რსხება
ტერენტი გრანელს
გაზაფხულის საღამოა მშვიდი,
ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი…
სახეს სჷნთე გილოლუანც,
მარე ყურდგი სერი.
ირფელი რე ჩეთ ფითქილი.
თუთა – პირკალერი.
ხოლო ჰამას გიფერუანც
სკან კეთილი „დაია“...
სახე ოთანთალაია,
ჩეთ წყორილი ბაია.
ვართ ხიოლი, ვართი შიში
სიყურდგასჷ ვალასჷნც,
ხვალე შურიშ სიტომბაშე
ართი ჭვათი შაშჷნც;
სკან მიარე შედევრეფშე
მარგალურო ქიმერჩას;
„ბრელი ვარი, ართი ვარა“–
–თხულენქ „დაია“ ბეჩას;
მუ უწუა ბებ დო ბაბუს,
პეპი, პაპუ, ამათის,
ჩქიმ დაია, ართი ვარა!“..
მუთუნც ვათქუა მეტის.
თეშ რაგად დო ჟირიხოლო
ჸუჯეფ მუს რე რკიანა,
მუს რე ორწყე მერეთის
ჩეთ ნირსილი ქიანა:
მითაჟამშე ტკუბი ჯიმა
მარგალური დო ქორთული,
აკილასუ, აკიწყორუ
ქიდირანწკუ კინ გორთილი.
მიწკანტ ბჟა ღორონთიშ სკუა
–აიეტი დო მუშ ცირა.
ინეფიში მარგალური
–ამაზონეფიში ბირა.
ქიხუტოლეს სკან ლერსეფი,
მარგალური დო ქორთული...
აია რე ქუჩუჩელი,
ჩელაია ბჟათ გორთელი.
სახეს სჷნთე გილოლუანც
მარე ყურდგი სერი.
ირფელი რე ჩეთ ნირსილი,
სახე – პირკალერი.