھے زبان
صاحباں دی تیاری
مرزا پہنچیا اوٹ تے نال جو کیتا یار
خبراں مُطرب زادیاں جو سن وچ ویہار
خبر سُنی جد صاحباں تہہ کیتی بنھ سار
جاندی کِسے نہ ڈِٹھی آ آہی رات غبار
مرزے دی روانگی
سِر توں ول وِنگ لاہ کے دیکھے پیا ہنجار
مَولی کڈھ کے گھتیا گل نیلی دے ہار
صاحباں دا چولا ویکھ کے کیتا چا لنگار
جُتی جڑی ستاریاں ٹوٹے کیتی چار
پئے نائی نُوں چھڈ کے ہو ٹُریا اسوار
نائی نُوں پوندے پولرڑے جیوں نار بدکار
مرزے تد شہباز وانگ کِیتا آہا جھٹ
پھڑ بانہوں لئیْ صاحباں نیلی پچھے گھت
صاحباں پچھے خوف تھیں رووے نِیر پلٹ
خبر ہوسی جد ماہنیاں ملسن واگاں گھت
نال نماشاں دُھولکاں مرزے گھت لئی بیل
پِڑے پڑوٹے رہ گئے جھانجھر سنے حمیل
کُپی ٹنگی رہ گئی جِس وچ عطر پھلیل
تھالی وٹنا رہ گیا بوہے کِھیوے دے میل
مقولہ شاعر
عشق بھلیرا پاتنی نہ لنگھائے گھات
اوتھے بیڑا ٹِھلیاجاون جتھے پات
بُھکھ نہ ڈھونڈے لذتاں عشق نہ پُچھے ذات
ترُٹھا جِند کوہائیندا بِرہوں دی اوہ رات
کھارے چڑھدی صاحباں کھرل کھڑیسی لاہ
نیلی دیندی چُنگیاں رکھے مساں وساہ
بھوندے رہسی آس پاس موت پوائیں گاہ
حافظ نیلی دوس کُجھ نہ کُجھ اوس گناہ
کلام مرزا
دس کھاں چچ ونوٹیا وچ تیرے کنگُو بیر
بھوچھن دا لڑ اڑ گیا قسمت دے وِچ پھیر
اڑیائی تے ریہن دے بھوچھن اگانہہ وی ڈھیر
چلئے دانا باد نوں اگلا پندھ نبیڑ
کلام صاحباں
شیریں غم فرہاد دا ہوئی ذری ذری
لوکاں شغل ویاہ دا قہر نوں جِند پھڑی
اک صاحباں دو بیڑیاں کیہڑی پیر کری
دوویں آہمو ساہمنے بھنّے کون اڑی
کرو دعا سہلیو مرزے بیل چڑھی
بکرا دیساں پِیر دا داناں باد وڑی
رات چنے دی چاننی چوراں وٹ لئی چُپ
تیرے میرے عشق دی کوئی نہ رہ گئی لُک
عشق سُکالے آدمی برف سُکالے رُکھ
چھاویں بہیے اوس دی ہتھیں لائیے رُکھ
چناں وے تیرا چاننا تاریا وے تیری لو
رجّ گلّاں نہ کیتیاں ویڑھے وِچ کھلو
سجناں کنڈاں دِتیاں نیناں دِتا رو
واسطہ گھتنی آں ربّ دا نیلی نیڑے ڈھو
اوہ جے دِسدیاں ٹاہلیاں خان کھیوے دے رُکھ
عشق پنگھوڑا اڈّیا جُھوٹے دیندے دکھ
سر کلوتر ذکرئیے کیہی وٹی سُو چُپ
سلیمان نُوں سٹیو تخت توں جاپیا مکھ
ویکھ اوہ دِسدیاں ٹاہلیاں ودھ ودھ ہوئیاں جھنگ
ہیٹھ اوہناں دے تازنی بھور جیہناں دے رنگ
گھتن نہیں دیندیاں کاٹھیاں لین نہ دیندیاں تنگ
کھیڈے وچ سہیلیاں دھی راجے دی
نظر کرے وچ بھوچھناں ہتھ سونے دی ونگ
مقولہ شاعر
چٹی چادر ماہنیاں لایائی صاحباں داگ
جنھاں امید پلاؤ دی تنھاں ہتھ نہ ساگ
ماتم ہوئے مجلسیں بولن رہا نہ واک
تایا ڈُوماں اچوی ہتھ نہ لگا لاگ
شور غوغا
شہر کھیوے ہے غَلغلہ نِما نِما شور
کھارے چڑھدی لے گیا کھرل حرامی چور
تربکن نین سوانیاں کُجھ نہ چلدا زور
مر مر کے پئے پوندے کھیوے تائیں لور
