ဧကအနာဂါမိတ္ထေရဝတ္ထု
၈။ အနာဂါမ် မထေရ်တစ်ပါးဝတ္ထု
ဆန္ဒဇာတောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အနာဂါမ် မထေရ်မြတ်တစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
အနာဂါမ်ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် သုဒ္ဓါဝါသဘုံ
တစ်နေ့သ၌ ထိုအနာဂါမ်မထေရ်ကို ဥပဇ္ဈာယ်ယူကြသော သဒ္ဓိဝိဟာရိက တပည့်တို့သည် “အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားအား တရားထူးဝိသေသ ရခြင်းသည် (ဝါ) ရအပ်သော တရားထူးသည် ရှိပါသလားဘုရား”ဟု မေးမြန်းကြလေကုန်၏။ မထေရ်သည် အနာဂါမိဖိုလ်သို့ လူတို့သော်လည်း ရောက်နိုင်ကြကုန်၏။ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်သောအခါ၌သာလျှင် ထိုရဟန်းတို့နှင့် အတူတကွ စကားပြောဆိုပေအံ့”ဟု နှလုံးပြုပြီးလျှင် ရှက်နိုးလှသဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို မပြောမဆိုမူ၍ စုတေမနေ ပျံလွန်ခြင်းကို ပြုလေသည်ရှိသော် သုဒ္ဓါဝါသ ဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ အနာဂါမ်မထေရ်၏ သဒ္ဓိဝိဟာရိက တပည့်တို့သည် ငိုကြွေးကြ၍လည်းကောင်း၊ မြည်တမ်းကြ၍လည်းကောင်း မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ သွားကြကုန်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ငိုကြွေးကုန်လျက်သာလျှင် တင့်အပ်လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့ကို မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ့်ကြောင့် ငိုကြွေးကြကုန်ဘိသနည်း”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်တို့၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် စုတေမနေ ပျံလွန်ခြင်းကို ပြုပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြကုန်သော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုသို့ စုတေသည်ပင် ဖြစ်စေကာမူ မကြံကြကုန်လင့်၊ မပူဆွေးကြကုန်လင့်၊ ဤသေခြင်းသည် မြဲသော သဘောတရားမည်ပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။
“မြတ်စွာဘုရား- ဟုတ်မှန်လှပါသည်ဘုရား၊ တပည့်တော်တို့သည်လည်း သိကြပါကုန်၏ဘုရား၊ စင်စစ်သော်ကား တပည့်တော်တို့သည် ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာကို တရားထူးရခြင်းကို မေးလျှောက်ကြပါသည်ဘုရား၊ ထိုဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို မဆိုမူ၍သာလျှင် စုတေမနေ ပျံလွန်ခြင်းကို ပြုရရှာပါသည်။ ထို့ကြောင့် တပည့်တော်တို့သည် ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ကြရပါသည် ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားကြကုန်သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- မကြံကြကုန်လင့်၊ သင်တို့၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် အနာဂါမိဖိုလ်သို့ ရောက်အပ်၏။ “လူတို့သည်လည်း ဤအနာဂါမိဖိုလ်သို့ ရောက်နိုင်ကြကုန်ဘိ၏။ ငါသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်မှသာလျှင် ရဟန်းတို့အား စကားပြောကြားအံ့”ဟု ထိုသင်တို့ဆရာ ရှက်နိုးလှသဖြင့် သင်တို့အား တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို မဆိုမူ၍ စုတေမနေ ပျံလွန်ခြင်းကိုပြုပြီးလျှင် သုဒ္ဓါဝါသ ဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်လေပြီ။ ထို့ကြောင့် ချစ်သားရဟန်းတို့- သင်တို့သည် သက်သာရာရကြကုန်လော့၊ သင်တို့၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် ကာမတစ်ဆယ့်တစ်ဘုံတို့၌ ဖွဲ့ယှက်ခြင်းကင်းသောစိတ်ကို ရလေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ကာမေသု စ အပဋိဗဒ္ဓစိတ္တော၊ ဥဒ္ဓံသောတောတိ ဝုစ္စတိ။
ယောဘိက္ခု၊ အကြင်ရဟန်းသည်။ ဆန္ဒဇာတော၊ ဖြစ်သော ပြုလိုသောဆန္ဒရှိ၏။ ဝါ၊ အားထုတ်ခြင်းသို့ရောက်၏။ အနက္ခာတေ၊ နိဗ္ဗာန်၌။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဖုဋော၊ အပြည့်အနှံ့ရောက်သည်။ စေသိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ကာမေသု၊ ကာမတစ်ဆယ့်တစ်ဘုံတို့၌။ အပဋိဗဒ္ဓစိတ္တော စ၊ ဖွဲ့ယှက်ကပ်ငြိသော စိတ်မရှိသည်လည်း။ စေသိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ သောဘိက္ခု၊ ထိုရဟန်းကို။ ဥဒ္ဓံသောတောတိ၊ ဥဒ္ဓံသောတဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။ များစွာသော လူအပေါင်းအားလည်း အကျိုးရှိသောဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။