ကောကသုနခလုဒ္ဒကဝတ္ထုဂါထာ
၉-ပါပဝဂ်
၉-ကောကသုနခလုဒ္ဒကဝတ္ထုပါဠိဂါထာ
သုဒ္ဓဿ ပေါသဿ အနင်္ဂဏဿ၊
တမေဝ ဗာလံ ပစ္စေတိ ပါပံ,
သုခုမော ရဇော ပဋိဝါတံဝ ခိတ္တော။
ယော၊ အကြင်သူသည်။ အပ္ပဒုဋ္ဌဿ၊ မည်သူ့ကိုမျှ မဖျက် ဆီး, မပြစ်မှားတတ်သော။ နရဿ၊ ပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဒုဿတိ၊ ဖျက်ဆီး ပြစ်မှား၏။ [မောဂ်-၂,၂၅သုတ်၌ “နရဿ၊ ၏။ ဒုဿတိ၊ ၏”ဟု သာမီ အနက် ပေး၏။] သုဒ္ဓဿ၊ အပြစ်ကင်းစင်သော။ အနင်္ဂဏဿ၊ ယုတ်နိမ့်သည်၏အဖြစ်သို့ ရောက်ကြောင်း ကိလေသာမရှိသော။ ပေါသဿ၊ ပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဒုဿတိ၊ ၏။ ပဋိဝါတံ၊ လေညာအရပ်သို့။ ခိတ္တော၊ ပစ်လွှတ်အပ်သော။ သုခုမော၊ သေးငယ်သိမ်မွေ့သော။ ရဇော၊ မြူမှုန်သည်။ ပစ္စေတိ ဣဝ၊ (ပစ်သူထံသာ) ပြန်ရောက်လာ သကဲ့သို့။ (ဧဝမေဝ၊ လျှင်။) ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ တမေဝ ဗာလံ၊ ထိုလူမိုက်သို့သာ။ ပစ္စေတိ၊ (မကောင်းကျိုး၏အစွမ်းဖြင့်) ပြန် ရောက် လာ၏။ (တစ်နည်း) ပါပံ၊ မကောင်းသောကံ, မကောင်း သော အကျိုးသည်။ တမေဝ ဗာလံ၊ သို့သာ။ ပစ္စေတိ၊ ပြန်ရောက် လာ၏။ (ပါ-၁၂၅)
အနင်္ဂဏဿ။ ။ အင်္ဂန္တိ ဧတေဟိ တံသမင်္ဂီပုဂ္ဂလာ နိဟီနဘာဝံ ဂစ္ဆန္တီတိ အင်္ဂဏာနိ၊ နတ္ထိ +အင်္ဂဏာနိ ယဿာတိ အနင်္ဂဏော(မ၊ဋီ၊၃၊၂၄၅၊ ဓမ္မ-ဋီ-၁၆၉)။ နရဿနှင့် ပေါသဿသည် သတ္တဝါအနက်ဟော ချည်းဖြစ်၍ ပထမပါဒနှင့် ဒုတိယပါဒကို တစ်ဝါကျစီ ခွဲပေးခဲ့သည်။ (ဝိမြန်- ၂, ၄၇၃လည်း ရှု)
သုတ္တနိ၊ဋ္ဌ၊၂၊၁၉၈။ ။ ထို၌ ရှေးရှေးပုဒ်ကို နောက်နောက်ပုဒ်၏ အကြောင်းဟု ယူ၍ “အပ္ပဒုဋ္ဌဿ-သော၊ (အပ္ပဒုဋ္ဌတ္တာ-ကြောင့်၊) သုဒ္ဓဿ- သော၊ (သုဒ္ဓတ္တာ-ကြောင့်၊) အနင်္ဂဏဿ-သော၊ ပေါသဿ-အတ္တဘောကို မွေးမြူတတ်သူဖြစ်သော၊ [အတ္တဘာဝဿ ပေါသနတော ပေါသော၊-ဒီ၊ဋီ၊၃၊၇၃ ၊] နရဿ-အား၊ ဒုဿတိ-၏”ဟု ပေးရန် တစ်နည်းဖွင့်သေး၏၊ ဤသို့ ဝိသေသနများစွာရှိရာ၌ ရှေးရှေးဝိသေသနသည် နောက်နောက် ဝိသေသန၏ ဟိတ်ဖြစ်နိုင်သည်။[ ဝိသေသနများစွာ, ဆင့်လျက်ပါသော်, မှန်စွာမယုတ်, ရှေးရှေးပုဒ်သည်, နောက်နောက်ပုဒ်၏ ဟိတ်ဖြစ်မြဲ၊- ဘုရားကြီး-၈၁။]
ပစ္စေတိ ပါပံ။ ။ ပါပံ ဝိပါကဒုက္ခဝသေန ပစ္စေတိ(ဓမ္မဋ္ဌ)၊ ပစ္စေတိ ဥပဂစ္ဆတိ အနုဗန္ဓတိ၊ ပါပန္တိ ပါပကံ ကမ္မံ ဖလဉ္စ(သံ၊ဋီ၊၁၊၉၁)။
ကောကသုနခလုဒ္ဒကဝတ္ထုဂါထာနိဿယပြီးပြီ။