ლერსეფი პროზათ (პარიზიშ სპლინი)
ურცხო
- სალამუსობათ გოქუნილ კოჩი, ქომიწი, მი გიჸორც არძაშ უმოსო: დიდა, მუმა, და დო ვარ ჯიმა?
- მა ვაპუნც დიდა, ვართ მუმა, ვართ და დო ჯიმა...
- მორო მაჸალეფჲ?
- თე ზიტყვაშ არზი ამდღარშახ უჩინებუ რე ჩქიმო...
- ვანე ოდაბადე?
- მა ვართ თინა მიჩქ ნამ განს იდვალუაფჷ თინან...
- სასვება?
- მა ზათ ვორექ ქიბპოროფუე სასვება, ღორონთიერი დო უღურალი ქიჸუაფ თინა-და...
- ორქო?
- მა ბჯოგუ ორქო, თეშ, მუჭოთ თქვა რჯოგჷნა ღორონთი.
- მორო მუ გიჸორც ბოლო-ბოლო სი თოისერჲ ურცხო კოჩი?
- მუნაფეფჲ მიჸორც... ეჰე, ცაშ ოწონდეს მენჩურუნან თი სარკო მუნაფეფჲ...
დედიბიშჲ რზაფა
ღვალეფაკოჭირაკილჲ დედიბიქ თოთმაცჲ ბაღანაშ ძირაფაშვანს გოხვიჩონდჷ. თე მასქვამია შურდგუმას, მუცალო უჩხენჭოს, უკიბირეს დო უთუმალეს,
არძა დუც გალუაფუდჷ დო უფერუანდჷ.
თიქით მიანჭჷ ბაღანას მაფერაფუშა, მარა ანთხებულჲ ჩქიჩქუქ ხეშე გაგწუზგირტჷ რჩინუს, შქურინაფილქ დო ერჩხვიალაფირქ.
თიმწკჷმა ღალუ დედიბიქ კინე დაართჷ მუშჲ ირიათონულჲ ხვათახვალობას, ნგარა ქოდაჭყჷ კუნთხუს მიკორინელქ საცოდალო დო თვალუნდჷ: "ვაი ახავი, ჩქინ, სარალო დედიბეფშენ, ხანგულირეფშენ, ლილუ ჩქიჩქუეფს ხოლო ვა მოპწონთ დო ვოწკიწკუთ თინეფს, მიდგაშ ჸოროფათ ჩქი მოზალუნანჲ.
ხანტუშ აღსარება
მუნერი გურშა ინმანჭაფუ რე დამორჩილიშ დღალეფიშ დათებუ. გურშა ინმანჭაფუ დო ნარღიშ მუმაკათინაფალი! ხო ქორე სასვება ღიაბეფი, მურუჟიერეფი დო ნძალუანეფი, მარა მუთუნ ბორზალი ვა რე, ირიათონიშ ბორზალშე უმოს ცანდიერი.
მუნერი ხიბული რე ჯინა ცა დო ზღუაშ, უთანჯობაშ ხვალახობა, შურუბუმობა, ლენიშფერ ოწონდეშ ელუზიმაფუ ნიარი. ამარ აცანია ერქემი ხოლო იძირე ოწონდეს. მელახი დო უმინჯური, მუჭოთ ჩქიმ ჭყელი რინან. ზღუაშ მორიაშ მონოტონური ხუმინი; თელ აკან ფირქენც ჩქიმით, ვარ-და, ვანე მა ფიფრქე აკანით? (ა, მუშ მამალას მიდინუ დორხველი "მა" თეფერ ჭვიტინიშ დიდებუანობაშ ინოხინ); იახა დო, ფირქენა, არზუანენა-მაქ, იფჩიებუდჲ; არზუანენა ხატუანო, მუსიკალურო, ჩქინ არძანერ დედუქციეფიშ უმშო, ირნერ სოფიზმეფიშ დო სილოგიზმეფიშ უმშო.
ჰო, მარა ჩქიმ დინოხ ეთმერჩქინდჷნა თე არზეფი დო ვარ მეკონეფი გუთმარჩქინანა თინეფს, თინეფიშ უგნულუ მოღალუ რე ჭირკინი. თენერ ემახვამილაფარი მოშქუმალა ჭუას იჭანუანს შურშეიანს დო ტანჯუნს რსხულობურს. უძგალაშო ჭირკალ ნერვეფი სანწალე ბურაცხუეფით გამულენა თეს ირფელს.
დო, აჰა, ბზანთჷნს ქაქაბიშ სიტომბა, გურშა ჯაბის მუთმომიკათინუანს ჟინცაშ სიწკონდა, ზღუაშ უშონთუობა, აკანიშ უზაბაკალა, ეთმიახინარენა ჩქიმ შურცჷ...
დასურო დო ვარ, ირიათონო ოკო იფჭიროთენიო ოკო, ვარა ეგჷბა ირიათონო ოკო ვენტე სისქვამას? ეჰეი ვო ორთა, სი უჭყოლოფე მენწარი! დიბაღინე თანთუა ჩქიმ ნარტიშ დო პეკალაშ!
სასვებაშ ინონჭაფა უწორწო დუელიე, სოდეთ ხანტუ უმოღეთ თვალუნს, საბოლა მარცხებაშახ.
კოჲმანდი
ახალჲ წანაშ ჟუმოტი რდჷ: თიშქვი, ქაოსი, ანთასობათ კარეტა, მარწკინაია კენჯეფი, ოლაჸაფინიეფი, ანდანერჲ შურუბადობა დო მენდწულირობა ართიანცჷ მენტყოლირჲ რდჷ. გახანგებულჲ ნოღა უდირაკჷ კორინიშ მეხვალახესჷთ გეურღვანდჷ ფერჭკომს.
თე ქორქოთის მართახმოცაცილჲ თოთმაცჲ ბოშის გირინ მეურაჸჷდ.
ტროტუარიშ ძგას გემანგესჷნ, მიდგარენ აკაბუცხა, ხეშთათმანამ დო ჰალსტუხამ ბოშპატონქ ცერემონიულჲ ჟესტით წოხლე ქაწუდირთჷ ორინჯის დო ქუდმონწყუმილქ უწუ: "ბედინერჲ ახალჲ წანას გიზალანთ, მიარეს ქუმოჭიშაფუდათ". უკულჲ მიკართ მუშ ამფსონემც, ითამ ტაშიშ გეშქუმალას უჯინენია თინეფჲშე.
გირინს თოლჲ ხოლო ვა მოლაფჷ თე გალანტურჲ კოჲმანდიშა დო მუშჲ შარა გაგინძორჷ.
მა გურქ მომირთ თე გოსოფურჲ იმბეცილიშ რჯებაშენ, ნამუთ, ჩქიმოთ ასახიერენდჷ თელი საფრანგეთიშ იუმორს.