ဂေါဃာတကပုတ္တဝတ္ထု
၁။ နွားသတ်သမား၏သားဝတ္ထု
ပဏ္ဍုပလာသောဝ ဒါနိသိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် တစ်ယောက်သော နွားသတ်သော ယောက်ျား၏သားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
အသားမပါ မစားနိုင်ဟု ဆိုခြင်း
သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ယောက်သော နွားသတ်ယောက်ျားသည် နွားတို့ကိုသတ်သဖြင့် ကောင်းမြတ်သော အသားတို့ကိုယူ၍ ချက်စေပြီးလျှင် သားမယားတို့နှင့် အတူတကွ နေထိုင်လျက် အသားကိုလည်းစား၏။ အဖိုးအားဖြင့် ရောင်းချ၍လည်း အသက်မွေးခြင်းကို ပြုသတတ်။ ထိုနွားသတ်ယောက်ျားသည် ဤသို့ ငါးဆယ့်ငါးနှစ်တို့ ကာလပတ်လုံး နွားသတ်ခြင်းအမှုကိုပြုလျက် အနီးဖြစ်သော ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားအား တစ်နေ့သ၌မျှလည်း တစ်ယောက်မ တစ်ဇွန်းမျှသော ယာဂုကိုလည်းကောင်း၊ ဆွမ်းကိုလည်းကောင်း မလှူဒါန်းစဖူး။ ထိုနွားသတ်ယောက်ျားသည်ကား အမဲသားနှင့်ကင်း၍ ထမင်းစားလေ့မရှိ။ ထိုနွားသတ်ယောက်ျားသည် တစ်နေ့သ၌ နွားသားကို ရောင်းချပြီးလျှင် မိမိအတွက် ချက်စရာအလို့ငှာ တစ်ခုသော အသားတုံးကို မယားအားပေး၍ ရေချိုးခြင်းငှာ သွားလေ၏။ ထိုအခါ နွားသတ်ယောက်ျား၏ အဆွေခင်ပွန်းသည် အိမ်သို့လာ၍ နွားသတ်သမား၏မယားကို “ငါ့အား ရောင်းအပ်သော နွားသားကို အနည်းငယ်ပေးပါ၊ ငါ၏အိမ်၌ ဧည့်သည်ရောက်လာပါသည်”ဟု ဆိုလေ၏။ “ရောင်းအပ်သော နွားသားမရှိပြီ၊ သင်၏ အဆွေခင်ပွန်းသည် အမဲသားအားလုံး ရောင်းပြီးသဖြင့် ယခု ရေချိုးခြင်းငှာ သွားပါသည်”ဟု ဆိုလတ်သော် “ဤသို့မပြုပါလင့်၊ အမဲသားတုံး အကယ်၍ ရှိသေးသည်ဖြစ်အံ့၊ ပေးပါဦး”ဟု ဆိုလေ၏။ “သင်၏ အဆွေခင်ပွန်းအလို့ငှာ ထားအပ်သော အမဲသားကို ဖယ်ထား၍ တစ်ပါးသော အမဲသားမရှိပါ”ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုအမဲသားအလိုရှိသောသူသည် “ငါ၏သူငယ်ချင်းအလို့ငှာ ထားအပ်သော အမဲသားမှတစ်ပါး အခြားသော အမဲသား မရှိ၊ ထိုငါ၏ သူငယ်ချင်းသည်လည်း အမဲနှင့်ကင်း၍ ထမင်းမစားနိုင်၊ ဤနွားသတ်သမား၏ မယားသည် ပေးဝံ့လိမ့်မည် မဟုတ်”ဟု ကြံ၍ ကိုယ်တိုင်သာလျှင် ထိုအမဲသားကိုယူ၍ ဖဲသွားလေ၏။
နွားသတ်ယောက်ျားသည်လည်း ရေချိုးပြီး၍ ပြန်လာသည်ရှိသော် မယားသည် မိမိချက်အပ်သော ဟင်းရွက်ကျက်နှင့်တကွ ခူးထည့်၍ ထမင်းကို ဆောင်ယူလာသောအခါ “အမဲသား အဘယ်မှာနည်း”ဟု မေးလေ၏။ “အရှင့်သား- မရှိပြီ”ဟု ဆိုလတ်သော် “ငါကား ချက်စိမ့်သောငှာ ကိုယ်တိုင်ပေးခဲ့၍ သွားသည် မဟုတ်လော”ဟု ဆိုလေ၏။ “သင်၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော သူသည် လာလတ်၍ ငါ၏အိမ်၌ ဧည့်သည်ရောက်လာပါသည်၊ ရောင်းအပ်သော အမဲသားကိုပေးပါဟု ဆိုသဖြင့် အကျွန်ုပ်သည် သင်၏ အဆွေခင်ပွန်းအလို့ငှာ ထားအပ်သော အမဲသားမှ တစ်ပါးသော အမဲသားမရှိပါ။ ထိုသင်၏သူငယ်ချင်းသည်လည်း အမဲသားနှင့်ကင်း၍ မစားနိုင်ဟု ဆိုပါလျက်လည်း အနိုင့်အထက် ပြုသဖြင့် ထိုအမဲသားကို ကိုယ်တိုင်သာ ယူကာ သွားပါသည်”ဟု ဆိုလတ်သော် “ငါကား အမဲသားနှင့်ကင်း၍ ထမင်းကို မစားနိုင်၊ ထိုအမဲကို ပြန်၍ယူဆောင်ချေလော့”ဟု ဆိုလေ၏။
နွားရှင် လျှာဖြတ်စား၍ ချက်ချင်း မကောင်းကျိုးရပုံ
“အရှင့်သား ပြန်၍ ဆောင်ယူခြင်းငှာ အဘယ်သို့ တတ်နိုင်ပါတော့အံ့နည်း၊ စားပါအရှင်”ဟု ဆိုလတ်သည်ရှိသော် နွားသတ်ယောက်ျားသည် “ငါကား မစားနိုင်”ဟု ဆို၍ ထိုထမင်းကို ယူသိမ်းစေပြီးလျှင် ဓားကိုယူလျက် အိမ်နောက်ဖေး၌ ရပ်တည်နေသော နွားသည် ရှိလေ၏။ ထိုနွား၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ခံတွင်း၌ လက်ကိုထည့်သွင်း၍ လျှာကို ငင်ထုတ်လျက် ဓားဖြင့် လျှာအရင်းမှ ဖြတ်ယူကာ လာ၍ မီးကျီးတို့၌ ဖုတ်ကင်စေသဖြင့် ထမင်းအထက်၌ ထား၍ ထိုင်နေလျက် ထမင်းတစ်ဆုပ်ကို စားပြီးလျှင် တစ်ခုသော အမဲသားပိုင်းကို ခံတွင်း၌ ထားလေ၏။ ထိုခဏချင်းသာလျှင် နွားသတ်ယောက်ျား၏လျှာသည် ပြတ်၍ ထမင်းခွက်၌ ကျလေ၏။ ထိုအခါ၌သာလျှင် ကံနှင့် တူစွာသော အကျိုးဝိပါက်ကို ရရှာလေ၏။ ထိုနွားသတ်ယောက်ျားသည်လည်း နွားကဲ့သို့ သွေးအလျဉ်သည် ခံတွင်းမှယိုစီးလျက် အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ပုဆစ်ဒူးတို့ဖြင့် လှည့်ပတ်သွားလာကာ အော်ဟစ်မြည်တမ်းရှာလေ၏။ ထိုအခါ၌ နွားသတ်ယောက်ျား၏သားသည် အဖကိုကြည့်ရှုလျက် အနီး၌ ရပ်လျက်ရှိ၏။ ထိုအခါ ထိုသားကို မိခင်သည် “ချစ်သား- နွားကဲ့သို့ အိမ်၏အလယ်၌ ပုဆစ်ဒူးတို့ဖြင့် သွားလာလှည့်ပတ်ကာ အော်ဟစ်မြည်တမ်းရှာသော ဤသင့်ဖခင် နွားသတ်ယောက်ျားကို ကြည့်ရှုလော့၊ ဤဆင်းရဲခြင်းသည် သင်၏ဦးခေါင်းထက်၌ ကျလတ္တံ့၊ ငါမိခင်ကိုလည်း မကြည့်မူ၍ မငဲ့မူ၍ မိမိ၏ချမ်းသာခြင်းကို ပြုလုပ်ကာ ထွက်ပြေးပေတော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသားသည် သေဘေးမှ ကြောက်လှသောကြောင့် မိခင်ကိုရှိခိုး၍ ထွက်ပြေးလေ၏။ ထွက်ပြေးသွားသည်ရှိသော်ကား တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ရောက်သွားလေ၏။ နွားသတ်ယောက်ျားသည်လည်း နွားကဲ့သို့ အိမ်၏အလယ်၌ အော်ဟစ်မြည်တမ်းလျက် သွားလာလှည့်ပတ်၍ အသက်သေဆုံးသည်ရှိသော် အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်ရှာလေ၏။ နွားသည်လည်း သေဆုံးရှာလေ၏။
သားဖြစ်သူသည် တက္ကသိုလ်သို့ရောက်၍ ကြီးပွားခြင်း
နွားသတ်ယောက်ျား၏ သားသည်လည်း တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ရွှေပန်းထိမ်သည်အမှု အတတ်ကို သင်ယူလေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်၏ဆရာသည် ရွာတစ်ရွာသို့ သွားသည်ရှိသော် “ဤသို့သဘောရှိသော တန်ဆာမည်သည်ကို ပြုလုပ်ရမည်”ဟု ဆို၍ ဖဲသွားလေ၏။ ထိုသူငယ်သည်လည်း ထိုသို့ သဘောရှိသော တန်ဆာကို ပြုလုပ်လေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်၏ ဆရာသည် ပြန်လာ၍ တန်ဆာကို မြင်ရလျှင် “ဤသူငယ်ကား အမှတ်မရှိ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်သို့သွား၍ အသက်မွေးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်လောက်ပြီ”ဟု အရွယ်သို့ရောက်သော မိမိ၏သမီးကို ထိမ်းမြားအပ်နှင်းလေ၏။ ထိုနွားသတ်ယောက်ျား၏သားသည် သားသမီးတို့ဖြင့် ကြီးပွားစည်ပင်လေ၏။
သာဝတ္ထိသို့ ပြန်ရောက်၍ ဘုရားနှင့် တွေ့ခြင်း
ထို့နောက်မှ ထိုသူ၏သားတို့သည် အရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အတတ်ပညာကို သင်ကြားတတ်မြောက်ပြီးလျှင် နောက်အဖို့၌ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားကြသဖြင့် ထိုသာဝတ္ထိပြည်၌ အိမ်ရာတည်ထောင်၍ နေကြကုန်သည်ရှိသော် သဒ္ဓါပသန္နနှင့် ပြည့်စုံကြလေကုန်၏။ ထိုသူတို့၏အဖသည်လည်း တက္ကသိုလ်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို မပြုမူ၍သာလျှင် အိုခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ထိုအခါ နွားသတ်ယောက်ျားသား၏ သားတို့သည် “ငါတို့အဖကား အိုမင်းပြီ”ဟု မိမိ၏အထံသို့ ခေါ်စေ၍ “အဖ၏ နတ်ရွာနိဗ္ဗာန် မဂ်ဖိုလ်အကျိုးငှာ အလှူကို ပေးလှူကြကုန်စို့အံ့”ဟု ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအပေါင်းကို ပင့်ဖိတ်ကြကုန်၏။ ထိုသားတို့သည် တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့တွင် အိမ်တွင်း၌ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာကို နေထိုင်တော်မူစေလျက် ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးပြီးလျှင် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသောအဆုံး၌ မြတ်စွာဘုရားကို “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်တို့သည် ဖခင်အတွက် ဤဇီဝဘတ်ကို လှူဒါန်းပါသည်ဘုရား၊ တပည့်တော်တို့၏ ဖခင်အလို့ငှာ အနုမောဒနာပြုတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုနွားသတ်ယောက်ျား၏သားကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် “ဒါယကာ- သင်သည်ကား အသက်အရွယ် ကြီးရင့်လေပြီ၊ မှည့်ရင့်သောကိုယ် ရှိပြီ၊ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသော ဖက်ရွက်လျော်နှင့် တူပြီ၊ သင့်အား တမလွန်ဘဝသို့ သွားခြင်းငှာ ကုသိုလ်ဟူသော ရိက္ခာထုပ်မရှိသေး၊ မိမိတည်ရာကို ပြုလော့၊ ပညာရှိဖြစ်လော့၊ မိုက်မဲတွေဝေသောသူ မဖြစ်လင့်”ဟု အနုမောဒနာ ပြုတော်မူလျက် ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ပထမနေ့ ဒေသနာတော်
ဥယျောဂမုမေ စ တိဋ္ဌသိ၊ ပါထေယျမ္ပိ စ တေ န ဝိဇ္ဇတိ။
[၂၃၆] သော ကရောဟိ ဒီပမတ္တနော၊ ခိပ္ပံ ဝါယမ ပဏ္ဍိတော ဘဝ။
နိဒ္ဓန္တမလော အနင်္ဂဏော၊ ဒိဗ္ဗံ အရိယဘူမိံ ဥပေဟိသိ။
ဘော ဥပါသက၊ အို..ဒါယကာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ပဏ္ဍုပလာသောဝ၊ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသော ဖက်ရွက်လျော်ကဲ့သို့။ အသိ၊ ဖြစ်ခဲ့ပြီတကား။ ယမပုရိသာပိစ၊ သေမင်း၏တမန် ယောက်ျားတို့သည်လည်း။ တေ၊ သင်၏။ ဥပဋ္ဌိတာ၊ အနီး၌ တည်လာကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥယျောဂမုခေစ၊ ဆုတ်ယုတ်ခြင်း၏ အဝ၌သာလျှင်။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။ တေ၊ သင်အား။ ပါထေယျပိစ၊ ကုသိုလ်ဟူသော ရိက္ခာထုပ်သည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိသေး။
သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒီပံ၊ ကျွန်းကြီးနှင့်တူသော ကုသိုလ်ဟူသော မှီခိုရာကို။ ကရောဟိ၊ ပြုလော။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဝါယမ၊ လုံ့လပြုလော့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပြုသည်ရှိသော်။ နိဒ္ဓန္တမလော၊ ထုတ်အပ်ပြီးသော ရာဂစသော အညစ်အကြေးရှိသည်ဖြစ်၍။ အနင်္ဂဏော၊ ကိလေသာညှိ မရှိသည်ဖြစ်၍။ အရိယဘူမိံ၊ အရိယာတို့၏ ဖြစ်ရာဖြစ်သော။ ဒိဗ္ဗံ၊ သုဒ္ဓါဝါသငါးဘုံသို့။ ဥပေဟိသိ၊ ရောက်ရလတ္တံ့။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ နွားသတ်သမား၏ သားဖြစ်သော ထိုဒါယကာ အဘိုးကြီးသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့အားလည်း အကျိုးရှိသော ဒေသနာတော် ဖြစ်တော်မူလေ၏။
သောတာပန်တည်ပြီး နောက်တစ်နေ့ တရားနာရခြင်း
ထိုဥပါသကာ၏ သားသမီးတို့သည် တစ်ဖန် နောက်တစ်နေ့ ကောင်းမှုအကျိုးငှာလည်း မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဖိတ်ပြီးလျှင် အလှူ,လှူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးစီးသော မြတ်စွာဘုရားကို အနုမောဒနာတရား ဟောကြားတော်မူသောအခါ “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား -ဤဆွမ်းသည်လည်း တပည့်တော်တို့၏ ဖခင်အတွက် အသက်ရှင်စဉ် ရည်မှန်း၍ လှူအပ်သော ဆွမ်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ပါသည်ဘုရား၊ ဤဖခင်အားသာလျှင် အနုမောဒနာပြုတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားကြကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် ထိုသူအား အနုမောဒနာပြုလိုသည်ဖြစ်၍ ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒုတိယနေ့ ဒေသနာတော်
ဝါသော တေ နတ္ထိ အန္တရာ၊ ပါထေယျမ္ပိ စ တေ န ဝိဇ္ဇတိ။
[၂၃၈] သော ကရောဟိ ဒီပမတ္တနော၊ ခိပ္ပံ ဝါယမ ပဏ္ဍိတော ဘဝ။
နိဒ္ဓန္တမလော အနင်္ဂဏော၊ န ပုန ဇာတိဇရံ ဥပေဟိသိ။
ဘော ဥပါသက၊ အို..ဒါယကာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဥပနီတဝယောစ၊ လွန်လေပြီးသော အရွယ်ရှိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ယမဿ၊ သေမင်း၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ သံပယာတော၊ သွားအံ့သောငှာ စီရင်လျက်တည်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်အား။ အန္တရာ၊ အကြား၌။ ဝါသော၊ နေရခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိလတ္တံ့။ တေ၊ သင်အား။ ပါထေယျမ္ပိစ၊ ကုသိုလ်ဟူသော ရိက္ခာထုပ်သည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိသေး။
သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒီပံ၊ ကျွန်းကြီးနှင့်တူသော ကုသိုလ်ဟူသော မှီခိုရာကို။ ကရောဟိ၊ ပြုလော့။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဝါယမ၊ လုံ့လပြုလော့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်လော့။ နိဒ္ဓန္တမလော၊ ထုတ်အပ်ပြီးသော ရာဂစသော အညစ်အကြေးရှိသည်ဖြစ်၍။ အနင်္ဂဏော၊ ကိလေသာညှိ မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဇာတိဇရံ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း အိုခြင်းသို့။ န ဥပေဟိသိ၊ မကပ်ရလတ္တံ့။