ဒေဝဟိတဗြာဟ္မဏဝတ္ထု
၄၀။ ဒေဝဟိတပုဏ္ဏားဝတ္ထု
ပုဗ္ဗေနိဝါသံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဒေဝဟိတ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏ပြဿနာကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဘုရားရှင် လေနာ၍ ရေနွေးလှူရခြင်း
တစ်ပါးသောအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် လေနာရောဂါဖြင့် ပြင်းစွာ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ဥပဝါဏမထေရ်ကို ရေနွေးရစိမ့်သောအကျိုးငှာ ဒေဝဟိတအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏အထံသို့ စေလွှတ်တော်မူလေ၏။ ထိုဥပဝါဏမထေရ်သည် သွား၍ မြတ်စွာဘုရားအား လေနာ ပြင်းစွာ နှိပ်စက်အပ်သည့်အဖြစ်ကို ပြောကြားလျက် ရေနွေးကို တောင်းလေ၏။ ထိုစကားကိုကြားရလျှင် ပုဏ္ဏားကြီးသည် ကြည်လင်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိလှသည်ဖြစ်၍ “ငါ့အား အရတော်ပေစွတကား။ ငါ၏အထံသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ရေနွေးအလို့ငှာ စေလွှတ်တော်မူပေ၏”ဟု ရေနွေးတစ်ထမ်းကို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ထမ်းယူစေပြီးလျှင် တင်လဲအထုပ်ကို ဥပဝါဏမထေရ်အား ဆက်ကပ်လှူဒါန်းလေ၏။ မထေရ်သည် တင်လဲကို ယူစေပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရေနွေးဖြင့် ရေချိုးပေးပြီး ရေနွေးဖြင့် တင်လဲကိုမွှေနှောက်၍ မြတ်စွာဘုရားအား ဆက်ကပ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားအား ထိုခဏချင်း၌သာလျှင် လေနာသည် ငြိမ်းလေ၏။ ဒေဝဟိတပုဏ္ဏားကြီးသည် “အဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်အား လှူအပ်သောဝတ္ထုကို လှူရခြင်းသည် အကျိုးကြီးမြတ်သနည်းဟု မြတ်စွာဘုရားအား မေးလျှောက်အံ့”ဟု ကြံစည်လေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်သို့ သွား၍ ထိုအကြောင်းကို မေးမြန်းလိုရကား ဤဂါထာကို လျှောက်ဆိုလေ၏။
ကထံဟိ ယဇမာနဿ၊ ကထံ ဣဇ္ဈတိ ဒက္ခိဏာ။
ဘန္တေ၊ မြတ်စွာဘုရား။ ကတ္ထ၊ အဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒေယျဓမ္မံ၊ အလှူဝတ္ထုကို။ ဒဇ္ဇာ၊ ပေးလှူအပ်ပါသနည်း။ ကတ္ထ၊ အဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဝါ၊ အဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဒိန္နံ၊ ပေးလှူအပ်သောကောင်းမှုသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီးပါသနည်း။ က ထံဟိ၊ အဘယ်သို့လျှင်။ ယဇမာနံ၊ ပူဇော်ခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာအံ့နည်း။ ကထံ၊ အဘယ်သို့လျှင်။ ဒက္ခိဏာ၊ မြတ်သော အလှူသည်။ ဣဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံပါသနည်း။
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးအား မြတ်စွာဘုရားသည် “ဤသို့ သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ပုဂ္ဂိုလ်အား ပေးလှူအပ်သော အလှူသည် အကျိုးကြီးမြတ်သည် ဖြစ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ပုဏ္ဏားကြီးကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အထော ဇာတိက္ခယံ ပတ္တော၊ အဘိညာ ဝေါသိတော မုနိ။
သဗ္ဗဝေါသိတ ဝေါသာနံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြာဟ္မဏံ။
ယော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပုဗ္ဗေနိဝါသံ၊ ရှေး၌ နေခဲ့ပြီးသော ခန္ဓာအစဉ်ကို။ ဝေဒိ၊ ထင်ရှားစွာပြု၍ သိ၏။ သဂ္ဂါပါယဉ္စ၊ နတ်,ဗြဟ္မာပြည် နှစ်ဆယ့်ခြောက်ထပ်, လေးရပ်သော အပါယ်ဘုံကိုလည်း။ ပဿတိ၊ ဒိဗ္ဗစက္ခုအဘိညာဉ်ဖြင့် မြင်၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဇာတိက္ခယံ၊ ဇာတိ၏ ကုန်ရာဖြစ်သော အရဟတ္တဖိုလ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ အဘိညာ၊ ထူးသောဉာဏ်ဖြင့် သိ၍။ ဝေါသိတော၊ နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်၏။
မုနိ၊ အာသဝက္ခယဉာဏ်ဖြင့် မောနအဖြစ်သို့ ရောက်သောကြောင့် မုနိဖြစ်၏။ သဗ္ဗဒေါသိတဝေါသာနံ၊ အလုံးစုံသော ကိလေသာတို့၏ဆုံးရာ အရဟတ္တမဂ်အကျင့်ကို ကျင့်သုံးပြီးထသော။ တံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ဗြာဟ္မဏံ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသောသူဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဟောတော်မူ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ဒေဝဟိတပုဏ္ဏားကြီးသည်လည်း ကြည်ညိုလှသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သရဏဂုံသုံးပါးတို့၌ တည်လျက် သီတင်းသည် ဥပါသကာ၏အဖြစ်ကို လျှောက်ကြားလေ၏။