ဥဇ္ဈာနသညိတ္ထေရဝတ္ထု
၁၁။ ဥဇ္ဈာနသညီ မထေရ်ဝတ္ထု
ပရဝဇ္ဇာနုပဿိဿအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဥဇ္ဈာနသညီ အမည်ရှိသော မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ကဲ့ရဲ့ရန် အပေါက်ရှာလေ့ရှိခြင်း
ထိုဥဇ္ဈာနသညီ မထေရ်သည် “ဤသူသည် ဤသို့ဝတ်ဘိ၏၊ ဤသို့ ရုံဘိ၏”ဟု ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချလျက် ရဟန်းတို့၏ အကြားအပေါက် ချွတ်ယွင်းခြင်းကိုသာ ရှာဖွေလျက် လှည့်ပတ်သွားလာလေ့ရှိသတတ်။ ရဟန်းတို့သည် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဤမည်သော မထေရ်သည် ဤသို့ပြုလုပ်တတ်ပါသည်ဘုရား”ဟု မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဝတ်ကို အဦးပြုခြင်း၌ တည်၍ ဤသို့ ပြောဆိုဆုံးမတတ်သော ရဟန်းကို စွပ်စွဲအပြစ်တင်ခြင်းငှာ မထိုက်ပေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား အမြဲမပြတ် ကဲ့ရဲ့လိုသော အမှတ်သညာရှိသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် သူတစ်ပါးတို့၏ အကြားအပေါက်ကို ရှာမှီးလျက် ဤသို့ဆို၍သာ သွားလာလှည့်ပတ်လေ့ရှိ၏၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား ဈာန်စသော တရားထူးတို့တွင် တစ်ခုသော တရားအထူးသည်လည်း မဖြစ်နိုင်လတ္တံ့၊ သက်သက် အာသဝေါတရားတို့သည်သာလျှင် တိုးပွားကြကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အာသဝါ တဿ ဝဍ္ဎန္တိ၊ အာရာ သော အာသဝက္ခယာ။
ပရဝဇ္ဇာနုပဿိဿ၊ သူတစ်ပါး၏အပြစ်ကို အဖန်ဖန် ရှုလေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဥဇ္ဈာနသညိနော၊ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချလိုသော အမှတ်သညာရှိသော။ တဿ၊ ထိုရဟန်းအား။ အာသဝါ၊ အာသဝေါတရားတို့သည်။ ဝဍ္ဎန္တိ၊ တိုးပွားကုန်၏။ သော၊ ထိုရဟန်းသည်။ အာသဝက္ခယာ၊ အာသဝေါတရား လေးပါးတို့၏ ကုန်ရာ အရဟတ္တမဂ်မှ။ အာရာ၊ လွန်စွာဝေး၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။