ကောကာလိကဝတ္ထု
၃။ ကောကာလိကဝတ္ထု
ယော မုခသံယတောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ကောကာလိကကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
နှုတ် မစောင့်စည်းခြင်း
ကောကာလိက ရဟန်းသည်ကား ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် တရားသဘင်၌ “ကောကာလိကရဟန်းသည် မိမိ၏ခံတွင်းကို အမှီပြု၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရရှာလေ၏တကား။ နှစ်ပါးသော အဂ္ဂသာဝကတို့ကို ဆဲရေးသည်သာလျှင်ဖြစ်သော ထိုကောကာလိကအား မြေကြီးသည် ဟင်းလင်းပွင့်ခြင်းကို ပေးလေ၏”ဟူသော စကားကို ဖြစ်စေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခု ငါဘုရားသည် ကြွလာဆဲအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် “ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုသာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကောကာလိက ရဟန်းသည် မိမိ၏ခံတွင်းကိုသာလျှင် အမှီပြု၍ ပျက်စီးရဖူးလေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူသဖြင့် ထိုအကြောင်းကို နာကြားလိုကြကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သောကြောင့် ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူခြင်းအကျိုးငှာ လွန်လေပြီးသောအတိတ်ကို ဆောင်တော်မူလေ၏။
စကားများသောလိပ် အတိတ်ဝတ္ထု
လွန်လေပြီးသောအခါ ဟိမဝန္တာအရပ် တစ်ခုသောအိုင်၌ လိပ်တစ်ကောင်သည် နေလေ၏။ ဟင်္သာပျို နှစ်ကောင်တို့သည် ကျက်စားခြင်းငှာ လှည့်လည်ကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုလိပ်နှင့် အတူတကွ အကျွမ်းဝင်သည်ကိုပြုသဖြင့် မြဲမြံစွာ အကျွမ်းဝင်ကြကုန်သည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သ၌ လိပ်ကို “အဆွေလိပ်- ဟိမဝန္တာ စိတ္တကုဋ်တောင်ခြေရင်း ရွှေဂူလိုဏ်ခေါင်း၌ ငါတို့၏နေရာအရပ်သည် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရပ်ဖြစ်၏။ ငါတို့နှင့်အတူတကွ သွားလိုသလော”ဟု မေးလေ၏။ “သခင့်သား ဟင်္သာမင်းတို့- အကျွန်ုပ်ကား အဘယ်သို့ သွားနိုင်ပါအံ့နည်း”ဟု ဆိုလတ်သော် “နှုတ်ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ သင်-အကယ်၍ တတ်နိုင်သည်ဖြစ်အံ့၊ ငါတို့သည် သင့်ကို ဆောင်ကြပါကုန်အံ့”ဟု ဆိုလေ၏။ “နှုတ်ကိုစောင့်ရှောက်ပါမည်၊ အကျွန်ုပ်ကို ဆောင်ယူ၍ သွားကြပါလော့”ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုဟင်္သာပျိုတို့သည် “ကောင်းပြီ”ဟု ဝန်ခံ၍ တစ်ခုသော လှံတံကို လိပ်ကိုကိုက်စေလျက် မိမိတို့ကိုယ်တိုင် ထိုလှံတံ၏ နှစ်ခုသောအစွန်းတို့ကို ကိုက်ပြီးလျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်ကြလေကုန်၏။ ထိုသို့သော အခြင်းအရာဖြင့် ဟင်္သာတို့ဆောင်ယူအပ်သော ထိုလိပ်ကို ရွာသူသားငယ်တို့မြင်ကြလျှင် “ဟင်္သာနှစ်ကောင်တို့သည် လိပ်ကို လှံတံဖြင့် ဆောင်ယူကြကုန်၏”ဟု ဆိုကြလေကုန်၏။ လိပ်သည် “ယုတ်မာသော သူငယ်တို့- ငါ့ကို အဆွေခင်ပွန်းတို့က အကယ်၍ ဆောင်ကြကုန်၏၊ ထိုသို့ ဆောင်ရာ၌ သင်တို့အား အဘယ်သို့ ဖြစ်သနည်း”ဟု ဆိုလိုသဖြင့် ဟင်္သာတို့၏ လျင်စွာသော အဟုန်ရှိသည်အဖြစ်ကြောင့် ဗာရာဏသီပြည်မင်း၏ နန်းတော်အထက်အဖို့သို့ ရောက်လတ်သောကာလ ကိုက်ရာအရပ်မှ လှံတံကို လွှတ်လိုက်မိ၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ ကျပြီးလျှင် နှစ်ဖြာထက်ခြမ်းကွဲလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤလွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၍-
သုဂ္ဂဟိတသ္မိံ ကဋ္ဌသ္မိံ၊ ဝါစာယ သကိယာ ဝဓီ။
ကစ္ဆပေါ၊ လိပ်သည်။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ဗျာဟရံ-ဗျာဟရန္တော၊ ဆိုလျက်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဝဓိ ဝတ၊ သတ်လေစွတကား။ ကဋ္ဌသ္မိံ၊ လှံတံကို။ သုဂ္ဂဟိတသ္မိံ၊ ကောင်းစွာကိုက်ခဲလျက်။ သကိယာ ဝါစာယ၊ မိမိ၏စကားဖြင့်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဝဓိ၊ သတ်မိလေ၏။
ပဿသိ ဗဟုဘာဏေန၊ ကစ္ဆပံ ဗျသနံ ဂတံ။
နရဝီရိယသေဋ္ဌ၊ လူတို့ထက် လုံ့လကြောင့်မြတ်သော မင်းမြတ်။ ဧတမ္ပိ၊ ဤအကြောင်းကိုလည်း။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။ နာတိဝေလံ၊ ပညာရှိတို့ ဆိုရာစကားဟူသောကမ်းကို မလွန်သော။ ကုသလံ၊ အပြစ်ကင်းသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ပမုဉ္စေ၊ ပြောဆိုရာ၏။ ဗဟုဘာဏေန၊ များစွာဆိုခြင်းကြောင့်။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဂတံ၊ ရောက်သော။ ကစ္ဆပံ၊ လိပ်ကို။ ပဿသိ၊ ရှုပါလော့။
ဤသို့ ဒုကနိပါတ်၌ ဤဗဟုဘာဏိကဇာတ်ကိုချဲ့၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ရဟန်းမည်သည်ကား နှုတ်ကို စောင့်စည်းခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိသည်လည်းကောင်း၊ မပျံ့လွင့်သော စိတ်ရှိသည်လည်းကောင်း၊ ငြိမ်သက်သော စိတ်ရှိသည်လည်းကောင်း ဖြစ်ရာ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အညံ ဓမ္မဉ္စ ဒီပေတိ၊ မဓုရံ တဿ ဘာသိတံ။
ယောဘိက္ခု၊ အကြင်ရဟန်းသည်။ မုခသံယတော၊ နှုတ်ကို စောင့်စည်းခြင်းရှိ၏။
မန္တဘာဏီ၊ ပညာဖြင့် ဆင်ခြင်၍ ဆိုလေ့ရှိ၏။ အနုဒ္ဓတော၊ ပျံ့လွင်းခြင်း မရှိသဖြင့် ငြိမ်သက်သောစိတ်ရှိ၏။ အတ္ထဉ္စ၊ အနက်ကိုလည်းကောင်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ပါဠိကိုလည်းကောင်း။ ဒီပေတိ၊ ပြတတ်၏။ တဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်း၏။ ဘာသိတံ၊ ဆိုအပ်သော စကားသည်။ မဓုရံ၊ ချိုမြိန်သော အရသာရှိ၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။