مقولہ شاعر
اکبر جیڈ نہ باتشاہ کھیوے جیڈ تران
کالا کیتا جگ وچ صاحباں کُڑی اجان
کُوکاں پاندے نکلے خان اتے سلطان
شرم نہ رہندی ماہنیاں جاندا نہ پرتان
ماہنیاں دی چڑھت
چڑھیا مہرکا ماہنیاں ڈھولاں گھتی ڈنڈ
سَینا دھرت اچھاہیا بارے پیئو گھمنڈ
لک ترُٹا ڈھول دا مارن پوڑ سمند
فوجاں گھٹاں ہنیریاں جیوں ساون دی پھنڈ
سانگاں اوہناں دائینے جھیاں کڈھ وکھان
لہو دیاں تریہائیاں لوہا سار پھکان
تیغاں سے پرنائیاں اُچھل اُچھل جان
نیزے سورج ساہمنے لاٹاں دے جھڑ لان
زوم اتے بلکار دے چڑھیا ہے شہمیر
لگی جنگل جھڑی جیوں آہے چودہ ویر
خبر ہوندی جد ساہیاں وگدے رتوں نیر
میٹے کون کلام نوں لِکھے آپ قدیر
جوئی دا اتارا
مرزا تھکا رات دا جُوہے لتھا آ
سارا پاسہ جِت کے آخر ہاریا دا
کندھی اُتے آء کے ڈُب جہاج گیا
پکی ہوئی داکھ نوں غیبوں گڑا پیا
اک راہی نوں صاحباں دا پیغام
چکی چُکی آوندا راہ پھدانو کوء
نظر پیا اوہ صاحباں سد لیا اوس سوء
سُنیہا دئیں شمیر نوں بھائی سُن مکھ ہوء
مجھ نہ پاڑن پاڑیا ان ہوون نہ ہوء
راہی نوں صاحباں دا جواب
راوی سانوں جان دے سے ورھیاں وے جی
ماہنی مینوں مارسن تینوں ڈِھیسی کیہہ
عرض منی ناں رب دے لگدی آں تیری دھی
اُچا بول نہ ماہنیاں چاچا دِھیرا تھی
کلام صوبہ (جہکڑا)
کر بسم اللّہ اُتری ہویا اندھیرا دور
مرزے مکہ ساہمناجیوں موسیٰ کوہ طُور
ویکھ تجلٰی جھڑ پیا ہو گئی گل منظور
صُورت میرے پیر دی نور ونور ظہور
لے جا دانا باد نوں ایہہ گل نہیوں کُوڑ
ذکر کل تے نارد
کل تے نارد جوگیڑے مل کھلوئیے وار
دُوروں آندا تک لیا نیلی دا اسوار
آساں مرزے یار دِیاں ایتھے ای چا مار
کلام کل
کل پئی آکھے ناردا پبے پیر ٹکا
طوبیٰ رُکھ بہشت دا ہر بندے دا ساہ
جَس تے ناواں کھرل دا پَتر گیا کرما
پُتر وچُھنا ٹاہلیوں دھرتی لتھا آ
کل پئی آکھے ناردا میتھوں ہو جا دُور
کھادے کورو پانڈو میں سے ننگھائے پُور
اگے حسنؑ حسینؑ دا پایا بھیڑ ضرور
لے جا دانا باد نوں ایہہ گل نہیوں کُوڑ
کلام صاحباں
سُن جنڈُوریا بار دیا میرا کریں نیاں
پھلیوں دُگنا چوگنا ٹھنڈی مانی چھاں
جواب جنڈُورا
میں جنڈُورا بار دا کلّر دے وچ واس
کول نہیں کوئی رُکھڑا ریہندا جی اُداس
میرا بھی دِل چاہوندا رہوے ہمارے پاس
بھائی کنڈ نہ ویکھدے صدقے لیندی ساس
مقولہ شاعر
ہیٹھ جنڈُورے بیٹھیے ووہٹڑیاں دا ویس
آئی ایں کیہڑے ملک توں جانائیں کیہڑے دیس
ہتھیں مہندی رانگلی گل وچ کُھلے کیس
صاحباں دا پیغام گھمیار نوں
بھائی وے چکّی ہاریا راتیں گھت وہیر
آکھیں خان شمیر نوں نہ تھیون دِلگیر
میں نہ بُھلی صاحباں بُھلی پھپھی ہیر
نانکے گھر دوہترا کھنڈ رلی وچ کھیر
پہل کیتی ہے نال تساں پھپھی ہیر سیال
رانجھا تخت ہزاریوں لائیسں جِندے تال
