မဏိကာရကုလူပကတိဿတ္ထေရဝတ္ထု
၁၀။ မဏိကာရကုလူပကတိဿမထေရ်ဝတ္ထု
ဂဗ္ဘမေကေအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ရွဲထွင်းသမား၏ ဆရာဖြစ်သော တိဿမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပတ္တမြားပျောက်၍ မထေရ်ကိုစွပ်စွဲ
ထိုတိဿမထေရ်သည် ရွဲထွင်းသမားတစ်ယောက်၏အိမ်၌ တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသတတ်။ ထိုအိမ်၌ ဇနီး, ခင်ပွန်းတို့သည် မိဘအရာ၌တည်၍ မထေရ်ကို လုပ်ကျွေးသမှု ပြုစုကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုရွဲထွင်းသမားသည် မထေရ်၏ရှေ့၌ ဟင်းမျိုးအမဲသားကို စဉ်းခုတ်ဖြတ်လှီးလျက် နေလေ၏။ ထိုခဏ၌ ပသေနဒီကောသလမင်းကြီးသည် တစ်ခုသော ပတ္တမြားရတနာကို “ဤပတ္တမြားကိုသွေး၍ ထွင်းပြီးလျှင် ပို့လိုက်ရမည်”ဟု စေလိုက်လေ၏။ ရွဲထွင်းသမားလည်း သွေးရှိသောလက်ဖြင့်သာလျှင် ထိုပတ္တမြားကိုခံယူ၍ ပခြုပ်၏အထက်၌တင်၍ လက်ဆေးခြင်းငှာ အတွင်းသို့ဝင်သွားလေ၏။ ထိုအိမ်တွင်ကား မွေးစားထားသော ကြိုးကြာငှက်သည် ရှိ၏။ ထိုကြိုးကြာငှက်သည် သွေးအနံ့ကြောင့် သားတစ်ဟူသောအမှတ်ဖြင့် ထိုပတ္တမြားရတနာကို မထေရ်မြင်စဉ်သာလျှင် မျိုလေ၏။ ရွဲထွင်းသမားသည် ပြန်လာ၍ ပတ္တမြားကို မမြင်လေလျှင် “ပတ္တမြားကို အဘယ်သူ ယူသနည်း”ဟု မယားကိုလည်းကောင်း, သားတို့ကိုလည်းကောင်း အစဉ်အတိုင်းမေး၍ ထိုသား,မယားတို့သည် “မယူကြကုန်”ဟု ဆိုသော် “မထေရ်ယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့”ဟု ကြံ၍ မယားနှင့် တိုင်ပင်လေ၏။
ကြိုးနှင့်တုပ်, တုတ်နှင့်ရိုက်
“အရှင်- ဤသို့မဆိုပါလင့်၊ ဤမျှလောက် ကာလပတ်လုံး မထေရ်၏ တစ်စုံတစ်ခုသောအပြစ်ကို ကျွန်မ မမြင်ရစဖူးပါ။ ထိုမထေရ်သည် ပတ္တမြားကိုယူသည် မဟုတ်နိုင်”ဟု ဆိုလျှင် ရွဲထွင်းသမားသည်လည်း မထေရ်ကို “အရှင်ဘုရား- ဤအရပ်၌ထားသော ပတ္တမြားရတနာကို အရှင်ဘုရားတို့ ယူသလော”ဟု မေးလေ၏။ “ဒါယကာ- ငါမယူ”ဟု ဆိုလျှင် “အရှင်ဘုရား- ဤအရပ်၌ တစ်ပါးသောသူမရှိ၊ အရှင်ဘုရားတို့သည်သာလျှင် ယူသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ တပည့်တော်အား ပတ္တမြားရတနာကို ပေးကုန်လော့”ဟု စွပ်စွဲတောင်းဆိုလေ၏။ ထိုရွဲထွင်းသမားလည်း ဆရာမထေရ် ဝန်မခံသည်ရှိသော် တစ်ဖန် “မထေရ်သည် ပတ္တမြားကို ယူ၏၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်း၍ မထေရ်ကို မေးအံ့”ဟု မယားကို ဆိုပြန်လေ၏။ “အရှင် ကျွန်မတို့ကို မဖျက်ဆီးပါလင့်၊ ကျွန်မတို့သည် ကျွန်အဖြစ်သို့ရောက်ရခြင်းကား သင့်မြတ်သေး၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မထေရ်ကို ပြစ်မှားပြောဆိုခြင်းကား မသင့်မြတ်”ဟု ဆိုလျှင် ရွဲထွင်းသမားသည် “အလုံးစုံသာဖြစ်သော ငါတို့သည် ကျွန်အဖြစ်သို့ရောက်ရကုန်သော်လည်း ပတ္တမြားအဖိုးကို မမီနိုင်ကြကုန်”ဟု ဆိုလျက် ကြိုးကိုယူ၍ မထေရ်၏ဦးခေါင်းကို ရစ်ပတ်ပြီးလျှင် တုတ်ဖြင့် ရိုက်နှက်လေ၏။
