კიდევ ხმა მესმის ციდამა

კიდევ ხმა მესმის ციდამა ავტორი: ვაჟა-ფშაველა

1899 წელი

კიდევ ხმა მესმის ციდამა,
ცამ გრძნობა გამიზიარა:
სამოთხის კარი გამიღო,
ბნელეთი გამიმზიანა,
დაკუტებული ოცნება
განკურნა, გააფთიანა;
საამო ჟრჟოლამ შემიპყრო,
მთელს ტანში ჩამომიარა…
სხვა თვალზე ვნახე სამყარო
ჭალა-ველებით, მთიანა.
გუშინ რო გული ეჭვობდა,
დაკოდილიყო მძიმედა,
თავსაც სწყევლიდა, ბედსაცა,
ნუგეშს გვაძლევდა მცირედა,
დღეს ნავთსადგური იპოვნა
იმ ვრცელს განგების მხარესა,
ხან რომ გვალაღებს, ტკბილს გვასმევს,
ხან მოგვაწოდებს მწარესა,
უკლებ-უვსები რა შექმნა,
თუნდა შევხედოთ მთვარესა!
დღეს მტირალს, ბედის მომდურავს,
ხვალ ისევ გაახარებსა.
ღარიბს ამდიდრებს, მდიდრისას
სიმდიდრეს გაათავებსა,
დაბმულს აუშვებს და ახსნილს
დააბამს, გააკავებსა…
საწუთროს ჟინი შეიგნო,
დღე-ღამეობა ჟამისა;
ხვალ განთიადის მომლოდნეს
შიში არა აქვ ღამისა;
ზამთარს ზაფხული მოჰყვება,
ყნოსვითა ვსტკბებით მწვანისა…
სულდგმულს რად დაეძინაო,
ვისა აქვს ღონე დავისა?!
აქ საკვირველი რა არი,
დიდად სახეთქი თავისა?!.