ماہنیاں مُد قدیم تھیں بھاجی کھرلاں نال
مرزا نو شوہ آپنا لدھا ایتھوں بھال
چکی راہڑا جاندیا ونجیں ماہنی وال
کھرلاں تے اسیں ماہنیاں وِجھ گئے ساکاں نال
میں نہ بُھلی صاحباں بُھلی ہیر سیال
دِل دِتا اوس چاک اساں ثانی لدھے بھال
کلام صوبہ (جہکڑا)
صوبہ ماہنی کُوکیا چڑھ دھنائی بار
نَکا مَلو پیادیو بار مَلو اسوار
نہ کائی بیڑا پے گیا نہ کائی پے گئی دھاڑ
مراں تے پہنو ٹوپیاں لاہ چھڈو دستار
نہیں کوئی چِت نہ چیتڑے نہ کوئی سان گمان
نہ سنّھ لگی موریوں پوڑی نہ پڑسانگ
صاحباں مرزا لے گیا رکھی چوتھے اسمان
مقولہ شاعر
عیب نہیں ایس گل وچ بندی ہویا چور
کھنڈ رلی وِچ کھیر دے ویکھو اکھ اگھوڑ
ہوئی سی سو ہوئی اے جُھکھن دیو چھوڑ
مستک وُڑھی کلام نوں کیہڑا چھڈی موڑ
کلام مرزا
مرزا کرے ملامتاں صاحباں تائیں جاء
کوادو ہون ویہار دے مُورکھ اوہ سدا
بیلے نوں اگ لائیکے ہتھیں کون بُجھا
میہنے سُن کے خبر اوہ ہتھوں مِلسن آ
صاحباں دی نصیحت
صاحباں دے نصیحتاں چل اگاہاں تور
ماہنی طاہر خان مت مِلن مجُوھاں جوڑ
چوری کر کے نِیر تَر بیٹھ نہ رہندے چور
کنڈھے اُتے آئیکے آپنا آپ نہ بوڑ
مقولہ شاعر
مِرزا آہا جکڑیا جروانی زنجیر
نیلی جاتا ویہہ ملی قادر دی تقدیر
مڑ مڑ جھنبے سُنب نوں اکھیں واہے نیر
ہنکے کرے اشارتاں کنبے پیا سریر
روانگی گھمیار
چکی والا وگیا گلاں سُن کُبھیار
فوجاں مِل کے ماہنیاں کہیا پاڑے پار
اوس جھنگی وچ میں ملی صاحباں سَن یار
کہے بھائی شمیر نوں آکھیں ایہہ وِچار
شمیر دی ملاقات گھمیار نال
چکی راہڑا جاوندا نظر شمیر پیا
ویکھ پسندا آدمی نیڑے سد لیا
سِر چکی دا بھنّیا پِچھاں نوں پیر پیا
ویری میرا دِسدا کیہڑے راہ گیا
جواب گھمیار
کھیوے خان شمیر توں سخن اولے نہ بھور
اوتھے جاندے میں ڈِٹھے اک بکی دو چور
پہنچ پئے گھر آپنے واگ پِچھاں نوں موڑ
ہیٹھ جنڈُورے میں ڈِٹھے اک نیلی دو جی
کنّیں بُندے سِر مینڈھیاں سانویں رنگ سہی
گل دریائی قیمتی طوطے وانگ ہری
چیتے لکی صاحباں جَندر لٹھ چڑھی
بھڑک وڑی وِچ بدلاں حُوراں بھین پری
ماہنیاں دا غصہ کرنا
گلاں سُن کے ماہنیاں ہتھوں لگی اگ
ایس کپتی اساں دا کالا کیتا جگ
ویڑھ لئیے اوس جھنگڑی فوجاں کر کے سَگ
ہوش نہ آیا کھرل نوں سِر تے رکھے پگ
کلام صاحباں
ہیٹھ جنڈُورے سیں رہیائیں لال دوشالا تان
وحی وگائیاں کانیاں موت نہیں دیندی جان
کھریوں کڑکی بدلی سِر تے لتھی آن
ویکھ تماشہ حافظا کلمہ پڑھے زبان
طوطے بولن بار دے ونِیں جھنگارن مور
پہتا ساتھ لٹاؤندا دانا باد دے اور
عاشقاں دے گل جیوری لاٹو دے گل ڈور
شیر نہ اُٹھدے مار توں سانگاں پَین کروڑ
تینوں چڑھ گئیاں نِیندراں سانوں خطرے ہور
جواب مرزا
الف اللّہ نوں یاد کر ب ول کر دھیان
ب ت سچے رب دی سچے دا فرمان
