پھاڪن جي حڪمت/باب پهريون/ڀاڱو ٻيون/فصل ٽيون
سچا دوست ڄڻ ته هڪڙي بُت ۾ ٻه ساھ آهن.
ماني پوري ٿيڻ کان پوءِ چمچي کي ڪو به ڪو نه ٿو پڇي.
قبر جي مٽي ماڻهوءَ جي اک ۾ ٿي پوي.
پراڻي ڇنل رسي سان کوھ ۾ نه گهڙجي.
ٿلهو ڍڳو خراب هَر سان ڇا ڪري سگهندو؟
گلن جي بستري تي علم حاصل نه ٿيندو آهي.
چور جي گهر کي باھ لڳندي ته به ڪنهنکي اعتبار نه ايندو.
دونهي کان بچڻ لاءِ پاڻکي باھ لڳندي ته به ڪنهنکي اعتبار نه ايندو.
دونهي کان بچڻ لاءِ پاڻکي باھ ۾ اُڇلائي نه وجهجي.
وڏا وار، ٿورو مغز.
وڻ هڪڙي ڌڪ سان ڪين ڪرندو آهي.
ڏاڪڻ تي ڏاڪو ڏاڪو ڪري چڙهبو آهي.
شوق ۽ تجمل سان ڪُوئو تختي ۾ سوراخ ڪري ٿو.
جيڪو بي عيب دوست ڳوليندو تنهنکي ڪو به دوست ڪو نه ملندو.
بيعقل کي آکاڻيون نه ٻڌاءِ متان جو اُهي وري تنهن جي مٿان اڇلائي هڻي.
مٿي ڍڪڻ کان سواءِ ماکيءَ جي مکين جي ويجهو نه وڇ.
جيڪڏهن منهنجي مٿي کي باھ لڳندي ته ٻيو انهيءَ مان پنهنجي ٻِيڙي دکائيندا.
بخاري کي هميشه اندران باھ لڳندي آهي.
جي بگهڙ سان سنگت رکڻ گهرين ته ڪتو ساڻ رک.
دل ننڍڙو ٻار آهي، جو جيڪي ڏسي ٿو ته گهري ٿو.
به هٿ هڪڙي مٿي جي خدمت چاڪريءَ لاءِ ڏنا ويا آهن.
موت هڪڙو ڪارو اُٺ آهي جو سڀڪنهن ماڻهو جي در تي اچي گوڏا کوڙي ٿو.
زبان ترار کان وڌيڪ ماڻهو ماري ٿي.
بار سان لڏيل گڏھ هينگيندو ڪين آهي.
زبان ۾ هڏو ڪونهي انهيءَ هوندي به چڀيو وجهي.
جيڪو پنهنجي زبان جي سڀنال ڪري ٿو انهيءَ سان سِرُ بچائي ٿو.
پنهنجي سر بچائڻ لاءِ ڏاڙهي صدقي ڪرڻ گهرجن.
بندري گڏھ تي چڙهڻ سولو.
مئي تي نه رو، پر بيعقل تي رو.
بيعقل ماڻهو ڪُمهلو ٻانگ ڏيڻ وارو ڪڪڙ آهي.
سڀڪنهن چاڙهيءَ کي لاڙهي آهي.
ڏهن مڙسن ۾ نَسَو زالون.
رات بد معاشن يا شريرن جو ڏينهن آهي.
ساڳي کڏ ۾ فقط بيعقل ٻه ڀيرا ڪري ٿو.
دنيا هڪڙي جانڊھ آهي جا ڪڏهن ڪڏهن اٽو پيهندي آهي پر هڪڙي ڏينهن اسانکي به پيهندي.
جنهن گهر ۾ ڪڪڙ گهڻا هوندا اتي پرھ دير ڦٽندي آهي.
مڪي وڃڻ جي ڪري گڏھ حاجي ڪين ٿو ٿئي.
جيئن اسين جيون ٿا تيئن مرون ٿا.
ستل نانگ کي نه لتاڙ.
پِٽوُن ڪُڪڙن وانگي وري پنهنجي گهر اچن ٿيون.