დავით აფაქიაში ლერსი
დღას კოს ვაღოლამუ ქიჸანას ჩქიმი ცალი:
უბედური ბედიში კოჩქ შხვაში ნაქიმინა ჭირს უბრალოთ ქიმშაბლი.
თოლს სინათლეს ვა ვორწყექ, ინვორექ ორომეს,
Lტერქ დროება მიძირჷ დო მუთი ოკოდჷ ნი, ქობღოლეს.
მიზეზი მუთა მიღუ, მარა მიზადჷნა მოგონელს,
ირ მარას მუშამჷღანა შხვა დო შხვანერი დანოსენს.
ბორკილი ვორექ ართი დიხას, ეჭკადილი მაფუ კარი,
მუკი-მუკი გომიბარგჷ შუფამი რისეფიში ჯარი.
ყებურს მუშებკეერკელჷქ ჯვეში ნაბადიაში გორჩელს..
გილაპუნთჷ სუდიაშა ოჭუმარესჷ დო ირი ონდღეს,
მარა საშველი ვა მუჩეს, ძექ გუუჭყორდეს!
ხენწიფეშე მიღუდეს სახარჯოთ ჭიჭე ფარა,
ფერიგვარო რაგადანა, აწი თისით ვა მუჩანა.
თიწკალა რე ჩქჷნი ღურა, მუჟანს თის მიდამჷღანა,
ირ კოჩიში გურისაჭო ჩქჷნი ჩილამურით გარა.
იბთხიი დო შიიბხვეწი ზალოგით მა გოტება,
მარა საშველი ვა მუჩეს, კონდრატოვიში მონტება!
ქუთეშიშა "იდია" დო ხეს მუჩეს უწყება,
Lგერარდიქ დამტერჷ დო ვა მუჩჷ ცხენით ულაში ნება.
თენა ხოლო მუს მონტერჷ თე ქულა დო ფინთი მყრალი?
მუში მუთუნი ვა მიღუ დო ვართი გებძჷ მუში ვალი.
შარას გილალახესჷ ნი, ინა ვარდჷ ჩქიმი ბრალი,
ინა გვალო ვა ჸვილენი, იშენი მალას გეემწარი.
ეჩდოვითი მარტის ზუგიდი გეგნომიჸონეს,
ტროიკაში მანგიორო ურენს ქიგიმოხუნეს;
მინ ურემით, მინ კუჩხით რისენქ მოძვაძვალეს,
შულადა მიქ დამიჯერჷ, ძალით მოსარგალეს.
ქუთეში გეკომიჸონეს, გამრჷკლიას ქაწმორინეს,
სარჩმელიაში სამართალს ართი ქაშმოჯინეს,
ექით ვა დჷმორინეს, კინე მოლამიჸუნეს,
მულანწყვილი ორომეს თექი ქჷმულმოხუნეს.
ტანქ, შურქ შემეწუხჷ, აწი ვა მიღუ მეტი ჯანი,
ასეთ ნაჭკჷრას გილაძჷ ჩქიმი კუჩხიშ ნარცვი კანი,
თოფით დუდით ტახილი მაფუ ხასილაში ძვალი.
ღორონს დუუღუპუდას ჩიჩუაში მაჸვილარი.
ოთხჸ პრისტავეფი მუულა დო მარაშე ქომიძირუანა,
ჩქიმო გურს შხვა უღუნა, პის ვა მინდურუანა,
უბადოს სხუნუნან დო გერას მეურულუანა.
თოლი-სინათე ჯიმალეფი ტყობიშე ქომიძირუანა,
იმენდის მარძენან დო გურს მუკომირთინუანა,
მარა ტყობიშე თის ინგარა, ჯიმას მემიდინუანა.
მარდუალეფი მუულან დო შორიშე გეკაშჷნა შურს,
ტყობიშე გემოთვალანან დო გომილუანა ხე დო დუს.
ეზჷმა ჩქიმი თელო გარა, მიდგას იჸიი ნი, დოღუპუნს.
ოდო ვორდი ნი, ქოთი ქჷვორდი, ჯგირო მემიღუდუ დუდი:
ხენწიფეში ერთგული ვორდი, საჯიმალოს ქუუჸორდი.
მარგალური არიკი რე დიდი ხანით ნარაგადჷ:
"ჯგირიშენი ჯგირჸ სო ჸოფე, მანგიორი კოს სო ახვადჷ?"
ასე დანოსიში მეს ჯგირს კოჩი ვა მჷრაგადჷ.
დობღურე ნი, მარდი ორე, მნატრულენქ ირო თის,
შურო გური ვა მარძენს მუკორთაში იმენდის.
შვიდებით, ჯიმალეფი! გიტალენთ ანდერძის:
ჩქიმი ცხენი, ონაგირი გოსაშინეთ ჸუდეს რდას.
გური ვა დუშქურინუათ, პატიცით დიდას, დას,
მუთუნი ვა აწყინებაფუათ ჩქიმი მორდილი ოთარს.
უშქჷრატუო გურს მონტებუ, სახელი ვა მარაგადე ნი,
ღორონთიში მოჩამილი ბოშალაში ჩქიმი მადენი,
აკა ქინმოჯინუას, უკული დოპილას ხათე ნი,
მა აწ ის მითა მოძირანს, ჩქიმი ცხოვრება დაბლუე ნი,
მირაგადჷნა, მოგურუანა უჩა დიხაში თხორუას,
სამშობლოს ვოჩჷრთჷქ, აწი მა მი მომიგორუანს?
ირფელამო დეებსუსტი, მივოტენქ ჭარუას,
თქვანი სახეში ძირაფას აწი მა მი მოჭარუანს?
შვიდებით ჯიმალეფი, შვიდებით დალეფი!
დავითის აწი ვა ძირჷნთ, შორს გეუძჷ შარეფი