اگے دال تے ذال دا لکھیا وچ قرآن
نال ثابتی چلنا مشکل ہون آسان
مقولہ شاعر
کُتے خان شمیر دے چھپڑی آن وڑے
اکے ڈھنڈاؤ اساں اکے میر شکار چڑھے
ہیٹھ اوہناں دے کُلِیاں رلیاں کپ رڑے
راکھا وچارا کیہ کرے پکی پین گڑے
کلام مرزا
چڑھیا کٹک سیال دا اگے لگ وحی
ڈِٹھے سیال میں آؤندے اُگّھڑ نیند گئی
بنّھ تقدیر نے ماریا کوئی نہ پیش گئی
کلام صاحباں
صاحباں حُور شعور دی چن سترانے لو
واری میریا ترنجنا ہٹ کے رہو کھلو
کم لُچٹا پے گیا جو کرے سو ہو
کلام صاحباں
چُن کے تھبیوں کڈھ لیا پھل سنہری تِیر
اوہ پھڑ چوھنڈیوں ماردا اُڈیا وانگ دھمبیر
بانہہ کلیجہ بکُیاں وِدّھا گُل سریر
ویکھ تماشہ حافظا دُنیا نال کیہ سِیر
مِرزے دی للکر
چُن کے تھبیوں کڈھ لیا پھل سنہری کان
اوہ پھڑ چوھنڈیوں مار دا اُڈیا وانگ طوفان
بانہہ کلیجہ بکُیاں وِدّھے کل مَکان
اوڑک اوہ کُجھ حافظا جانا چھڈ جہان
کلام صاحباں
مِرزے نوں نہ ماریو لئو تسیں میری بانہہ
حق پچھاتا آپنا کیتا کیہ گنانہہ
جھگڑاں پاک رسؐول دے قادر کرے نیاں
لے چل دانا باد نوں دوہیں جہانیں ناں
کلام مرزا
بیٹے شاہ علؑی دے حسؑن حسؑین بھرا
لڑ دے نال یزیدیاں کر دے جنگ بَھلا
چُپ کر گئیاں بیبیاں حسؑن حسؑین کُہا
منّی رضا پیغمبراں توں وی من رضا
کلام صاحباں
ہوئے سوائے ڈیوڑھے لاگی آ گئے شاہ
لہنے آگئی دیونی گل پلا مونہہ گھاہ
لہنا دینا ربّ دا ہس کے دِتا چا
ہتھوں پتھوں سکھنا پیا کٹک تے دھا
شیر پھہایا وِچ پِڑے گل نہ سُجھے کا
کلام مرزا
عشق بھلیرا پاتنی قتل کریندا چا
بھر بھر بیڑے ڈوبدا ہاؤاں دے وچ جا
عشق حقانی لگیا منّی رب رضا
گلّاں کردے او کَچّیاں مینوں خبر نہ کا
مندا کیتوئی صاحباں ترکش ٹنگیوئی جنڈ
سار ترے سو سٹھ دی دیندا سیالیں ونڈ
سروں منڈاسا ڈھے پیا ننگی ہو گئی جھنڈ
باہجھ بھراواں سکیاں کون کجیسی کنڈ
ہوندے بھائی کول سکے پِیڑاں لیندے ونڈ
ماہنیاں دا حملہ
مِینہہ پئے سے گولیاں تیراں وِدھی چھنب
وانگوں امک دریا دے ڈیکاں رُکیاں ہنب
جھڑ جھڑ پوندے کندلے جیوں پک ڈِگن انب
لکڑیاں دے ڈھیر کر پِچھوں دیون لنب
مقولہ شاعر
مومن ساڑو دَھگڑیں کیتا عشق وناہ
کردا ایڈا نیاؤں اوہ لگدا ایس نہ ڈاہ
ڈکے کوئی نہ ایس نوں قاضی مفتی شاہ
مت گل پائے اساں دے سِر دے اُتوں لاہ
انت مِرزے دے نانکے ہوئے آن غنیم
بھن بھن اندر جنڈ ون کیتے ڈھیر عظیم
چِخا بنائی نمرودیاں خاطر ابراہیم
ساڑ کے مِرزے ٹُرپئے سرکر ٹُرے مہیم
حافظ جیوں نمرود نے چِخا بنائی جاء
بِرہوں وانگ خلیل دے باغ کِھڑیائے آء
دیون جِند مراد ہے نہ گِن اوہ گناہ
سِرگیا تے گھولیا عشق کنوں رہ آء
صاحباں دی زاری
ویکھ کیویں ایس ظُلم نوں مر مر کردی وین
کہیا کاج رچایا مَیں تتّی دے سَین
ناں رل گاویں سوہلے ماہیے پہئے پین
