په پښتو شعر چې ما علم بلند کړ
په پښتو شعر چې ما علم بلند کړ
د خبرو ملک مې فتح په سمند کړ
مدعي د تورې شپې اورورکى وو
د سهيل غوندې مې ځان باندې څرګند کړ
يو په حال او په ماضي کې هسې نه وو
چې ښکاره يې د خبرو راته خوند کړ
د مرزا ديوان مې ومانډه په ګوډي
مسخره مې ارزانې، خوېشکي، زمند کړ
که دولت وو، که واصل وو، که دا نور وو
په خبرو مې د هر يو ريشخند کړ
قتلمې مې ورته سازې کړې د قندو
د اوربشو په ډوډيو چې چا شخوند کړ
لعل و در مې ورته وپېيل د نظم
د مشکڼو بنجاره مې مستمند کړ
هر کلام مې واردات دى يا الهام دى
چې موزون مې په تقطيع د بحر بند کړ
په تشبيه او په تمثيل، په نزاکت کې
عذوبت مې د خبرې چند در چند کړ
په تازه تازه مضمون د پښتو شعر
په معنا مې د شيراز او د خجند کړ
د بوستان ونې مې واړه پيوندي دي
حقيقت مې له مجاز سره پيوند کړ
نه اندوه د مدح و ذم، نه هغه کس يم
چې د زړه په زور مې شعر چا پسند کړ
په پارسى ژبه مې هم ژبه ګويا ده
په پښتو ژبه مې خلق بهرمند کړ
يا به درست په حسد ډک، يا به جاهل وي
چاچې زړه په دا خبرو ناخرسند کړ
نه مې سود، نه مې مقصود شته په دا کار کې
محبت زما په غاړه دا کمند کړ
چا زما مړوند ټينګ نه کړ په دا کار کې
ما له هر سړي نه خلاص په زور مړوند کړ
هم دې زار دى، هم د ې سخ که فهم وکړې
زړه چې تا د شاعرۍ کار پسند کړ
سخ دې دا چې سخندان د زمانې شوې
زار دې دا چې دې په فکرزړه نژند کړ
تر قيامته به يادېږي په جهان کې
هر سړى چې خداى په فضل ارجمند کړ
عشقه، ته تر ارونګزېب بادشاه بهتر يې
چې خوشحال دې په عالم کې سربلند کړ
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |