စူဠသုဘဒ္ဒါဝတ္ထု
၈။ စူဠသုဘဒ္ဒါ ဝတ္ထု
ဒူရေ သန္တောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အနာထပိဏ်သူဌေးကြီး၏ စူဠသုဘဒ္ဒါ အမည်ရှိသောသမီးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
စူဠသုဘဒ္ဒါနှင့် မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိသူဌေးသား
အနာထပိဏ်သူဌေးကြီး၏ ငယ်စဉ်ကစ၍ ဥဂ္ဂမြို့၌ နေလေ့ရှိသော ဥဂ္ဂမည်သော သူဌေးသားသည် အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သတတ်။ ထိုအနာထပိဏ်သူဌေးကြီးနှင့် ဥဂ္ဂသူဌေးသားတို့သည် တစ်ဦးတည်းသော ဆရာ့အိမ်၌ အတတ်ပညာကို သင်ကြကုန်သည်ရှိသော် အချင်းချင်း “ငါတို့အား အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သောအခါ သားသမီးတို့ ဖွားမြင်ကြကုန်သည်ရှိသော် အကြင်သူသည် သားအလို့ငှာ သမီးကို ဖိတ်ကြား တောင်းရမ်းငြားအံ့၊ ထိုတစ်ဦးသောသူသည် ထိုတစ်ဦးသောသူအား သမီးကို ပေးရမည်”ဟု ကတိကဝတ်ကို ပြုလုပ်ထားကြလေကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း အရွယ်သို့ ရောက်လတ်ကုန်သည်ရှိသော် မိမိ,မိမိ၏မြို့၌ သူဌေးကြီးအရာ၌ တည်ကြလေကုန်၏။ ထို့နောက် တစ်ပါးသောအခါ၌ ဥဂ္ဂသူဌေးသည် ကုန်သွယ်ခြင်းအမှုတို့ကို ပြုလုပ်အားထုတ်လျက် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်သွားလေ၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးသည် မိမိ၏သမီးဖြစ်သော စူဠသုဘဒ္ဒါကိုခေါ်၍ “ချစ်သမီး- ချစ်သမီး၏ဖခင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသူဌေးမည်သော သူဌေးကြီးသည် ရောက်လာ၏။ ထိုသူဌေးကြီးအား အလုံးစုံသော ပြုဖွယ်ကိစ္စသည် သင်၏တာဝန်တည်း”ဟုဆို၍ စေခိုင်းလေ၏။ စူဠသုဘဒ္ဒါသည် “ကောင်းလှပါပြီ”ဟု ဝန်ခံလျက် ထိုဥဂ္ဂသူဌေးကြီး၏ ရောက်လာသောနေ့မှစ၍ မိမိလက်ဖြင့်သာလျှင် လက်သုပ်ဟင်းလျာ စသည်တို့ကို ကောင်းစွာပြည့်စုံစေ၍ ပန်း,နံ့သာ, နံ့သာပျောင်း စသည်တို့ကို ပြုပြင်စီရင်၏။ ထမင်းစားသောအခါ ထိုဥဂ္ဂသူဌေးကြီးအလို့ငှာ ချိုးရေကို စီရင်စေ၍ ရေချိုးသောအခါမှစ၍ အလုံးစုံသောကိစ္စတို့ကို ကောင်းမွန်စွာပြုစု၏။ ဥဂ္ဂသူဌေးကြီးသည် ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါ၏ အကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသည့်အဖြစ်ကို မြင်ရလျှင် ကြည်လင်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သ၌ အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးနှင့် အတူတကွ နားချမ်းသာသော စကားဖြင့် ပြောဆိုနေထိုင်လျက် “ငါတို့သည် ငယ်သောအခါ၌ ဤသို့ ကကိကဝတ်ကို ပြုလုပ်ထားကြဖူးသတတ်”ဟု ပြောကြားကာ အောက်မေ့စေပြီးလျှင် စူဠသုဘဒ္ဒါကို မိမိသား၏အကျိုးငှာ ဖိတ်ကြားတောင်းရမ်းလေ၏။
စူဠသုဘဒ္ဒါ ဥဂ္ဂမြို့သို့ လိုက်သွားရခြင်း
ထိုဥဂ္ဂသူဌေးကြီးသည်ကား ပြကတေ့အားဖြင့် မိစ္ဆာအယူရှိ၏။ ထို့ကြောင့် မြတ်စွာဘုရားအား ဥဂ္ဂသူဌေးကြီး၏ အကြောင်းအရာကို လျှောက်ကြားလတ်သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ဥဂ္ဂသူဌေး၏ အကြောင်းဥပနိဿယကို မြင်တော်မူသဖြင့် ခွင့်ပြုတော်မူအပ်သည်ဖြစ်၍ မယားနှင့်တကွ တိုင်ပင်ပြီးလျှင် ထိုဥဂ္ဂသူဌေး၏စကားကို ဝန်ခံကာ နေ့ရက်ကို မှတ်သားပြီးလျှင် သမီးဖြစ်သော ဝိသာခါကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်သော (ထည့်လိုက်သော) ဓနဉ္စယသူဌေးကြီးကဲ့သို့ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ စူဠသုဘဒ္ဒါကို ခေါ်ပြီးလျှင် “ချစ်သမီး- ယောက္ခမအိမ်၌ နေထိုင်ရသော ချွေးမမည်သည်ကား အတွင်းမီးကို အပသို့ မထုတ်အပ်” စသည်ဖြင့် ဓနဉ္စယသူဌေးကြီး၏ ဝိသာခါအား ပေးအပ်သောနည်းအားဖြင့်သာလျှင် ဆယ်ပါးသော အဆုံးအမတို့ကိုပေး၍ “ရောက်ရာအရပ်၌ ငါ့သမီးအား အပြစ် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ သင်တို့သည် သုတ်သင် စောကြောအပ်ကုန်၏”ဟု သူကြွယ်ရှစ်ယောက်တို့ကို တာဝန်ခံခြင်းကို ယူစေလျက် စူဠသုဘဒ္ဒါအား လွှတ်လိုက်သောနေ့၌ မြတ်စွာဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်း သံဃာတော်အပေါင်းအား အလှူကြီးကို ပေးလှူ၍ ရှေးဘဝ၌ သမီးသည် ပြုအပ်ကုန်သော ကောင်းသောအကျင့်တို့၏ အကျိုး၏ တင့်တယ်ခြင်းကို လူအပေါင်းအား ထင်ရှားသည်ကိုပြု၍ ပြဘိသကဲ့သို့ များစွာသော ချီးမြှောက်ဖွယ် သက္ကာရဖြင့် သမီးကိုလွှတ်လိုက်လေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါအား အစဉ်အတိုင်းအားဖြင့် ဥဂ္ဂမြို့သို့ ရောက်လတ်သောအခါ စူဠသုဘဒ္ဒါ၏ ယောက္ခမနှင့်တကွ များစွာသောလူအပေါင်းသည် ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုလုပ်လေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါသည်လည်း မိမိ၏ အသရေ၏တင့်တယ်ခြင်းကို ထင်ရှားပြုခြင်းငှာ ဝိသာခါကဲ့သို့ အလုံးစုံသော ပြည်၌နေသူလူအပေါင်းအား မိမိကိုယ်ကိုပြလျက် ရထားထက်၌ ရပ်တည်၍ မြို့သို့ဝင်ပြီးလျှင် ပြည်သူတို့သည် ပို့အပ်သော လက်ဆောင်တို့ကိုယူ၍ လျောက်ပတ်သည့်အစွမ်းဖြင့် ထိုထိုပြည်သူတို့အား ပို့စေသဖြင့် မြို့အလုံးကို မိမိ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ဖြင့် တစ်စပ်တည်းပြုလုပ်လေ၏။
စူဠသုဘဒ္ဒါသည် တိတ္ထိတို့ကို ရှိမခိုး
မင်္ဂလာနေ့ အစရှိသည်တို့၌ကား ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါ၏ ယောက္ခမသည် အဝတ်မကပ်သော တိတ္ထိတို့အား ပူဇော်သက္ကာရကိုပြုလျက် “ချစ်သမီး- လာ၍ ငါတို့၏ရဟန်းတို့ကို ရှိခိုးလော့”ဟု စေလွှတ်လိုက်လေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါသည် ရှက်သဖြင့် အဝတ်မကပ်သော တိတ္ထိတို့ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား သွားခြင်းငှာ အလိုမရှိဘဲနေ၏။ ထိုယောက္ခမသည် အဖန်တလဲလဲ စေလွှတ်ပါသော်လည်း ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါက ပယ်အပ်သည်ရှိသော် အမျက်ထွက်၍ “ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါကို နှင်ထုတ်ကြကုန်လော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါသည် “ငါ့အား အကြောင်းမဟုတ်သဖြင့် အပြစ်သို့တင်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း”ဟု နှလုံးပြု၍ သူကြွယ်ရှစ်ယောက်တို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။ သူကြွယ်ရှစ်ယောက်တို့သည် ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါ၏ အပြစ်မရှိသည့်အဖြစ်ကို သိရလျှင် ဥဂ္ဂသူဌေးကြီးကို သိစေကြလေကုန်၏။ ဥဂ္ဂသူဌေးကြီးသည် “ဤစူဠသုဘဒ္ဒါကား ငါ၏ရဟန်းတို့ကို အရှက်မရှိသောသူတို့ဟူ၍ ရှိမခိုးဘဲ နေဘိ၏”ဟု သူဌေးကတော်ကြီးအား ပြောကြားလေ၏။ သူဌေးကတော်ကြီးသည် “ဤစူဠသုဘဒ္ဒါ၏ ရဟန်းတို့ကား အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း။ ထိုရဟန်းတို့ကို အလွန်လျှင် ချီးမွမ်းဘိ၏”ဟု စူဠသုဘဒ္ဒါကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
ကိံ သီလာ ကိံ သမာစရာ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတာ။
တုယှံ၊ သင်ချွေးမ စူဠသုဘဒ္ဒါ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတို့ကား။ ကီဒိသာ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိကြကုန်သနည်း။ နေ၊ ထိုရဟန်းတို့ကို။ ဗာဠှံခေါ၊ လွန်စွာသာလျှင်။ ပသံသသိ၊ ချီးမွမ်းဘိ၏။ ကိံ သီလာ၊ အဘယ်သို့ အလေ့ရှိကြကုန်သနည်း။ ကိံ သမာစရာ၊ အဘယ်သို့ အကျင့်ရှိကြကုန်သနည်း။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတာ၊ မေးအပ်သော သင်ချစ်သမီးသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေကြားစမ်းပါလော့။
ရဟန်းများ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး ထုတ်ဖော်
ထိုသို့မေးသောအခါ ယောက္ခမအား စူဠသုဘဒ္ဒါသည် ဘုရားရှင်တို့၏လည်းကောင်း၊ ဘုရားတပည့်သား ရဟန်းတို့၏လည်းကောင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို အထူးပြလိုသည်ဖြစ်၍-
ဩက္ခိတ္တစက္ခူ မိတဘာဏီ၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(က) ယာဒိသာ၊ အကြင်သို့သဘောရှိကုန်သော ရဟန်းတို့သည်။ သန္တိန္ဒြိယာ၊ ငြိမ်သက်သော စက္ခုစသော ဣန္ဒြေရှိကြကုန်၏။ သန္တမာနသာ၊ ငြိမ်သက်သော စိတ်နှလုံးရှိကြကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုရဟန်းတို့၏။ ဂတံ၊ သွားခြင်းသည်။ သန္တံ၊ ငြိမ်သက်၏။ ဌိတံ၊ ရပ်ခြင်းသည်။ သန္တံ၊ ငြိမ်သက်၏။ ဩက္ခိတ္တစက္ခူ၊ ချသော မျက်လွှာရှိကြကုန်၏။ မိတဘာဏီ၊ နှိုင်းယှဉ်၍ ဆိုလေ့ရှိကြကုန်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
မနောကမ္မံ သုဝိသုဒ္ဓံ၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(ခ) နေသံ၊ ထိုရဟန်းတို့၏။ ကာယကမ္မံ၊ ကိုယ်ဖြင့်ပြုအပ်သောအမှုသည်။ သုစိ၊ စင်ကြယ်၏။ ဝါစာကမ္မံ၊ နှုတ်ဖြင့်ပြောအပ်သောစကားသည်။ အနာဝိလံ၊ နောက်ကျုခြင်းမရှိ။ မနောကမ္မံ၊ စိတ်ဖြင့်ကြံအပ်သောအကြံသည်။ သုဝိသုဒ္ဓံ၊ အလွန်စင်ကြယ်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
ပုဏ္ဏာ သုဒ္ဓေဟိ ဓမ္မေဟိ၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(ဂ) ယာဒိသာ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ ဝိမလာ၊ အညစ်အကြေး ကင်းကြကုန်၏။ သင်္ခမုတ္တာဘာ၊ ပွတ်သစ်စ ခရုသင်းနှင့် တူကြကုန်၏။ အန္တရဗာဟိရာ၊ အတွင်းအပ၌ဖြစ်သော သဘောတရားတို့သည်။ သုဒ္ဓါ၊ စင်ကြယ်ကြကုန်၏။ သုဒ္ဓေဟိ၊ စင်ကြယ်ကုန်သော။ ဓမ္မေဟိ၊ တရားတို့နှင့်။ ပုဏ္ဏာ၊ ပြည့်စုံကြကုန်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
လာဘာလာဘေန ဧကဋ္ဌာ၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(ဃ) လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ လာဘေန၊ လာဘ်ရသဖြင့်။ ဥန္နတော၊ ထောင်လွှားတက်ကြွတတ်၏။ အလာဘေန စ၊ လာဘ်မရခြင်းဖြင့်ကား။ သြနတော၊ အောက်သို့ညွတ်ကျတတ်၏။ ယာဒိသာ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသောရဟန်းတို့သည်။ လာဘာလာဘေန၊ လာဘ်ရခြင်း လာဘ်မရခြင်းဖြင့်။ ဧကဋ္ဌာ၊ တူမျှသောသဘော၌ တည်တံ့ကြကုန်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သောရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
ယသာယသေန ဧကဋ္ဌာ၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(င) လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ ယသေန၊ အခြံအရံဖြင့်။ ဥန္နတော၊ ထောင်လွှားတက်ကြွတတ်၏။ အယသေန စ၊ အခြံအရံ မရှိသဖြင့်ကား။ ဩနတော၊ အောက်သို့ ညွတ်ကျတတ်၏။ ယာဒိသာ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိကုန်သော ရဟန်းတို့သည်။ ယသာယသေန၊ အခြံအရံရှိခြင်း မရှိခြင်းဖြင့်။ ဧကဋ္ဌာ၊ တူမျှသောသဘော၌ တည်တံ့ကြကုန်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
သမာ နိန္ဒာ ပသံသာသု၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(စ) လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ ပသံသာယ၊ ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့်။ ဥန္နတော၊ ထောင်လွှားတက်ကြွတတ်၏။ နိန္ဒာယာပိစ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းဖြင့်ကား။ ဩနတော၊ အောက်သို့ညွတ်ကျတတ်၏။ ယာဒိသာ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ နိန္ဒာပသံသာသု၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်း ချီးမွမ်းခြင်းတို့၌။ သမာ၊ တူမျှသော စိတ်ရှိကြကုန်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
အကမ္ပာ သုခဒုက္ခေသု၊ တာဒိသာ သမဏာ မမ။
(ဆ) လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ သုခေန၊ ချမ်းသာသဖြင့်။ ဥန္နတော၊ ထောင်လွှားတက်ကြွတတ်၏။ ဒုက္ခေနာပိစ၊ ဆင်းရဲခြင်းဖြင့်ကား။ သြနတော၊ အောက်သို့ ညွတ်ကျတတ်၏။ ယာဒိယာ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ သုခဒုက္ခေသု၊ ချမ်းသာခြင်း ဆင်းရဲခြင်းတို့၌။ အကမ္ပာ၊ တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိကြကုန်။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတို့သည်။ မမ၊ ကျွန်တော်မ၏။ သမဏာ၊ ရဟန်းတော်တို့ပါတည်း။
ဗုဒ္ဓအမှူးရှိသော သံဃာတော်များ ပင့်ဆောင်
ထိုအခါ စူဠသုဘဒ္ဒါကို “သင်၏ရဟန်းတို့ကို ငါတို့အားလည်း ပြုခြင်းငှာ တတ်နိုင်ကောင်းအံ့လော”ဟု ဆိုသောကြောင့် “တတ်နိုင်ပါ၏”ဟု ပြောသည်ရှိသော် “ထိုသို့ဖြစ်မူ အကြင်အခြင်းဖြင့် ပြုသည်ရှိသော် ငါတို့သည် ထိုရဟန်းတို့ကို ဖူးမြင်ကြရကုန်၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် ပြုပါလော့”ဟု ဆိုလျှင် ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါသည် “ကောင်းလှပါပြီ”ဟု ဝန်ခံ၍ မြတ်စွာဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာတော်အပေါင်းအလို့ငှာ ကြီးစွာသောအလှူကို စီရင်သဖြင့် ပြာသာဒ်အထက်အပြင်၌ တည်နေလျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ရှေးရှု ရိုသေစွာ ငါးပါးသော တည်ခြင်းဖြင့် ရှိခိုးပြီးလျှင် ဘုရားရှင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့ကို ဆင်ခြင်၍ ပန်း,နံ့သာ,အထုံအခိုးတို့ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြုသဖြင့် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- နက်ဖြန်ကောင်းမှုအလို့ငှာ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်း သံဃာတော်အပေါင်းကို တပည့်တော်မ ပင့်ဖိတ်ပါသည်ဘုရား၊ တပည့်တော်မ၏ ဤအမှတ်သညာဖြင့် ပင့်ဖိတ်သောအဖြစ်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သိတော်မူပါစေသတည်း”ဟု ဓိဋ္ဌာန်၍ မြတ်လေးပန်းတို့၏ ရှစ်ဆုပ်တို့ကို ကောင်းကင်၌ ပစ်မြှောက်ဖြန့်ကြဲလိုက်လေ၏။ ပန်းတို့သည် သွား၍ ပရိသတ်လေးပါးအလယ်၌ တရားတော်ကို ဟောကြားတော်မူကာနေသော မြတ်စွာဘုရား၏အထက်၌ ပန်းဗိတာန် မျက်နှာကြက်ဖြစ်၍ တည်ကုန်၏။
ထိုခဏ၌ အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးသည် တရားစကားတော်ကို နာကြားပြီး၍ နက်ဖြန် ကောင်းမှုအလို့ငှာ မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဖိတ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “သူဌေးကြီး- ငါဘုရားသည် နက်ဖြန် ကောင်းမှုအလို့ငှာ ဆွမ်းကိုသည်းခံအပ်ပြီ”ဟု မိန့်တော်မူသောကြောင့် “မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်ထက် ရှေးဦးစွာ လာသောသူသည် မရှိပါ။ အဘယ်သူအား ရှင်တော်ဘုရားတို့ သည်းခံတော်မူပါသနည်းဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “သူဌေးကြီး- စူဠသုဘဒ္ဒါသည် ပင့်ဖိတ်အပ်လေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူသောကြောင့် “မြတ်စွာဘုရား- စူဠသုဘဒ္ဒါသည် ဤသာဝတ္ထိပြည်မှ ယူဇနာတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်၏ အထက် ဝေးကွာလှသော ဥဂ္ဂမြို့၌ နေပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်လတ်သည်ရှိသော် “သူဌေးကြီး- မှန်ပေ၏။ ဝေးသောအရပ်၌ နေကြကုန်သော်လည်း သူတော်ကောင်းတို့သည် မျက်မှောက်၌ တည်ဘိသကဲ့သို့ ထင်ရှားပြကြကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အသန္တေတ္ထ န ဒိဿန္တိ၊ ရတ္တိံ ခိတ္တာ ယထာ သရာ။
ဟိမဝန္တော ပဗ္ဗတော၊ ဟိမဝန္တာ တောင်မင်းသည်။ ပကာသေတိ ဣဝ၊ ထင်ရှားသကဲ့သို့။ ဒူရေ၊ ဝေးသောအရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်နေကြကုန်သော။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပကာသေန္တိ၊ ထင်ရှားကြကုန်၏။