سودا کیتا سُکھ نوں اُٹھ ویاجے وَین
نہ میں سِیس گندایا نہ میں مانگ بھری
مہندی سہج نہ لائی آ سِر تے نہ دھڑی
نوشوہ انگ لگایا نہ مَیں جَرم سڑی
سہج دی آئی سِرے تے اِک دم ایہہ گھڑی
مقولہ شاعر
حافظ رل کے ماہیناں صاحباں کیتا کاج
تیغاں تیراں برچھیاں صاحباں دِتا داج
مرزا عاشق مار کے پختے کون اناج
شہرت روون پُھکنا روغن وِچ بیاج
مقولہ شاعر
لائی ہے سی سُکھ نوں دُکھاں خبر نہ کاء
قلم وُڑھی تقریر نوں کیہڑا موڑے چاء
کیونکر آہی بھکھدی حافظ آکھ سُناء
کُڑیاں پینگھاں چاڑھنی ساون باہر جاء
عاشق اتے معشوق تے ظلم کیتا ہے جَٹ
وَن تِن رُنے پکھنو دِن رات دے اَٹ
کیڈا پاڑن پاڑیا ایس کِھیوے پِڑ گھت
پون پانی ایہہ ظلم سُن وقتوں رہیا ہٹ
ویکھ برہوں دے کارنے راہیں رُنی بار
دُکھن جِھینگر وناں تے پیلوں دی تِرِمکار
پینجھوں وانگوں بُوٹیاں رتوں روون جھاڑ
جنڈاں لِٹاں کھولیاں ماتم دے کر ہار
صاحباں دی زاری
بھور قلبوتوں کنبیا ٹُر دے ویکھ سیال
پٹ پٹ کڈھے مینڈھیاں دَہیں پالے دال
سُکھ نہ سُتی نال وے لائیوں نہ چھاتی نال
آء کے نہیوں ویکھنا میں نکرمی حال
تیرے پِچھے تجیا مِرزے دانا باد
وچ وناں دے آء کے جان کیتی برباد
لا کے پَچھوتاؤنا مُورکھ کر دے یاد
دُنیا سُپنا رین دا رہندی پلک آباد
ڈُبا چن تاریخ دا مدھم ہو گئی لو
دونہاں پُڑاں وچ آئیکے خالی رہیا نہ کو
وین کریساں تُدھ نوں وِچ میدان کھلو
سِکدی میری جان دے آخر میلے ہو
کلام مرزا
جے جانا مر ونجنا کردا کوئی سمیان
کھرل کڈھیندا سُورمے اکو جیہے جوان
پھڑ کے تیغاں مار دے اکو جیہے جوان
دیکھ تماشہ حافظا چھڈنا انت جہاں
جواب صاحباں
تیرے پچھے پلہریا میر شمیر بھرا
بہندی وچ سہیلیاں روندیاں عقل گیا
عشق بھلیرا چورٹا لُوں لُوں گیا ای دھا
جا حوالے رب دے توں نباہی توڑ
لعل کھڑا تا ہار تھیں ہتھیں بیٹھی ٹور
میرا باجھ خداء توں ساتھ نہیں کوئی ہور
جاسی کُوک خداءِ تے کیہنوں آکھاں چور
مقولہ شاعر
لگّیاں والے کُوکدے بے درداں نوں کیہ
توہیں تقویٰ آسرا توہیں رسول نبی﷽
ہور رسول وی آکھدے نہیوں وِسدا جی
آہندے خالق خلق دا سانوں جھگڑا کیہہ
کلام صاحباں
پنج بُندے ترے والِیاں کنّیں بن کے ٹِھیک
ماس تِڑکنوں تِڑکیا بیرے چڑھ گئے سِیخ
گل وِچ دھاگا نظر دا ڈولے نال توِیت
مُٹھ کُو ہڈیاں رہ گئی مُندری وِچ عقیق
لگیاں والے کُوکدے کر کے بنڑی جھانگ
نہ اوہ پتن بیڑِیاں نہ اوہ لگی ٹانگ
اللّہ ہوسی مہربان حافظا مولا ٹانگ
سلطان دا بلانا صاحباں نوں
سلطان بلائی صاحباں ایہہ کیہ کیتی کار
گرم رضائیاں چھوڑ کے مَلّی ساندل بار
آکھ زبانی صاحباں ماراں کیہڑے تکرار
جواب صاحباں
سُن سُلطاناں قابلا مِرزے توں قربان
توں کیہ جانے جاہلا عِشقے دا قدر بیان
جویں صدیقؑ رسولﷺ دا من لیا فرمان
