მათე. დ. 22; ხ. 2–14
XIII.აგურუ ღორონთიში მაფობაქჲ, მაფა–კოსჲ, ნამუქჷთი მუსი სქუაში დიარა ქიმინჷნი. დო მიდააჩქუ მუში ჭკორეფი დააპეინჯებელო თი გჷმორჩქინელი კათაში თი დიარაშა; მარა თინენქჲ ვე ენებესჷ მუულა. კინიახაშე მიდააჩქუ შხჳა ჭკორეფი დო უწუუ: „უწიითჲ თი გჷმორჩქინელი კათასჲ: აჸა ამარი ჩქიმი ინჯა გონწყვიირი მაფუ, ქაულეფი დო ნებიერეფი ჩქიმი ჸჳლირი რენა დო ირფელი ბზეეთჲ დომიქიმინჷ, თე დიარაშა ქომორთითჲ“. მარა თინენქჲ ვე გილეეკვირეესჷ დო მიდართესჷ, ნა– მუთინეენქჲ მუში ჸჳანაშა დო შხჳაქჲ ოჭოფესჷ თი მუში ჭკორეფი, ოგორესჷ დო დაარზღოდესჷ. თი მაფაქჲ თენა ქიგეეგონჷ ნი, გეერისხჷ, დო მიდაჩქ მუში კათა, დო დააზღოდუ თი კოჩისი მაჸჳლარეფი, დო თინეფიში ქალაქი გეგინჭუ დაჩხირითჲ. თიჟანსჲ უწუუ მუში ჭკორენსჲ: „ათე დიარა ხაზირი რე, მარა თი დაპეინჯებულენქჲ ღრისიქჲ ვე ეიჸიისჷ, მიდართით, შარეფიში ოკათაფუსა დო მითი ძირითჷ ნი, დააპეჯითჲ ათე დიარაშა, დო გინიილესჷ თი ჭკორენქჲ შარეფიშა დო დოკათეესჷ ართი წორო ჯგირი დო ფური მითი ძირესი; დო იიფშჲ თი დიარაქჲ მახვენჯეფითჲ. დო ვარდუო მისეელჲ მაფაქჲ მახვენჯეფიში ოძირაფალო ნი, ქოძირჷ თექი კოჩი, ნამუსჷთი სადიარო მიკოქვენჯი ვე მიკააქინდჷ ნი, დო უწუუ თისჲ: „მოჯგირე, მუჭომიმართი თაქი, სადიარო მიკოქვენჯი ვა მიკჷგონქუნსჷ ნი“? მარა იქჲ შური ვე ლუუბუ. თიწკჷმა უწუუ თი მაფაქჲ მუში მოინალეენსჲ: „ეკუუკირითჲ თისჲ ხე დო კუჩხი დო გალე გაგჷმააჸო– თითჲ უკმელაშა, სოდეთი გარა დო კიბირეფიში ჭკირჭკინი რე ნი, – რაღანჲ გჷმორჩქინელეფი ბრელი რენა დო სხუნუეფი მორჩილო რენა ნი“.