მეტივეები
| მეტივეები ავტორი: გიორგი ლეონიძე |
შალვა აფხაიძეს
სულ ოთხნი იყვნენ... სახედინჯები,
ქაფიან ჩქერში ზვირთის მჩეხელი...
სულ იყვნენ ოთხნი... იაფინჯები,
ნიგვზის ფოთლები, სველი ფეხები...
მოჰყავდათ ტივი ტურფად შეკრული,
ვით კიდობანი ნესტანჯარისა;
ნაციხარები ჩანდა ბედკრული,
ლურჯი ყანები... ტყე ფიჭვნარისა...
წინ ეგდო მტკვარი და კლდე შვეული,
ცხვრის ფარასავით რიყე ეყარა;
მოჰყავდათ ტივი მთას აშვებული,
თითქოს მოჰყავდათ ბრძნულად ქვეყანა.
გამოიარეს ვიწრო ალაგი
და ფაფასავით სქელი მორევი,
შორს დაინახეს დიდი ქალაქი,
აშენებული ნაძვის მორებით.
და გაუღიმეს ერთიმეორეს...
და როცა ტალღამ დაჰკრა ყვირილით, ―
მეტივეები ჰგვანდნენ მეომრებს,
ტალღას აპობდნენ ორთაყვირებით.
მოსაღამურდა.
ხვადი მგლები დასხდნენ შავადა,
ლუკმას ხლეჩავენ დამკლავებითა;
ღვინიან ჯამში ნარგიზივით მთვარე ჩავარდა,
ივსება მტკვარი ვარსკვლავებითა...