سِر اے مرزے یار دا جیہنوں دیوے دان
صاحباں دی موت
صاحباں جھٹ جھٹاوندی پھاہے دِتی نیں دا
جیوں ساون دی پینگھ تے چاڑھی تھم بھرا
رنڈی ہو پرنیہِیوں شادی ویکھ نہ کا
ویکھ تماشہ حافظا اگلی گل سُنا
ناؤں لے مِرزے یار دا رووے نِیر پلٹ
سُن کے وین شمیر نوں دِل وِچ لگے پھٹ
پھاہے دِتی صاحباں گل وِچ پٹکا گھت
جان گھمائی یار توں رہی نو اوس ہت
صاحباں دا ماتم
طوطیاں گولھاں کھتھیاں چنگھار پَون
نیلے ویس وناس دے رُکھ تھراٹ کنبن
کانگ جے آہا ست جُگی رو پُچھائی دھن
سوال صاحباں روحانی
کانواں جنڈ تے بیٹھیا کتنی عمر گئی
عرض نہ منّی رب وے ہو بیزار کہی
بھین بھائی سبھ چھڈ گئے کِسے نہ سُدھ لئی
جواب کاں
ست جُگ ہو گئے جیوندیاں اتنی گئی وہا
خبرے کتنی رہ گئی معلم ہے خدا
مُول رہیں نہ سِکدی گل کائی فرما
سر پر جا کے پہنچیا جیہڑی کرے خدا
جواب صاحباں روحانی
آکھدی کانگا راولا توں ڈِٹھی بیتی ہوئی
جِند وچولی یار دی قدماں وچ ڈھوئی
بھانا ورتیا لیکھ دا ہونی سی جو ہوئی
آکھیں دردی محرماں ٹورن گل کوئی
کاں دا جانا
کاں جَنڈی توں اُڈیا ٹُریا ہو دلیر
اُچّیاں لے اُڈارِیاں اگے پینڈا ڈھیر
جا پوہنتا وچ دھن کے گجھی کردا ہیر
پُچھنا کیتا شاعر نوں پیلو کیہڑے ڈھیر
اُڈ کے وِچوں شہر دیوں پوہتا وچ جران
آکھے پیلو شاعر نوں صاحباں گھلیا سلام
بعد سلاموں آکھدی ساڈا کریں بیان
ٹورِیں گل جہان تے گھتیائی رب دا نام
کلام پیلو
میں سبھ سُرگے چھوڑ کے بیٹھا کل مکان
حافظ برخوردار نوں میرا دئیں سلام
بعد سلاموں آکھنا پیلو دا فرمان
صاحباں دا ای جوڑنا قصہ کریں بیان
کاں دی اڈار
لے سنیہوڑا اُڈیا پیلو سَندا کاں
ہیٹھ وناں دے آئے کے ٹھنڈی لگی چھاں
اُبھڑ واہیا اُٹھیا پئی اے سٹ ودان
پنچھی گھتے نی قاضیے حافظاکیہڑے تھاں
کاں دا بُچے اپڑنا
کردا گِریہ زارِیاں بُچے وچ گیا
حافظ برخوردار دی مسجد لئی پُچھا
وچ مَنارے بیٹھ کے دِتا سلام بُلا
گھلّیا پیلو شاعر دا آیا تیرے دا
کلام حافظ
پِپِنیاں دِسدیاں بِھنیاں حالوں ہویائیں بےحال
سچ سچ مینوں آکھ کیہ بن گئی تیرے نال
کرساں حکم خدائیدے مستحب سوال
جواب کاں
گھلیا پیلو شاعر دا آیا تیرے تیک
نال سببّاں آئیکے ڈِٹھی آن مسیت
اساں کیہ لگے پینچھیاں آدمی نال رفیق
حافظا قصہ جوڑنا صاحباں دا تحقیق
کلام نصیباں
گل بکی دے لگ پئی رووے مِرزے دی ماء
نیلیے آئیوں سُکھنی ہتھوں لال کُہا
بنی ویلے نہیں پُکری لعنت تیرے بھا
کون پھریسی کھرکھرے کون کھتیسی گھا
دیسی گھیو دِیاں نالیاں بہسی ٹنگ ولا
جواب نیلی
نیلی آہیں مارِیاں نبھڑے کر دی وَین
ملک الموت ونگاریا سُدھ نہ دِتی لین
مرزا ماریا ویرِیاں سیالیں ہویا چین
جان بچا کے حافظا آئی آں بدلہ لین
بھین دی زاری
گل بکی دے لگ پئی رووے مرزے دی بھین
