მარტვილი (ისტორიული ბალადა)
აბაშა დო ცხენწყარ შქას, სუკის დიდ ჭყონ გეჩანდუა.
რაგადანა თე ჭყონიშ ჯინც კაპუ გითირკაპუდუა,
ბაღანეფიშ ზისხირით ცხენწყარ დოუღაფუდუა.
ტვინმუნორთელ კოც უფალშა ოჭიშ ქუძირაფუდუა,
დიდა–სქუალობაშ მარდი ცოდათ გინუგაფუდუა.
დიდა მუში ნარდი სქის კაპუს გიოჸვილანდუა,
წანეფ თეშ მირულედუ, ათე ცოდა თექ ფუნდუა.
კაპუ მუშენ პატონენდუნ, გურ კოც ვაუჩამუდუა.
ხვათახვალე ართ დიდას მარდი ქასქილადუდ,
პიჯ გოქიქინაფილ კაპუშა მუშ სქი ვაუჩამუდ.
გურშა ხუტოლაფირო უკებუდ თის ხეს,
მარა მახვეწეეფქ სქუა გეიოდირგეს.
თოლეფ გორიჟინაფილ ჭყონიშ ადგილს დართეს
კაპუშ ურძღაფელა გური ზისხირით დარტეს.
ათეცალ გაჭირება ვაუძირდას ვართ ნტერს.
ჰოი კაპუ კაპუნია,
ირფელ ართი გაფუნია,
განწარებული დიდაშა
გური დოიხაშუნია!
ნანა სქუა მა რჸვილია,
დიდა გილათვალუნდუა,
იშ წირწინი ცას ონჭჷდჷ
ცა ინგარდ დო ვალუნდუა,
პიჯ გოქიქინაფილი კაპუ
კოჩიშ შურს რქაფუნდუა,
ცოდათ დამონკებულ ნანაგე
ეშე გიმე სხაპუნდუა.
გურჭყოლირი ღორონთიქ თქუ:
ბოლო ოკო მუღე თეს,
ჩქიმ გუნარჩქინა კოც
კინ მა მუღა სიკეთეს.
მარგალეფს ეცალ ცოდა
ვამოძუდეს დღას ჯიშო,
კოჩიშ შურიშ გორჩქინაშე
მა გეურდი ინეფს ჭყიშო.
ჩქიმ სვიმონ დო ანდრია:
თქვა მარგალეფს ქიჩინენთ,
ჩქიმ ზიტყვაშ მარაგადეთ
მა თინეფშა გოიტენთ,
დიდ ჭყონიშ გეკვათუათ
კოჩიშ შურეფს გინატენთ.
კოლხიდაშა მოლურთუმნა
სვიმონი დო ანდრიას,
ქიანა ხანდა ძირეს, მარა
ელურედეს ართიანს,
ზიტყვას იქადაგუდეს
საღორონთოს მარდიანს.
ჭყოინდარეფ ქურაჸუნა გურჩამილ მარგალეფს,
ღორონთიშ მარდს გინმოჩანდუ არძო მუშუშ მაჸალეფს.
სვიმონი დო ანდრიას ჭყონი მოუკვათნანია,
უზისხირე კაპუნია, დიხას ქოუბაზნანია,
მაზაკვალიშ ორჯგინალო ჯვარი ქეუგაფნანია.
დიდ ხანს ალასიმედეს დიდაშ ნგარა მა რჸვილი
ჩქინ ჯვშეფს თე დიხაშა ქიგუდვალნა მარტვილი.