ရတ္တိံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ ခိတ္တာ၊ ပစ်အပ်ကုန်သော။ သရာ၊ မြားတို့သည်။ န ဒိဿန္တိ ယထာ၊ မထင်ရှားကုန်သကဲ့သို့။ ဧတ္ထ၊ ဤငါဘုရားအနီး၌။ ဌိတာ၊ တည်နေကြကုန်သော။ အသန္တော၊ သူတော်မဟုတ် ယုတ်မာသောသူတို့သည်။ န ဒိဿန္တိ၊ မထင်ရှားကြလေကုန်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရား ဥဂ္ဂမြို့သို့ ကြွတော်မူခြင်း
သိကြားနတ်မင်းကြီးသည် “မြတ်စွာဘုရားကား စူဠသုဘဒ္ဒါ၏ ပင့်ဖိတ်သည်ကို သည်းခံတော်မူ၏”ဟု သိရ၍ ဝိသကြုံနတ်သားကို ငါးရာသော စုလစ်မွမ်းချွန်တပ်သော ကျောင်းတို့ကို ဖန်ဆင်းစေ၍ “နက်ဖြန် မြတ်စွာဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာတော်အပေါင်းကို ဥဂ္ဂမြို့သို့ ပို့ဆောင်ချေလော့”ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ ထိုဝိသကြုံနတ်သားသည် တစ်ဖန် မိုးသောက် နောက်တစ်နေ့၌ ငါးရာသော စုလစ်မွမ်းချွန်တပ်သော ကျောင်းတို့ကို ဖန်ဆင်း၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်နေရာ၌ ရပ်တည်လာလေ၏။ ဘုရားရှင်သည် စိစစ်ရွေးကောက်တော်မူ၍ အထူးသဖြင့် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ကုန်သော အာသဝေါကင်းကွာ ရဟန္တာတို့၏သာလျှင် ငါးရာတို့ကို ခေါ်ဆောင်တော်မူသဖြင့် အခြံအရံနှင့်တကွ စုလစ်မွမ်းချွန်တပ်သော ကျောင်းတို့၌ သီတင်းသုံးနေထိုင်တော်မူလျက် ဥဂ္ဂမြို့သို့ ကြွသွားတော်မူလေ၏။ ဥဂ္ဂသူဌေးကြီးသည်လည်း အခြံအရံနှင့်တကွ စူဠသုဘဒ္ဒါပေးအပ်သော နည်းအားဖြင့်သာလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ ကြွလာတော်မူရာ လမ်းခရီးကို ကြည့်ရှုလျက် ရပ်တည်နေလေ၏။ များစွာသော အသရေတို့၏ ပြည့်စုံခြင်းဖြင့် ကြွလာတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကို မြင်ရလျှင် ကြည်ရွှင်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပန်းအစရှိသည်တို့ဖြင့် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကိုပြုလျက် အခြံအရံနှင့်တကွ ဝန်ခံ၍ (လက်ခံကြိုဆို၍) ရှိခိုးပြီးလျှင် အလှူကြီးကို ပေးလှူပြီးနောက် အဖန်တလဲလဲ ပင့်ဖိတ်သဖြင့် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးကို လှူဒါန်းလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုဥဂ္ဂသူဌေးအား လျောက်ပတ်သည်ကို မှတ်သားတော်မူ၍ တရားကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။ ထိုသူဌေးကြီးကို အစပြု၍ ရှစ်သောင်းလေးထောင်သော သတ္တဝါတို့အား သစ္စာလေးပါးတရားတို့ကို ထိုးထွင်း၍သိခြင်းသည် ဖြစ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် စူဠသုဘဒ္ဒါအား ချီးမြှောက်တော်မူသောအားဖြင့် “သင်သည် ဤဥဂ္ဂမြို့၌သာလျှင် နေသောသူ ဖြစ်ချေလော့”ဟု အနုရုဒ္ဓါမထေရ်ကို ပြန်နစ်စေပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုဥဂ္ဂမြို့၌နေသူ လူအပေါင်းသည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံလေသတည်း။