پِٹ پِٹ کڈھدی میڈھیاں ڈُونگھے کردی وین
مارو سبھ سیال نوں لُٹ کِھیوے دا مَین
ونجھل پیو دی زاری
گل بکی دے لگ ونجھل بھوئیں تے ماری پگ
رووو سرجیا گرجیا بانہہ گئی جے بھج
کڈھسن ہُجّاں مار کے بہندے پاوے لگ
ورتی نال پیغمبراں سانوں دیہاڑا اج
ماں دی زاری
اُچّی ماڑی خان دی اُتے بولے کاں
رن رووے دو چار دِن بھین رووے چھ مانہہ
جد لگ سانس کرنگ وچ تُد لگ روساں ماں
موراں سوگ وہانیاں کُونجاں وی کُرلان
حُوراں بدھے سندلے پریاں دین مُکان
بھنے بھٹھ مچھانیاں کِسے نہ پکا کھان
میرے روندِیاں ہرنیاں بک کھلے حیران
کلام سرجا
میں جو تینوں آکھدا راء رحموں ول جا
کِتھے نی اوہ پیکڑے جمے بھین بھرا
ویکھ تماشا حافظا اگلی گل سُنا
کلام نصیباں
میں جے تینوں آکھدی رحموں ول نہ گھل
مان ہے اوہنوں راج دا نہیئوں سُن دا گل
چل مرزے دی لوتھ تے بہیے قبراں مل
دائرے جا کے کُوکی آ خان ونجھل دی نار
تُوں رحموں الیاس دا داڑھی تے دستار
ویر وَڑھی تے وَنیاں لینے راٹھاں کار
راٹھ بِھڑائے ٹکرِیں نہیں سو ہاری نار
کلام راء رحموں برادر ونجھل
ہتھوں پیالہ جھڑ پیا رحموں ماری ڈھا
جو کوئی کھرل دے مونہے وچوں ڈیرے ڈُھکیو آء
گھوڑیاں زن طلاق کرو سڈّھے لئو پِڑا
اسیں وَیر ویاہونا جیہڑی کرے خدا
کلام عورت جھانب خان
عورت اگے جھانب دے اک روسُنائی بات
رہ کھاں دیسیں آپنی بنھ چڑھسائیں ہاٹھ
بدلہ مِرزے خان دا ہتھیں لَیسائیں آپ
راء رحموں دی چڑھت
دائرے دے وچ بیٹھ کے رحموں لِکھے خط
چُن چُن کڈھدا گھبرُو دین مُچھاں نُوں وَٹ
ہتھیں مہندی موت دی چڑھ پیؤ نیں جَٹ
خان منگائی ساوَلی منگواں دے وچ حُور
اکھیں لہُو براتوے ساکا کرے ضرور
ویکھ عشق دے پاسنے سٹ پئی پنج تور
چڑھتل کیتی کھرل نیں سٹ پئی سندان
گھوڑے کیتے زن طلاق سڈھے لئے پلان
کھورُو کڈھے سڈھیاں دُھوڑ چڑھی اسمان
تھم مسائے مس مساں اوٹھاں تے اٹھوان
کلام سرجا تے نیلی
کِتھے مرزا ماریا دس اساں نوں پا
بھیڑے آہنی طالع آئی ایں لعل گواء
بنی ویلے نہیں پُکری لعنت تیرے بھاء
جواب نیلی
ست کوہ ڈیکوں ماریا ہو کے پَیلے دا
کدوں کھلوندی پرت کے قَسم نہ پاندا جا
اوہنوں سدّا توڑ دا میری فُرصت کیا
کلام سرجا
گل بکی دے لگ کے رووے پیا سردُول
لکھ لکھ مَنتاں منیاں اِک نہ پئی قبول
سیالاں مِرزا ماریا گھتیا بڑا نزول
لے چل لوتھ تے حافظا ہوساں چکنا چُور
جواب نیلی
نہ رو توں سرجیا رونا کر لَے بس
قلم ربانی موڑنی ہے نہیں میرے ہتھ
ایسی قدرت رب دی ہر شَے رب دے وس
جو بھاوے رب حافظا دے رکابے لت
آ چڑھ میری بیل تے سجی ٹنگ ولا
نمک کھادا ای کھرل دا سَر پر مرساں جا
رُوڑی کرے سیال نوں میری ایہا دعا
کلام سرجا
اوتھوں سرجا ٹُر پیا سیوں کے حضرت پیر
بَخشیں مائے میرئیے بتری دھاراں شِیر
