ပဉ္စသတဘိက္ခုဝတ္ထု -၄
၈။ ရဟန်းငါးရာတို့ဝတ္ထု
ဝဿိကာဝိယ ပုပ္ဖာနိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ငါးရာသောရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပန်းပွင့်နှင့်ပြိုင်၍ တရားအားထုတ်ခြင်း
ထိုငါးရာသောရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူပြီးလျှင် တော၌ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်ကြကုန်သည်ရှိသော် နံနက်စောစောကသာလျှင် ပွင့်ကုန်သော မုလေးပန်းတို့သည် ညချမ်းသောအခါ အညှာမှ ကြွေကျသည်တို့ကို မြင်ရ၍ “သင်တို့၏ အညှာတို့မှ ကြွေကျသည်မှ ရှေးဦးစွာ မကြွေကျမီ ငါတို့သည် ရာဂအစရှိသည်တို့မှ လွတ်အောင် ပြုကြကုန်အံ့”ဟု လုံ့လပြုကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့ကို ကြည့်ရှုတော်မူလျက် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ရဟန်းမည်သည်ကား: အညှာမှ လွတ်ထွက်ကြွေကျသော ပန်းနှင့်တူစွာ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုအပ်သည်သာလျှင်တည်း”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဂန္ဓကုဋိ၌ နေတော်မူလျက်သာလျှင် ရောင်ခြည်တော်အလင်းကို ပျံ့နှံ့စေတော်မူလျက် ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဧဝံ ရာဂဉ္စ ဒေါသဉ္စ၊ ဝိပ္ပမုဉ္စေထ ဘိက္ခဝေါ။
ဝဿိကော၊ မုလေးပန်းပင်သည်။ မဒ္ဒဝါနိ၊ ညှိုးနွမ်းကုန်သော။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်ဟောင်းတို့ကို။ ပမုဉ္စတိ ဝိယ၊ အညှာမှ လွတ်စေသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဘိက္ခဝေါ၊ ချစ်သားရဟန်းတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ရာဂဉ္စ၊ ရာဂကိုလည်းကောင်း။ ဒေါသဉ္စ၊ ဒေါသကိုလည်းကောင်း။ ဝိပ္ပမုဉ္စေထ၊ လွတ်စေကြကုန်လော့။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ အလုံးစုံသော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။