ကြိုးကြာဝမ်းမှ ပတ္တမြားပြန်ရခြင်း
မထေရ်မြတ်၏ ဦးခေါင်းတော်မှလည်းကောင်း, နားရွက်, ဦးခေါင်းတို့မှလည်းကောင်း သွေးသည် ယိုစီးလေ၏။ မျက်စိတို့သည် ပြုတ်ထွက်လုမတတ်ဖြစ်သော အခြင်းအရာသို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုမထေရ်သည် ဆင်းရဲခြင်းဝေဒနာခံစားရသော အခြင်းအရာသို့ ရောက်သဖြင့် မြေ၌လဲလေ၏။ ကြိုးကြာငှက်သည် သွေးအနံ့ဖြင့် လာလတ်၍ သွေးကိုသောက်လေ၏။ ထိုအခါ၌ ကြိုးကြာငှက်ကို ရွဲထွင်းသမားသည် မထေရ်အပေါ်၌ဖြစ်သော အမျက်ဒေါသ၏အစွမ်းအားဖြင့် “နင်ငှက်မိုက်သည် အဘယ်ကိုပြုလာဘိသနည်း”ဟု ဆိုလျက် ခြေဖြင့်ကန်ကျောက်၍ ပစ်လိုက်လေ၏။ ကြိုးကြာငှက်သည် တစ်ချက်တည်းဖြင့်သာလျှင် သေ၍ ပက်လက်ဖြစ်နေလေ၏။ မထေရ်သည် ထိုပက်လက်ဖြစ်နေသော ကြိုးကြာငှက်ကိုမြင်လျှင် “ဒါယကာ- ဦးခေါင်း၌ ရစ်၍ချည်သောကြိုးကို ရှေးဦးစွာ ငါ့အား လျှော့ခြင်းကိုပြု၍ ဤကြိုးကြာငှက်ကို “သေသလော, မသေလော”ဟု ကြည့်ရှုပါဦးလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ မထေရ်ကို ရွဲထွင်းသမားသည် “ဤကြိုးကြာငှက်ကဲ့သို့ အရှင်သည်လည်း သေရလတ္တံ့”ဟု ဆိုလေ၏။ “ဒါယကာ- ဤကြိုးကြာငှက်သည် ထိုပတ္တမြားကို မျိုအပ်၏၊ ထို့ကြောင့် ဤကြိုးကြာငှက်သည် အကယ်၍ မသေသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါသည် သေသော်လည်း သင့်အား ပတ္တမြားကို မပြောကြားလတ္တံ့”ဟု ဆိုလျှင် ရွဲထွင်းသမားသည် ထိုကြိုးကြာငှက်သေကောင်၏ဝမ်းကို ဖောက်ခွဲရာ ပတ္တမြားကို မြင်ရလေ၏။ ထို့နောက် ရွဲထွင်းသမားသည် ထိတ်လန့်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မထေရ်၏ ခြေရင်း၌ဝပ်လျက် “အရှင်ဘုရား- တပည့်တော်အား သည်းခံတော်မူပါ။ မသိခြင်းကြောင့် တပည့်တော် ပြုမိပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်လေ၏။ “ဒါယကာ- သင့်အားလည်း အပြစ်မရှိ၊ ငါ့အားလည်း အပြစ်မရှိ၊ သံသရာဝဋ်အားသာလျှင် အပြစ်ရှိ၏၊ သင့်အား ငါသည် သည်းခံ၏”ဟုဆိုလျှင် “အရှင်ဘုရား- တပည့်တော်အား အကယ်၍ သည်းခံသည်ဖြစ်ပါအံ့၊ ပြကတေ့ ရှေးနည်းအားဖြင့်သာလျှင် တပည့်တော်၏အိမ်၌ နေထိုင်လျက် ဆွမ်းကို ခံယူတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်လေ၏။
တိဿမထေရ် ပရိနိဗ္ဗာန်စံတော်မူခြင်း
“ဒါယကာ- ယခုအခါ ငါကား ဤနေ့မှစ၍ သူတစ်ပါးအိမ်အမိုးတွင်းသို့ မဝင်တော့အံ့”ဟု ဆိုပြီးလျှင် “အိမ်တွင်းသို့ဝင်သောသူအားသာလျှင် ဤအပြစ်သည် ဖြစ်ရပေ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ခြေတို့ကို သယ်ပိုးနိုင်ကုန်သေးသည်ရှိသော် အိမ်တံခါး၌ ရပ်လျက်သာလျှင် ဆွမ်းကို ခံယူတော့အံ့”ဟု မိန့်တော်မူပြီး၍ ပိဏ္ဍပါတ်ဓုတင် ဆောက်တည်လျက် ဤဂါထာကို မိန့်ဆိုလေ၏။
ပိဏ္ဍိကာယ စရိဿာမိ၊ အတ္ထိ ဇင်္ဃဗလံ မမံ။
မုနိနော၊ ရဟန်း၏အကျိုးငှာ။ ထောကံ ထောကံ၊ အနည်းငယ် အနည်းငယ်သော။ ဘတ္တံ၊ ဆွမ်းသည်။ ကုလေ ကုလေ၊ အိမ်တိုင်း အိမ်တိုင်း၌။ ပစ္စတိ၊ အဆင်သင့်ကျက်လျက်ရှိ၏။ ပိဏ္ဍိကာယ၊ ဆွမ်းအလို့ငှာ။ စရိဿာမိ၊ ငါသွားလာလှည့်လည်တော့အံ့။ မမံ၊ ငါ့အား၊ ဇင်္ဃဗလံ၊ သလုံးမြင်းခေါင်းအားအစွမ်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
ဤစကားကိုသာလျှင် မိန့်ဆိုတော်မူ၍ မထေရ်သည် ထိုအနာဖြင့်သာ မကြာမြင့်မီ ပရိနိဗ္ဗာန် စံဝင်တော်မူလေ၏။
ကြိုးကြာငှက်သည် ရွဲထွင်းသမား၏ မယားဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေ တည်နေဆွဲယူလေ၏။ ရွဲထွင်းသမားသည် စုတေမနေ သေလွန်လေသော် ငရဲ၌ ဖြစ်ရရှာလေ၏။ ရွဲထွင်းသမားမယားသည် မထေရ်၌ ကြည်နူးသိမ်မွေ့သောစိတ်ရှိခြင်းကြောင့် သေ၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်လေ၏။ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို ထိုသူတို့၏ တမလွန်ဘ၀ လားရာဂတိကို မေးလျှောက်ကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဤလောက၌ အချို့သောသူတို့သည် အမိဝမ်း၌ ဖြစ်ကုန်၏။ အချို့သော သူတို့သည် မကောင်းမှုကို ပြုလေ့ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ငရဲ၌ ဖြစ်ကြကုန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် ပြုအပ်သောကောင်းမှု ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကြကုန်၏။ အာသဝေါကင်းကွာ ရဟန္တာတို့သည်ကား ပရိနိဗ္ဗာန် စံလွန်တော်မူကြကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်လျက် တရားဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
သဂ္ဂံ သုဂတိနော ယန္တိ၊ ပရိနိဗ္ဗန္တိ အနာသဝါ။
ဧကေ၊ အချို့သောသူတို့သည်။ ဂဗ္ဘံ၊ လူဖြစ်သော မိခင်၏ဝမ်း၌။ ဥပ္ပဇ္ဇန္တိ၊ ဖြစ်ကြကုန်၏။ ပါပကမ္မိနာ၊ မကောင်းမှုကိုပြုကုန်သော။ ဧကေ၊ အချို့သော သူတို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ နိဗ္ဗတ္တန္တိ၊ ဖြစ်ကြကုန်၏။ သုဂတိနော၊ ကောင်းသော သဘောရှိကုန်သော သူတို့သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ယန္တိ၊ သွားကြကုန်၏။ အနာသဝါ၊ ရဟန္တာတို့သည်။ ပရိနိဗ္ဗန္တိ၊ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူကြကုန်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။