اوکھی گھاٹی آن پوے یاد پوندے نی وِیر
طاقت نہ رہی کُون دی اکھیں چل گئے نِیر
کلام نصیباں
دائیاں مائیاں تھن بخشے جَن بخشے نی تاء
بُوہے نہیں آندیاں ڈولیاں مَنوں نہیں لَتّھا چاء
مُٹھیں وٹ کے بہہ گئی لے کے اُبھڑے ساہ
جا حوالے رب دے جیہڑی کرے خدا
کلام راء رحموں
باہر نکل کے دائروں رحموں کڈھے لیک
سارے سوہنے کھرل میرے آدی مُڈھ شریک
جیہناں جِند پیاری اے نہ کوئی پٹیائے لیک
اساں وَیر ویاہونا جا سیالیں ٹھیک
جواب سرجا
سرجے آہیں مارِیاں روندا زارو زار
لگا تیر کلیجیوں ہو گیا کنڈِیوں پار
رب نہ بُھلائے جھانب خاں ایتھے گئے نی مار
کلام نیلی
ایتھے مرزا ماریا ہتھیں گئی کُہا
بھن بھن آندے جنڈ ون دِتی اگ دُھکھا
گِلیں ککِھیں ساڑیا کول نہ ہاس بھرا
کلمہ پڑھو رسولﷺ دا کریو یاد خدا
کلام سرجے دی پھتے نال
کھرل پھتے نوں ہُجھیا دئیں تماکو پا
راوی ہِلّیا گُنڈیا باریں ہتھ نہ پا
راوی اُتوں چل کے کیتا ای بہت اَکا
مرزے خان نوں ڈوھنڈدا جائیں جان ونجا
کلام پھتا
مندا کیتوئی سرجیا بَلدی پایو ای تیل
سڈھے آیائیں پِیڑ کے کر کے آپنا میل
جاہ پچھانہہ نوں پَرت کے نہ کر ایڈ اُلیل
تیرا میرا رب حافظا سِکدیاں کیتا میل
روانگی پھتا
اوتھوں پھتا چلیا ہو کے بہت ناشاد
تِن سو کل اسوار دا لاہیا اوس لحاظ
اگے خان شمیر دے جا لائی فریاد
منگوں مارے کھرل اسیں کِت لائیے فریاد
کلام دُختر شمیر خان
ہٹ پچھانہہ نوں چندھڑا دیہی ہتھ نہ لا
چڑھ کے آگئے کھرل نی کُٹھا وِیر بھرا
نہ آئیوں جے پا فتح بھین میں توئیں بھرا
سرجے دا پھیرا
سرجے نیلی پھیری آ کھرلاں اگے جا
رنّاں نوں مانواں آکھ کے دیسیں بہسو جا
اساں وَیر ویاہونا جیہڑی کرے خدا
کلام نیلی
پُنی میری عمر ہی رہی لباں پر آ
سنبھل سنبھل کھیڈنا راکھا آپ خدا
ہوش کریں وے سر جیا دوہاں پئی رووے ما
راء رحموں دی ونگار
راء رحموں کَھلا ونگاردا نکلیں کِھیویا باہر
گھلیا اساں ویاہ نوں جیہنوں گھتیا مار
صاحباں ڈولے گھت دیو ڈُھکے آں پورے وار
مقولہ شاعر
نیلی چرے وچ بار دے ماہنیاں لئی پچھان
قلماں وانگ کنوتیاں سُوہے سَبز پلان
سُنباں لاٹاں چھڈیاں جیوں آہرن پین ودان
اج کوئی مِرزا مار دا آسن بہے جے خان
کھرلاں تے ماہنیاں دا مقابلہ
گُھرے دمامے عشق دے مارُو وجے ڈھول
ماہنی آئے ونگار توں بول کوَلّے بول
آ ڈُھکیاں دے حافظا آن پریٹھے جھول
کھرلاں گِن گِن مُنڈِیاں لائے سِراں دے ڈھیر
رتوں کِھیوے لوک دے وگے ویہن چوپھیر
گرداں اُڈِیاں ماہنیاں کھرلاں مارے گھیر
دیکھ تماشہ حافظا دِتا گھت ہنیر
کھیوے دی تباہی
گُھرے دمامے عشق دے مارُو سٹ پئی
شہر کِھیوے دا لُٹیا دیہیں خبر گئی
چننگ پئی بارود تے اُجڑ کھیڈ گئی
کھرل چلے گھر آپنے پڑھ الحمد سہی
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |